Spread of people from India to Middle East.

To be read along with my recent post on spread of people to the Mediterranean and West Europe from India.

Yet another genetic study that demolishes Aryan Invasion Theory!

 *************

Excerpts from

From

http://hindufocus.wordpress.com/2009/09/20/abraham-brahma-sarah-saraswati/

Who Was Abraham?

by Gene D. Matlock, B.A., M.A. 

In his History of the Jews, the Jewish scholar and theologian Flavius Josephus (37 – 100 A.D.), wrote that the Greek philosopher Aristotle had said: “…These Jews are derived from the Indian philosophers; they are named by the Indians Calani.” (Book I:22.)

Clearchus of Soli wrote, “The Jews descend from the philosophers of India. The philosophers are called in India Calanians and in Syria Jews. The name of their capital is very difficult to pronounce. It is called ‘Jerusalem.’”

“Megasthenes, who was sent to India by Seleucus Nicator, about three hundred years before Christ, and whose accounts from new inquiries are every day acquiring additional credit, says that the Jews ‘were an Indian tribe or sect called Kalani…’” (Anacalypsis, by Godfrey Higgins, Vol. I; p. 400.)

Martin Haug, Ph.D., wrote in The Sacred Language, Writings, and Religions of the Parsis, “The Magi are said to have called their religion Kesh-î-Ibrahim.They traced their religious books to Abraham, who was believed to have brought them from heaven.” (p. 16.)

There are certain striking similarities between the Hindu god Brahma and his consort Saraisvati, and the Jewish Abraham and Sarai, that are more than mere coincidences. Although in all of India there is only one temple dedicated to Brahma, this cult is the third largest Hindu sect.

In his book Moisés y los Extraterrestres, Mexican author Tomás Doreste states,

Voltaire was of the opinion that Abraham descended from some of the numerous Brahman priests who left India to spread their teachings throughout the world; and in support of his thesis he presented the following elements: the similarity of names and the fact that the city of Ur, land of the patriarchs, was near the border of Persia, the road to India, where that Brahman had been born.

The name of Brahma was highly respected in India, and his influence spread throughout Persia as far as the lands bathed by the rivers Euphrates and Tigris. The Persians adopted Brahma and made him their own. Later they would say that the God arrived from Bactria, a mountainous region situated midway on the road to India. (pp. 46-47.)

Bactria (a region of ancient Afghanistan) was the locality of a prototypical Jewish nation called Juhuda or Jaguda, also called Ur-Jaguda. Ur meant “place or town.” Therefore, the bible was correct in stating that Abraham came from “Ur of the Chaldeans.” “Chaldean,” more correctly Kaul-Deva (Holy Kauls), was not the name of a specific ethnicity but the title of an ancient Hindu Brahmanical priestly caste who lived in what are now Afghanistan, Pakistan, and the Indian state of Kashmir.

“The tribe of Ioud or the Brahmin Abraham, was expelled from or left the Maturea of the kingdom of Oude in India and, settling in Goshen, or the house of the Sun or Heliopolis in Egypt, gave it the name of the place which they had left in India, Maturea.” (Anacalypsis; Vol. I, p. 405.)

“He was of the religion or sect of Persia, and of Melchizedek.”(Vol. I, p. 364.)

“The Persians also claim Ibrahim, i.e. Abraham, for their founder, as well as the Jews. Thus we see that according to all ancient history the Persians, the Jews, and the Arabians are descendants of Abraham.(p.85) …We are told that Terah, the father of Abraham, originally came from an Eastern country called Ur, of the Chaldees or Culdees, to dwell in a district called Mesopotamia. Some time after he had dwelt there, Abraham, or Abram, or Brahma, and his wife Sara or Sarai, or Sara-iswati, left their father’s family and came into Canaan. The identity of Abraham and Sara with Brahma and Saraiswati was first pointed out by the Jesuit missionaries.”(Vol. I; p. 387.)

In Hindu mythology, Sarai-Svati is Brahm’s sister. The bible gives two stories of Abraham. In this first version, Abraham told Pharaoh that he was lying when he introduced Sarai as his sister. In the second version, he also told the king of Gerar that Sarai was really his sister. However, when the king scolded him for lying, Abraham said that Sarai was in reality both his wife and his sister! “…and yet indeed she is my sister; she is the daughter of my father, but not the daughter of my mother; and she became my wife.” (Genesis 20:12.)

But the anomalies don’t end here. In India, a tributary of the river Saraisvati is Ghaggar. Another tributary of the same river is Hakra. According to Jewish traditions, Hagar was Sarai’s maidservant; the Moslems say she was an Egyptian princess. Notice the similarities of Ghaggar, Hakra and Hagar.

The bible also states that Ishmael, son of Hagar, and his descendants lived in India. “…Ishmael breathed his last and died, and was gathered to his kin… They dwelt from Havilah (India), by Shur, which is close to Egypt, all the way to Asshur.” (Genesis 25:17-18.) It is an interesting fact that the names of Isaac and Ishmael are derive from Sanskrit: (Hebrew) Ishaak = (Sanskrit) Ishakhu = “Friend of Shiva.” (Hebrew) Ishmael = (Sanskrit) Ish-Mahal = “Great Shiva.”

A third mini-version of the Abraham story turns him into another “Noah.” We know that a flood drove Abraham out of India. “…Thus saith the Lord God of Israel, your fathers dwelt on the other side of the flood in old time, Even Terah, the father of Abraham, and the father of Nachor; and they served other gods. And I took your father Abraham from the other side of the flood, and led him throughout all the land of Canaan.” (Joshua 24:2-3.)

Genesis 25 mentions some descendants of his concubine Ketura (Note: The Moslems claim that Ketura is another name of Hagar.): Jokshan; Sheba; Dedan; Epher. Some descendants of Noah were Joktan, Sheba, Dedan, and Ophir. These varying versions have caused me to suspect that the writers of the bible were trying to unite several different branches of Judaism.

About 1900 BC, the cult of Brahm was carried to the Middle and Near East by several different Indian groups after a severe rainfall and earthquake tore Northern India apart, even changing the courses of the Indus and Saraisvati rivers. The classical geographer Strabo tells us just how nearly complete the abandonment of Northwestern India was. “Aristobolus says that when he was sent upon a certain mission in India, he saw a country of more than a thousand cities, together with villages, that had been deserted because the Indus had abandoned its proper bed.” (Strabo’s Geography, XV.I.19.)

“The drying up of the Sarasvati around 1900 BCE, which led to a major relocation of the population centered around in the Sindhu and the Sarasvati valleys, could have been the event that caused a migration westward from India. It is soon after this time that the Indic element begins to appear all over West Asia, Egypt, and Greece.” (Indic Ideas in the Graeco-Roman World, by Subhash Kak, taken from IndiaStar online literary magazine; p.14)

Indian historian Kuttikhat Purushothama Chon believes that Abraham was driven out of India. He states that the Aryans, unable to defeat the Asuras (The mercantile caste that once ruled in the Indus Valley or Harappans) spent so many years fighting covertly against the Asuras, such as destroying their huge system of irrigation lakes, causing destructive flooding, that Abraham and his kindred just gave up and marched to West Asia. (See Remedy the Frauds in Hinduism.) Therefore, besides being driven out of Northern India by floods, the Aryans also forced Indian merchants, artisans, and educated classes to flee to West Asia.

Edward Pococke writes in India in Greece,

“…in no similar instance have events occurred fraught with consequences of such magnitude, as those flowing from the great religious war which, for a long series of years, raged throughout the length and breadth of India. That contest ended by the expulsion of vast bodies of men; many of them skilled in the arts of early civilization, and still greater numbers, warriors by profession. Driven beyond the Himalayan mountains in the north, and to Ceylon, their last stronghold in the south, swept across the Valley of the Indus on the west, this persecuted people carried with them the germs of the European arts and sciences. The mighty human tide that passed the barrier of the Punjab, rolled on towards its destined channel in Europe and in Asia, to fulfill its beneficent office in the moral fertilization of the world.the distance of the migratory movement was so vast, the disguise of names so complete, and Grecian information so calculated to mislead, that nothing short of a total disregard of theoretic principles, and the resolution of independent research, gave the slightest chance of a successful elucidation.” (p. 28.)

If all these refugee ruling peoples were exclusively of Indian heritage, why doesn’t History mention them?

The exodus of refugees out of ancient India did not occur all at once but over a period of one or more thousand years. If all these refugee ruling peoples were exclusively of Indian heritage, why doesn’t History mention them? Indeed they are mentioned as Kassites, Hittites, Syrians, Assyrians, Hurrians, Arameans, Hyksos, Mittanians, Amalekites, Aethiops (Atha-Yop), Phoenicians, Chaldeans, and many others. But we have been wrongly taught to regard them as ethnicities indigenous to Western Asia. Our history books also call them “Indo-Europeans,” causing us to wonder where they were really from. “The people of India came to realize their social identity in terms of Varna and Jati (societal functions or caste); not in terms of races and tribes.” (Foundations of Indian Culture; p. 8.)

Here’s an example of how the ancient Indians identified people: The leaders were called Khassis (Kassites), Kushi (Kushites), Cossacks (Russian military caste) Caesars (Roman ruling caste), Hattiya (Hittites), Cuthites (a dialectical form of Hittite), Hurrite (another dialectical form of Hittite), Cathay (Chinese leaders), Kasheetl/Kashikeh among the Aztecs, Kashikhel/Kisheh by the Mayans, and Keshuah/Kush by the Incas. The Assyrians (in English), Asirios (in Spanish), Asuras or Ashuras (India), Ashuriya, Asuriya (Sumer and Babylonia), Asir (Arabia), Ahura (Persia), Suré in Central Mexico, etc., were people who worshipped Surya (the Sun).

Naturally, in areas where this religion prevailed, they were known as “Assyrians,” no matter what the real names of their respective kingdoms were.

Another problem that western scholars have in identifying the Indo-Europeans as Indians is that India was not then and never was a nation. Furthermore, it is not “India.” It is Bharata, and even Bharata is not a nation. Bharata is a collection of nations, just as Europe is a collection of nations, presently held together by the real or perceived threat of Moslem expansionism. Indian scholars have told me that when and if this expansionism ever disappears, the “Bharata Union” will again splinter into many smaller nations.

“The Arabian historians contend that Brahma and Abraham, their ancestor, are the same person. The Persians generally called Abraham Ibrahim Zeradust. Cyrus considered the religion of the Jews the same as his own. The Hindoos must have come from Abraham, or the Israelites from Brahma…” (Anacalypsis; Vol. I, p. 396.)

Indian calendar is more scientific than what scientists think!

An article published in Front Line in 2008 titled as “Medieval Mistake – The story of India’s faulty calendars” written by an astronomer, criticizing the existing system of calendar followed in Vedic astrology as being out of sync with the findings of modern science was brought to my notice. (This article is posted at the end of this post). I understand that articles such as this have the potential to cause confusion and doubts in the minds of scores of followers of Hindu ways and Vedic astrology. The current post is to set right the mis-information promoted by such articles on astrology.

At the outset I wish to state that though astronomy and astrology deal with planets and stars, the scope and utility of astrology are totally different from astronomy such that the rules and parameters are exclusive and unique for astrology which is of less or no consequence to the goals of astronomy. In this age of fast movement of knowledge dissemination, the common man / reader who is not well informed of how astrology works is likely to get carried away by such articles on astronomy which are written with no idea of how astrology uses astronomy. 

The first part of that article deals with Makar Sankaranthi. 

Makar sankaranthi means entry into Makar rasi (Caprocorn) This starts at zero degree of the sign, Capricorn. When the Sun enters Capricorn,,that marks Makar Sankaranthi. But the article talks about the position of the Sun on the Tropic of Capricorn, which is the southernmost point in the movement of the Sun. 

That point is known as Utttarayana. Those who find fault with Makar sankaranthi not being observed on the day the Sun touches the Tropic of Capricorn, must think about why no one talks about Dakshinayana  In olden times, people have done both Uttarayana homas and Dakhsinayana homas. They have also done Rithu homas (homas at the start of the seasons). And there were sankaranthi vrathas too. The uttarayana and Rithu homas are no longer in vogue. They are not done nowadays. If some one wants to do them, they will do them on the exact points of Uttarayana and dakshinayana and not on Makar Sankaranthi day. 

In fact from the now available few verses of Rig Jyothisha given by Sage Lagadha, Uttarayana started at Danishta star in Lagadha’s time – at the junction of Capricorn and Aquarius and not at the start of Capricorn. 

(Verse 6 of Rig Jyothisha :-
“Prapadyete sravishtadou soorya chandramasa vuduk sarpardhe
Dakshinarkarkastu magha sravanayoh sada”) 

At the current rate of precession at 72 years per degree, this means that it happened so in the 18^th century BC. Without knowing this date, the astronomer-writer glorifies the Greek astronomers of 2^nd century BC!!
Our astrological texts keep a continuous track of the movement of sun. If Uttarayana started at Dhanishta star in Lagadha’s time, it started at 2^nd pada of Uttarashada in Varahamihira’s time. This puts the time at BC 130.
This also shows that Uttarayana did not coincide with Makar sankaranthi in Varahamihira’s time also. They coincided for some time in the beginning of the common era. Today Uttarayana starts at 2^nd pada of Moola (6 degrees Sagittarius). Our elders did not confuse Uttarayana with Makar sankaranthi. Even today those who want do Uttarayana – dakshinayana homas would do them on the exact points of those ayanas only.
Today we follow only the sankaranthi vrathas which are about the exact entry points of the Sun in various rasis. Sankaranthi means entry – derived from the word sankramana. This entry or sankramana is NOT synonymous with uttarayana or dakshinayana. Hence there is no merit in what the astronomer-writer says.  
  
Before going into the other issues in that article, let the readers know the relevance of Makar sankranthi.
Makar sankaranthi is noted in astrology for the ‘Karana’ at the time of entry of the sun into Capricorn to know whether activities undertaken in the ensuing year starting from Chithrai would bear fruit or not.
(Karana is half of thithi. A thithi is 12 degrees long as counted from the sun to the moon once after the moon leaves the conjunction / amavasya or opposition / pournami with the Sun. Half of the thithi is 6 degrees long which is known by a name in karana. In marriage invitations we used to see a phrase ‘shubha yoga, shubha karana’ It is this karana which determines whether a particular act will bear fruit if done in that duration of  karana. Makar sankaranthi is noted for the karana running at that time to predict the success of undertakings in the ensuing year)

Astrology talks about many sankaranthis and not just Makar sanakaranthi. But somehow people think that sankaranthi means only Makar sankaranthi. 

The astronomer- writer  and others (who are not connected with astrology) are obsessed with Makar sanakaranthi and deliver their sermons on tropic of Capricorn. They must also take a look at Tropic of Cancer – karkataka sankaranthi. This point is Dakshinayana, a time for vratha and homas. No one does them today but the relevance of sankaranthi remains for ever.

There are many vrathas connected with all sankaranthis.

For example, Dhanya sankaranthi vratha is observed on Mesha sankaranthi (entry into Aries) and Thula sankaranthi (entry into Libra). Those who observe these are said to attain the results equivalent to Agnishtoma homa.

The Lavana sankaranthi vratha is observed on the day before the Mesha sankaranthi. The result of this is attainment of Surya loka.

Bhoga sankaranthi is same as above but in addition gift of cows to Vediks is done.

Rupa sankaranthi vratha is done on any sankaranthi day with Homa to Sun God and gift of ghee in golden pots to Vediks. 

Teja sankaranthi vratha is done on Year beginning, that is, Mesha sankaranthi with kalash puja.

Sowbhagya sankaranthi vratha is also done on any sankaranthi with specific homas and daanam.

Thaamboola sankaranthi and Manoratha sankaranthi are done on Mesha sankaranthi day.

Ashoka sankaranthi vratha is perhaps the only of its kind done on uttarayana, dakshinayana and Vishus and not exactly on sankramana days. Here the entry into the sign is not stipulated. Thus we see the utility of the vratha and homas vary for the sankaranthis and ayana kalam.


On predictive side, each sankaranthi day comes with a prediction related to specific people. These sankaranthis are noted for the vaaradhipathi (lord of the day when sun enters the sign, eg, moon is the lord of monday if the sankaranthi falls on a Monday) to make specific predictions. The Nava nayaks which one can find in any Panchanga are about various sankaranthis. 

·         For instance Mesha sankaranthi (zero degree Aries) is noted for making predictions for the entire land. In other words, Mesha sankaranthi shows “Sarvadesa- udhyogadhipathi”.

·         Vrushabha sankaranthi is noted to identify the lord of elephants. Whether the elephants in the land would suffer and would be healthy in that year is known from the planet ruling the day of vrushabha sankaranthi. It also signifies the welfare of Purohits in that year.

·         Mithuna sankaranthi (Gemini) tells about the welfare of cattle) while Karkataka sankaranthi tells about whether the government gets backs its dues.

·         Simha sankaranthi (Leo) tells about the welfare of the army while Kanya sankarathi (Virgo) tells about the villages.

·         Thula sankaranthi (Libra) tells about the garments produced in the year while Vrischika sankaranthi (Scorpio) tells about gems produced in the country.

·         Dhanus sankaranthi (Sagittarius) tells about the nature of trees and forests while Makar sankaranthi (Capricorn) tells about the welfare of animals.

·         Kumbha sankaranthi (Aquarius) tells about the threat from snakes / poisonous substances while Meena sankaranthi (Pisces) tells about welfare of daivagyas (astrologers). 

I have just noted one issue for each of these sankaranthis. There are more than one issue related to them. But what I want to make out is that while we have 12 sankaranthis connected with the entry of the Sun into each of the 12 signs, it looks absurd to see comments from people accusing our astrology as not being in tune with astronomy. It is their lack of acquaintance with what astrology considers as sankaranthi and uttarayana and how and where they are fitted in the system of predictions and austerities – the two important issues with which Vedic astrology is associated. 


 The next issue in that article is about the starting of the year. It sounded like reading an explanation from Karunanidhi! The year starts from Chaithra – at the entry of Sun for Solar calendar and on the first day after No moon just before sun enters Aries for the Lunar calendar. Both these signify the most important of the Nava nayaks namely, Minister and the King. These two are part of the same system and in vogue throughout India in accordance with local customs and traditions. It must be noted that the start of seasons or ayanas are not taken into consideration for this. 

The reason for this is traced to the start of the present era, namely Kali Maha yuga. At the start of this yuga which began soon after Krishna exited this world, Sun was at entering Aries. This is taken as year beginning for the entire Era of kali! This is told in Surya Siddhnatha also which the writer seems to rely on. Whatever be the background precession, the time Sun enters Aries will the time of the beginning of the year. 

In this context, the article talks about Vedangha Jyothisha. One must understand that Vedangha Jyothisha and Vedic Jyothisha existed side by side in our country. Vedangha Jyothisha is like the present day Panchanga (almanac) which shows the daily movement of sun and the moon in addition to the 5 factors of Vara, thithi, nakshathra, yoga and karana which are dependent on sun and moon only. Using the Panchanga one can find out the time for doing various activities. This was exactly the purpose of Vedangha Jyoithisha also.
But one must understand that the utility of Panchanga and predictive astrology (Vedic astrology – it is so called because it was given by Vedic sages. 18 sages have given them) is not the same. In the above quoted Rig Jyothisha we will find only those information such as thithi, parvas, muhurthas etc that are relevant for doing homas based on Rig veda. 

Similarly Yajusha Jyiothisha has relevant factors needed to see for doing homas for yajur Vedins. Though we have today a few verses from them, it is wrong to say that they only constituted the entire Vedangha Jyothisha. Like the Panchanga made every year, these books also would have been updated periodically.
It is also wrong to say that Rig Vedas came into existence only in the 18^th century BC, based on the position of Uttarayana as told in Rig Jyosthisha. The fact is that we have got only this book which was used in 18^th century BC. There could have existed Vedangha Jyothishas in periods prior to Lagadha. 

Before going to the next issue, I want to emphasize again that Vedangha Jyothisha is not the only source of astrological knowledge for Hindus. It was actually a Panchnaga kind of computation of current times whereas the Body of astrology is very vast, having in itself, Siddhanthas (principles), predictive astrology and samhithas that speak about everything under the sun. 


With vast knowledge of astrology of our sages, it is absurd to attribute our astrology to the Greeks!! The 12 sign zodiac was  not an invention of the Greeks. Those who have read by previous post on movement of people from India to Europe would know that knowledge travelled from India to those places including Greece and not in the reverse (1)



Vedic astrology revolves on 4 basic factors, namely Stars, planets, signs and houses (bhavas). From the sankaranthi explanations given in the beginning, the reader would have understood how vast and detailed our system of 12 signs is and this is completely absent in Greek systems. 

Infact the birth of astrology can be traced to 1000s of years ago, in the times of Daksha prajapathi. The first concept of identifying 27 stars came in his time as it was explained that he had 27 stars as daughters. The movement of Moon around the zodiac through the 27 stars is also related to his times. The story of moon’s special affection for Rohini is nothing but cosmological as moon passes close to Rohni than any other stars. Moon’s crossing through Rohini is watched every month for predictions. 

The starting of the zodiac at Aries must have started at Daksha’s time itself as there is a story related to Daksha getting the head of a ram. Today we donot know the time period related to daksha, but what is sure is that it was in a much older time - before the start of end of the Ice age. Daksha’s time coincides with the shifting of Sanjna, Sun’s wife to Uttar Kuru (Siberia) and Sun following her. This is a symbolism of end of Ice age in northern latitudes and warm days coming up there. This happened 13,000 years ago. 

Now coming to the last issue of the article, there is a confusion on equinox. 

The equinox keeps changing due to the change in the tilt of the axis of the earth. This was named as as ayana chalanam  or “Vishnu Chalanam” by the sages! It is regrettable that the article takes a dig at the renowned sages.

Today this tilt has been gauged by science in a concept known as “Milakovitch cycle”. The tilt of the earth varies from 22 degrees to 25 degrees as a result of which the equinox day and tropics of Cancer and Capricorn will keep moving upward and downward gradually. In direct observation, the sun will be seen to be moving in the backdrop of the stars. This has been mentioned as equinox falling in Kritthika some time and on Ashwini sometime and in Revathy some time in our scriptures. Accordingly, the ayanas also shift. What we read about uttarayana falling dhanishta, then Uttrashada and currently in Moola are the result of this sway.

Our sages had a clear idea of how far this sway can happen. The sway can not happen on one direction perpetually, because once the tilt changes in the opposite direction, the sway will start moving in the reverse.

That is, from the present Moola, it will go back through Poorvashada, uttarashada etc. This is an oscillatory motion having zero degree Aries as the central point and moving 27 degrees forward and backward. This is depicted in this picture.

 (click the pic to see the details)


This shows that equinox shifts from the beginning of Kritthika to Poorva bhadrapada 4^th pada. This is expressed as Veethis or streets in astrology. They are Uttara Veethi, Madhya Veethi and Dakshina Veethi. The Madhya Veethi consists of Pisces and Aries on the one side and Virgo and Libra on the other because the equinox will move within these signs only. 

They can be depicted as follows. 

It must be noted that an old Tamil sangam song from paripadal mentioned the location of planets on the basis of Veethis only. Sage Valmiki also recalls the Veethi when he describes the Ram Setu after it was built that it resembled the Madhya Veethi – also called as Swati Padam as Equinox was in Swati star in Libra in his times. 

This movement is palpable and was recorded so that the ayana homas and vrathas can be done on exact timings. Beyond that it does not have utility in the life of people of Vedic system.

One must know that our calendar is scientific with the division of the zodiac in equal parts with Surya sankramana, based on which the months have been allotted days. The number of days of the months varies depending on the law of orbital mechanics very much before Kepler or Newton told about them. In contrast the Greek astrology is not at all scientific. There is no specific cosmological relevance for the start of the year or month or even the duration of a month. 

There are lot more one can speak on the relevance and reason behind Vedic astrology. People can rest assured that our system of astrology and calendar works perfectly well for the current times. 

(1) Yet another genetic study that demolishes Aryan Invasion Theory!

Clarification regarding the confusion and doubts raised by Elst's article can be read in the comment section of this link:-

Rama Navami – why celebrate Rama’s birthday on thithi and not on birth star?

******************
           


From
http://www.hindu.com/fline/fl2506/stories/20080328250610000.htm

Medieval mistake

BIMAN NATH

The story of India’s faulty calendars.

As the earth goes around the sun, the sun appears to move against the constellations of the zodiac.
IMAGINE having a faulty wristwatch that ticks slightly faster than it should. You may ignore the small difference it makes, but if it is not set right then after a while the watch may show noon when it is still morning. Then suppose you refuse to correct it and do something absurd, and call morning our ‘noon’. The traditional Indian calendars have become just such an absurdity today. They are slowly going out of sync with the seasons – by ‘ticking’ faster than they should – and they have already accumulated an alarming gap.

Fifty years ago, a new calendar system was introduced in India – called the Indian National Calendar – to correct the faulty traditional ones, but we hardly use it; most of us are even blissfully unaware of it. In the meantime, the calendars in use have become more and more out of step with the seasons just like the faulty wristwatch. Today, the time gap stands at roughly 24 days – almost a month.

That is why Makara Sankranti, which is actually the day the sun shines overhead on the Tropic of Capricorn (Makara), that is December 22 (the winter solstice), is celebrated in the middle of January. Most of us often wonder about the significance of January and Makara, unaware of the fact that the fault lies with our calendar system, that it cannot keep step with the seasons. It is like looking out at noon and trying to understand why we call it morning because our watch says so.

And it is all because of a mistake made in the medieval times. Moving faster than the seasons, Indian calendars jump ahead by a whole day in roughly 60 years; so they must have accumulated the present gap of 24 days in approximately 1,450 years. The calendars of today came into use circa 5th-6th century C.E. This was the time when the siddhanta (conclusive) system of astronomy was being formulated. There was a lot of debate and discussion at that point of time about a crucial issue, but somehow the prominent astronomers chose to disregard the truth and our calendar system is paying the price for it. The issue was about a discovery made in 2nd century B.C. in Greece, and something that medieval astronomers in India could have easily checked instead of indulging in wordy debates.
Crucial issue

What was the crucial issue? And what makes our calendar tick faster than it should? It has to do with the slow motion of the earth’s axis, which is not very apparent to us but can be detected with careful astronomical observations.

We know that the earth’s axis is tilted with respect to the plane of its orbit around the sun. We have seasons on earth because of this tilt – the sun shines overhead during some parts of the year and it shines obliquely during other times, giving us summer and winter and other seasons in between.



If the length of the seasonal year turns out to be different from the length of the year according to the stars, then the sun sign at spring, for example, will shift over time. The sun used to be against Aries on the spring equinox when the Siddhanta books of astronomy were written and now it goes to that position in May, because the belt of zodiac has moved relative to the orbit of the earth around the sun since then.

The tilt of the axis is 23.5°; and so the latitudes of 23.5° on either side of the equator mark the two extreme points that the sun can shine overhead – these are the Tropics of Cancer and Capricorn. The sun shines overhead at these latitudes on June 21 and December 22, and it shines overhead on the equator on two equinox days – March 21 and September 22. These are two days when the lengths of day and night are equal. The other markers, the solstice days in June and December either have the shortest or the longest day in the year – these are the two extreme days in a year.

As the earth goes around the sun, from the earth’s point of view the sun completes a circle in the sky, moving against the distant stars. The belt of stars that the sun appears to move against is called the zodiac and is divided into 12 constellations. This is the origin of the different sun signs at different times of the year. For example, the sun shines against the constellation of Pisces during the spring equinox on March 21 now. In other words, if one could somehow see the stars at daytime on that day, one would have seen the sun in that constellation in the sky.
Starting point

It is natural to take one of these four days – two equinoxes and two solstices – as the starting point of a year. According to some historians, people of the Indus Valley civilisation took the autumnal equinox (September 22), or the first full moon after it, as their New Year day. A seal from Mohenjodaro has been interpreted by scholars such as Asko Parpola as depicting New Year celebrations. It shows seven ladies, possibly denoting Krittika (Pleiades), and a figure between two branches of a tree, possibly denoting the star Vishakha (shakha meaning branches). During the equinox at that epoch, the sun used to be against the star Vishakha (in Libra, whose symbol, incidentally, is a Balance).

Later, two traditions developed, one with the winter solstice (December 22) and another with the spring equinox (March 21) as the beginning of a new year. When the ancient Vedanga Jyotisha system of astronomy was discarded in favour of a new system – a process that took five centuries, from the 1st to the 6th century C.E., to settle down – it adopted the spring equinox day as the beginning of a year.

Next, to have a reliable system of calendars, one should be sure about what a year means. If the spring equinox day marks the beginning of every year, a year has to be the time between two consecutive spring equinox days. In fact, experimental methods described in Siddhanta books give a way of measuring this length of time (called a solar or tropical year).

But one can also define a year in terms of the stars rather than seasons (and therefore called the ‘sidereal’ year). It is the time period between the sun’s appearance against a star and its coming back to it. If the sun appears at one point in the sky in a zodiac sign, then the time taken for it to come back to the same spot is one ‘sidereal’ year.

It would have been easy on the astronomers if the lengths of the two years – according to seasons and according to distant stars – were the same. But they are not, for a simple reason. The motion of the tilted earth around the sun is analogous to that of a spinning top. The axis of the top also rotates – although much slower than the spin of the top – because of the earth’s gravity working on the tilted top. In the case of orbiting earth, the gravitational force between the sun and the earth makes the earth’s axis rotate slowly. Very slowly indeed. It takes about 25,800 years for the axis to complete a cycle. This slow movement is called the precession of the earth’s axis.



The seasons in the northern hemisphere are shown at different positions of the earth’s orbit around the sun. On equinox days in spring and autumn, the earth’s axis is positioned in such a way that the sun shines equally on the two hemispheres. As the tilt of the earth’s axis slowly changes, the positions in the earth’s orbit where equinoxes would occur also change. So, the time for seasons also changes. So, the seasonal year is somewhat shorter than the total time elapsed in the orbit, which is defined according to distant stars. It is explained in the picture how the change in the tilt hastens the occurrence of spring. The change shown here is much exaggerated for clarity.

On equinox days, the day and night boundary on the earth passes exactly through the North and South Poles. In other words, the sun shines equally on the two poles, or on the two hemispheres. By the time the earth comes back to the same position in its orbit – when the sun appears against the same star in the sky – the axis would have moved to a different direction, and the north-south axis has moved, so it would not be an equinox any longer. The equinox would have occurred about 20 minutes earlier than this.

So the year according to seasons is shorter by 20 minutes than the year according to the distant stars. It is a small difference no doubt, but this amounts to a difference of almost a day in 72 years. (The length of a year adopted in traditional Indian calendars is another three minutes off the correct value, making it jump even faster, and accumulate an extra day in about 60 days.)

Another way of looking at this is that because of the precession of the earth’s axis, the positions of stars in relation to the earth slowly change with time. Since the axis points towards different spots at different times, what is North Star today would not remain so after thousands of years. In fact, after 14,000 years, the star Vega (Abhijit) that shines almost overhead on summer nights now will become the ‘north star’.

The slow shift also makes the zodiac wheel slide in the sky, almost imperceptibly, but which becomes apparent after one or two millennia. This makes the position of the sun on the equinox day shift from one zodiac sign to the next in almost 2,000 years. And this changing background of stars makes the measurement of a year very tricky.

The Greek astronomer Hipparchus discovered this phenomenon in the 2nd century B.C. He recorded the position of the sun on the equinox days when a lunar eclipse occurred around them (on April 21, 146 B.C. and March 21, 135 B.C.), and compared the data with ancient Babylonian records. Later, Ptolemy of Alexandria refined these measurements circa 100 C.E.

Indian astronomers were aware of this discovery even before the new calendar system came into vogue. The Indian tradition listed 27 stars (nakshatras) against which the sun and the moon apparently moved in the sky, and the first star in the list changed from time to time, most probably to take into account the slow slide of the zodiac stars.

In the first millennium B.C., the Vedanga Jyotisha system began the list with Krittika (Pleiades) since the sun on spring equinox then was close to this star. Later, in circa 285 C.E., the Surya Prajñapati recorded the list beginning with Ashvini in the constellation Aries (Mesha, the Lamb), since the sun on spring equinox had shifted to this spot by then. (And it has further shifted to Pisces –Meena, the Fish – at the present epoch.) So, Indian astronomers were probably aware of the gradual shift of stars in the sky, and also the effect it had on the length of year reckoned with respect to seasons.
Confused astronomers

Yet, there seems to have been a major confusion in the minds of the medieval astronomers. Varahamihira (505-587 C.E.) mentioned the phenomenon (‘ayana chalana’ – motion of the ‘ayan’, year) in his book Brihat-samhita, but he suggested that one should verify it through actual observations. Half a century later, Brahmagupta categorically judged the idea wrong in his book Brahma-sphuta-siddhanta.

Some astronomers thought that the precession did not constitute a cyclic but an oscillatory motion– so the shift in the calendar would decrease and increase periodically, and some others thought it was so small that one could ignore it. Much later, in the 10th century C.E., a few astronomers, such as Munjala and Bhaskaracharya, observed the correct shift but by that time our calendar system had become so deeply rooted in the older methods that it was not changed.

As if this was not confusing enough, later astronomers chose to record the positions of the stars in both traditions, with and without the shift due to precession (the sayana and nirayana system), but kept the calendar system rooted in the medieval times. This state of affairs suggests not carelessness but confusion.

The reasons for this confusion are not clear. On the one hand, the methods described in the Siddhanta books for the determination of the length of a year clearly show that medieval astronomers were calculating it according to seasons and not according to the stars. But their measure of a year – roughly 365.2588 days – was closer to the length of a year according to the stars (365.2564 days) than the seasonal year. The difference between their adopted value and the year according to the stars is about 3 minutes, and about 23 minutes off from the correct value. So it appears that they meant one thing (seasonal year) but measured something else (sidereal year), albeit with a bit of an error.



The Axis OF the earth rotates slowly with a period of 25,800 years. This 'precession of the earth's axis' is analogous to the rotation of a spinning top.

Why did they stick to the year according to distant stars while setting up the calendar system? Clearly, the reasons have to do with something more than the level of astronomical knowledge in medieval India, which was otherwise sophisticated.

The usual explanation given for the decline in Indian medieval science – that the rise of Brahminism after Sankaracharya led to a split of hand and brain and started a paradigm shift away from active experimentation – is probably irrelevant here; it was still the heyday of Nalanda and other Buddhist monasteries when the debate was going on, during Brahmagupta’s time, for example. (The school of thought in vogue in Nalanda at that time was the Yogachara philosophy, a kind of Kantian idealism, of negating reality; the famous Chinese pilgrim Xuanzang, or Hieun Tsang, came to study it in Nalanda in the early 7th century C.E.)

Another idea, originally of J.D. Bernal, is that the intellectual stimulus vanished once the stimulus of economic progress had dwindled. Historically, when the Siddhanta system was set in place circa 6th century, the political landscape of the subcontinent was changing rapidly. The Gupta empire had ended, and even during the rather peaceful reign of Harshavardhana (590-647 C.E.) several regional authorities – from Shashanka in Bengal to Pulakesin and the Pallava kings in the South – were striving to assert their power.

Amidst the chaos caused by military adventurism, the medieval trade guilds suffered losses. Some scholars have inferred from the manner Brahmagupta ignored his contemporary scholars in his book (circa 628 C.E.) that Indian mathematics and astronomy had split into various rigid schools of thought by his time. Is the confusion in our calendar due to this growing divergence at this stage? What were the political and economic reasons for this?
Various calendars

Irrespective of the reasons of the original sin in our calendar system, we seem to be stuck with it forever. There are a variety of calendars in use now, but all of them suffer from this generic defect. Some regions – States in the north, the east, and Kerala and Tamil Nadu in the south – use a solar calendar, in which months are either 30 or 31 days long.

In some other regions – Andhra Pradesh, Karnataka, Maharashtra and Gujarat – people use a mix of lunar months (of 29.5 days) with a solar calendar.

In the solar calendar, the New Year begins in mid-April, and in the luni-solar calendar it is celebrated on the last new moon (Amavasya) day before the New Year in the solar calendar. So, all these calendars are anchored to the solar calendar, and they are all slowly shifting out of their seasonal contexts because of the precession of the earth’s axis.

The fact that the length of the year is not an integral number of days – it is, to be precise, 365.2422 days, or roughly 365 days, 5 hours, 49 minutes – makes the task of any calendar maker hard. How does one take into account the fraction of a day? We could not possibly announce the celebration of New Year at some particular hour one year, and then at a different date and time (being precise about the minutes and seconds); that would usher in a state of permanent chaos.

How is it done elsewhere in the world? First, one defines a year with 365 days, and then inserts appropriate corrections to take care of the missing hours and minutes. In the Gregorian calendar (adopted in the Western world in 1582), the year is taken to be 365.2425 days, and we add an extra day every four years (on the leap year), and then discount a leap year once every century, except after four centuries, so that year 1900, say, is not a leap year but 1600 and 2000 are leap years, and then again have a leap year every 4,000 years (so that year 4000 is a leap year).

All these small nuts and bolts make sure that the calendar keeps the spring equinox on March 21 for at least 20 millennia, after which one will need some extra corrections. Our traditional calendar makers still vouch by the medieval Siddhanta books, which specify 365.2564 days, which is off by about 20 minutes.
Reforms committee

The Government of India set up a committee to reform our calendars in 1955 with the renowned physicist Meghnad Saha as its chairman. It surveyed the existing calendars and the methods of corrections adopted in each, and concluded that “the Hindu calendar... is a most bewildering production of the human mind and incorporates all the superstitions and half-truths of medieval times.... In spite of these errors, very few have the courage to talk of reform... the beginning of the year is now wrong by nearly twenty-three days, the result of accumulated error of nearly 1,400 years.”

The committee went on to lament “We are content to allow religious life to be regulated by the encyclopaedia of ‘errors and superstitions’ which is called the Hindu almanac, and to regard it as a scripture.”

The committee recommended that the year should start on March 22 and the first month should be called Chaitra instead of Vaisakh – so that the difference between the old dates and the new dates would be approximately 6 (= 30-24) days.

The Indian National Calendar was adopted in 1957 based on its report, and if one followed its recommendations – similar to the conventions in the Gregorian calendar – then it would stand corrected for several millennia to come.

But this National Calendar is hardly used anywhere outside the confines of the pages of gazettes or broadcasts of All India Radio, while lay people remain blissfully at the mercy of traditional calendar makers.

It is true that people take time to adopt new calendars; the Gregorian calendar took many years before a large number of countries adopted it. England was wary of adopting the recommendations of the Vatican, and finally relented after two centuries (in 1752 A.D.). One could argue that the delay by half a century in India is not too hopeless, but with no debates or discussions taking place, it seems unlikely that India’s traditional calendar makers will change their attitude in the near future.

The medieval hangover of Indian calendars continues, and we deny it the remedy it badly needs. •

Biman Nath is an astronomer and a writer. His first novel Nothing is Blue about medieval India will be published by HarperCollins (India) this year.

Unknown science behind Full moon!

Ancient Hindu wisdom recommends fasting at the time of eclipse. This is easily dismissed as a superstition. But the fact is that there are many mysteries of the heavenly bodies that are not yet analyzed by modern science. One such mystery is about the impact of moon light on various materials on the earth. We have one instance in Siddha medicine of collecting a specific kind of salt only under the Full Moon light of Chithra Pournami. 

A thin layer of salt formed on sea shores of certain areas are suitable for making certain ingredients used in Siddha medicine. This salt is called as "Bhumi naatham" or "Poo neeru" in Tamil. Though this is formed at all times, it is recommended by the Siddhas that the salt is collected only at the time of Chitra paurnami – particularly between 12 midnight and 3 AM when the Full moon would be crossing the high skies. A group of researchers wanted to check whether there is any difference in the salt collected on Full moon of Chithrai and on other times / days. The research findings are given below (in Tamil). They found out that the salt collected at the time specified by Siddhas on the night of Chithra Pournami did contain chemical properties which are not found in the salt collected at other times / days. 

This is indeed a valuable finding in the nature of the tip of an iceberg. In Sanathana system, there are numerous connections attributed to heavenly bodies for the behavior of mundane things and even human beings. There are easily testable stipulations such as the ones meant for the cutting of Darba grass, sowing and plucking flowers at specific times and on specific lunar days. Such researches would certainly bring out some valid reasons for such stipulations. Even with reference to collecting the salt as told above, research must be done to see whether any change happens if the salt is collected on an eclipse of Chithra pournami! Such an eclipse would be rare and one may not see it at all in one's life time. That is where the need for a Gurukul and continuing education come to the fore. 

Our sages maintained such continuity and observed and recorded them. All the information on astronomy and astrology were collected over thousands of years and were handed down as upadesas. The stipulation on fasting during eclipse is one such upadesa. Compared to what they have accumulated and transferred to us, modern science is only an infant which has not even understood the need for research in many areas.  

-Jayasree

****************

http://www.keetru.com/index.php?option=com_content&view=article&id=2868:2010-01-29-11-21-39&catid=1258:2011-01-29-14-03-30&Itemid=516

பூநீறு அறிவியல் ஆய்வு

நினைவுக்கெட்டாத காலத்திலிருந்து சித்தர்கள் பின்பற்றி வந்த, மரபு வழியில் பயன்பட்டு வந்திருக்கும் 'பூநீறு' என்னும் சித்த மருத்துவத்தைச் சார்ந்த மருந்து பலவேறுபட்ட பெயர்களில் வழங்கப்பட்டு வந்திருக்கிறது. சித்த மருத்துவத்தில் பயன்படுத்தப்படும் எந்த மருந்தாக இருந்தாலும் அந்த மருந்தோடு இந்தப் 'பூநீறு' என்னும் மருந்து சேர்த்துக்கொள்ளப்படுமானால் அந்தச் சித்த மருந்து மனித உடலில் விரைவாக நல்ல விளைவுகளை ஏற்படுத்தி உடலிலுள்ள நோய்களைப் போக்கி உடலைச் சீராக்குகிறது.

வேறு வகையில் கூறினால் இந்தப் 'பூநீறை' மற்ற சித்த மருந்துகளோடு பயன்படுத்தும்போது அச்சேர்க்கை அம்மருந்துகளின் பயன்களை விரைவாக்குவதோடு அப்பயன்களைச் சிறிதும் மாற்றிவிடாமலும் மனித உடலில் வேறு எந்த கெட்ட விளைவுகளையும் ஏற்படுத்திவிடாமலும் செயற்பட்டு நோயை நீக்கி உடலைச் சீராக்குகிறது. மேலும், சித்த மருந்துகளின் உருவாக்கத்தில் சேர்க்கைப்படும் பல்வகையான உட்கூறுகளுடன் 'பூநீறையும்' ஒரு உட்கூறாகச் சேர்த்துக் கொள்வோமானால் அம்மருந்துகளை, எவ்வளவு ஆண்டுகள் வேண்டுமானாலும் அவற்றின் பயன்பாட்டுத் தன்மையும் அளவும் மாறுபடாமல் பாதுகாத்து வைக்க முடியும் என்று நம்பப்படுகிறது.

சித்த மருத்துவத்தில், 'முப்பு' என்னும் மருந்து மற்ற சித்த மருந்துகளின் மகுடமாகக் கருதப்படுகிறது. இந்த 'முப்பு' என்னும் மருந்தின் தயாரிப்பில் சுண்ணமான 'பூநீறு' மூலக்கூறாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆதலால் 'பூநீறு' என்னும் மருந்தைச் சேர்க்காமல் 'முப்பு' என்னும் மருந்தைத் தயாரிக்க முடியாது.

மரபு வழியில் வருகின்ற சித்த மருத்துவ முறையில் இந்தப் 'பூநீறு' என்னும் மருந்தின் அடிப்படையான இன்றியமையாமையையும், சித்த மருத்துவத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டு மருந்துகளின் உட்கூறுகளின் இயல்பையும், அவ்வுட்கூறுகளின் வேதிமப்பயன்பாட்டு முறைமையையும் ஆராய்ந்து கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்பதையும் கருத்தில் கொண்டு, 'பூநீறு' பற்றிய இந்த ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டது.

சித்த மருத்துவ நூல்களில், இந்தப் 'பூநீறு' என்னும் மருந்து 32 இடங்களில் கிடைக்கின்றது என்று கூறப்பட்டிக்கிறபோதிலும், காலச்சுருக்கம் கருதி 'பூநீறு' கிடைக்கும் இடங்கள் என்று பல சித்த மருத்துவர்களால் சிறப்பாகச் சொல்லப்படும் மூன்று வெவ்வேறு இடங்களில் மட்டும் இந்த ஆய்வுக்க்ாக மாதிரிகள் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டன. அந்த மூன்று ஊர்கள் கோவானூர், திருச்சுழி, தருவை என்பனவாகும். இந்த மூன்று இடங்களும் மூன்று வெவ்வேறு வகையான நிலவியற் பண்புகளைப் பெற்றிருக்கின்றன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

கோவானூர் நிலப்பகுதி கடற்கரையோரப் பண்பு கொண்ட கோண்டுவானா காலப் பாறைகளுடன் தொடர்புக் கொண்டு சூழப்பட்டுள்ள0து. திருச்சுழி நிலப்பகுதி குவாட்டெர்னரி காலப் பாறைத்தொகுதிகளோடு ஒருங்கிணைந்திருக்கிறது. தருவை நிலப்பகுதி, ஆர்க்கேயன் காலப் பாறைகளால் சூழப்பட்டுள்ள மற்றும் தாமிரபரணி ஆற்றின் கழிமுகப்பகுதி வண்டற் படிவுகளால் ஆனதாகக் காணப்படுகிறது. ஆனால் இந்த மூன்று நிலப்பகுதிகளும் ஓரே வகையான வரித்தோற்ற நிலப்பிளவுப் போக்குடைய இடங்களில் அமைந்துள்ளன.

இந்த மூன்று நிலப்பகுதிகளிலும் 'உவர் மண்ணுடன்' (saline soil)

ஒருங்கிணைந்த 'செம்மண்' (Red soil) நிலப்பரப்பில் பொதிந்து அமைந்திருப்பதைக் காணமுடியும். இந்த மூன்று நிலப்பகுதிகளிலும் மழை பொழிவு விழுக்காட்டில் ஓரளவு வேறுபாட்டைக் காணலாம். இருந்த போதிலும், இந்த மூன்று நிலப்பகுதிகளிலும் கிடைக்கும் 'பூநீறு' சித்த மருத்துவ மருந்து தாயாரிப்பு என்ற முறையில் பார்க்கும் போது ஒரே வகையானதாகவே கருதப்படுகிறது.

இந்த ஆய்வுக்காகச் சித்திரைத் திங்களில் (ஏப்ரல் மாதம்) வரும் முழு நிலவு நாளில், நடுஇரவு 12 மணிக்கும் அதிகாலை 3 மணிக்கும் இடையில் உள்ள காலவரையில் பூநீறுக்குரிய மண் சேகரிக்கப்பட்டது. கோவானூரில் மட்டும் 'முழு நிலவுக்குப்' பின்னரும் 'பூநீறு' மாதிரிக்கூறு சேகரிக்கப்பட்டது. இந்தத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இடங்களிலுள்ள தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த உவர்மண் நிலப்பகுதிகளில் தரையின் மேற்பரப்பில் மென்மையான வெள்ளை நுண்துகள்களாகப் படர்ந்து ஆங்காங்கே 'பூநீறு' தோன்றுகிறது. இந்த நுண்துகள் படர்ச்சி தூய்மையான தகரத் தகட்டினால் சுரண்டி எடுக்கப்பட்டு பீங்கான் குடுவையில் சேகரிக்கப்பட்டது.

இந்த 'பூநீறு' என்னும் இயற்கையான மூலப்பொருள் பீங்கான் குடுவையினுள் வைத்துப் பாதுகாக்கப்படுகிறது. சித்தமருத்துவ நுண்கலைத்திறன்களைப் பயன்படுத்தி, கருநிறக் குறுவை நெல்லிலிருந்து தயாரித்த காடி (Kadi) என்று சொல்லப்படும் நுரைத்த தெளிந்த சுவையற்ற திரவத்தின் உதவியால், சேகரிக்கப்பட்ட இயற்கை மூல மண் 'பூநீறு' என்னும் மருந்தாக மாற்றுவதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.

இந்தக் குறுவை நெல் அரிசியானது நீரில் நன்றாக வேகவைக்கப்படுகிறது. பின்னர், வெந்த கஞ்சி (Boiled water) ஆறிய பிறகு பக்குவப்படுத்தப்பட்ட மண்பானையுள் நீரும் கஞ்சியும் கலந்து ஊற்றப்படுகிறது. அது அகல் கொண்டு மூடப்பட்டு ஆறு திங்கள்கள் அதுவே புளித்து, நுரைத்து, தெளிந்த சுவையற்ற திரவமாக மாறும் வரை பாதுகாத்து வைக்கப்படுகிறது. பானையுள் உள்ள அந்த நீர், நிறமற்றதாகவும், மணமற்றதாகவும் சுவையற்றதாகவும் மாறுபடுகிற நிலை வந்தவுடன், மேற்கொண்டு பயன்பாட்டுக்காக மற்றொரு ஜாடியில் ஊற்றி வைக்கப்படுகிறது.

இம்மாதிரியாகத் தயாரிக்கப்பட்ட காடி, சேகரிக்கப்பட்டுள்ள இயற்கையான மூல மண்ணில் (Raw Pooneeru) ஊற்றப்பட்டு, அந்தக் கலவை நன்றாகக் கலக்கப்பட்டு, முழுமையாகக் கரைக்கப்படுகிறது. பின்னர் இந்தக் கரைசல் இரவு முழுவதும் அசையாமல் பாதுகாத்து வைக்கப்படுகிறது. பின்னர் அடியில் தங்கிய துகள்கள் நீரில் கலங்காத வகையில் பாத்திரத்தை ஆட்டாமல் மேலுள்ள நீர் வேறொரு பாத்திரத்தில் வார்க்கப்படுகிறது. வடிக்கப்பட்ட கலங்களில் உள்ள திரவம் நீர் வற்றிக் காய்ந்த பிறகு உலர்ந்த நுண்துகள்களாக ஆகிவிடுகிறது.

துகள்களை திரும்பவும் காடியில் கரைத்து, வார்த்து உலர்த்த வேண்டும். இம்மாதிரி செய்வது தீட்சை செய்தல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இவ்வாறு உலர்ந்த துகள்கள் 10 முறை தீட்சைக்கு உட்படுத்தப்படுகின்றன. அதன் பின்தான் பூநீற்றின் தூய்மையான நுண்துகள்கள் கிடைக்கின்றன. இவ்வாறு கிடைக்கப்பெற்ற பூநீறு ஒரு கல்வத்தில் இடப்படுகிறது. கருங்குறுவை அரிசிக் காடி அந்த கல்வத்தில் உள்ள பூநீற்றின் மீது ஊற்றப்படுகிறது. அந்தக் கலவை கல்வத்தில் நன்றாக அரைக்கப்படுகிறது. இவ்வாறு மையாக அரைக்கப்பட்ட ஈரமான நுண்துகள்கள் வில்லைகளாக உருட்டப்படுகின்றன. இந்த வில்லைகள் ஒரு புதிய மண் அகலில் இடப்பட்டு முழுமையாக உலரும் வரையில் வெய்யிலில் வைக்கப்படுகின்றன.

நன்றாக உலர்ந்த பின்னர் அவ்வில்லைகளைக் கொண்ட அகல் வேறொரு மண் அகலால் மூடப்படுகிறது. ஒரு துணியால் கீழுள்ள அகலும் மூடியுள்ள அகலும் ஒன்றாகச் சேர்த்து இறுகக் கட்டப்படுகின்றன. பின்னர் துணியால் கட்டப்பட்ட 2 அகல்களும் இடைவெளி இல்லாதவகையில் முழுமையாக ஈரக்களிமண் கொண்டு பூசப்படுகின்றன. ஈரக் களிமண்ணால் பூசப்பட்ட அந்த அகல்கள் மறுபடியும் வெய்யிலில் உலர வைக்கப்படுகின்றன. பின்னர் அந்த அகல்களைச் சுற்றி உலர்ந்த சாணி விராட்டிகளால் மூடி அவ்விராட்டிகள் எரிக்கப்படுகின்றன. இதனால் அகல்களுக்குள் உள்ள பூநீறு வில்லைகள் முழுவதுமாக சுண்ணமாகின்றன. பின்னர் அவை ஆற வைக்கப்படுகின்றன. வெந்து சாம்பலாகி ஆறிய இந்த சுண்ணமானது கால்சியம் சேர்ந்த வேதிமக்கூட்டுப் பொருள் ஆகும். இதுவே பூநீறு சுண்ணம் என்று பெயர் பெறுகிறது.

கனிமவியலின்படி எக்ஸ்-கதிர் விளிம்பு வளைவுமானியலின் (X-raydiffraction) வழி பெறப்பட்ட பதிவுப் படத்தின் வகையிலிருந்து முழு நிலவு நாளன்றும் முழு நிலவுக்கு பின்னரும் எடுக்கப்பட்டுள்ள மூல மாதிரி மண்கள் பிர்சோனைட் (Pirssonite) என்றக் கனிமம்தான் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது. பிர்சோனைட்டானது (Pirssonites) அடிப்படையில் கால்சியம் (Calcium) மற்றும் சோடியத்தின் (Sodium) நீரேறிய (Hydrous) கார்பனேட்கள் (Carbonates) ஆகும்.

இணைமக் கூறளவு மதிப்பாய்வீடு (Titration) செய்முறையையும் தீப்பிழம்பு ஒளிமானி (Flame photometer), புற ஊதாக்கதிர் நிரலணி ஒளிமானி (UV spectrophotometer) மற்றும் அணு உட்கிரகப் பட்டக ஒளிமானி (Atomicabsortption spectrophotometer) ஆகிய கருவிகளைப் பயன்படுத்தி Si, Ai, Ti, Fe, Mn, Ca, Mg, K, Na, P, Hg, As, Cr, V, Ni, Cu, Co, Cd, Li, Ba, Sr, Pb ஆகிய வெவ்வேறு தனிமங்கள் மற்றும் CO2, SO2, H2O+, H2O ஆகிய வேதிமக் கூட்டுப் பொருள்கள் ஆகியவற்றின் பரவல் மற்றும் செறிவு நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது.

'பூநீறு' பெறுவதற்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இந்த மண்ணில் உள்ள கால்சியம் மற்றும் சோடியம் சேர்ந்த அடிப்படை வேதிமக் கூட்டுப்பொருள்கள் தெளிவாகக் காணக்கூடிய வகையில் வேறுபாட்டைக் காட்டவில்லை என்றாலும் கரியமில வாயுவை (Carbon-di-oxide) பொறுத்த வரையில் மிக அதிகமான வேறுபாட்டைப் 'புவி வேதியியல்' (Geochemical) முறை பகுப்பாய்வில் (Analysis) காணமுடிகிறது. இந்த மண் கிடைக்கின்ற நிலப்பகுதிகளில் நீர் எந்த அளவுக்குக் குறைவாக இருக்கிறதோ அந்த அளவுக்குத் தகுந்தாற்போல் அந்த மண்ணில் உள்ள 'கரிமிலவாயுவின்' வேறுபாடும் அதிகமாகவுள்ளது.

இந்த மண்ணில் மற்ற முக்கிய உயிரகைகள் (Oxides) மிகுதியான வேறுபாட்டைக் காட்டவில்லை. ஆனால் ஆர்சனிக், இரும்பு, மாங்கனீஸ், பொட்டாசியம் ஆகிய தனிமங்களில் கருதத்தக்க அளவுக்கு வேறுபாடு உள்ளது. P2O5, SO2, கரிமிலவாயு மற்றும் நீர் போன்ற எளிதில் ஆவியாகக்கூடிய (Volatiles) வேதிமக் கூட்டுப் பொருள்களில் (Chemical Compounds) உள்ள தலையாய வேறுபாடு, இந்தப் பூநீறு என்னும் மருந்துத் துகளில் உள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட 'அரிதடத் தனிமத்தை' (Trace element) நீக்குவதிலும் வேறு சில தனிமங்களைச் சேர்ப்பதிலும் தலைமையான பங்கு ஆற்றுகிறது. முழு நிலவுக்குப் பின்னர் சேகரிக்கப்பட்ட மாதிரித் துகள்களில் ஈயம், நிக்கல், கோபால்ட், குரோமியம் போன்ற அரிதடத் தனிமங்கள் மிகுந்து அளவில் உள்ளன. முழு நிலவு நாட்களில் சேகரிக்கப்பட்டு மருந்தாக தீட்சை செய்யப்பட்ட கூறுகளில் இந்தத் தனிமங்கள் எளிதில் நீக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணமுடிகிறது.

பூநீறை உருவாக்கும் செய்முறையின் போது, சித்தர்கள் அப்பூநீற்றில் சேர்க்க எண்ணிய சில இன்றியமையாத தனிமங்களை அத்துகள் ஈர்த்துக் கொள்ளும் நிகழ்வு முறையில் ஒரு பெரிய வேறுபாட்டைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. முழு நிலவு நாளின் போது சேகரிக்கப்பட்ட மாதிரித் துகள்களில் நிக்கல், ஆர்சனிக் ஆகிய தனிமங்கள் மிகுதியாகக் காணப்படுகின்றன. இந்தப் பூநீறு சுண்ண நிலைக்கு மாற்றப்பட்டிருக்கும்போது அதில் செம்பு சேர்ந்திருப்பதாகக் கண்டறியப்பட்டடுள்ளது. ஆனால் முழு நிலவுக்குப் பின்னர் எடுக்கப்பட்ட மாதிரித்துகள், கரைசலில் இருக்கும் போது செம்பை தக்கவைத்துக் கொள்ளும் திறனை இழந்துவிடுகிறது.

முழு நிலவு நாளன்று எடுக்கப்பட்ட மாதிரித் துகளில் பாதரசம் (Mercury) மிகுதியாகத் தங்கிவிடுகிறது. முழு நிலவன்று சேகரிக்கப்பட்ட மாதிரித்துகள்களில் மட்டும் அது சுண்ணாமாக்கப்பட்ட நிலையில் இரும்பு ஒரு உட்கூறாக இருப்பது வியக்கத்தக்கதாக இருக்கிறது. இந்த மாதிரித் துகள்கள் 15 நாட்கள் (Fort night) முன்பின்னாகச் சேகரிக்கப்பட்ட போதிலும் முழு நிலவன்று சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களினுள் உள்ள வேதிமப் பொருள்களில் குறிப்பாக அரிதடத் தனிமங்கள் பரவலில் ஒரு பெரிய வேறுபாடு தென்படுகிறது.

இந்த மருந்துத் துகள்களை சித்திரைத் திங்கள் முழு நிலவன்று மட்டும் சேகரிப்பதில் உள்ள மரபு வழி நம்பிக்கையும் இன்றியமையாமையும் புவி வேதியியல் முறை பகுப்பாய்வுகளால் உறுதிப்படுத்தப்படுகின்றன. மேலும், முழு நிலவு நாளில் இத்துகள்கள் கிடைக்கும் நிலப்பகுதிகளில் புவி ஈர்ப்பு விசை உச்ச நிலையில் இருத்தலும், அதிக அளவு ஆவியாதலும் எதிர்பார்க்கப்படுவதுதான். முழு நிலவன்று இத்துகள்கள் கிடைக்கும் நிலப்பகுதிகளில் நிலத்திற்குள் மிக ஆழத்திலிருந்து பீறிட்டு எழும் திரவம் கிடைப்பதனாலும், மண்ணின் நிறை நிலையில் உள்ள உப்புகளில் (Standard quantity of salt) அத்திரவம் ஒரு வேதிம மாற்றத்தை (Chemical change) நிச்சயமாக ஏற்படுத்தியிருப்பதினாலும் அந்நாளில் இத்துகள்கள் சேகரிக்கப்படுவது அத்தியாவசியம் என்பது அறிவியல் அடிப்படையில் உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது.

இத்துகள்கள் சுண்ணமாக மாற்றப்பட்ட நிலையில் வெவ்வேறு நிலப்பகுதிகளில் சேகரிக்கப்பட்ட பல்வேறு துகள்களுக்கும் இடையிலும் வலுவான வேறுபாடு காணப்படுகிறது. கோவானூரில் சேகரிக்கப்பட்ட மூலத் துகளில் ஆர்செனிக் (Arsenic) என்னும் தனிமம் முதலில் காணப்படாத நிலையிலும் சுண்ண நிலையில் 844 ppm என்னும் அளவுக்கு செறிவு உயர்ந்து காணப்படுகிறது. இத்துகள்களை சேகரிப்பதறகாக தெரிந்தெடுக்கப்பட்ட மூன்று நிலப்பகுதிகளில் கோவானூர் நிலப்பகுதியில் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களில் கால்சியம் மற்றும் கந்தக-டை-ஆக்ஸைடு ஆகிய இரண்டும் மிகந்த அளவில் இருப்பதால் கோவானூர் துகள்களில் உருவாக்கப்பட்ட சுண்ணம் மற்ற இரண்டு நிலப்பகுதிகளில் இருந்து பெறப்பட்ட துகள்களிலிருந்து உருவாக்கப்பட்ட சுண்ணங்களிலிருந்து வேறுபடுகிறது.

இதைப்போன்று திருச்சூழியில் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்கள் தம்மில் குறைந்த அளவில் அலுமினியம் (Aluminium), கந்தக-டை-ஆக்ஸைடு ஆகியவற்றையும் மற்றும் அதிக அளவில் டைட்டனியம் ஆக்ஸைடையும் கொண்டு தனித்தன்மை அடைகின்றது. தருவையில் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களிலிருந்து உருவாக்கப்பட்ட சுண்ணம் தன்னுடைய வேதிமக் சுட்டமைப்பு (Chemical composition) தன்மையில் மிகுதியும் வேறுபட்டு, மிகவும் குறைந்த அளவு ஆர்செனிக், அதிக அளவு செம்பு, அதிக அளவு கந்தகம், குறைந்த அளவு கால்சியம் மற்றும் அதிக அளவு பாஸ்பரஸ் ஆகியவற்றைத் தன்னுள் கொண்டிருக்கிறது.

மூன்று நிலப்பகுதிகளிலும் உள்ள துகள்களையும் ஒன்றோடு ஒன்று ஒப்பிட்டு நோக்கும்போது அவற்றினுள் உள்ள வேறுபாடுகள் தெளிவாகக் காணப்படுகின்றன. தருவையில் சேகரிக்கப்பட்டட துகள்களில் மட்டும் சோடியம் என்னும் தனிமம் மற்ற தனிமங்களாகிய பொட்டாசியம், வனடியம், செம்பு, பேரியம் மற்றும் ஸ்ட்ரோன்சியம் ஆகியவற்றின் செறிவுடன் ஒரு தொடர்பை நிலை நிறுத்துகிறது. கோவானூரிள் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்கள் தன்னுள் உள்ள கந்தக-டை-ஆக்ஸைடு என்னும் வேதிமக் கூட்டுப்பொருள் மாங்கனீஸ், வனடியம், காட்மியம், பேரியம் மற்றும் ஸ்ட்ரான்சியம் ஆகிய தனிமங்களுடன் தொடர்பு பெற்றிருப்பதை வெளிக் கொணருகிறது. திருச்சூழியில் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களில் கால்சியமும் அலுமினியமும் நேர்மறைத் தொடர்பு கொண்டிருப்பதை நாம் காணமுடிகிறது.

கோவானூரில் முழு நிலவன்றும் முழு நிலவுக்கு பின்னரும் சேகரிக்கப்பட்ட இருவேறு துகள்களில் அவற்றினுள் உள்ள பாஸ்பரஸ் பென்டாக்ஸ்டு, கந்தக-டை-ஆக்ஸைடு மற்றும் கரிமிலவாயு ஆகியவற்றின் காரணிகள் முற்றிலும் மாறுபட்ட நிலையில் காணப்படுகின்றன. கோவானூரில் முழு நிலவுக்குப் பின்னர் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களில் இரும்பு, ஈயம் ஆகிய தனிமங்கள் பாஸ்பரஸ் பென்டாக்ஸைடுடன் நேர்மறைத் தொடர்பையும் (Positivecorrelation) கோபால்ட் என்னும் தனிமம், பாதரசம், ஆர்செனிக், நிக்கல் மற்றும் காட்மியம் ஆகிய தனிமங்களுடன் எதிர்மறைத் தொடர்பையும் (Negative correlation) கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். கோவானூரில் முழு நிலவன்று சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களில் இப்படிப்பட்ட தொடர்புகள் காணப்படவில்லை. கோவானூர் முழு நிலவன்று சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களில் கந்தக-டை-ஆக்ஸைடு என்னும் வேதிமக் கூட்டுப்பொருள், மாங்கனீஸ், வனடியம், காட்மியம், பேரியம் மற்றும் ஸ்ட்ரான்சியம் ஆகிய தனிமங்களுடன் எதிர்மறை தொடர்பை கொண்டுள்ளன என்றும் அவ்வூரில் முழு நிலவுக்கு பின்னர் சேகரிக்கப்பட்ட துகள்களினுள் எவ்வித தொடர்பும் ஏற்படவில்லை என்றும் தெரிகிறது.

காடியைக் கொண்டு பூநீறு தீட்சை 10 முறை செய்வதிலும் உரிய அறிவியல் காரணங்கள் இருப்பதை நிலவேதியியல் பகுப்பாய்வு அடிப்படையில் தெளிவாக காணமுடிகிறது. காடி ஒரு கரைசல் நீக்கியாகவும், கரைசல் ஊட்டியாகவும், ஒரு கரைசலாகப் பூநீறினுள் ஒன்றியும் வெவ்வேறு நிலைகளில் காணப்படுகின்றது. இதன் மூலக்கூறுகளில் உள்ள பாதரசம் மற்றும் செம்பு ஆகியவை கனிம நிலையில் இருப்பதால் முதல் சில தீட்சைகளில் அவை இக்காடி கரைசலில் வீழ்படிவுகளோடு நீக்கப்படுகின்றன. பின்னர் இதே கரைசல் கரிம நிலையில் உள்ள பாதரசம், செம்பு ஆகியவற்றை பூநீறு துகள்களினுள் சேர்த்து அவற்றின் செறிவை உயர்த்திக் காண்பிக்கின்றது.

குரோமியம், ஈயம் மற்றும் கோபால்ட் ஆகிய தனிமங்கள் மூலக்கூறு மண்ணில் நிறைய செறிந்து காணப்பட்டாலும் தீட்சை செய்யும்போது இக்காடி கரைசலால் வீழ்படிவுகளுடன் முதல் 5 தீட்சைகளிலேயே முழுக்க நீக்கிவிடப்படுகின்றன. வனடியம், ஸ்டாரான்சியம், பேரியம் போன்றவை காடியில் உள்ள கரிம நிலையிலேயே இத்துகள்களினுள் இக்கரைசல் வழியே புகுத்தப்படுகின்றன. இம்மாதிரி சில கனத் தனிமங்கள் முழுமையுமாக நீக்கப்படுவதும், மற்றும் சில திடீரென 6வது தீட்சையில் உட்புகுத்தப்படுவதும், சில தனிமங்கள் அவற்றின் கனிம நிலைச் செறிவில் முன் பகுதிகளில் குறைக்கப்படுவதும் பின் பகுதிகளில் கரிம நிலைச் செறிவாக சேர்க்கப்படுவதும் ஆகிய வெவ்வேறு நிலைகளை இக்காடி வழியாகவே சித்தர்கள் நிறைவேற்றியுள்ளார்கள்.

இந்த மூன்று வெவ்வேறு நிலைகளில் காடி செயல்படுவதை கண்டறிய புள்ளிவிவரயியலின் அடிப்படையில் காரணி பகுப்பாய்வு முறை (Factoranalysis) இவ்வாய்வில் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. இதில் ஸி-முகடு காரணிப் பகுப்பாய்வு (R- mode factoranalysis), Q- முகடு காரணிப் பகுப்பாய்வு (Q-mode factor analysis) மற்றும் Q- முகடு குவிப்பு பகுப்பாய்வு (Q- mode cluster analysis) ஆகிய மூன்று வெவ்வேறு விதமான பகுப்பாய்வு சூத்திரங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன.

இதில் ஸி- முகடு பகுப்பாய்வில் கிடைக்கும் முதல் காரணி மூன்று இடங்களிலும் ஒரே வகையான தனிம நேர்மறை செறிவும் எதிர்மறை செறிவும் உள்ளதைக் காண்பிக்கின்றது. இதன் வழி பூநீறு மூல மண் வெவ்வேறு இடங்களில் எடுத்திருந்தாலும் அதன் வேதியியல் பண்புகளினால் ஒதுக்கப்படுமளவிற்கு மாறுபாடுகள் கிடையாது என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்த Q- முகடு பகுப்பாய்வில் கோவானூரில் முழு நிலவு நாளன்று எடுக்கப்பட்ட மூலக்கூறும் அங்கே முழு நிலவுக்குப் பின்னர் எடுக்கப்பட்ட மூலக்கூறும் மிகத் தெளிவான மாற்றங்களைப் பெற்றிருப்பதைக் காணமுடிகிறது. தனிமங்களின் வேதியியல் செறிவில் முதல் 6 தீட்சை ஒருவிதமாகவும் ஏனைய தீட்சைகள் நேர் எதிர் மாறாகவும் பரவி நிற்பதையும் இதன் வழிக் காணமுடிகிறது. னி-முகடு குவிப்பு பகுப்பாய்வின் மூலம் காடியின் மூன்று வெவ்வேறு நிலைப் பங்கு அது சேர்க்கும் தனிமங்கள் ஒரு குவிப்பாகவும், நீக்கும் கனிமங்களின் மற்றோரு குவிப்பும் பூநீறோடு ஒன்றியபொழுது கொடுக்கும் தனிமங்களை மற்றுமொரு குவிப்பாகவும் கொண்ட இதன் வெவ்வேறு நிலைகளின் மூலம் காண முடிகின்றது.

இந்த ஆய்வின்படி பூநீறு மருந்து தயாரிப்பதற்கு கருங்குறுவை காடியின் தேவை மற்றும் அது 10 முறை தீட்சை செய்யப்படுவதும், சுண்ணமாக்கப்படுவதும் அத்தியாவசியம் என்பதையும் நாம் தெளிவாகக் காணமுடிகிறது. பிர்சோனைட் என்னும் கார்பனேட்டே பூநீறு மருந்தாக இருந்து வரும் கனிம உப்பாகும். இந்தப் பூநீறு தயாரிக்கும் மரபு வழி முறைகள் முழுமையாக அறிவியல் காரணங்களோடு கூடிய முறைகளே என்பதை இவ்வாய்வு காட்டுகின்றது. இந்த ஆய்வின் பலனாகவே முதன் முறையாக பூநீறின் வேதியியல் பண்பும் அதனுடைய கனிம இயல்புகளும் உலகிற்கு வெளிப்படையாகக் கொண்டுவரப்படுகின்றன. வெவ்வேறு தனிமங்களின் வேதியியல் செறிவு மற்றும் ஒரு தீட்சைக்கும் மற்றோரு தீட்சைக்கும் இடையில் உருவாகும் வேதியியல் மாற்றங்கள், செறிவின் பண்புகள் ஆகியவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு உற்று நோக்கும்பொழுது மரபு வழி கடைப்பிடித்து வரும் செயல்முறைகள் ஒரு அறிவியல் அடிப்படையில் அமையப்பெற்றவையே என்றும், இந்தப் பூநீறை ஒரு சிறந்த மருந்தாக பல வியாதிகளுக்கும் பயன்படுத்துவது காரணத்தோடு கூடியது என்றும் கருதுவதற்கு இவ்வாய்வு வழிகோலுகிறது.