Mahabharata Quiz - 72

Click here for the previous question  

Question – 72

Why shouldn’t Amavasya occur on Trayodasi?

Answer:

Amavasya is a segment in the lunar orbit when the moon comes in between the sun and the earth. The lunar orbit is divided into 30 parts (360 degrees) with each part known as a Tithi. Halfway through it, that is, at the 15^th tithi, Paurnamī occurs (covering 180 degrees). In the next 15^th tithi, Amavasya occurs (Another 180 degrees). Each tithi is given a Sanskrit name, based on the number of tithi-s. But one should know that the Sanskrit names used for the numbers are NOT adopted for the tithi.

For example, Ekam for number 1 is Pratipat or Prathama when it represents the 1^st tithi.

Similarly, Dve is for 2, which is Dwitiya for the second tithi.

Treeni for 3, is Tritiya for the third tithi.

Now for double digit numbers,

Dasha is for 10, but it is Dashamī for the 10^th tithi.

Ekadasha for 11, but it is Ekadashī for the 11^th tithi.

Dwadasha for 12, while it is Dwadashī for the 12^th tithi.

Trayodasha for 13, but it is Trayodashī for the 13^th tithi.

In the Mahabharata, Vyasa states, “trayodaśīm Amāvāsyāṃ” which he had never heard of (MB: 6.3.28).

So, he refers to the 13^th tithi of the moon’s phase and not the 13^th day.

A day is different from tithi.

The day is dina or divasa or saura, measured by the movement of the sun whereas as a tithi is the phase of the moon, measured by the distance travelled by the moon, away from the sun.

A day has more or less the same duration because it is dependent on the motion of the earth which is perceived by the time between one sun rise to the next sun rise.

But tithi may take different lengths of time within a lunar month depending on the perigee and apogee of the lunar orbit. Because of this three tithi-s can occur in two days (called Tri-dina spruk) or two tithi-s may measure less such that one of them would end well within two consecutive sun rises (Kshaya tithi).

Now we will see how a tithi is measured.

A tithi has12-degree length. This is calculated by the distance between the sun and the moon. For example, the first tithi, Prathama starts at the point the moon leaves the edge of the sun as seen from the earth. The moon may not be exactly crossing the sun and may be higher or lower than the location of the sun as seen from the earth. We consider what is called the longitude of the sun. The moment the moon leaves that longitude, the first tithi, known as Shukla (waxing) Prathama starts. Even as the moon is moving ahead, the sun will also be moving in the same direction. The gap between the moon and the sun, when it completes 12 degrees, the first tithi is over and the second tithi, namely Dwitiya starts. Like this, the moon crosses 14 tithi-s to enter Paurnamī (Full Moon Day) which is the 15^th tithi.

Counted from Paurṇamī, the 15^th part occurs on the No-moon day (Amavasya) between 168 and 180 degrees. At times Amavasya had started before 168 degrees but ended up between 168 and 180 degrees (from 14^th to 15^th phase), but it can never start in the 13^th phase, i.e., Trayodaśī (between 144 and 156 degrees). If Amavasya had started on Trayodaśī, it clearly implies that something went wrong with the moon and that its orbit had changed.

This is a terrific Ganesh moment, for, such a pre-occurrence of Amavasya before 156 degrees can never happen in Nature.

Vyasa did not spoon-feed us will all the details. He wanted us to think and explore. That is why he seemed to have inserted the Ganesha part to send a message to all the future readers of the Mahabharata to strain their grey cells to pick out the extraordinary events that happened in the months prior to the war.

Click here for the next question

Mahabharata Quiz - 71

 Click here for the previous question

Question - 71

What is the basis of your claim that the Trayodasi Amavasya occurred in the month of Karthika? Couldn’t the Trayodasi Amavasya have occurred in Margashira?  

Answer:

Some calamities started occurring only after Krishna started his peace mission in the month of Karthika. The result was the sudden and impossible-to-happen advancement of Amavasya in Trayodasi tithi. This must have happened in Karthika only, because while speaking to King Dhritarashtra just before the war, Vyasa refers to a rain of flesh on Krishna Caturdasi!

Vyasa says,

“māṃsavarṣaṃ punas tīvram āsīt kṛṣṇa caturdaśīm (MB: 6.3.31).

This means, “The shower of flesh occurred again severely on Krishna Caturdasi”

Krishna Caturdasi is the tithi before Amavasya (Trayodasi comes before Caturdasi). Thus, we have evidence for two Amavasya-s occurring before the war commenced – one on Krishna Trayodasi and another a regular one with Krishna Caturdasi occurring before that. Which month it could have been is a Ganesha moment!

Only if Trayodasi Amavasya occurred in Karthika month, the regular Amavasya with Caturdasi witnessing rain of flesh could be positioned in Margashira month. The reference to Krishna Caturdasi could not have occurred in Pushya month because in that case the date of the war would fall in the month of Magha (a new lunar month starts on the day after Amavasya) but we have clear reference to the date of Bhishma shedding his mortal coils in Magha which would not be possible if the war started in Magha.

Therefore, the Trayodasi Amavasya could be placed only in Karthika. Till the next Amavasya in Margashira, the war had not started because Vyasa reported about the rain of flesh on Krishna Caturdasi which would have happened only on Margashira Krishna Caturdasi, a day before Pushya month started.

 Click here for the next question

‘Samatva Garbhagriha’: A facet of assault on Sanatana Dharma (My article in Organiser)

As part of the agenda to eradicate Sanatana Dharma, the DMK is hell bent on removing hereditary priests (archakas) of the ancient temple of Tamil Nadu and replacing them with Government certified persons from other castes including three women after giving them year long training....

Read more at: https://organiser.org/2023/09/24/197468/bharat/samatva-garbhagriha-a-facet-of-assault-on-sanatana-dharma/

Mahabharata Quiz - 70

 Click here for the previous question

Question - 70 

Duryodhana's plan to start the march of his army on Pushya day was halted due to the sight of bad omens; So Krishna suggested that he start the war ritual on Jyeshtha coinciding with Karthika Amavasya. Did Duryodhana perform the ritual on Karthika Amavasya?

Answer:

No, not possible, because once again a Ganesha moment comes here with a peculiar observation later by Vyasa that Amavasya occurred on Trayodashi! 

Trayodasha refers to number 13, whereas Trayodhashi is the 13th tithi or the 13th phase of the moon. Amavasya can never occur on the 13th tithi, but the never faltering Vyasa made an observation that Amavasya occurred on Trayodshi. 

A shocked Vyasa expressed,

caturdaśīṃ pañcadaśīṃ bhūtapūrvāṃ ca ṣoḍaśīm

imāṃ tu nābhijānāmi amāvāsyāṃ trayodaśīm (MB: 6.3.28)

Since this verse is interpreted casually by researchers as referring to ‘days’ and / or drawing a non-existent eclipse from that, a word for word meaning is given to know what Vyasa conveyed.

Meaning:

caturdaśīṃ = caturdaśī (ī-stem, singular, accusative)

pañcadaśīṃ = pañcadaśī (ī-stem, singular, accusative)

bhūta = actually happened, true, real (n. an actual occurrence, fact, matter of fact, reality)

pūrvāṃ = formerly (ā-stem, singular, accusative)

ca = and, also, moreover

ṣoḍaśīm = ṣoḍaśī (ī-stem, singular, accusative)

imāṃ = this

tu = but

na abhijānāmi = I have never known (I could not realize even until now: SB: 9-19-12)

amāvāsyāṃ = the sun and moon "dwell together" (ā-stem, singular, accusative)

trayodaśīm = trayodaśī (ī-stem, singular, accusative)

Overall meaning:

“This (Amavasya) in Caturdashi, Pañcadashi and also formerly happened in Ṣoḍashi but I have not known until now Amavasya in Trayodashi.”

Unfortunately, this crucial verse is interpreted by the Mahabharata researchers as referring to 'eclipses'. Some others state that this refers to 13 days (solar days) and point out Amavasya or Pournami occurring in 13 days. The fact of the matter is Vyasa clearly says that Trayodashi Amavasya had never occurred, then how can people claim that they can show 13- day Amavasya! 

In the Mahabharata, days are mentioned as 'Divasa'. We find that reference already quoted in Question- 33

There is absolutely no reference to an eclipse in this verse. Vyasa spoke about a never- heard, a never-happened-before event of the Amavasya occurring in Trayodashi. 

The original plan suggested by Krishna was to conduct the ritual on Jyeshtha lorded by Indra. Worship of Indra was paramount then. That day which was supposed to coincide with Amavasya did not occur. Amavasya occurred before Indra's day of Jyestha. So for the second time Duryodhana's plan got derailed.

This Trayodashi Amavasya also comes as a blow to those who claim that the war started on Karthika Amavasya when Jyeshtha was running.   

Click here for the next question

Mahabharata Quiz - 69

Click here for the previous question

Question - 69 

On what basis can it be said that war did not begin on Karthika Amavasya? Didn't Krishna tell Karna to start the war on Karthika Amavasya? 

Answer:

The verse expressing this version of Krishna doesn't mean starting of the war. Moreover, the war started after Krishna delivered Bhagavad Gita to Arjuna. Krishna had not yet gone back to the Pandava-s to tell the discussion in the Kuru-s court. Only after that the Pandava-s could have started their war preparations. Then Bhagavad Gita must happen. And Bhagavad Gita was given on Margashira Shukla Ekadasi as per tradition maintained for eons. So the war could not have commenced on Jyeshtha Amavasya of Kartika. 

Krishna only told, 

saptamāc cāpi divasād amāvāsyā bhaviṣyati

saṃgrāmaṃ yojayet tatra tāṃ hy āhuḥ śakra devatām (MB: 5.140.18-20)

Krishṇa’s suggestion regarding Jyeṣhṭha Amavasya establishes that Duryodhana did not start as planned on the Pushya day. Moreover, the word “yojayet” used by Krishṇa is third person, causative optative class parasmaipada verb – expressing his wish for worship to be done on Jyeshṭha by Drona and others.

Why did Krishṇa desire such worship if the worship was already done on Pushya day?  This word with its stem ‘yuj’ refers to ‘join again. ’Yojayati’ means to restore, repair, put in order, adjust, arrange, undertake and such other similar words hinting at setting right the debacle that happened on the Pushya day. This was conveyed to Karṇa to have it done by Drona and others. This is not the same as ‘yajante’, the ātmanepada verb, nor ‘yojante’ to mean ‘plan or prepare’ suggested by some researchers.  It was to start again after offering ‘āhuti’ to Indra, on Jyeṣṭha day.

Click here for the next question

Mahabharata Quiz - 68

 Click here for the previous question

Question - 68

Having declared that the armies were to be marched towards Kurukshetra on the day of Pushya, what made Duryodhana to delay the departure? 

Answer:

That is the biggest Ganesha moment that almost all the Mahabharata researchers missed.

The day of Pushya witnessed some unprecedented events which are mentioned as nimitta-s.

The installation of Bhishma on that day was in tune with “Puṣya Snāna”, an age-old practice of taking ritual bath and conducting Vedic austerities for the prosperity of kings. Writing on this ritual, Varahamihira refers to the practice of the king dressing himself in military attire (Brihat Samhita: 48-74).

At the end of the ritual portents will be seen to know whether the upcoming war will be good or bad to them. Suddenly the portents did appear but they all indicated some calamity.

The following were noticed then:

# Although the sky was cloudless, a bloody shower fell and made the ground miry. 

# Fierce whirl-winds, earthquakes, and roars of elephants depressed the hearts of all the warriors. 

# Incorporeal voices and flashes of meteoric falls were heard and seen in the welkin. 

# Jackals, howling fiercely, foreboded great calamity. 

A hundred other kinds of fierce portents made their appearance when the king installed Ganga's son, Bhishma in the command of his troops.

The earthquakes and whirlwinds when accompanied with meteorite showers are signs of a cosmic impact. This happened on a Pushya day, as it is known from Duryodhana's insistence that Bhishma must be installed as their army chief on Pushya Day.  

Pushya started on the night of the previous day and was present throughout the next day. Perhaps seeing the inauspicious portents, Duryodhana cancelled his march to Kurukshetra. So they needed to do the preparations once again for that ritual. Krishna had meant that by stating that Duryodhana could do the ritual on Amavasya that was to occur on the 7th day from the day he was meeting Karna.

This intricate information was missed by many who assumed that the ritual was done successfully on Pushya day and war was started on Karthika Amavasya. 

Click here for the next question

Mahabharata Quiz -67

Click here for the previous question

Question - 67

What was the Ganesha moment in Krishna's narration of the peace mission to the Pandava-s?

Answer:

All the events during Krishna's stay in Hastinapura were not told by Vysa in one go. The first narration contained the arrival of Krishna and the talks in the court followed by Krishna trying to bring Karna to Pandava-s side. In that context we come to know that he was in Hastinapura till the day of Uttara Phalguni.

On reaching Upaplavya, Krishna gave a description which contained an important information that the talk had indeed gone on for days. In one of the in-and-out movements of Duryodhana, he made an important announcement about the war. 

While Krishṇa was in the court of the Kuru-s seeking peace, Bhishma, Vidura, Drona, Gandhari and Dhritaraṣhṭra exhorted Duryodhana to give the Pandava-s their due share. Particularly when Dhritaraṣhṭra told Duryodhana that he was not the son of a king who got the kingdom in the normal course, implying that it was given to Dhritaraṣhṭra by Pandu, Duryodhana’s anger found no bounds. He called the fellow kings present there and told them again and again that the day was Pushya and let them all march to Kurukshetra on that day itself. 

It is further said that after the night passed (at day-break), Duryodhana arranged the army divisions and  Bhishma was duly installed as the chief of the army with a ceremony. 

This was on the day of Pushya.

The war ceremony having taken place on Pushya and Duryodhana commanding the fellow chiefs to march towards Kurukshetra on the Pushya day, why did Krishna tell Karna three days later - on the day of Uttara Phalguni to ask Duryodhana prepare for the war? Had he not left to the war field already?  

Click here for the next question

DMK's interference in temple affairs: an extension of British agenda against Brahmins and Hindus

My article in The Commune magazine in the wake of certification for priesthood to three women can be read here

https://thecommunemag.com/dmks-interference-in-temple-affairs-a-scheme-for-destruction-mutilation-kaput-of-sanathana-dharma/

Mahabharata Quiz - 66

 Click here for the previous question

Question - 66

The purpose of his mission having failed, when did Krishna leave Hastinapura?

Answer:

After showing his Vishvarupa, Krishna exited the court to leave for Upaplavya to convey the outcome of the mission. Herein Vyasa evokes a Ganesha moment. The quick sequence of talks regularly interrupted by Duryodhana leaving the court hall and returning seemed to give an impression that the entire sequence of talks occurred on a single day, that is the day of Karthika Purnima. 

In the next chapter Vyasa tells about Krishna meeting Karna and taking him in his chariot to a desolate region outside Hastinapura, obviously to have secret talks. In this conversation, Krishna told Karna of his birth to Kunti and persuaded him to join the Pandava-s.

Karna replied that he had known about his birth to Kunti but did not want to change sides. He recalled the way his foster parents cared for him and the sovereignty he enjoyed for thirteen years by the goodwill of Duryodhana for whose sake he wanted to kill Arjuna. 

Having understood the futility of forcing him any longer, Krishna told him to ask Duryodhana to get ready for the war. In that context he said that the New Moon (Amavasya) was going to occur in seven days from that day. Not leaving scope for any doubt he mentioned that it was the day of Indra! This means he was referring to the star Jyeshtha which was lorded by Indra. He was referring to Amavasya in Jyeshtha in the month of Karthika.  

This gives a valid clue on the star of the day they were conversing. Only if it was Uttara Phalguni, seven days from then would be Jyeshtha. 

Earlier we found that Krishna who started from Upapalvya on a Revati day reached Hastinapura on Aswini day. While Bharani was running in the next morning he went to meet the Kaurava-s in their court. On that evening Krittika started, signaling Full Moon. 

The conversation in the court which was given without any break seemed to have gone one for a few more days such that Krishna had to be in Hastinapura till Uttara Phalguni. 

The Ganesha moment is that what was he doing until then? Was the peace talk going on for nearly 12 days? 

Another Ganesha moment exists in his narration of the mission to the Pandava-s. 

Click here for the next question

Mahabharata Quiz - 65

 Click here for the previous question

Question - 65

How did the peace mission go on? Did Krishna's plan of getting at least five villages for the Pandava-s fructify? Any celestial / astronomical features mentioned?

Answer:

On the day of his arrival at Hastinapura, Krishna stayed at Vidura's house for the night. Bharani must have been running then because when he started from Upaplavya, 3rd pada of Revati was running. On the next morning Aswini must have been running. By that evening when he retired to Vidura's house, Bharani must have started.

The next morning he went to the court of Dritharashtra. On that day Krittika star was running. Krittika in Karthika month indicates  the time of Full moon. By that evening Full moon in Krittika had started.

Krishna spoke about the pros and cons of sharing and not sharing what is due to the Pandava-s from their parental property. In the absence of sharing, there is a certainty of a war, Krishna said.

Elders in the court advised Duryodhana in several ways but he said that he won't give any land of even the size of a needle tip. Several times he left the court in anger and was pacified and returned. His contention was that his parental property was given to the sons of Pandu when he was too young. He won their properties through gambling but he was asked to return and he obliged. Again the Pandava-s were called for gambling with the condition that the loser would go on exile while all the properties would be given to the winner. They won and hence possessed all the properties. So why should they part with it - was the question posed by Duryodhana. 

Krishna reminded them of the numerous wrongs they had done to the Pandava-s right from their childhood till the humiliation of Draupadi in the court. This angered Duryodhana who left the court and held a meeting with his allies. It was decided that they would capture Krishna. Sensing this Satyaki, the ally of Krishna alerted Krishna and others. But when Duryodhana re-entered, Krishna showed his Vishvarupa which was seen by the ascetic-minded people assembled there but looked terrible to others. Krishna withdrew his Vishvarupa form and left the hall. The mission having failed he decided to leave for Upaplavya.

After he left the court room, Bhishma and others were talking and cautioning the king by noting certain nimitta-s. They noticed the fall of blazing meteors and frightful behaviour among animals and birds. 

# The animals and birds appeared fearful. 

# Blazing meteors were sighted. 

# Animals were all cheerless and crying. 

# Vultures were wheeling around the troops. 

# Jackals, setting forth ominous yells, were running about the four quarters which were ablaze with conflagrations. 

Click here for the next question

உடன் கட்டை ஏறுதல் தொல்காப்பியத்தில் உள்ளதே? 'தொல்காப்பிய ஒழிப்பு மாநாடு' நடத்துவார்களா?

சனாதன தமிழர் சமங்கமத்தில் நேரமின்மை காரணமாக நான் சொல்ல வந்த விவரங்கள் அனைத்தையும் சொல்ல முடியவில்லை என்று பலரும் வருத்தப்பட்டு, அவற்றைக் கட்டுரையாக எழுதுமாறு கேட்டுக் கொண்டனர். அதன்படி இந்தக் கட்டுரையில் 

# சனாதனம் என்றால் என்ன? 

# உடன்கட்டை ஏறுதல் சனாதன தர்மத்தின் கொள்கையா? 

என்னும் இரு கேள்விகளை எடுத்துக் கொண்டுள்ளேன். ஜாதி குறித்து நான் பேசியதை தனி கட்டுரையாகக் கொடுக்கிறேன்.

சனாதன தர்மத்தை ஒழிப்போம் என்று அறை கூவல் விடுக்கும் உதயநிதி உள்ளிட்ட திமுகவினர் அப்படி எதைத்தான் ஒழிக்க நினைக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால் விதவைகள் உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கத்தைச் சொல்கிறார்கள். இந்த சனாதன ஒழிப்பு மாநாட்டுக்கு வந்த எதிர்ப்பைப் பார்த்தோ என்னவோ, அமைச்சர் சேகர் பாபுவும், ‘நாங்கள் சனாதன தர்மத்தைப் பின்பற்றுபவர்களை எதிர்க்கவில்லை; அந்த சனாதன தர்மக் கொள்கைகளான உடன் கட்டை, குலக்கல்வி, தீண்டாமை முதலியவற்றைத்தான் ஒழிக்க விரும்புகிறோம்,’ என்றார்.

இவையெல்லாம் சனாதன தர்மத்தின் கொள்கைகள் என்று யார் சொன்னது? இவர்களுக்கு சனாதன தர்மம் என்றால் என்னவென்று தெரியுமா? என்றென்றைக்கும் சாஸ்வதமாக இருக்கும் கொள்கைகள் மற்றும் வழிமுறைகள்தான்  சனாதன தர்மம் எனப்படும். எந்த வழிமுறைகள் மற்றும் வழக்கங்கள் அனைவருக்கும் பொருந்துமோ அவையே சனாதனக் கொள்கைகள்.

உதாரணமாக, நியூடனது மூன்றாவது விதியான, ஒவ்வொரு செயலுக்கும், எதிர் வினை உண்டு என்பது என்றென்றும் இருப்பது. அதை அழிக்க முடியாது. மனித வாழ்க்கையில் அதன் பதிப்பாக இருப்பது ‘முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையும்’ என்பதே. அதை மறுக்கவோ, அழிக்கவோ இயலாது, அதுவே கர்ம வினைக் கருத்தின் அடிப்படையாகும். ஒரு செயலைச் செய்தால், கண்டிப்பாக அதற்கான மறு வினை நம்மை அடைந்தே தீரும். இந்த கர்மவினைக் கருத்து அனைவருக்கும் பொருந்துவது. ஹிந்துவாக இருந்தாலும், பிற மதத்தவராக இருந்தாலும், பல்லாண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்தவர்களாக இருந்தாலும், இனி வரப்போகும் காலத்தில் வாழப்போகிறவர்களாக இருந்தாலும் அனைவருக்கும் பொருந்தும். எனவே கர்ம வினை என்பது சனாதன தர்மக் கருத்து.

அந்த மறுவினையை அனுபவிப்பதற்குள், இந்தப் பிறவி முடிந்து விட்டாலும், அதற்காகவே இன்னொரு பிறவி எடுத்து அந்த வினைப்பயனை  அனுபவிக்க வேண்டும். எனவே மறு பிறவி என்பதும் அனைவருக்கும் பொருந்துவது. அதனால் அதுவும் சனாதனதர்மக் கருத்து.

அப்படிச் செய்யும் செயல்கள் நற்செயல்களாக இருந்தால் நல்ல எதிர் வினைகள் கிடைக்கும். அதைப் புண்ணியம் என்கிறோம். தீய செயல்களாக இருந்தால் கஷ்டம் ஏற்படும், அதைப் பாவம் என்கிறோம். எனவே, பாவம், புண்ணியம் என்பதும் சனாதனமானவைதான். அழிக்க இயலாதவை. எல்லோருக்கும் பொருந்துபவை. ஒருவர் அவற்றை நம்பினாலும், நம்பாவிட்டாலும் அவை என்றென்றும் இருக்கும். அழிக்க முடியாததாக இருக்கும்.

இப்படிப்பட்ட சனாதனக் கருத்து தமிழர் மரபில் ஊறி இருந்தது என்பதை விளக்கவும், அதிலும் குறிப்பாக உடன் கட்டை ஏறுதல் என்பது சனாதனக் கருத்துதானா என்பதைப் பற்றியும் எழுதுவதே இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கம்.

கர்மவினை அழிக்க இயலாததா?

நாம் செய்யும் செயலுக்கு எதிர் வினை ஏற்படும் என்பதால் கர்மவினை என்பதே ஒரு கொடிய போக்கு (fatalistic) என்று நினைத்து விடவேண்டாம். அந்த எதிர்வினையைக் குறைக்க வழி கூறுவதே சனாதன தர்மத்தின் ஒரு கூறாகும். நன்னடத்தை, நல் வழியைப் பின்பற்றுதல் என நமக்குக் கூறப்படும் பல நீதிக் கருத்துகளும், அனைவருக்கும் பொருந்தும் சனாதன தர்மமே ஆகும். அறம் செய விரும்பு, ஆறுவது சினம், அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம் என்பது போன்ற அனைத்தும் எந்தக் காலத்துக்கும், யாவருக்கும் பொருந்தும் என்பதால் அவற்றைப் போதிக்கும் தர்மம் சனாதன தர்மம் ஆகும். அந்த வகையில் பதினெண்கணக்கு நூல்களில் பலவும், திருக்குறளும் சனாதன தர்மத்தையே போதிக்கின்றன.

உதாரணமாக, பிறன் மனை நோக்காது இருத்தல் சனாதன தர்மம் என்று இராமன், வாலியிடம் சொல்கிறான் (வா. இரா. 4-18-18). அதையே திருவள்ளுவரும் சொல்கிறார். அது உலகின் எந்தப் பகுதியில் வாழும் மனிதனுக்கும் பொருந்தும். ஆனால், தமிழ்ச் சங்க நூல்களில் பரத்தையரைத் தேடி மக்கள் போனார்கள் என்று வந்துள்ளதே என்று கேட்பீர்கள் என்றால், அது மனித இயல்பைக் காட்டுகிறது. அதனால் கர்ம வினை ஏற்படுவது நிச்சயம். அதைக் காட்டும் விதமாக, ‘தெய்வம் அஞ்சல்’ என்னும் மெய்ப்பாட்டியல் சூத்திரம், தொல்காப்பியத்தில் இருக்கிறது (பொருள்: 268)

இதற்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள பல பொருள்களுள் ஒன்று, தலைவியிடம் உன்னைப் பிரிய மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்த தலைவன், பரத்தையர் வீட்டில் இருப்பதை அறிந்த தலைவி, அவன் பொய்யாகச் சூளுரைத்ததால் தெய்வம் அவனை என்ன செய்யுமோ என்று அஞ்சுவாளாம். இதைக் காட்டும் விதமாக கலித்தொகைப் பாடல் 75 அமைந்திருக்கிறது. எனவே பரத்தை பின் சென்றாலும், மனைவியைத்தவிர வேறு பெண்ணை நாடினாலும், அதற்கு எதிர் வினையாகக் கர்ம வினை ஏற்படும் என்பதையே தொல்காப்பியமும் கூறுகிறது. ஆனால் பரத்தையர் பின் செல்வதை அது நியாயப்படுத்தவில்லை. அப்படிச் செல்வது மனித இயல்பு. அந்த இயல்பை மனிதன் மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதே சனாதன தர்மக் கருத்து.

நல்ல இயல்புகளை மனிதன் வளர்த்துக் கொள்ள, வளர்த்துக் கொள்ள அவன் அனுபவிக்க வேண்டிய தீய வினைகள் மட்டுப்படும். அதற்கு உதாரணமாக அனுமனைச் சொல்லலாம். சீதையைத் தேடி அவன் இலங்கைக்குச் சென்ற போது, இந்திரஜித் அவனை பிரம்மாஸ்த்திரத்தால் கட்டி விட்டான். அனுமனால் தன்னை விடுவித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அப்பொழுது ஒரு பழைய நினைவு அவனுக்கு வருகிறது. அவன் பிரம்மாஸ்த்திரத்தில் கட்டுப்பட வேண்டி இருக்கும் என்றும், ஆனால் அது ஒரு முஹூர்த்த காலம் (48 நிமிடங்கள்) மட்டுமே இருக்கும் என்றும் பிரம்மா வரம் கொடுத்தது நினைவுக்கு வந்தது. அதாவது பிரம்மாஸ்திரத்தில் கட்டுப்படும் வண்ணம் அனுமனுக்கும் ஏதோ ஒரு முன்வினை இருந்திருக்கிறது. அவன் செய்த செயல்கள், தெய்வ நம்பிக்கை காரணமாக, அதன் தீவிரம் குறைந்து ஒரு முஹூர்த்த காலம் மட்டுமே அவன் அவதிப்பட நேரிட்டது.

இதன் மூலம், கர்ம வினை மாற்றத்துக்குரியது என்று தெரிகிறது. அதற்கு உதவியாக இருப்பது ‘தெய்வம்’. சனாதன தர்மத்தில் இங்குதான் தெய்வம் வருகிறது. மற்ற மதங்களில் தெய்வம் எங்கோ தொலைவில், வெளியில் இருக்கிறது. ஆனால் சனாதன தர்மம் தெய்வம் உனக்குள்ளேயே இருக்கிறது என்கிறது. அதன் மூலமாக, ஒருவன் அதனை அடையலாம். God is both the means and an end என்பதே சனாதனக் கொள்கை. அந்தத் தெய்வம் தனக்கு சிலை வைத்து வழிபாடு செய் என்று கேட்கவில்லை. நாம்தான் சிலை வைத்து வழிபடுகிறோம். நமக்குத்தான் தெய்வம் தேவை. அதனால் தெய்வம் யார், எது என்று நமக்குத் தெளிவு வேண்டும் என்பாள் கண்ணகி. அந்தத் தெய்வம் எங்கேயோ இல்லை. மனிதனே தெய்வமாகலாம். வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வானுறையும் தெய்வத்துள் வைக்கப்படும் என்று வள்ளுவர் இதனையே கூறுகிறார்.

அந்த வழியில் தெய்வமானவள் கண்ணகி! அவள் வஞ்சியில் ஒரு கோயிலில் தெய்வமாக வழிபடப்பட்ட போது, அவளை வணங்க, கோவலனுக்கும், மாதவிக்கும் பிறந்த மணிமேகலை வருகிறாள். அப்பொழுது கண்ணகி அவளுக்கு முன் தோன்றி அவளுடன் பேசுவதாக மணிமேகலை கூறுகிறது. அப்பொழுது கண்ணகி சொல்கிறாள்: நான் செய்த நல்வினையால் நான் இப்பொழுது தெய்வமாக இருக்கிறேன். ஆனால் இது என்றுமே நிலைத்திருக்காது. எனது நல்வினையின் பலன் முடிந்ததும், நான் மீண்டும் பூமியில் பிறக்க வேண்டும். ஏனென்றால், என் கணவன் கொல்லப்பட்டான் என்ற கோபத்தில் நான் மதுரையை எரித்தபோது, பலருக்கும் தீயினால் துன்பம் நேரிட்டது. அதற்கு நானல்லவோ காரணம். அதற்காக நான் பிறந்து அந்த வினைப்பயனை அனுபவிக்க வேண்டும் என்றாள் (மணிமேகலை: வஞ்சிமாநகர் புக்கக்காதை: 35-39)

‘முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையும்’ என்பதும், ‘ஊழ்வினை உறுத்து வந்து ஊட்டும்’ என்பது சிலப்பதிகாரம் காட்டும் கருத்துக்களே. அதே நேரம் மனிதனே தெய்வமாகலாம் என்பதையும் காட்டுகிறது. ஆனால் அந்த நிலையைத் தரும் புண்ணியம் தீரும் வரைதான் என்பதை பகவத் கீதையும் கூறுகிறது. ஆனால் பாவ, புண்ணியங்களைத் தாண்டி மனிதன் செல்லும் போது, மீண்டும் பிறவாத தெய்வ நிலையை அடைகிறான்.

இங்கு நாம் பார்க்க வேண்டுவது, தெய்வ நிலையை அடைந்தாலும், மீண்டும் கண்ணகி பூமியில் பிறக்க நேரிடும் என்பதற்கான காரணம். அவள் கணவன் கொலயுண்டு அவளுக்கு அநீதி நிகழ்ந்தது என்பதற்காக இயற்கையே மதுரைக்கு எரியூட்டவில்லை. அவளது வஞ்சினத்தின் காரணமாகவும், தான் பத்தினியே என்று நிரூபிப்பதற்காகவும் அவள் சபித்து எரியூட்டினாள். அவள் கொண்ட சினம், பலரும் இறக்கவும், துன்பப்படவும் காரணமாக இருக்கவே, அதற்குப் பிரதிபலனாக அவள் கர்ம வினையை அனுபவிக்க வேண்டும்.

மதுரையை எரித்ததற்கு அவளுக்குக் கர்மவினை வரும் என்றால், அப்பாவியான விதவையை, அவள் கணவன் இறந்தபின் அவன் உடலுக்கு எரியூட்டும் போது, அவளையும் சேர்த்து உயிருடன் எரித்தல், அதாவது உடன் கட்டை ஏறச் சொல்லுதல் எப்பேற்பட்ட பாவச் செயல்? இதை சனாதன தர்மம் எப்படி அங்கீகரிக்கலாம்?

உடன்கட்டை ஏறுதல் சனாதன தர்மம் அன்று

திமுகவினரது மிகப் பெரிய குற்றச்சாட்டு இந்த உடன் கட்டை விவரம்தான். இதற்காக ஏன் சனாதன தர்மத்தைக் குறை கூறுகிறீர்கள்? குறை கூற வேண்டுமென்றால், தொல்காப்பியத்தைக் குறை கூறுங்கள். அதில்தான், கையறு நிலை என்று விதவைகளது நிலை குறித்து சூத்திரமே இருக்கிறது. புறத்திணை இயல் 77-இல்

“நல்லோள் கணவனோடு நனி அழல் புகீஇச்

சொல்லிடை இட்ட மாலை நிலை”

என்று கணவனை எரிக்கும் தீயில் தானும் புகுவாள் நல்லோள் என்று கணவனை இழந்த பெண் செய்யும் செயலாக ஏன் சொல்லியிருக்கிறது? மனைவி அல்லது பெண் என்று சொல்லியிருந்தால் கூட பரவாயில்லை. நல்லோள் என்று சொல்வதன் மூலம், அப்படிச் செய்பவள்தான் நல்லோள் என்று நினைக்கப்படுவாள் என்று எண்ணும் வண்ணம் இருக்கிறதே என்று கேட்கலாமே? இது உடன் கட்டை ஏறுவதை ஊக்குவிப்பதாக இருக்கிறது என்று சொல்லலாமே?

இதுவே சனாதன தர்மம் என்றால், இது எல்லோராலும் பின்பற்றப்பட்டிருக்க வேண்டுமே? அப்படி நிகழவில்லையே? கண்ணகி உடன்கட்டை ஏறினாளா? மாதவி உடன் கட்டை ஏறினாளா?

கண்ணகி உடன் கட்டை ஏறுவதைப் பற்றிப் பேசுகிறாள். கோவலன் கொலை செய்யப்பட்டு விட்டான் என்று மாதரி சொன்னதும், கண்ணகி அழுது புலம்புகிறாள். அப்பொழுது சொல்கிறாள்: கணவன் இறந்ததும் அவனைத் தீண்டும் நெருப்பில் புகாமலும், துன்பம் தரும் கைம்மை நோன்பை நோற்காமலும், ஊரார் தூற்ற, அரசன் செய்த பிழைக்கு நானல்லவா அவல வாழ்க்கை வாழ வேண்டியிருக்கிறது என்கிறாள் (சிலப்பதிகாரம்: துன்ப மாலை: 36 – 40)

இப்படிப்பட்ட பேச்சை மணிமேகலையிலும், மாதவி பேசுகிறாள். மணிமேகலை நூலின் இரண்டாவது காதையான ஊர் அலர் உரைத்த காதையில், ஊரார் மாதவியைப் பழித்துப் பேசுகின்றனர். எதற்காக? இந்திரவிழா வந்து விட்டது. அதில் முன்பு மாதவி நடனம் ஆடினாள். நாடகக் கணிகையான அவள், கோவலன் இறந்த பிறகு, துறவறம் மேற்கொண்டு விட்டாள். தன் மகளான மணிமேகலையையும் தனது குலத் தொழிலில் ஈடுபடுத்தி நடனக் கணிகையாக வளர்க்காமல், அவளையும் துறவறத்துக்கு தயார் செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று ஊரார் தூற்றுகின்றனர். தனது தொழிலை விட்டமைக்காக அவள் நாண வேண்டும் என்று பழிச் சொல் சொல்கின்றனர். அந்தப் பழிச் சொற்களை, மாதவியின் தாயான சித்ராபதியால் தாங்க முடியவில்லை. அவள் மாதவியின் தோழியான வயந்தமாலையை அழைத்து ஊரார் சொல்லும் பழிச் சொற்களை மாதவியிடம் சொல்லுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறாள்.

வயந்தமாலை மாதவியை அடைந்து விவரத்தைச் சொல்கிறாள். அதற்கு மாதவி மூன்று விவரங்களைச் சொல்லி, தான் ஏன் நாண வேண்டும் என்று கேட்கிறாள்.

முதல் விவரமாகச் சொல்கிறாள்: கோவலன் இறந்தவுடனேயே, தானும் இறந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் தன் உயிர் போகவில்லையே என்று தான் நாணியிருக்க வேண்டும் என்றாள்.

இரண்டாவதாக, கோவலன் உடலை நெருப்பு தீண்டியபோது, தானும் அவனை விட்டுப் பிரிய மாட்டேன் என்று அந்த நெருப்பில் விழுந்து மாயவில்லையே என்று தான் நாண வேண்டும் என்கிறாள். அதாவது தான் உடன் கட்டை ஏறாததற்கு நாண வேண்டும் என்கிறாள்.

மூன்றாவதாக, அவனை அடுத்த பிறவியிலாவது அடைய வேண்டும் என்று கடுமையான கைம்மை நோன்பு இருந்திருக்க வேண்டும். அதையும் செய்யவில்லையே என்று தான் நாண வேண்டும் என்கிறாள்.

இதற்கெல்லாம் நாணாமல், நாடகக் கணிகையாக குலத்தொழிலைச் செய்யவில்லையே என்று நாணப்படச் சொல்கிறாயே என்று கேட்கிறாள்.

இதன் மூலம் தெரிவது என்னவென்றால், உடன்கட்டை ஏறுவதாக இருக்கட்டும், குலத் தொழிலச் செய்வதாக இருக்கட்டும், அது அவரவர் விருப்பம். அது சனாதனமானது என்றால், அனைவரும் செய்திருக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்யவில்லை. ஒரு மக்கள் கூட்டத்தில் இருந்து வந்த கருத்துக்களை ஒட்டியே இவை எழுந்திருக்கின்றன.

சங்க காலத்திலேயே ஒரு அரசி உடன்கட்டை ஏறியிருக்கிறாள். பூதப் பாண்டியன் என்னும் அரசன் இறந்து விட்டான். அவன் மனைவி – சற்று முதிர்ந்த வயதினள்தான் – தானும் அவனுடன் தீயில் இணைவேன் என்று பிடிவாதம் செய்கிறாள். அவையோர், மக்களெல்லாம் தடுத்தனர். எவ்வளவோ சமாதானங்கள் சொல்லிப் பார்த்தனர். ஆனால் அவள் கேட்கவேயில்லை. அவள் உடன் கட்டை ஏறின செய்தி புற நானூறு 246, 247 இல் வருகிறது.

246 ஆம் செய்யுளில் அந்தப் பாண்டிய அரசி பெருங்கோப்பெண்டு சொல்லும் ஒரு செய்தி அதிர்ச்சி அளிக்கிறது. அவள் சொல்கிறாள். நான் உடன்கட்டை ஏறவில்லை என்றால், என் கணவனுக்காக கைம்மை நோன்பு இருக்க வேண்டும். வேகாத அரிசியில் வெள்ளை எள்ளை அரைத்த விழுதைக் கலந்து புளியை ஊற்றி உண்ண வேண்டும். பருக்கைக் கற்களால் ஆன படுக்கையில் படுக்க வேண்டும். அந்த அவதியைப் பொறுத்துக் கொள்வதற்கு பதில், தீயில் விழுந்து செத்து விடலாம் என்கிறாள். கைம்மை நோன்பு என்பது இதுதான். இதைத்தான் கண்ணகியும் சொன்னாள். மாதவியும் சொன்னாள். இவ்வாறு செய்ய வேண்டும் என்று யார் சொன்னார்கள் என்று பார்த்தால், தொல்காப்பியம் சொன்னதே, ‘நல்லோள்’ என்ற அந்தப் பெயரும், பத்தினி என்ற பெருமையும் மக்கள் தர வேண்டுமென்பதற்காக, பெண்கள் இப்படிப்பட்ட முடிவை எடுத்தனரோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

இந்த விதமான வாழ்க்கையை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று தொல்காப்பியம் ஒரு விதியாகச் சொல்லவில்லை. இவ்வாறும் பெண்கள் இருந்தனர் என்று சிலர் இருந்த நிலையைச் சொல்கிறது. இந்த நிலைமைக்குக் கைம்மை நோன்புதான் காரணம் என்றால், மாதவியின் கூற்றுப்படி, அந்த நோன்பை, இறந்து போன தனது கணவனே அடுத்த பிறவியில் தனக்குக் கணவனாக வர வேண்டும் என்பதற்காகச் செய்வார்கள் என்று சொல்வதால், ஒரு மக்கள் கூட்டத்தில், ஒரு காலத்தில் இருந்த கருத்து அது என்று தெரிகிறது.

பெண் மட்டுமல்ல, ஆணும் இப்படியெல்லாம் சிந்தித்திருக்கின்றனர். சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை, தனது மனைவி இறந்தபோது, தனது மனைவி தீயில் மறைந்து போனாள்; நான் மட்டும் உயிரோடு இருக்கிறேனே என்று புலம்புவது புறநானூறு 245 ஆம் பாடலில் காணப்படுகிறது. அவன் புலம்பினாலும், உயிரை விடவில்லை. பெண்களைப் பொறுத்தமட்டில், உணர்ச்சி வயப்பட்டுவிடுகிறார்கள். அவர்கள் உடன் கட்டை ஏறினது தற்கொலைக்குச் சமமானதே. அதைத் தடுக்க அவர்களுக்கு உளவியலாக ஆறுதல் சொல்லி தடுக்க வேண்டும். அதைச் சிறப்பித்து இருக்கக்கூடாது.

நீட் தேர்வில் தேர்ச்சி பெறாதவர்கள் தற்கொலை செய்து கொண்டால், அதற்கு நீட் தேர்வையா குற்றம் சொல்ல முடியும். தோல்வியைத் தாங்கிக் கொள்ளமுடியாத மனநிலையை மாற்ற உதவ வேண்டும் என்கிறோம் அல்லவா? அது போலத்தான் அன்றைய பெண்ணுக்குத் தாங்கும் மனோசக்தியை அளித்திருக்க வேண்டும். உடன்கட்டை ஏறுவதைத் தடுக்க ஆங்கிலேய அரசு சட்டம் இயற்றியபோது, அவ்வாறுதான் செய்தனர் என்று சான்றுகள் இருக்கின்றன. எங்கேனும் யாரேனும் உடன்கட்டை ஏறுவதாக செய்தி வந்தால், உடனேயே அங்கு சென்று அந்தப் பெண்ணுக்கு உளவியல் மாற்றம் செய்ய ஆலோசகர்கள் அனுப்பப்பட்டனர். தென் கொங்கண் பகுதியில் வைஜாத்ரூக் (Vizadroog) என்னுமிடத்தில் ஒரு பெண் உடன் கட்டை ஏறப்போவதைக் கேள்விப்பட்டு, அந்தப் பகுதியின் நீதிபதி ஒருவர், பார்ப்பனரை அனுப்பி, அவளது மனதை மாற்றுமாறு கேட்டுக் கொண்டார். அவரும் ஆத்மஞானம் பற்றிப் பேசி மனதை மாற்றி உடன்கட்டை ஏறும் எண்ணத்தைத் தடுத்தார். பார்ப்பனர் உடன்கட்டை ஏறுவதைத் தடுத்திருக்கின்றனர். உடன்கட்டையை ஊக்குவிக்கவில்லை.

தமிழ் நாட்டைப் பொறுத்தவரையில், யாரும் எந்தப் பெண்ணையும் உடன்கட்டை ஏறுமாறு வற்புறுத்தியதாக வரலாறு கிடையாது. சனாதன தர்மமும் அவ்வாறு சொல்லவில்லை. ஆனால் அப்படித் தீப்பாய்பவளை நல்லோள் என்று தொல்காப்பியம் சொல்வதைப் பார்த்தால், அந்தச் செயலை சிலாகித்துப் பேசிகிறாற்போல இருக்கிறது. அதற்காக, உதயநிதி உள்ளிட்ட திமுகவினர் தொல்காப்பிய ஒழிப்பு மாநாடு நடத்துவார்களா? தொல்காப்பியத்தில் ஏன் அப்படி ஒரு வரி வருகிறது? இதை எப்படி சனாதன தர்மம் காட்டும் வழி என்று சொல்லலாம்? சனாதன தர்மம் என்றென்றும், எல்லோருக்கும் பொருந்துவதாகத்தானே இருந்திருக்கும்? சனாதன தர்மம் காட்டாத ஒன்றை, எப்படி சனாதன தர்மம் கொண்டு வந்த விதிமுறை என்று சொல்ல முடியும்? உடன்கட்டை என்பது சனாதன தர்மம் வலியுறுத்திய செயல் என்று மீண்டும் மீண்டும் சொல்லி வருவது தவறு என்று மக்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

 

 

 

 

Sanatana Thamizhar Sangamam: my report in Organiser magazine

'Sanatana Sangamam of Tamils' held to reject Udhayanidhi' call against Sanatana Dharma  

Jayasree Saranathan 

Udhayanidhi who put his foot in his mouth by openly coming out against the Sanatana Dharma is now at the receiving end with the common man also denouncing his remarks. The speakers at the conference openly highlighted the significance of the Sanatana Dharma  since ancient times......

Read here https://organiser.org/2023/09/20/196827/bharat/tamil-nadu/sanatana-sangamam-of-tamils-reject-udhayanidhis-call-for-eradication-of-sanatana-dharma/

Mahabharata Quiz - 64

 Click here for the previous question

Question -64

What happened to Krishna in Duryodhana’s mansion? Was he imprisoned or put into trouble by Duryodhana who said earlier that he wanted to imprison Krishna?

Answer:

When Krishna entered Duryodhana’s mansion he was received cordially by everyone including Duryodhana. Duryodhana wanted to offer him lot of gifts and sumptuous food by stating that Krishna was a friend to Kaurava-s too as he was to the Pandava-s. So had to accept his hospitality and take food in his mansion.

Krishna gently rejected the offerings by stating that he had come as an ambassador to broker peace between the Kaurava-s and the Pandava-s and therefore would not eat until his mission was accomplished.

In that context he said that a person would eat in one’s place under two conditions: either he must be hungry to accept the food or the one who offered food must be exceedingly fond of him. Neither conditions existed and therefore Krishna preferred to take his food in Vidura’s place.

Others like Bhishma, Kripa, Drona and many other Kauravas came forward to extend their hospitality to Krishna, but Krishna politely refused to accept the offers from all of them and went with Vidura to his house.

Now I am going to narrate what is orally handed down in our families. Vidura, excited about the Krishna coming to take food in his house could not know what could be the best food which was also much liked by Krishna. Recalling Krishna’s love for milk and butter in his days in Gokulam, he boiled rice in milk and added copious amount of ghee and mixed jaggery with it. The result was a dish called ‘Akkaara vadisil’ which Krishna very much relished. This dish is also called as ‘Ksheeraannam’.

This dish continues to be the main dish to offer to Krishna at home and at temples even today. Andal desired to offer 100 vessels of Akkaaravadisil for her marriage with Bhagawan at Thirumalirum Cholai which was fulfilled by Ramanuja.

This is being specifically given here to show the specific remembrance of Vidura’s recipe when Krishna visited his house for food during the peace mission.

Krishna spent that night at Vidura’s place. That was the day of Aswini- Bharani in the month of Kartika. Pournami was nearing.  

 Click here for the next question

My talk in 'Sanatana Thamizhar Sangamam'

 In response to Udhayanidhi's abusive talk on Sanatana Dharma, a conference was arranged by Pesu Thamizha Pesu on 17th September, 2023 in Chennai. Named as 'Sanatana Thamizhar Sangamam-2023' this conference was inaugurated by the Adheena-karta of Suryanar Kovil and participated by 16 speakers. I was also invited to speak in this conference.

Even though the concept of the conference was 'Why I support Sanatana Dharma', we were given a choice of a topic relevant to Sanatana Dharma. I decided to speak about what Sanatana Dharma is and address two issues that are raised by the DMK. The DMK keeps blaming Sanatana Dharma as the cause for the (occasional) practice of Sati and the caste formation and caste conflicts.

I decided to challenge them on these two topics from the Tamil perspective and hence titled my talk as "Thamizhar Marabil Sanatana Dharmam".

The talk can be viewed here: 

Each speaker was honoured with a memento containing the model of Ram Janma Bhumi temple and two books, Dravida Mayai and Brahmin Genocide. 

 

The entire conference was very lively with a galaxy of speakers presenting various view points. An award was instituted by name 'Sanatana Thamizhar'. This year's award had gone to Mr. Subbu, the author of 'Dravida Mayai'.

This conference is likely to be an annual affair. Udhayanidhi & co must be cursing themselves for the rise in awareness about the greatness of Sanatana Dharma that their talks have led to. 

Will Udhayanidhi challenge ‘Tholkappiyam’ before eradicating Sanatana Dharma? (My article in Organiser)

Will Udhayanidhi challenge ‘Tholkappiyam’ before eradicating Sanatana Dharma?

Jayasree Saranathan Sep 17, 2023, 07:00 pm IST in Bharat, Opinion, Tamil Nadu......

Those who regularly follow the Dravidian politics of the DMK will never be surprised to hear Udhayanidhi Stalin, the prince in waiting, making a clarion call to abolish Sanatana Dharma like dengue, malaria, and corona. It is the annual ritual for this party to conduct this kind of ‘Eradication’ conference right from the days E.V. Ramasamy Naickar. Taking cue from the Divide and Rule policy of the British, the DK party of those days kept harping on inventing an enemy by infusing a fear complex in the common man. That enemy was Brahmin and Hinduism was the target to be demolished.

EVR went to the extent of calling for the ‘annihilation of Gandhi’ and ‘annihilation of congress’ along with Brahmins and threatened to burn his photos and statues for supporting Sanatana Dharma. In 1957, the Caste Eradication Conference was held by him where he and his followers burnt the Indian Constitution and declared the Constitution Day of 26^th November as “Genocide Day”, inciting cadres to murder 1000 Brahmins and burn Agraharam-s to ‘eradicate caste’.

Disturbed by this development, Nehru wrote to Kamaraj, the then Chief Minister of Madras, to take necessary steps to check this tendency, but nothing happened. In the next year around the same time, Nehru shot another letter to Kamaraj expressing that EVR must be put in a mental asylum and given treatment. Had Kamaraj taken stringent steps to check EVR then, the Periyarist cult would not have evolved and a Udhayanidhi could not have stoked a controversy now.

The Dravidian parties have had a free run all these decades, growing leaps and bounds in polluting the minds of people with anti-Aryan, anti- Manu, anti- Brahmin, and anti-Hindu ideas. In his long innings in politics Karunanidhi exploited the non-existent Aryan invasion theory to such an extent that in a veiled dig at the Allahabad court ruling on Ram Janma Bhumi, he wondered how a court could accurately pinpoint the birthplace of Ram who lived 17.28 lakh years ago and lamented that Aryan culture.... continue to READ HERE

Mahabharata Quiz - 63

 Click here for the previous question

Question – 63

When did Krishna reach Hastinapura for the peace mission? How was he received?

Answer:

Krishna, who started from Upaplavya on the day of Revati in the month of Kartika did not reach Hastinapura on the same day. He halted at Vrikasthala for the night. Meanwhile, on hearing about Krishna’s travel to Hastinapura, Dhritarashtra held a discussion with Vidura and others about how to receive him. He wanted to give Krishna lavish presents.

Vidura accused Dhritarashtra of making this offer to lure Krishna to his side with an intention to separate Krishna from the Pandava-s but asserted that Krishna would not leave the Pandava-s. Vidura also said that it was enough he offered just five villages to the Pandava-s. Duryodhana was not at all pleased with the discussion and declared that he would not part with any land. He even said that he would imprison Krishna on his arrival. This talk of Duryodhana made Bhishma leave the court hall angrily.

The next morning Krishna continued his travel and reached Hastinapura by the afternoon. He was greeted by the people and the king as well. He went with Vidura to stay in his house and then went to meet Kunti. He consoled Kunti grieving over the misery befallen on her sons and Draupadi. From there, Krishna went to the mansion of Duryodhana on that afternoon. It was the day of Ashwini in the month of Kartika.

Click here for the next question

Mahabharata Quiz - 62

 Click here for the previous question

Question – 62

Has the devastation at Mohenjo-Daro been dated? Is there any evidence that it occurred during the period of the Mahabharata?

Answer:

Four sites in the Lower Town of Mohenjo-Daro have borne the brunt of the cosmic event. So far none have dated the massacre site, but it was thought to be anterior to the Mature Harappan Phase when the Great Bath came up in 2800 BCE. Research by Hemphill offers a strange sight of all the four sites coming in the same line, which is highly probable in the case of a shower of meteors.

All the sites falling in a straight line.

From the map of the Lower town in a paper by the researcher Dale, it is found that the site is aligned to the North. From Southwest, a group of fragments had fallen on the western part of the Lower Town. The direction concurs with the Southwest wind mentioned in the narrative.

These places are likely to be manufacturing units, with people working at the time of the fall. Varāha (unicorn) seal was found on one of victims. During the Mahabharata period, this region was under the rule of the Sindhu King Jayadratha, the son-in-law of Dhritarashtra. He had ‘Varāha’ as his insignia. Hemphill proposes that the victims were squatter population. They must have been migrant workers given the Varāha seal for work-authorization.

Unicorn seal found in one of the skeletons

That none of the dead were cared for, shows that they were not locals. No locals were willing to do the last rites for the outsiders dying in a calamity. The site must have become a ghost town that none ventured into the place. The site was ignored and started getting filled up with mud and dust which made the locals call it ‘the mound of the dead’ – which is what Mohenjo-Daro means.

The crash site is very close to the Great Bath site and it appears that the new settlers had consciously avoided this site and built the Great Bath and other structures next to this site. It must be noted that there is no evidence of a crash in the Great Bath site. The crash was localized in the Lower Town long before the Great Bath was built. The cosmic event of 3136 BCE and the change in the direction of flow of the river Sindhu from east west bear testimony to this crash. The Sindhu river running east-west in the location of Mohenjo-Daro adds credence to our claim.

 Click here for the next question

Genesis of castes and caste conflicts in South India particularly Tamilnadu

The following is Annexure I of my book in Tamil "Ramanuja Itihasam'. This has additional inputs than the one given in the English edition. Request non-Tamil readers to google translate this and share. 

*** 

இடங்கை- வலங்கையிலிருந்து ஆரம்பித்த ஜாதிச் சண்டைகள்

 

இடங்கை மற்றும் வலங்கை என்ற பெயருடைய இரண்டு வகுப்புகளைச் சேர்ந்த மக்கள், தங்களுக்குள் எண்ணற்ற ஜாதிகளைக் (பிரிவுகளை) கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக வாழ்ந்து வந்தவர்கள். முக்கியமாக தமிழ்நாடு, மைஸூர் மற்றும் கன்னடப் பகுதிகளில் காணப்பட்டவர்கள். அவர்களின் தலைமையிடமான காஞ்சியில், அவர்கள் எப்பொழுதும் ஒருவரோடு ஒருவர் மோதிக் கொண்டே இருந்தனர். இது பல நூற்றாண்டுகளாகத் தொடர்ந்து வந்தது.  கடைசி முறையாக இத்தகைய சண்டைகள் நடந்ததாக அறியப்பட்டது 19-ஆம் நூற்றாண்டில் தான். அதற்குப்பின் இடங்கை, வலங்கை என்ற அவர்களுடைய பெயர்கள் மறைந்து விட்டதற்கான காரணம், நவீன இந்தியாவில் ஏற்பட்ட கால மாறுதல் என்று கூறலாம். அப்பொழுது தனித்தனி ஜாதிகள் மட்டுமே அடையாளப்படுத்தப்பட்டன; பல ஜாதிகள் சேர்ந்த கூட்டமைப்புகள் அல்ல. இதை இடங்கை மற்றும் வலங்கை மக்களோடு இணைத்துப் பேசப்படும் ஜாதிகளின் குழுக்களில் இருந்து புரிந்து கொள்ளலாம்.

 

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் மைஸூருக்கு வருகை தந்த புக்கானன்,  இடங்கை (இடது கை) மற்றும் வலங்கை (வலது கை) பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவை என்று பின்வரும் ஜாதிகளின் பட்டியலைக் குறிப்பிடுகிறார்.

 

"பாஞ்சாலர்கள்,  பேரிச்செட்டி வணிகர்கள்,  தேவாங்கர் (நெசவாளர்களின் ஒரு குலத்தவர்), ஹேகனிகாரு (ஆலையில் எருதுகளைப் பூட்டி உபயோகப்படுத்துபவர்கள்) பலிவான்லு (கர்நாடக மாநிலத்தைச் சேராத இரண்டு வகையான விவசாயிகள்), பயிதரு (வேடர்கள்), மாடிகரு (தோல் பதனிடுபவர்கள் அல்லது செருப்புத் தைப்பவர்கள்), போன்றோர் இடங்கைப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள். பாஞ்சாலர்கள், இந்தக் குழுக்களை வழிநடத்துபவர்கள். (வலங்கை – இடங்கை ஆகிய) இரண்டு பிரிவுகளுக்கிடையே சண்டை சச்சரவு ஏற்படும்போது மாடிகரு பிரிவினர் முன்னணியில் நின்று சண்டை போடுவார்கள்.”

 

பாஞ்சாலர் என்பவர்கள், ஐந்துவித தொழில்களில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள். மரம், பொன், இரும்பு, பித்தளை, மண் என்பவற்றில் வேலை செய்யும், தச்சர், பொற்கொல்லர், கொல்லர், பித்தளை பாண்டம் செய்பவர், கொத்தனார் என்னும் இந்த ஐந்து பிரிவினர் தாங்கள் விஶ்வகர்மனின் வழிவந்த விஶ்வ ப்ராம்மணர்கள் என்றும் அழைத்துக் கொண்டனர். இவர்கள் பூணூல் அணிபவர்கள். ஆச்சாரியர் என்ற பெயரையும் கொண்டிருந்தார்கள். இடங்கைப் பிரிவுகளிடயே இவர்களது செல்வாக்கு அதிகம்.

 

வலங்கைப் பிரிவு "பலவிதமான தொழில் செய்யும் பானாஜிகரு, ஓடிகரு (சூத்திர ஜாதியைச் சேர்ந்த விவசாயிகள், கர்நாடக மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்), ஜோதிஃபனா (ஆலையில் ஒரு எருமையை மட்டும்  உபயோகப்படுத்தி எண்ணெய் தயாரிப்பவர்கள்), ரங்கரு (வண்ணம் தீட்டுபவர்கள் மற்றும் தையலாளர்கள்), லாடரு, குஜராத்தி" போன்றோரைக் கொண்டிருந்தது என்று புக்கானன் கூறுகிறார்.

 

ப்ராமணர்கள், க்ஷத்ரியர்கள் மற்றும் சில வைஶ்ய குலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்த இரண்டு பிரிவுகளிலும் சேரவில்லை என்றும் புக்கானன் குறிப்பிட்டுள்ளார். தமிழ்ச் சங்க நூல்களில் காணப்படும் ஜாதிப் பெயர்களை வைத்துப் பார்க்கும் பொழுது இது ஒரு முக்கியமான கருத்தாகும். புறநானூறு (ஸமுதாயத்தைப் பற்றிய தமிழ்ச் சங்கப் பாடல்களின் தொகுப்பு) என்ற நூலில் இடம்பெறும் ஜாதிப் பெயர்களின் (குடிப் பெயர்கள்) வரிசையைக் கொண்ட பட்டியல், ப்ராமணர்கள் க்ஷத்ரியர்கள் மற்றும் வைஶ்யர்கள் ஆகியோர்களின் பெயர்களையும் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் 1914-ஆம் ஆண்டில் எம். ஸ்ரீனிவாச ஐயங்காரால் வரிசைப்படுத்தப்பட்ட இடங்கை மற்றும் வலங்கை ஜாதிகளின் பட்டியலில் இவை காணப்படவில்லை. ஏனெனில், இடங்கை, வலங்கை என்னும் பெயர்கள், மற்றும் பிரிவுகள் சங்க காலத்துக்குப் பிறகுதான், அதாவது கடந்த 2000 ஆண்டுகளுக்குள் தான் உருவாயின.

மேலும், புக்கானன் கூறுகிறார்: வலங்கைப் பிரிவினர், திருமணப்பந்தலில் 12 தூண்கள் வைத்துக் கொள்ளலாம். குதிரை மீது சவாரி செய்யலாம். ஹனுமான் படம் வரையப்பட்ட கொடியைத் தாங்கிச் செல்லலாம். ஆனால் இவை எதுவும் இடங்கைப் பிரிவினர் செய்யக்கூடாது. மீறினால், அவர்களுடன் சண்டை ஏற்படும். ஆனால் இடங்கைப் பிரிவினர், இவற்றைச் செய்ய காஞ்சியுறை காளி தேவி தங்களுக்கு உரிமை கொடுத்துள்ளதாகக் கூறி இவற்றைச் செய்வர். அன்றைய காலக்கட்டத்தில் ஒவ்வொரு ஜாதியினரும், தங்களுக்கென தனிக் கொடி வைத்திருந்தனர்.

 

பொதுவாக விவசாயம் சார்ந்தவர்கள் வலங்கைப் பிரிவிலும், கைத்தொழில் செய்தவர்கள் இடங்கைப் பிரிவிலும் இருந்தனர். வெள்ளாளர் வலங்கைப் பிரிவிலும், கம்மாளர் இடங்கைப் பிரிவிலும் இருந்தனர். ‘தொண்டைமண்டல ஶதகம்’ என்னும் நூலில் வெள்ளாளர், கம்மாளருக்கிடையே ஒற்றுமை இன்மை வெளிப்படுகிறது. வெள்ளாளர் தங்களை உயர்வாகவும், கம்மாளர் தங்களுக்குக் கட்டுப்பட்டும் இருக்க வேண்டும் என்றும் எண்ணினர்.

 

அந்நாளில் சில உரிமைகள் அரசனால் கொடுக்கப்பட்டு இருந்தன. உதாரணமாக, காலில் செருப்பு அணிதல், சங்கு மற்றும் பறை கொட்டுதல், ஓட்டு வீடு கட்டிக் கொள்ளுதல், இரண்டு வாயில்கள் கொண்ட வீடு கட்டிக் கொள்ளுதல் போன்றவை கம்மாளர்களுக்கு அரசனால் அங்கீகரிக்கப்பட்டவை என்று கருவூர் பஶுபதீஶ்வரர் கோயில் கல்வெட்டு தெரிவிக்கிறது. செருப்பு அணிவதற்குக் கூடவா அங்கீகாரம் பெற வேண்டும் என்று நமக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஆனால் மன்னராட்சியில் இப்படித்தான் இருந்திருக்கிறது. இதையே இன்று நாம் மனு நீதியும், பார்ப்பன ஜாதி வெறியும் உண்டாக்கிய கட்டுப் பாடுகள் என்று விவரம் புரியாமல் பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். கம்மாளர்கள் (இடங்கை) புலம் பெயர்ந்து வந்தவர்கள். அதனால் அவர்களுக்கு எல்லா உரிமைகளும் உடனேயே கிடைக்கவில்லை. நாளடைவில் கேட்டுப் பெற்றிருக்கின்றனர்.

 

இது மண்ணின் மைந்தர்களாகவோ அல்லது அவர்களுக்குப் பல காலம் முன்பிலிருந்தே அந்த இடத்தில் வசித்து வந்த விவசாயக் குடிகளான வலங்கைப் பிரிவினருக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை. சமூகத்தில், இடங்கையைவிட அதிக அந்தஸ்து வலங்கைக்கு இருந்தது. முதலாம் ராஜராஜ சோழன் காலத்திலிருந்து, வலங்கைப் பிரிவினருக்கு அரசாங்கத்திலும், ராணுவத்திலும் உயர் பதவிகள் கிடைத்தன.

 

பொதுவாகவே, நில உரிமை வலங்கையினரிடமும், அதில் வேலை செய்வது இடங்கையினராகவும் இருந்தனர். இதனால் இரண்டு பிரிவுக்கும், எப்பொழுதும் ஏதாவது சச்சரவு இருந்து கொண்டே இருந்தது. இது, இன்றைக்கு, பார்ப்பனீய ஆதிக்கம் என்றும், தாழ்த்தப்பட்டோரை 2000 வருடங்களாக அடக்கி ஆண்டனர் என்று திரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பார்ப்பனர்கள், இந்தப் பிரிவுகளுக்குள் வந்ததேயில்லை. இவர்கள் சச்சரவில் தலையிட்டதும் இல்லை.

 

1800 களில் பதிவு செய்யப்பட்ட மெக்கன்ஸி பதிவுகளில், நகரத்தார், பலிஜாவார் என்னும் இரண்டு பிரிவுகள், இரண்டு குழுக்களாக இருந்தவிதத்தைப் பற்றிக் கூறப்பட்டுள்ளது. நகரத்தார் உள்நாட்டு வாணிகத்திலும், பலிஜாவார் ஏற்றுமதி, இறக்குமதியிலும் ஈடுபட்டிருந்தனர். இவர்களுக்குள் அடிக்கடி சச்சரவுகள் ஏற்பட்டன. தங்களுக்கு பலம் சேர்க்க, மற்ற பிரிவினரையும் சேர்த்துக் கொண்டனர்.

 

கோமட்டி, வள்ளுவர், ஶாணார், பறையர் உட்பட 89 பிரிவினரை, பலிஜாக்கள் தங்கள் பக்கம் சேர்த்துக் கொண்டனர். செட்டி, பள்ளி, சக்கிலி, கைக்கோளர் போன்ற 14 பிரிவினரை, நகரத்தார் தங்கள் பக்கம் சேர்த்துக் கொண்டனர். பாஞ்சாலர்களும், நகரத்தார் பக்கம் சேர்ந்து கொண்டனர்.

 

சோழன் ஆட்சிக் காலத்தில் இவர்களுக்கிடையேயான சச்சரவு மிகவும் அதிகமானது. அப்பொழுது, பாஞ்சாலர்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்தனர். அதைத் தொடர்ந்து, பலிஜாக்கள், இறக்குமதியை நிறுத்தினர். இதனால் நாட்டின் பொருளாதாரம் பாதிக்கப்படவே, சோழ அரசன், இரு பிரிவினரையும் கூட்டி, காஞ்சி காமாக்ஷி அம்மன் ஆலயத்தில் வைத்து சமரசம் பேசினான். அப்பொழுது, அம்மனுக்கு வலது புறம் நின்றவர்கள் வலங்கை என்றும், இடது புறம் நின்றவர்கள் இடங்கை என்றும் அழைக்கப்பட்டனர்.

 

சச்சரவைத் தீர்க்க, அந்த இரண்டு குழுக்களும், தனித்தனியே வாழும்படி அறிவுறுத்தப்பட்டனர். ஒருவரது தெருவில் மற்றொரு பிரிவினர் நுழையக் கூடாது என்றும், நல்லது, கெட்டது விஷயங்களில், ஒருவருக்கொருவர் கலந்து கொள்ளக் கூடாது என்றும், கொடுக்கல், வாங்கல், திருமண உறவு என்று ஒருவருக்கொருவர் வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது என்றும் முடிவானது.

 

இதில் இரண்டு பக்கமும் சேராதவர்கள் மத்யஸ்தர்கள் எனப்பட்டனர். ப்ராம்மணர், பட்நூல்காரர், கணக்கர், வெள்ளாளர், ரெட்டி, தோட்டியர், மராத்தியர், தெலுங்கர், முஸ்லீம், லப்பை, ராஜபுத்திரர், பண்டாரம் உள்ளிட்ட 69 பிரிவினர், எந்தப் பக்கமும் சேரவில்லை.

 

இந்த இரண்டு பிரிவுகளிலுள்ள பல ஜாதி மக்களுமே அநேகமாக உழைக்கும் வர்க்கத்தை சேர்ந்தவர்கள். துணி நெய்தல், பட்டறை வேலை மற்றும் எல்லா உடல் உழைப்பு வேலைகளைச் செய்பவர்கள். தோல் தொழிலாளர்களில்,  சக்கிலியர் ஜாதியைச் சேர்ந்த பெண்கள் வலங்கையைச் சேர்ந்தவர்களாகவும், ஆண்கள் இடங்கை என்றும் குறிப்பிடப்பட்டனர். இது எவ்வளவு பெரிய அழுத்தத்தை உருவாக்கி இருக்கும் என்பதைக்  கற்பனை செய்வது எளிதே.

 

குறிப்பிடப்பட வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், இந்த இரண்டு பிரிவுகளுமே, அவர்களுக்கு என்று சொந்தக் கோயில்களையும், தங்குவதற்கான இடங்களையும், தெருக்களையும் கொண்டிருந்தன. அவை மற்ற பிரிவினர் நுழைய முடியாதபடி பாதுகாக்கப்பட்டன.  இந்தத் தடையை மீறுபவர்கள் யாராக இருந்தாலும் கடுமையான பின் விளைவுகளைச் சந்திக்க நேரிட்டது. அதன் காரணமாக இரண்டு  பிரிவினருக்கும் இடையே மோதல்கள் எழுந்தன. ப்ராமணர்களும், க்ஷத்திரியர்கள், வைஶ்யர்கள் என்று அடையாளம் காணப்பட்டவர்களும் இவர்களிடமிருந்தும், இந்த மோதல்களிடமிருந்தும் விலகியே இருந்தனர்.

 

கோயில் நுழைவு மறுப்பு என்பது இடங்கை – வலங்கை வசம் இருந்த கோயில்களில்தான். சண்டை என்றால், எதிர் தரப்பினர் கோயிலை அழிப்பது என்பதும், முதலாம் குலோத்துங்கன் காலத்திலிருந்தே இருந்து வந்திருக்கிறது. உண்மை தெரியாமல், நாம் கோயில் நுழைவு என்பது தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு மறுக்கப்பட்டது என்று பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். வலங்கையின் கண்ணோட்டத்தில் இடங்கை தாழ்ந்தவன். இடங்கைக்கு, வலங்கையைச் சேர்ந்தவன் தாழ்ந்தவன். இதுதான் பிரச்சினை.

 

பல நேரங்ககளில் வெண்குடை, வெள்ளைக் குதிரைகள் மற்றும் சில குறிப்பிட்ட பொருட்கள், ஆகியவற்றை உபயோகிக்கும் உரிமை உள்ளிட்ட காரணங்களுக்காக இந்த இரண்டு பிரிவினரும் தங்களுக்குள் மோதிக்கொண்டனர். இந்த உரிமைகள் மன்னர்களால் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டன என்பதைக் காட்டும் கல்வெட்டுக்கள் இருக்கின்றன. இதை இப்பொழுதைய ஆராய்ச்சியாளர்கள், ஜாதி அடக்குமுறை என்பதற்கான ஆதாரமாக அர்த்தப்படுத்திக் கொள்கின்றனர். ஆனால் உண்மையான நிலை என்னவென்றால், அவர்கள் புலம் பெயர்ந்து வந்து, பின்னர் காலப்போக்கில் நிரந்தரமாகத் தங்கத் தொடங்கிய தொழிலாளர்கள். எனவே காலம் செல்லச் செல்ல, அவர்களுக்குச் சில குறிப்பிட்ட சலுகைகள் வழங்கப்பட்டதன் மூலம், இயற்கையான குடிமக்களைப் போல ஆக்கப்பட்டனர்.

 

இடங்கை மற்றும் வலங்கை ஆகிய இரு பிரிவினருக்குமே வரி விதிக்கப்பட்டது என்பதைக் காட்டும் கல்வெட்டு ஆதாரம் இருக்கிறது. தங்கள் மீது விதிக்கப்பட்ட வரியை நீக்குவதற்காக, மன்னனுக்கு எதிராக, அவர்கள் ஒற்றுமையாக இணைந்து போராடிய தருணங்களும் உண்டு. ராமானுஜர் காலத்தில் காஞ்சியில் நாம் காண்பது என்னவென்றால், இரண்டு பிரிவுகளுக்கும் இடையே நிலவிய உச்சகட்ட அமைதியின்மை, மற்றும் அதன் விளைவாக நடந்த ராஜமஹேந்திரனின் கொலையும், மற்ற பிரிவினருக்குச் சொந்தமான கோயில்கள் எரிக்கப் பட்டதும் தான்.

 

காஞ்சியில்மட்டும் ஆறு வைஷ்ணவ திவ்ய தேஶக் கோயில்கள் அழிக்கப்பட்டன. இவற்றுள், நிலாத்திங்கள் துண்டம் எனப்படும் திவ்யதேஶக் கோயில் பெருமான் இன்று ஏகாம்பரேஶ்வரர் கோயிலின் உட்ப்ராகாரத்தில் ஒரு சிறிய ஸன்னிதியில் இருக்கிறார். கள்வனூர் என்னும் திவ்யதேஶக் கோயிலின் பெருமாளான ஆதிவராஹஸ்வாமி, காமாக்ஷி அம்மன் சன்னதிக்கு அருகே ஒரு சிறு சன்னதியில் இருக்கிறார். இவை தவிர ஊரகம், காரகம் நீரகம், கார்வானம் என்னும் நான்கு வைஷ்ணவ திவ்ய தேஶக் கோயில்கள் அழிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இவை ஆழ்வார்கள் காலத்தில் இருந்தன, இன்று இல்லை.

 

இடங்கைப் பிரிவினரில் பலரும் காளாமுக மதத்தைப் பின்பற்றியிருக்க வேண்டும். அவர்கள் மடம் இருந்த இடங்களில் எல்லாம் வைணவக் கோயில்கள் தாக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அவர்கள் காஞ்சி மற்றும், ஸ்ரீரங்கம் பகுதிகளில்தான் இருந்தார்கள். செங்கல்பட்டு மாவட்டத்திலுள்ள திருவானக்கோயில், வட ஆற்காடு மாவட்டத்தில் வேடல், தஞ்சாவூரில் கோயில் தேவராயன்பேட்டை, திருச்சியில் கொடும்பாளூர் ஆகிய இடங்க்களில் காளாமுகர் மடங்கள் இருந்தன என்று ஆதாரம் இருக்கிறது. இந்தப் பகுதிகளில்தான் இடங்கை- வலங்கை சண்டை, சாவு, விஷ்ணு கோயில் மீது தாக்குதல் என்றெல்லாம் ஆகியிருக்கின்றன.

 

இந்தப் பகுதியில் இருந்த ராஜமஹேந்த்ர சதுர்வேதி மங்கலத்திலிருந்த விஷ்ணு கோயில், குலோத்துங்கனின் இரண்டாம் ஆட்சியாண்டில் தாக்கப்பட்டது என்று ஏற்கெனெவே பார்த்தோம். தாக்கப்பட்டு, அழிக்கப்பட்ட விஷ்ணு திவ்யதேஶக் கோயில்கள் காஞ்சியைச் சார்ந்தவை.

 

இவை தவிர வேறு பல கோயில்களும் தாக்கப்பட்டிருக்கின்றன, அல்லது ஶிவன் கோயில்களாக உருமாற்றம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. போதிய ஆதாரங்கள் திரட்டாததால் அவற்றை இங்கே எழுதவில்லை. இந்த அழித்தல்களுக்கு மூலக் காரணம், இடங்கை மக்களுடைய பாஶண்ட மத நம்பிக்கை. சண்டை வரும்பொழுது, எதிராளியின் சொத்துக்களை அழித்தது மட்டுமல்லாமல், அவர்களது  கோயில்களையும் அழித்திருக்கிறார்கள். 

 

சில சமயங்களில் ஒரே கோயிலில் இரு பிரிவினரும் உரிமை கொண்டாடி இருக்கின்றனர். கோயில் தேரை இழுப்பதற்கும், சண்டை போட்டிருக்கிறார்கள். ஓடும் தேரை நிறுத்தியும் இருக்கிறார்கள். காஞ்சியில்தான் இவையெல்லாம் நடந்திருக்கிறது. ஆங்கிலேயர் ஆண்ட பொழுது பலமுறை இந்த விஷயங்கள் கோர்ட்வரை சென்றிருக்கிறது.

 

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பின்பகுதில் இடங்கை, வலங்கை என்ற பெயர் வித்தியாஸம் மறக்கப்பட்டுவிட்டது. ஆனால் இந்த மோதல்கள் தனிப்பட்ட ஜாதிகளுக்கு இடையேயான சண்டையாகத் தொடர்கின்றன. துரதிஷ்டவசமாக, இப்பொழுது இது ஜாதி ஹிந்துக்களுக்கும், தலித்துகளுக்கும் இடையே நடக்கும் மோதலாகச் சித்தரிக்கப்‌ படுகிறது.

 

அன்று இடங்கைப் பிரிவினர் கட்டின அல்லது கட்டுப்பாட்டிலுள்ள கோயிகளில் வலங்கை மக்கள் நுழைய முடியாது. அது போல வலங்கையினர் கோயில்களில் இடங்கையினர் நுழைய முடியாது. இது தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை ஜாதி ஹிந்துக்களும், ப்ராம்மணர்களும் ஒதுக்கியதாகச் சொல்லி அதற்குத் துணையாக மனுநீதியையும் சேர்த்துக் கொண்டு உச்சகட்ட அரசியல் இன்று நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இடங்கை, வலங்கைப் பிரிவினருக்கு இடையேயான பகைமையைப் பற்றிய, உண்மையான விவரங்களும்,  மற்றும் பாரபக்ஷமற்ற ஆராய்ச்சிகளும் மக்கள் மத்தியில் வைக்கப்படவேண்டும். அதுவே எல்லா விவரங்களையும் வெளியில் கொண்டு வரும்.

***