கர்போட்டம் பார்க்கலாமா? (காணொளி)

கர்போட்டம் என்னும் சொல்லை நாம் தமிழ் பஞ்சாங்கங்களில் பார்க்கிறோம். மார்கழி மாதம் சூரியன் பூராடம் நட்சத்திரத்தில் சஞ்சரிக்கும் காலமே கர்போட்டம் பார்க்கும் நேரமாகும். அப்பொழுது உலகிலும், வானிலும் தெரியும் சில அறிகுறிகளைக் கொண்டு, அடுத்த வருடம் எப்பொழுது மழை பெய்யும் என்று கண்டு பிடிக்கும் பழமையான முறையே கர்போட்டம் என்பதாகும். அதைப் பற்றிய அறிமுகத்தை இந்தக் காணொளி தருகிறது.

Today’s solar eclipse resembled the lunar eclipse linked with Bhishma’s fall in Mahabharata.

The solar eclipse witnessed today (26^th December 2019) matched with Drona’s description of lunar eclipse in Mahabharata as indicative of Bhishma’s fall. On the 10^th day of the Mahabharata War Drona started noticing inauspicious nimittas all around him. Noted by Vyasa as a knower of ‘nimittajñaḥ’ in that context, the nimittas narrated by Drona includes a peculiar description of Moon rising with its horns downwards. Drona says, (Mbh: 6-108-12)

apasavyaṃ grahāś cakrur alakṣmāṇaṃ niśākaram
     avākśirāś ca bhagavān udatiṣṭhata candramāḥ

The reference to ‘apasavyaṃ grahāś cakrur’ is a clear indication of the circular movement of apasavyam graha – a common reference to Rahu or Ketu. The circular movement of the graha (Rahu/ Ketu) in apasavyam caused the inauspicious rising of the moon with its head downwards. The word ‘avākśirāś’ refers to the moon’s ‘heads downward’ which is just opposite of the normal appearance of ‘heads up’ when the crescent moon rises. The pointed ends of the crescent moon are generally recognised as ‘horns of the moon’. When they are described downwards, it refers to lunar eclipse. The same refers to solar eclipse too.

On the 3^rd day of the war this was noticed (lunar eclipse) and Drona was worried about the outcome of this as a nimitta. The outcome appears within seven days. On the 7^th day (10^th day of the war) Drona noticed too many inauspicious nimittas and started worrying that something bad was going to happen to Bhishma, the leader of the army. No Mahabharata researcher had taken note of this verse on lunar eclipse. 

Coming to the solar eclipse of today, it started at the end of the 1^st part of rising. The duration of the day (or night in the case of Lunar eclipse) must be divided into seven and the part in which the eclipse occurs must be noted down. The eclipse started at the end of the 1^st part and covered the entire 2^nd part. The 1^st part stands for Brahmins, temple etc and the 2^nd part for Kshatriyas (army, police) etc. 

The entry, peak level and exit appearance of the eclipse are important. I got the pictures of all the three from a fellow Tweeple, Mr Bharani (@bharanivt)

Entry from top right, i.e. south east.

At peak (below) the sun looked like an upright crescent. The southern part of the sun completely eclipsed.

At the time of exiting, the moon slid through west, North West of the solar disc, making the sun appear like an inverted crescent with horns down. (below)

This remarkably matches with Drona’s description of rising moon with horns down due to apasavyam graha’s circular motion! I made an illustration of it (below).

Lunar eclipse on the 3^rd day of Mahabharata war

·       Today’s solar eclipse ratifies my interpretation of the Mahabharata verse that horns-down position refers to an eclipse.

·       In Mahabharata it was an eclipsed Full Moon on the rise. Today the same appearance was seen at the end of the solar eclipse.

·       Drona anticipated harm to Bhishma, which means the eclipse must have lasted for the most of the 2^nd division out of 7 divisions of time.

·       Today’s solar eclipse lasted throughout the 2^nd division that indicates harm to Kshatriyas. Army, police, army go-downs, weapons etc.

·       Fortunately there are no inauspicious nimittas at the time of the solar eclipse. In contrast everything went wrong on the day of lunar eclipse in Mahabharata (3^rd day). On that day Arjuna formed Ardha-chandra Vyuha with Bhima and himself standing at the two tips of the horns of the vyuha. It was the worst day for Pandavas that forced Krishna to throw the discus on Bhishma. He was pacified by Arjuna and the war of the day ended low for the Pandavas.

The comparison ends here which I wanted to record as proof for a rare spectacle of horns-down position of the eclipse.

Did Mr Nilesh Oak solve the mystery of Arundhati? (Part 8 critiquing Mr Nilesh Oak's date of Mahabharata)

The 8th video in the series based on my book critiquing the Mahabharata dating done by Mr Nilesh Oak is now released. Titled as "Did Mr Nilesh Oak solve the mystery of Arundhati?" this video reveals that not a single frame of the video uploaded  by Mr Nilesh Oak purportedly to establish that Arundhati walked ahead of Vasishtha, did show her in a position as mandated by the verse of Vyasa. The video can be viewed here:

Vyasa's verse states that Arundhati kept Vasishtha at her 'Prishtha'. Without establishing what that word conveys, Mr Nilesh Oak has gone ahead saying that Arundhati was 'ahead' of Vasishtha and to the 'west' of Vasishtha. If Vyasa had meant so, he could have used words suggesting 'ahead' and 'west' and not "prishtha". The current Video deduces the celestial alignment of the Prishtha position by going through similar verses in the Mahabharata and compares them with the clippings from Mr Oak's video.

It was found that the Voyager simulations given by Mr Oak do not contradict the age old position of  Arundhati at the Prishtha of Vasishtha throughout the so-called "Epoch of Arundhati." Need I to state the obvious - that Mr Nilesh Oak has not de-mystified the Mystery of Arundhati? 

Analogies corroborated by Mr Nilesh Oak as Astronomy observations (Part 7 critiquing Mr Nilesh Oak’s date of Mahabharata).

Very often we hear Mr Nilesh Oak making a claim that he has corroborated 300+ or 500+ astronomy observations of Mahabharata. As part of critiquing his book, “When Did The Mahabharata War Happen? The Mystery of Arundhati”, I noted down all the astronomy observations referred by him in his book to check the veracity of this claim.

It was found out that of the 217 astronomy references he has provided at the end of his book, he has worked on only 21 references to deduce 18 planetary alignments discussed in the 7^th chapter of his book. 25 references in support of his claim of Solar eclipse or Amawasya running on the first day of the War are found to be analogies. Similarly 28 references in support of his view that Sharad season was running at the time of the War, turn out to be analogies only. There are four references on the Sun’s appearance which he deduces to be indicative of solar eclipse, which however stand disputed.

There are 6 references that he claimed to have tested in his simulator but they too happen to be analogies. The explanation given by him are disputable in nature, to quote one, he includes the recently discovered planets namely Uranus, Neptune and Pluto to corroborate a verse which is an analogy. (Below)

Overall he had ‘corroborated 75 references if we include Arundhati observation also.

A sample page of Sharad season corroborations is given below. The page number in his book where the reference and the explanation appear is given at the end of each reference. The number within the bracket is the serial number of the reference 'corroborated' from Mahabharata text in the list of astronomy references he has given. 

The following is the sample page of the ‘corroborations’ done by him in support of Amawasya or Solar Eclipse on the first day of the war, though he admits that “the Mahabharata text does not specifically state the occurrence of the solar eclipse on the first day of war.” In fact Mahabharata text alludes to waning phase for most part of the war time by referring to late moon-rise (after midnight) on the 14^th day of the War.

The 30-minute video on the nature of ‘corroborations’ of this kind is available for viewing.

The video also discusses the purport of the Sharad season and full moon analogies employed by Vyasa to describe the War scenes. 

In the final analysis, it is found out that his claim of corroborating hundreds of astronomy references from Mahabharata is unfounded. 

Related Posts:

My book "Myth of The Epoch of Arundhati of Nilesh Nilkanth Oak" is published in Kindle

Video 1: Mr Nilesh Oak's Epoch of Arundhati debunked - Part 1

Video 2 : Mr Nilesh Oak's Arundhati Falsifier proved false - Part 2

Video 3: Understanding seasons the Vedic way.

Video 4: Understanding equinoxes the Vedic way

Video 5: Identifying Dhruva (son of Uttanapada) in the constellation of Shishumara

Video 6: Mahabharata events not corroborated by Mr Nilesh Oak

ஆண்டாள் கொட்டிய பறையும், கேட்ட பறையும்

Reproducing my old article published in tamilhindu.com

‘வேதமனைத்துக்கும் வித்து’ என்று ஆன்றோரால் போற்றப்படும் திருப்பாவையில் அடிக்கடி சொல்லப்படும் ஒரு சொல், ‘பறை’ என்பதாகும். இது கையால் தட்டப்படும் ஒரு தோல் கருவி. பாணர்கள் முதல், சிறுவர்கள் வரை பலராலும் கொட்டப்படும் இந்தப் பறை, பாவைநோன்பின் போதும் சிறுமியரால் கொட்டப்படுவது. பாவைக் களம் புக வேண்டி, மற்ற சிறுமியரை அழைக்கும் ஆண்டாள் பறை கொட்டினது மட்டுமல்லாமல், நாராயணன் பறை தருவான், அவன்  பறை தர வேண்டும்  என்றும் கூறுகிறாள்.

அவளிடம்தான் ஏற்கெனவே  பறை இருக்கிறதே, அது என்ன வேறு ஒரு பறை – அதுவும் நாராயணன் தரும் பறை என்று நாம் ஆராயப் புகுந்தால், சில அரிய ஆன்மீகக் கருத்துகள் புலனாகின்றன. அதன் மூலம், வேதமனைத்துக்கும்  எவ்வாறு திருப்பாவை விதையாகிறது என்றும் புரிகிறது.

இவற்றை விவரிப்பதற்கு முன்னால், ஆண்டாள் கொட்டிய பறை எது என்று கண்டு பிடிக்க முடியுமா என்று பார்ப்போம்.

ஆண்டாள் கொட்டிய பறை

ஐந்திணைகளுக்கும் உரிய பறைகள் தொண்டகப்பறை (குறிஞ்சி), துடிப்பறை (பாலை) , ஏறுகோட்பறை (முல்லை), மணப்பறை மற்றும் கிணைப்பறை (மருதம்) , மீன்கோட்பறை (நெய்தல்).
இவை தவிர வேறு சில பறைகளும் அந்த நாளில் இருந்திருக்கின்றன. புறநானூறில் 12  விதமான பறைகள் சொல்லப்படுகின்றன. இவற்றுள் ஆண்டாள் எந்தப் பறையைக்கொட்டியிருப்பாள் எனக் காண்போம்.

(1) அரிப்பறை  :- அரிப்பது போல ஓசை எழுப்பும். வயல் வெளியில் பறவைகள், இலைகளின் மீது உரசிச் செல்லும் சப்தம் போலவும், பெண்டிர் அணிந்த  நகைகள் ஒன்றனோடு ஒன்று உரசுவது போலவும் என்று, அரிப்பறை ஓசை உவமை காட்டப் படுகிறது.

(2) அனந்தன் பறை :- சுடுகாட்டுப் பகுதிகளில், பேயாட்டம் ஆடும் மகளிர் இதைக் கொட்டுவர். சரசரவென்று பாம்பு செடிகளுக்கிடையே ஓடும் ஓசை போல் இருக்கும் போலிருக்கிறது. இதன் ஓசை கேட்டு பருந்துகள் வருமாம்.

(3)  ஆகுளிப்பறை மற்றும்

(4 ) சிறு பறை :- மிகச் சிறிய, கைக்கடக்கமான பறை இது. பாணர்கள் யாழுடன் எடுத்துச் செல்லும் பறை. அரசனைக் குறித்தோ, கடவுளைக் குறித்தோ பாடுவதற்குப் பயன் படுவது. இதை விடிவதற்கு முன் கொட்டுவார்கள்.

(5) சல்லிப்பறை :- இதைப்  பெரும் பறை என்பார்கள். விழாக்களிலும், ஊர்வலங்களிலும் கொட்டுவார்கள்.

6) சாக்காட்டுப்பறை :- இது சாவுக்கு அடிக்கும் பறை.

(7) செருப்பறை :- அரசன் போர்க்களத்தில் நுழையும்  போது அடிப்பது. யானைப் படைக்கு முன்னால் அடித்துச் செல்வர்.

(8) போர்ப்பறை :- இது போர் அறிவிக்கும் பறை. போருக்குச் செல்லும் போது  அடிக்கும்  பறை.

(௯) நெய்தல் பறை :- சாக்காட்டுப் பறை போல, சாவின் போது  நெய்தல் நிலத்தில் அடிக்கபடுவது.

(10) தடாரிப்பறை :- இதைக் கிணைப் பறை என்றும் பம்பைப் பறை என்றும் கூறுவர். இது உடுக்கையாக இருக்கலாம்.

(11) ஒரு கண் பறை:- அளவில்  பெரியதான  இப்பறையில், கண் போன்ற அடையாளம் தெரியும். அது யானையின் பாத வடிவில் இருக்கும், செய்திகளை அறிவிப்பதற்கும், போர்க்களங்களிலும், இது பயன் படுத்தப்பட்டது.

(12) மணப்பறை :- திருமணங்களில்  கொட்டப்படுவது.

புறநானூறில் ஆங்காங்கே பேசப் படும் இந்த 12 பறைகளில், ஆகுளிப் பறையும், சிறுபறையும் மென்மையாகவும், பாடலுக்கு இசைந்தும் கொட்டப்படுவதுடன், கடவுளைக் குறித்து, விடிவதற்கு முன்னமேயே கொட்டப் படுவதால், ஆண்டாளும் அவள் தோழிகளும், கொட்டிய  பறை சிறு பறை அல்லது ஆகுளிப் பறை எனக் கொள்ளலாம்.

இனி, பறை என்று ஆண்டாள் கூறும் செய்திகளைப் பார்ப்போம்.

மொத்தம் 10 இடங்களில் ஆண்டாள் பறை என்று குறிப்பிடுகிறாள்.

ஆண்டாள் கூறும் பறை

1. பறை தருவான்  (பாசுரம் – 1)
2. பாடிப்பறை கொண்டு  (பாசுரம்- 8 )
3. போற்றப் பறை தரும்  – (பாசுரம்- 10)
4. அறை பறை –  (பாசுரம் -16)
5. பறை தருகியாகில் – (பாசுரம் -25)
6. சாலப்பெரும் பறை – (பாசுரம் -26)
7. உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு – (பாசுரம் -27)
8. நீ தாராய் பறை – (பாசுரம் -28)
9. இற்றைப்  பறை கொள்வான் –  (பாசுரம் -29)
10.அங்கப் பறை கொண்ட ஆற்றை  – (பாசுரம் -30)

அவற்றுள், 26  -ஆம் பாசுரத்தில் வரும் சாலப் பெரும் பறை, மேற் கண்ட 12 பறைகளுள் சல்லிப் பறையை ஒத்திருக்கிறது. சல்லிப் பறை என்பது, விழாக்களில் கொட்டப்படுவது.  சுற்றுப்புறத்து ஓசைகளையும் மீறி ஓங்கி ஒலிக்க வேண்டிய பறை.

‘மாலே மணி வண்ணா’ எனத் தொடங்கும்  பாசுரத்தில், ‘சாலப் பெரும் பறையே பல்லாண்டிசைப்பாரே’ என்று ஆண்டாள் கூறும் வர்ணனை இறைவன்  வரும் வீதி ஊர்வலம் போல உள்ளது.

ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்கச் செய்யும் வகையில்  பாஞ்சசன்னியம் என்னும் சங்கூதும் ஒலியோடு, பிற ஒலி முழக்கங்களும், பல்லாண்டு இசைத்த வண்ணம் செல்வதும், கோல விளக்கும், கொடியும், விதானமும் செல்லும் பாங்கினையும் உரைத்திருப்பது, மார்கழி மாதத்து வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று திருமால் வீதி வலம் வரும் கருட சேவை போன்று இருக்கிறது. வீதி ஊர்வலத்தில் கொட்டப்படும் சல்லிப் பறையை ஆண்டாள் சாலப் பெரும் பறை என்று கூறியிருக்கலாம்.

திருப்பாவையில் வைகுண்ட ஏகாதசி

முப்பது திருப்பாவை பாசுரங்களும், நாள் ஒன்றுக்கு ஒரு திருப்பாவை என்ற கணக்கில் முக்கியத்துவம் கொடுத்து பாடப் படுகிறது. அப்படிப் பார்க்கும் போது, முதல்  பாசுரத்தில் ‘மதி நிறைந்த நன்னாள்’ என்று சொல்வது, பௌர்ணமி கழிந்த மறு நாள் விடிகாலைக் காட்சி போலத் தெரிகிறது.

மார்கழி பௌர்ணமியில், பாவை நோன்பு ஆரம்பிக்கும் என்று பரிபாடல் – 11 தெரிவிக்கிறது. மார்கழி மாதம், திருவாதிரையில், சந்திரன் செல்லும் போது, பூரண சந்திரன் ஆகிறது. அன்று விடிகாலை, ஆற்றங்கரையில் ஹோமத் தீ வளர்த்து, ஆதிரையானை வழி படுவர். அவ்வமயம், அனைத்து பெண்களும் பாவை நோன்பு ஆரம்பிப்பார்.

திருமணமானவர்களும், கன்னிப் பெண்களும், சிறுமியரும் என, அனைத்துப் பெண்களும், அந்த வழிபாட்டில் கலந்து கொள்வர்.

அது முடிந்த மறு நாள் முதல், இளம் சிறுமியர் மட்டும ஆற்றங்கரை சென்று பாவை செய்து, பறை கொட்டி, அந்தப் பாவைக்குப்  பூச் சொரிந்து, விளையாட்டாகக் கடவுளை வணங்குவர்.

இதையே ஆண்டாள் துவங்கி வைக்கிறாள். பாவை நோன்பிருந்து நல்ல கணவனை  அடைவது என்னும் வழக்கப்படி கண்ணனையே கணவனாக அடைய விரும்பி ஆண்டாள் பாவைக் களம் புக விரும்புகிறாள். பௌர்ணமி கழிந்த மறுநாள் சிறுமியர் துவங்கும் பாவை நோன்புடன் முதல் பாசுரம் துவங்குகிறது. அப்பாசுரத்தில் வரும் வர்ணனை, பௌர்ணமி கழிந்த மறு நாள் விடிவதற்கு முன் இருக்கும்வானத்தைச்  சொல்கிறது. பௌர்ணமிக்கு மறுநாள் வைகறையில், முழு மதி இன்னும் வானில் இருக்கும்.

அன்று காலை  நிறை மதி இன்னும் வானில் தெரிய, அதைதான் ஆண்டாள், மதி நிறைந்த நன்னாள்  என்று சொல்லி இருக்கிறாள்.

நாள் ஒன்றுக்கு ஒரு பாசுரம் என்ற கணக்கில், பௌர்ணமிக்குப் பதினைந்தாம் நாள் வரும் அமாவாசை ‘எல்லே இளங்கிளியே’ பாசுரத்தில் வருகிறது. அதற்கு மறுதினத்திலிருந்து, வளர் பிறை ஆரம்பம். வளர் பிறையின்  ஏகாதசி, வைகுண்ட ஏகாதசி ஆகும். அது 11-ஆம் நாள் வருவது. அப்படி கணக்கு பார்த்தால்  ‘மாலே மணி வண்ணா’  பாசுரம் வைகுண்ட ஏகாதசி என்றாகிறது . அன்றுதான், எல்லா விஷ்ணு ஆலயங்களிலும், கருட வாகனத்தின் மீது திருமால் வீதிப் புறப்பாடு கிளம்பி விடுவார். ஆண்டாளின் தந்தையான பெரியாழ்வார், பாண்டிய அரசனின் சந்தேகத்தைத்  தீர்த்து, அவனால் கொண்டாடப்பட்டு, பட்டத்து யானை மீது நகர் வலம் வந்தபோது, அவருக்கு கருட வாகனத்தின் மீது காட்சி  தந்த திருமாலைப் பார்த்து, ‘பல்லாண்டு பல்லாண்டு’ என்று இறைவனையே வாழ்த்திப்பாடினார். சாலப் பறை பற்றி சொல்லும், ‘மாலே மணி வண்ணா’ பாசுரத்திலும், பல்லாண்டு இசைப்பதைப் பற்றி கூறுவதாலும், அது வீதி வலம் வரும் கருட சேவையாகவும், அந்தப் பாசுரம் இசைத்த அன்று வைகுண்ட ஏகாதசியாகவும்  இருந்திருக்கலாம்.

மறுநாள் துவாதசி என்பதற்கு ஏற்றாற் போல், அடுத்த பாடலான ‘கூடாரை’ யில் உண்ணுவது பற்றி சொல்லப்படுகிறது.

இந்த இடத்தில் வைகுண்ட ஏகாதசி பற்றி ஒரு கொசுறு செய்தி. வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று,  நாம் இருக்கும் பூமியானது, இந்தப் பால் வெளி அண்டத்தின் மையத்திலிருந்து அதிக பட்சத்  தொலைவை அடைகிறது. தனுர் மாதம் என்னும் மார்கழி மாதமுடைய தனுர் ராசியானது நம் பால் வெளி அண்டத்தின் மையப் பகுதியாகும். தனுர் ராசிக்கு நேர் எதிரில் சூரியன் வரும் இந்த மாதத்தில், நாம் சூரியனுக்கு அப்பால் – சூரியனிடமிருந்தும், பால் வெளி மையத்திடமிருந்தும், அதிக பட்ச தொலைவை அடைகிறோம். இதை வேறு விதமாகக் கூறுவதென்றால், பால் வெளி கேலக்ஸ்சியின் (galaxy) வெளியே – எங்கிருந்தோ அது வந்து கொண்டிருக்கிறதே, அந்த அண்ட வெளிக்கு அருகே – அதிக பட்ச அருகாமையை வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று நாம் அடைகிறோம். இந்த வெளி, தேவயானம் என்றும் உத்தர வீதி என்றும் சொல்லப்படும்.  இது  நமது கேலக்ஸ்சியின் மேல்புறமான இடம். பிறவா நிலையடையும் ஜீவன்கள் உத்தர வீதியில் செல்லும் என்பது ஐதிகம். அப்படிப்பட்ட உத்தர வீதியின் புறம், நமது பூமிக் கோளம், அதிகபட்ச  அருகாமையைப் பெறும் வைகுண்ட ஏகாதசி நாள், மோக்ஷ வாயில் திறக்கப்படும் நாளாகக் கருதப்படுகிறது. பிரபஞ்ச இயலும், அதன் வழி  ஆன்மீக  நிலையையும் அறிந்த நம் முன்னோர் வகுத்த வழிகள் ஒப்புவமையே இல்லாதவை.

அத்தகு சிறப்பும், தொன்மை வழக்கமும் கொண்ட வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று, சாலப் பெரும் பறை கொட்டினர்  என்று ஆண்டாள் கூறுவது சாலவும் பொருத்தம்.

ஆண்டாள் கேட்ட பறை

பறை கொட்டி, பாவை நோன்பு நோற்ற ஆண்டாள், தனக்கு நாராயணன் பறை தருவான் என்கிறாள். மேற்கூறிய சாலப் பெரும் பறை தவிர மற்ற இடங்களில், அவள் கேட்கும் பறை, அதாவது நாராயணன் தருவான் என்று சொல்லும் பறை என்பது,  தட்டும் பறை அல்ல. அவள்  பெற வேண்டும் என்று கேட்கும் அந்தப் பறை எப்படிப்பட்டது என்பது, மீதம் ஒன்பது இடங்களில் அவள் சொல்லும் பறையை இணைத்துப் பார்த்தால் விளங்குகிறது.

அவள் நாராயணன்  திருக்கோவிலின்  வாசல் கதவைத் தட்டி, கதவைத் திறக்கச் சொல்லி வாயில் காப்பாளனிடம் ‘தான் ஒன்றும் அழையா விருந்தாளி அல்ல, அறைபறை மாயன் மணிவண்ணன் நென்னலே வாய் நேர்ந்தானே. அதனால் தான் வந்தோம். கதவைத் திற’ என்கிறாளே அங்கே இருக்கிறது சூட்சுமம்.

இங்கே பறை என்பது கொட்டும் பறை அல்ல. மாயன் மணிவண்ணன் என்னும் கண்ணன் அறை பறை அறிவித்து அன்றே சொன்னானே, அதை நம்பி அவனைத் தேடி நாங்கள் வந்திருக்கிறோம். கதவைத் திறக்காவிட்டால் எப்படி என்று கேட்கிறாள்.

அப்படி என்ன அறை பறை அறிவித்து மாயவன் சொன்னான்?

அறை பறை என்னும் சொல்லே ஒரு சிறப்புப் பொருளுடையது. ‘அறை பறை அன்ன கயவர்’ என்னும் குறள் – 1076 -இல், ரகசியமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களைப் பகிங்கிரமாகச் சொல்லுவது அறை பறை என்கிறார் உரை ஆசிரியர் பரிமேலழகர். ரகசியமாக சொல்லப்பட்டு வந்த ஒரு விஷயத்தை கண்ணன் பகிங்கிரமாகச் சொல்லி இருக்கிறான். அதை உண்மை என்று நம்பி ஆண்டாள் கண்ணன் திருக்கோயில் தேடி வந்திருக்கிறாள்.

அபப்டி என்ன ரகசியம் – அதை ஊரறிய பகிங்கிரமாகக் கண்ணன் சொல்லி விட்டான் என்றால், அதுவே அவன் போர்க்களத்தில், அர்ஜுனனுக்கு, கொடுத்த வாக்குறுதி!

சர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய மாம் ஏகம் சரணம் வ்ரஜ
அஹம் த்வா சர்வ பாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மாஷுசஹ

எல்லா தர்மங்களையும் விட்டு விட்டு என்னையே சரணடை. நான் எல்லாப் பாபங்களிலிருந்தும் உனக்கு விடுதலை அளிக்கிறேன் என்று கண்ணன்  கூறுவது,  பிறவி பெரும் கடலைக் கடக்க அவன் கொடுக்கும் ஒரு உறுதிப் பிரமாணம். இது என்றுமே உள்ள பிரமாணம்தான். ஆனால் அந்நாளில் மக்கள்,  கடினமான ஆன்மீகப் பயணம் மேற்கொண்டு அதன் பயனாக இதை அறிந்தார்கள். எனவே இது ரகசியம் எனப்பட்டது. அப்படியான ஒரு ரகசியத்தை, எல்லார் முன்னிலையிலும், எல்லோரும் அறியும் வண்ணம் போட்டு உடைத்து விட்டான் கண்ணன். அறை பறை என அறிவித்துவிட்டான்.

அன்றைக்கு அவன் அர்ஜுனனுக்கு அறிவித்தது, உரக்க அறிவித்தது, பறை  கொட்டியது  போல் அறிவித்தது, மக்கள் அனைவரும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக. அவன் கொடுத்த உறுதி பிரமாணத்தை நம்பி, அவனே எல்லாம் என்று அவனைச் சரணடைந்து, அவனைத் தேடி வந்திருக்கிறோம். நீ கதவைத் திறக்க மாட்டேன் என்கிறாயே என்று ஆண்டாள் இங்கு கூறுகிறாள்.

அறை பறை மாயன் மணி வண்ணன் ‘நென்னேலே வாய் நேர்ந்தான்’. அன்றே வாய் விட்டு விட்டான். அதை  நம்பி ‘தூயோமாய் வந்தோம்’ நாங்கள். எல்லா தர்மங்களையும் விட்டு விட்டுத் தூயவர்களாய் வந்தோம் என்று ஆண்டாள் சொல்லுவதிலிருந்து, நாராயணன் தரும் பறை – அது அவன் உரை- அது நமக்கு மோட்சம் தருவேன் என்று அவன் தரும் உறுதி – என்று புலனாகிறது.

இந்த மாயன் உரையை  (பகவத் கீதையில் அவன் கொடுத்த உறுதி), திருப்பாவையில் பறை என்று வரும் மற்ற இடங்களில் சேர்த்துப் பார்த்தால், இதுவேஉள்ளுறைப் பொருளாக விளங்குவது தெரியும்.

இப்பொழுது, ஆண்டாள் கூறும் பறை – பட்டியலைப் பார்ப்போம்.

1. பறை தருவான் – (பாசுரம் – 1)

“நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்”.

அன்று அர்ஜுனனுக்குப்  பறை என்னும் உரை தந்தான். அர்ஜுனனைப் போல நாமும் அவனை  அடைவோம். நமக்கும் அந்த உரை தந்து, உறுதி அளிப்பான்.

2. பாடிப்பறை கொண்டு  (பாசுரம் -8)

“பாவை, எழுந்திராய் பாடிப் பறை கொண்டு…….
தேவாதி தேவனைச் சென்று நாம் சேவித்தால்
ஆவா வென்று ஆராய்ந்து அருளேல்..”

அவன் கொடுத்த உரை என்னும் பறையை நம்பி, அவனிடம் சென்று நாம் வணங்கி -‘ இது நீ கொடுத்த உறுதி தானே, எங்களையும், ஏற்றுக் கொள் என்று சொன்னால், ‘ஆஹா’ என்று ஆஹா-காரம் செய்து ஆராய்ந்து சொல்கிறேன் என்பான். ‘

அவன் சக்கரவர்த்தித் திருமகனான இராமனைப்போல் அல்ல. ஒருவனிடம்  தவறு  இருந்தாலும், அவன்  தன்னைப் பணிந்தால் இராமன் தன்னடி சேர்த்துக் கொண்டு விடுவான். இராவணனே, ‘அபயம்’ என்று அவன் அடி பணிந்தால் அவனைத் தண்டிக்காமல் விட்டு விடுவான் என்று சீதை சொல்கிறாள். அவளுக்குத் தீங்கு செய்த காகாசுரனை அப்படித் தான் அவன் மன்னித்தான். அனால், இந்த தேர்த் தட்டு பாகன் இருக்கிறானே,  அவன் அப்படி அல்லன்.

பாவத்துடன் வரினும் சரி, பரவாயில்லை என்பவன் இராமன். ஆனால் புண்ணியத்தையும்  விட்டு விட்டு வா என்பவன் கிருஷ்ணன். அதனால் “பறை (உறுதி) வேண்டும் என்று சொல்லி விட்டீர்கள்  இல்லையா. பார்க்கலாம். ஆராய்ந்து சொல்கிறேன்.” என்று கூறுபவன் கிருஷ்ணன். அதனால் சீக்கிரம் போவோம், அவனைப் பார்த்து கேட்டு – இன்னும் காத்திருக்க வேண்டும் என்னும் தொனியில், ஆண்டாள்  இந்த  இடத்தில் பறை என்னும்சொல்லைக் கையாண்டு உள்ளாள்.

3. போற்றப் பறை தரும்  – (பாசுரம்- 10)

“போற்றப் பறை தரும் புண்ணியன்”

அதனால், அவனை நன்கு போற்றிப் பாடுவோம், நமக்கும் உறுதி கொடுத்து விடுவான் – அர்ஜுனன இவ்வாறுதான், அவனைத்  தொடர்ந்து, அவனை விடாது இருந்தான். அவனுக்கு உறுதிகொடுக்கவில்லையா?

4. அறை பறை –  (பாசுரம் -16)

‘அறை பறை மாயன் மணி வண்ணன் நென்னேலே வாய் நேர்ந்தான்’.

இதன் கருத்தை முன்னமேயே பார்த்தோம். ரகசியமாக இருந்த மோக்ஷம் என்னும் பெரும் உபாயத்தை, அறைந்து பறை அறிவித்தாற்போல்  அன்றே அர்ஜுனனிடம் சொல்லி விட்டானே. அதை நம்பித்தானே நாங்கள் இன்று வந்திருக்கிறோம்.

5. பறை தருகியாகில் – (பாசுரம் -25)

“நெடு மாலே உன்னை அருத்தித்து வந்தோம் பறை தருகியாகில்”

அன்றைக்கு உன்னைக் கொண்டாடிய அர்ஜுனனுக்குத் தந்தாயே உறுதி மொழி, அதைப் போல நாங்களும் உன்னைக்  கொண்டாடிக் கேட்கின்றோம், எங்களுக்கும்  அந்த உறுதி மொழி கொடுத்து விடு.

6. சாலப்பெரும் பறை – (பாசுரம் -26)

“சாலப் பெரும் பறையே பல்லாண்டிசைப்பாரே”

இதுவும் முன்னமே ஆராய்ந்தது. சாலப் பெரும் பறை  கொட்டி, பல்லாண்டு இசைத்து அவனை வணங்கிய முறைமையை இவ்வரிகள் புலப்படுத்துகின்றன.

7. உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு – (பாசுரம் -27)

இங்கே அந்தப் பறை என்னும் உரையான உறுதி மொழி கிடைத்தபின் வரக்கூடிய பலன் கூறப்படுகிறது.
“கோவிந்தா உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு யாம் பெரும் சன்மானம்” எதுவென்றால், கூடி இருந்து குளிர்தல் என்று முடிக்கிறாள்.

அன்று போர்க்களத்தில், அர்ஜுனனுக்கு உரை தந்த பின், அவனை விட்டு நீ பிரிந்தாயோ? இல்லையே. அவன் கூடவே ரத சாரதியாகவும் இருந்து, அவன் மனத்தை ஓட்டும் யோகேஸ்வரனாகவும் கூடி இருந்தாயே. அந்தக் கூடி இருக்கும் தன்மைதான் நான் பரிசாகக்  கேட்பது.

8. நீ தாராய் பறை – (பாசுரம் -28)

“அன்பினால் சிறு பேர் அழைத்தனவும் சீறி அருளாதே, இறைவா நீ தாராய் பறை “.

உன்னைப் பலவாறாக சிறுமைப் படுத்தியும் பேசியுள்ளோம். அதை எல்லாம் நீ பெரிது படுத்தாதே. அன்று அர்ஜுனன உன்னைப் பேசாததா? இந்த அண்டத்தையே தன்னுள் கொண்டு, தன்னுள்  விரிந்து இருக்கும் உன்னை, நண்பனை ஏசிப்பேசி பரிகாசம் செய்வது போல்,  உன்னிடம் நடந்து கொண்ட அர்ஜுனனிடம் நீ கோபம் கொண்டாயா? இல்லையே. அதைப்போல, அன்பினால் நாங்களும் உன்னை இரு மாறாகப் பேசியுள்ளோம். அதற்காகச் சீற்றம் கொண்டு பறை தாராமல் இருந்து விடாதே. நீ பறை என்னும் உறுதி மொழியை  எங்களுக்குத் தர வேண்டும்.

9. இற்றைப்  பறை கொள்வான் –  (பாசுரம் -29)

“இற்றை பறை கொள்வான் அன்று காண்”

ஏதோ இன்றைக்கு மட்டும் நீ பறை கொடுத்தால் போதும் என்றில்லை.

அர்ஜுனனுடன் என்றென்றைக்கும் கூடவே இருந்து அவனை கவனித்துக் கொண்டாய் அல்லவா? அதுபோல இன்றைக்கு மட்டும் எங்களுக்கு நீ தலை ஆட்டுவது போதாது. என்றென்றைக்கும், ஏழேழ் பிறவிக்கும் எங்களை நீ ஆட் கொண்டு இருக்க வேண்டும்.

10.அங்கப் பறை கொண்ட ஆற்றை  – (பாசுரம் -10)

இவ்வரிகள் கடைசிப் பாசுரத்தில், பலன் கூறுவது போல் அமைந்துள்ளன.
அங்கு, அன்று அப்பறை கொண்ட விதத்தை, பட்டர் பிரான் மகளான ஆண்டாள் சொன்ன கருத்தை ஏற்றுக் கொண்டு அவன் அடி பணிபவர்கள், என்றும் அவனது திருவருளைப் பெற்று இனிதுடன் இருப்பர் என்று திருப்பாவைமுடிகிறது.

மாயன் தந்த இந்த உரையை நம்மாழ்வார் ‘வார்த்தை’ என்கிறார். மாயன் தந்த வார்த்தை அறிந்தால், “பிறப்போடு, நோயோடு, மூப்பொடு இறப்பில்லை’ என்கிறார் (திருவாய் மொழி 7-5-10)
பிறவா நிலையைத் தருவது பறை ஒலியான அவன் வார்த்தை.

அதனால் அவன் சரணன்றி வேறொன்றும் நமக்கில்லை என்று இருக்க வேண்டும்.

நம்மாழ்வார் “வார்த்தை” என்று சொன்னதை “மாயன் உரை” என்று திருமழிசை ஆழ்வார்  கூறுகிறார்.

“ஆற்றம் கரை கிடக்கும், கண்ணன் கடல் கிடக்கும் மாயன்
உரைக் கிடக்கும் உள்ளத்தெனக்கு”
(நான் முகன் திருவந்தாதி- 10)

அவன் ஆற்றங்கரை தோறும் படுத்துகொண்டிருக்கிறான். ஒருவர் படுத்துக் கொண்டிருந்தால் என்ன அர்த்தம்? ஓய்வாக இருக்கிறார். இப்பொழுதைக்கு இந்த இடத்தை விட்டுச் செல்ல மாட்டார் என்பது.
நாமும் ஆடாத ஆட்டமெல்லாம் ஆடி முடித்து, அவன் பறை தருவான் என்பதை  உணரும் போது, ‘ ஐயோ அவன் எங்கிருக்கிறானோ, அவனை எங்கே தேடுவது’  என்று கவலைப் பட வேண்டாம். ஆற்றங்கரை ஏதாவது தென்படுகிறதா என்று பாருங்கள். கண்டிப்பாக அங்கே பள்ளி கொண்டிருப்பான். பறை கேட்டு சிறுமியரான நாம் வரும் போது, நாம் ஏமார்ந்து விடக் கூடாது அல்லவா? தூங்கிக் கொண்டிருப்பவனை ஆண்டாள் எழுப்பியது போல,  நாமும் அவனை எழுப்பிக் கேட்பதில், பாவைச் சிறுமியர்  போல நமக்கும் ஒரு கிளுகிளுப்பு. ‘என்னையா தேடி வந்தீர்கள்’ , என்று ஒன்றும் தெரியாதது போல் எழுந்திருப்பதில் அவனுக்கும் ஒரு ஆனந்தம்.

அதனால்தான் ‘கடல் கிடக்கும் மாயன்’ – பாற்கடலில் கிடக்கும் மாயவன், நமக்கு எளிதாக இருக்கும் வண்ணம்  ஆற்றங்கரை  தோறும் தூங்குவது போல் பாசாங்கு செய்து படுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவன் கொடுக்கும் உரையால் நமக்கு என்ன பயன் என்றால்,
“கூற்றமும் சாரா, கொடு வினையும் சாரா, தீ மாற்றமும் சாரா” என்கிறார் ஆழ்வார்.
யம பயமும் வராது, இறப்பையே வெல்வோம்.
கொடிய பாபங்களும் நம்மைத் தீண்டாது, வினை அறுப்போம்.
கெட்ட பெயரும் நம்மைச் சேராது.

இப்படி எல்லாம் அந்தப்  பரம் பொருள் தரும் பயனை வேதமும், ஆழ்வார்களும் பலவிதமாகச் சொன்னாலும், சிற்றறிவினரான நம்மை ஈர்க்கும் வண்ணம் ஆண்டாள், பறை என்னும் ஒரு சொல்லில் புதையலையே கொடுத்துள்ளாள். பறை கொட்டி, பறை கேட்டு அவனைப் பணிந்தாலே போதும். அவள் சொன்ன சங்கத் தமிழ் மாலை முப்பதும் வாசித்தாலே போதும், அவனாகவே நம் மனத்தில்  உள்ள மற்ற எண்ணங்களைப் போக்கி ‘மற்றை நம் காமங்கள் மாற்றி’ விடுவான்.

Know the Vedic concept of Uttarayana (Winter solstice)

At a time more and more people start developing interest in Vedic knowledge we are also seeing similar growth in spurious interpretation of the wisdom of the seers. One such topic is about the start of Uttarayana or winter solstice. This blog is aimed at putting at rest the confusions about Uttarayana created by western educated minds and confused desi people. 

Sun is the basis of Time

First of all one must know that the Vedic seers had seen the play of the Divine in everything of Creation. The Sun being the Pratyaksha Brahman is the source of all life. It is known as Ravi because it illuminates and protects the all the three worlds. Brahmanda Purana (21-4) traces the root word of Ravi to 'av' which means illumination and protection. It is also known as Kāla or Time from whom every other computation of time flows. The Brahmanda Purana (Ch 23) verse is reproduced below.

Devas, Humans, animal and plant life are the four types of beings made to function or not function by the power of the Sun. The measurement of Time done on the basis of the Sun has the basic unit of 5 years only, which was in vogue until c.1500 BCE, as known from Lagadha Jyothisha. Almost every other day was important for worship of some divinity in that system. With decline of worship attributable to many reasons, we are no longer using the worship related 5-year Yuga system but retained the same years in the large cycle of 60 years (12 rounds).

Four-fold calculation of time.

The basis of this system is 4-fold in which one without the other meaningless. Quoting from Vayu Purana (Ch 50),

The four types of calculations are (Vayu Purana Ch 50)

Today people tend to treat all the four differently but the verse from Vayu Puarana (which was older than Mahabharata) and also from Brahmanda Purana and Siddhantas (Ganita / astronomy) state that all the four are collectively taken into account to determine time. In this backdrop we should reject the name ‘Luni-solar’ as suggested by western understanding but proudly call it as Vedic-māna or Chatur māna. The moment one starts understanding the interplay of all the four, most confusions disappear.

We are indeed following this Chatur-māna without realising it. The exclusion of Adhika Māsa from the calendar or time scale is to align the Saumya or Chandra-māna with time determined by the Sun. All the four, i.e. the sun, the moon, the star and the Sāvana (checking from sunrise) are reckoned together to know whether the time is fruitful for a religious activity and an auspicious activity.

Today the perfect alignment of the four is being followed only in the Tamil regions which people tend to think as the solar calendar. Functionally it is Chatur māna calendar. Confusion often arises when the calendars based only on lunar movement fail to align the time with the Sun. For example a few years ago Maha Shivaratri occurred in lunar Pushya month. The basic feature for identifying Maha Shivaratri was to have Phalguna as the following month. In this case the following month was Magha. That gave the valuable insight as to what our ancient seers had meant when they specified Phalguna as the following month. It must invariably be the solar month of Phalguna. This implies that Maha Shivaratri occurs at a time the Sun would be in Kumbha (Aquarius).

The insight gained from this is that any specific time identified by a lunar Tithi comes along with a relation to the position of the Sun, for, Time doesn’t exist without the Sun. Based on this we can deduce the exact time of Gitopadesa too.

Time of Gitopadesa.

The complete disconnect with the Chatur-māna scale of time of the Vedic society had resulted in the complete absence of thought about the solar month of Gitopadesa. Gitopadesa was rendered on Margashira Shukla Ekadasi. People tend to treat Margashira as the lunar Margashira. If it was lunar Margashira, where was the Sun at that time? As per lunar reckoning the Sun must have been at Kartika. The identification of time as “Margashira Shukla Ekadasi” with Sun in Kartika is not the proper way of identification of the Chatur- māna. The Sun being the major reckoner of Time, Margashira Shukla Ekadasi must have the Sun at Margashira and the Shukla Paksha must be of lunar Pushya month. (The time gap of one solar month between Kartika and Margashira makes huge impact on arriving at the correct date of Mahabharata war).

Margashira Shukla Ekadasi is the most the celebrated Vaikuntha Ekadasi that conceptually matches with Krishna rendering the knowledge of the means to Moksha. With the decline in knowledge of the 4-fold Time, Gitopadesa is assigned the day in lunar calendar which always falls in the solar Kartika. The month-wise analysis of the Mahabharata events done by me based on the internal evidences shows the date of Gitopadesa with the Sun still confined within the sign of Margashira.

Date of Gitopadesa.

The solar, lunar and savana (sun rise timing) match well, with the star (though not mentioned) that goes well with the war preparation (offerings to Vampire / Pishacha, an olden practice known from the “Bharani” literature in Tamil such as Kalingatthu Bharani, Daksha Yaaga Bharani) done on the previous day, in the star Bharani.

The planetary chart at the time of Gitopadesa

The above details must warm up the reader to the reality that the Sun was the major reckoner of time for any event. The Sun only carries along with it the Devas, the sages and other entities by whom the world and its beings are protected and are made to undergo the karma due to them. In this context we come across the dates of Uttarayana, Dakshinayana and Vishuva as ‘Punya kala’ – auspicious times for worshiping Pitrus and deities. Such times cannot occur at some point in space (of intersection the ecliptic and the celestial equator) but only when the four-fold time factors combine.

Equinox identified by the Sun and the Moon.

A specific verse on the date of equinox is found in both Vayu Purana and Brahmanda Purana.  It tells about the time when the vernal equinox was at 27 degree Aries – the maximum limit that the vernal equinox can travel – a gem of wisdom passed on by the Vedic society from its long past of having observed the celestial entities.  From Vayu Purana Ch 50:

The day of vernal equinox was identified by the location of the Sun in the 1^st Pada of Krittika when the Moon was in the 4^th Pada of Vishakha. We have to carefully look into the time denoted by this verse.

When the Sun is in Krittika 1^st Pada (Aries), the moon at Vishakha would be Full Moon. This happens in solar Chitra month and most probably in lunar Vaishakha month. Full Moon in Vishikha star would happen every 3^rd year. Here the verse carefully avoids a reference to Full moon or days before that, but only gives the position of the moon at 4^th Pada of Vishakha which will be the last 6 hours of Moon’s transit in Vishakha! This means the Vishuva related worship and homa was done only at the last 6 hours of Moon’s transit in Vishakha in Scorpio when the Sun was in Krittika 1^st Pada. Now let the readers ponder over the acceptability of western concept of Vernal equinox which does not take into consideration these intricate features laid out by the Vedic society.

Strangely the time of autumn equinox doesn’t follow the reverse of the vernal equinox. It only follows the position of the Sun at the last pada of Libra, in Vishakha while the moon must continue to be within the last Pada of Aries (1^st Pada of Krittika). The Sun cannot be expected to go beyond 27 degrees to the left of zero degree Libra. In both the Vishuva, the sun was at its maximum limit at Aries and Libra respectively. But the identification of ‘Punya Kala’ of Vishuva was by means of Moon’s location in a particular Pada.

Now let me quote another verse from the same chapter of Vayu Purana that tells us why Equinox is important. The verses also say when the Uttrayana starts.

Verse 203 says that equinox is favourable for Devas and Pitrus! Those calling for ‘celebrating’ Uttarayana today (at the time of writing this on 22^nd December, the winter solstice of the western astronomy) must tell us in what way they are going to celebrate. The Vedic society valued the four points (2 Vishuva and 2 Ayanarambha) as Punya Kala for paying obeisance to Pitrus and Devas. Even today those who meticulously follow the Vedic life do tarpan on these 4 dates. The Pitrus don’t come on any day that western astronomy declares as Vishuva or solstice. The days that attract them and the Devas as well must have a link with the sun and the moon and also the star – the Star in whose form the Purusha is seen!

For the maximum limit of 27 degree Aries, our Vedic seers had laid down the time for Vishu-Punya Kāla in the above verse. The solstices and the Vishuva are separated by 90 degrees between each other. When the Vishu at Mesha occurs at Krittika 1^st Pada, the Uttarayana would be observed on the day when the Sun would be at 2^nd Pada of Dhanishtha (27 degree Capricorn). The date of Uttarayana in that position of the Sun is given by Rig Jyothisha. The Moon will be at Dhanishtha and at first tithi. This means when Shukla Pratipat starts with the moon still traversing Dhanishtha, Uttarayana Punya Kala was observed and the Pitru tarpan was given.

Even within the 5-year period, the Uttarayana did not start on the same tithi-stars. The above combination appeared every 6^th year only. For other years they followed the formula of shifting the moon (when the sun will be in the ordained position of Vishuva or ayana) to 6^th consecutive tithi, in 19^th consecutive star. The same formula was used by me to deduce the Vishuva and ayana dates of Mahabharata.

Let me quote the following verse from Brahmanda Purana (Ch 23) to show that Dhanishtha was the foremost star – implying it to be the upper limit of Uttarayana.

The same primacy to Dhanishtha is told by Markandeya in Mahabharata (3-219-10) that Dhanishtha was assigned the foremost position by Brahma. The following figure explained by me in my video Understanding Equinoxes the Vedic way gives the maximum oscillation of the vernal equinoxes with the median position falling at Aries zero degree with corresponding Uttarayana falling at zero degree Capricorn.

Once the equinox started backward movement, the Vedic society seemed to have revamped the Vishuva and Ayana dates. They had prescribed the median position of Uttarayana at the beginning of Capricorn and Vernal equinox at the beginning of Aries. Or why else we get to see the same, repeated again and again in every possible occasion in the Puranas and Siddhantas?

Siddhanta being the foremost literature on mathematical astronomy let me first quote Surya Siddhanta (Ch 14). Only heretics would reject Siddhantas as non-Vedic. All the Siddhantas (Jyothish) have been authored by Vedic sages and all the Siddhantas calculate Time of the life-span of the four-faced Brahma starting from Kalpa.  

The same is expressed in Brahmanda Purana (Ch 21)

The same is repeated in Vayu Purana (Ch 50)

Let anyone who wants to challenge this,  produce evidence from Vedic scriptures. We gloat over the fact that the Vedic society had existed for thousands of years. If precession was a continuous phenomenon the Vedic society must have seen different months for the ayanas.  Why is there no evidence like above on any other months as the duration of ayanas?

The 2^nd most obvious reason (after the limited to and fro oscillation of the equinoxes) is that the Sun carries along with it the deities that are fixated in certain months of the ayana and season and do not keep travelling continuously like the western vernal equinox. Let me reproduce the forgotten deities of the Sun. Both Brahmanda Purana and Vayu Purana had given the same version. Here I am reproducing the Brahmanda Purana version (Ch 23) given in the context of the chariot of the Sun.

The months Madhu, Madhava etc refer to solar months whose equivalents are Mesha, Rishabha (Caitra, Vaishakha)

Note the seasons mentioned along with the solar months. The season is defined by the sun’s movement across five and a half stars, which is equal to two zodiacal signs.(Rig Jyothisha- 9)

Then comes the information on what they do to mankind.

Different sets of 14 divine entities residing in two specific months each, starting in sequence from Chaitra and spring season are responsible for nourishing Pitrus, devas and human beings. Can they shuffle their positions, say, those in vasanta season with sharad season which is what western concept of continuous precession of equinoxes would make them do? The Purana continues further:

The above is the fundamental belief of the Vedic society. The different entities residing in different months- seasons cause the rain, heat, happiness and despair. Their locations described above must dispel any doubts on the shifting zodiac, for they cannot discharge their duties in a shifting zodiac.

Equinoxes in backward movement is considered inauspicious.  Particularly when the Uttarayana moves in Ajaveethi (which is actually Dakshinayana in equilibrium position) i.e. in Sagittarius mankind suffers. History shows that Vedic religion started suffering only after Uttarayana started moving in Sagittarius (6^th century onwards). So we are holding on to the median position of the Sun and its Devas for the propitiation of pitrus and deities. Vishuva is on the day of solar ingress into Aries and Uttarayana is when the sun enters Capricorn.

Once Uttarayana hits the 3^rd degree mark of Sagittarius there will be a reversal in the movement of equinox and also in the fortunes of the Vedic society. Until then we will have heretics in the garb of supporters of Vedic system doing maximum damage to the cause of the Vedic Thought. Let us remain focused on what the texts say and continue with the age old custom of “Uttarayane, Hemanta ritau, Makara Māse....” in our oblations at the time of solar ingress in Capricorn.