Unitary culture from Valmeeki's times to Paripaadal times (World Tamil Conference series - 7)

In his inaugural address to the Tamil Chemmozhi conference, Mr Karunanidhi made a reference to the time of Mahabharatha war while eulogizing the greatness Uthiyan Cheralaathan. The 2nd verse of Purananuru praises Uthiyan Cheralathan as one who fed the armies of the war fought between a hundred (Kauravas ) and the Five (Pandavas.)


அலங்குளைப் புரவி ஐவரோடு சினைஇ,
நிலந்தலைக் கொண்ட பொலம்பூந் தும்பை
ஈரைம் பதின்மரும் பொருது, களத்து ஒழியப்
பெருஞ்சோற்று மிகுபதம் வரையாது கொடுத்தோய்!


This poem is interpreted by those who refuse to accept the antiquity of Tamil as a poetic exaggeration to praise a king with something that happened long before. The purpose of this mail is not discuss this accusation. I want to draw the atention to what Mr Karunanidhi has said. He has mentioned a time period for Mahabharatha war. He said that Mahabharatha happened at 1500 BC. Therefore Uthiyan Cheralathan also must have lived around that time.

From http://tamil.dinamalar.com/wctc_detail.asp?id=24996

"பாரதப்போர் பற்றிய குறிப்பில், புறநானூற்றில் பாண்டவர் ஐந்து பேருடன் 100 துரியோதனாதியர்களும் போரிட்டபோது, இரு பக்க படைகளுக்கும் பெருஞ்சோறு கொடுத்த காரணத்தால் உதியஞ்சேரலாதன் - சேரன் பெருஞ்சோற்றுதியன், சேரலாதன் என்று அழைக்கப்பட்டார். பாரதப்போர் நடைபெற்ற காலம் கி.மு. 1500 எனப்படுகிறது. அப்படியானால், இந்த சேரனின் காலம் கி.மு. 1500 ஆக இருக்க வேண்டும். இவையனைத்தும் தமிழ் இனம், தமிழ் மொழியின் தொன்மையையும் புலப்படுத்துகின்றன"


Some observations from this part of his speech :-


* Simultaneous existence of civilization of Mahabharatha characters in the north and Tamil civilization in the south. No animosity is seen among them. From Mahabharatha also we come to know that a Pandyan king by name Sarangadwaja had participated in the war. (Mbh.7.23.1149, Mbh.7.23.1155). So the Tamils of the South and the people of the north had lived in those times which Mr Karunanidhi calls as olden (தொன்மை) and unique for Tamils.


* Mr Karunanidhi who questioned the historicity of Rama accepts that Krishna had lived. He does this because a cross reference is found in Purananuru about the authenticity of Mahabharatha war.


In this connection I want to show a cross reference to a period where Rama lived - though not exact in nature as the Purnauru verse.
This reference enjoys a larger scope to substantiate that the entire Bharathavarsha followed a same culture and not that Tamils were older than the others.

This reference is to a concept called "veedhi" or 'theru" which literally means 'street' .


This reference is unique in another respect also.

It exactly says the planetary positions at the time that verse was composed. Mr Karunanidhi quotes 1500 BC as the time of Mahabharatha. We don't know how he arrived at that time. Continuing or living proof of when Mahabharatha happened is the continuing record of Time to the denomination of Ghati which is equal to 24 minutes - from the time Krishna departed from this world. As per this record 5,111 years had lapsed since Krishna departed. Researches have located the Mahabharatha times from the planetary position told by Vyasa before the onset of the war. The outcome of those researchers done by experts in that field such as Dr Narahari Achar has shown that Mahabharatah war happened 5000 years ago. The date of Indus civilization comes just after that.


I am not going into the nitty gritty of these science issues. What I am asking is why not Mr Karunanidhi initiate a scientific research to locate the time of the Paripadal based on the complete sky map given in that?




As per Parimelazhagar's commentary, this is how the planets were present on the day the poem was composed. It was the day before Pournami in the month of Avani. There is also the mention of heliacal rising of Canopus (Agasthya). It will be definitely possible to identify the time of this combination. When I checked the combination in astrology software, it goes back to times before 1000 BC!!


Anyone having the know how to decipher the time is welcome to use these details of this verse (Paripadal 11)

The uniqueness that I want to highlight is something else.


This verse speaks about "street"

விரி கதிர் மதியமொடு, வியல் விசும்பு, புணர்ப்ப,
எரி, சடை, எழில் வேழம், தலையெனக் கீழ் இருந்து,
தெரு இடைப்படுத்த மூன்று ஒன்பதிற்று இருக்கையுள்___
உருகெழு வெள்ளி வந்து ஏற்றியல் சேர,
வருடையைப் படிமகன் வாய்ப்ப, பொருள் தெரி 5


புந்தி மிதுனம் பொருந்த, புலர் விடியல்
அங்கி உயர் நிற்ப, அந்தணன் பங்குவின்
இல்லத் துணைக்கு உப்பால் எய்த, இறை யமன்
வில்லின் கடை மகரம் மேவ, பாம்பு ஒல்லை
மதியம் மறைய, வரு நாளில்____வாய்ந்த 10


பொதியில் முனிவன் புரை வரைக் கீறி
மிதுனம் அடைய, விரி கதிர் வேனில்
எதிர் வரவு மாரி இயைக என இவ் ஆற்றால்
புரை கெழு சையம் பொழி மழை தாழ,


Parimelazhakar gives description of three streets namely Mesha veedhi, Rishabha veedhi and Mithuna veedhi.
The 2nd line of the above verse speaks about the 3 veedhis - Rishabha veedhi identified by Krittika (Pleiades) , Mesha veedhi by Bharani and Mithuna veedhi by Arudhra.


Like many issues of Hindu culture and religion, this also can be explained by astrology only.
One can find the explanation for the veedhis in Prasna Marga by Neelakanta.
One of the 6 prasna rasis called Chatra rasi can be determined by means of veedhi only.


These 3 veedhis are the streets transited by the sun.
The globe or the zodiac is divided into 3 parts.
The upper part is the Northern street starting from Rishabha (Taurus) to Simha (Leo). When the sun moves in these 4 signs, it is said to move in the northern veedhi or Mesha veedhi.


The 4 opposite signs namely Pisces and Aries (meena and mesha) on the one end and Virgo and Libra (kanni and Thulam) on the other end forms the ecliptic or the middle path or madhya veedhi. When the sun moves in these signs it is said to move in Rishabha veedhi.


The 4 signs of the zodiac starting from Scorpio to Aquarius form the Dakshina veedhi or the Southern street. This is known as Mithuna veedhi. When the sun is in any of these signs it is said to be in Mithuna veedhi.



In prasna astrology, the chatra rasi is determined from Veedhis. For this the Arudha lagna (the time of questioning) is noted. the person's natal lagna is also noted. The number of signs from Arudha lagna to natal lagna is counted. Now the position of the sun is noted. It is noted on the basis of veedhi - Mesha, Rishbha or Mithuna - at the time of prasna. If the sun is in Mesha veedhi (Taurus / Gemini / Cancer / Leo) , then the number arrived above must be counted from Mesha - to locate the chatra rasi. If found in Rishabha veedhi (Pisces / Aries / Virgo / Libra ), the number is counted from Rishbha (Taurus) and is located in Mithuna veedhi ( Scorpio, Sagittarius / Capricorn / Aquarius), the number is counted from Gemini.


For example, if the Arudha lagna is Aquarius and the natal lagna is Leo, count from Aquarius to Leo. the number is 7. Suppose the sun is in Taurus at that time, then it means it is in Mesha veedhi. So count 7 signs from Mesha (Aries). Libra will be the Chatra rasi.


I am giving all these explanations to show the utility of Veedhis in this culture. (Prasna astrology and sakuna astrology were prevalent from times of antiquity.) In the above quoted Paripaadal verse, the poet has located the planets first on the basis of veedhis. He had mentioned first the planet of the Mesha veedhi. That planet was Venus in Taurus. (Readers must carefully read the explanations given above and must not get confused with the 2 -way application of Aries and Taurus) Then he mentioned the planet present in Rishabha veedi - Mars in Aries. Then he mentioned the planet present in the Mithuna that signifies Mithuna veedhi. That was Mercury in Gemini.


Two things are understood from this.


(1) The Deep presence of astrology in Tamil society.

(2) Starting the system from Mesha or Aries.


This must be noted by Mr Karunanidhi who believes that the Tamil new year starts in Thai (Sun in capricorn ). It is told that the northern sojourn of the Sun happens in the veedhi starting from Taurus. The sun will be in the Northern latitudes only during those months. It is not told that the northern veedhi starts from Makara. The turning towards north happens then. But the sun's northern journey will be from Taurus to Leo. That part is signified as Mesha veedhi. They would not have called it Mesha veedhi unless Mesha (Aries or Chitthirai) was considered as the beginning for all practical purposes.


Another understanding is that whatever be the status of precession of equinoxes, the globe receives the sun's light only in this fashion. (north, middle and south)


Let me now take up the actual purpose of posting all these information.


The utility of Veedhis followed by astrologers had existed in the time of this Paripaadal.


The reference to the veedhi is found in Valmeeki Ramayana also !!



In yuddha khanda 22-72, Kavi Valmeeki describes the Sethu that was built just then as the 'Swathi padam" that runs in the center of the sky.


sa nalena kR^itaH setuH saagare makara aalaye || 6-22-72
shushubhe subhagaH shriimaan svaatii patha iva ambare |


The commentary for this verse explains the 3 veedhis and the Swathi padam as the Madhya veedhi.

The explanation for these 3 veedhis is also given in Vayu purana.

In sanskrit these 3 veedhis are known as "uttara , madhya and dakshina " or as " Arshabhi, madhyai and Ajakavi" The stars Hastham, Chitthirai and Swathi form the Madhya veedhi. (Kranthi veedhi or the ecliptic or the regions close to the equator) (Tamil commentary by AV Narasinhachari, Tamil edition of Valmeeki ramayana, 1935 edition).

Ram Sethu shone as the Madhya veedhi - as Swathi padam. The specific reference to swathi is because it is swetha - shining like white. It also signifies the Madhya veedhi.


This goes to show that the tradition of referring to the veedhis is as old as Ramayana and also the times of Purana.


The tradition that was known and followed by the people of Rama's times - or by "Aryans" - (for better understanding by Mr karunanidhi) had existed in Tamils society also!! That tradition continues even today by astrologers. This tradition shows that Rama and Sethu were historical facts just as the paripadal poet and the tradition of worshiping Vaigai of the South (told as Paavai nonbu in that paripaadal).


Mr Karunanidhi takes delight in quoting rasa anubhavas from sangam texts on the meeting between lovers (in his concluding speech today).
Didn't he take note of this Paripadal verse?
Didn't he see the astrology of that verse?
(I can explain the rationale of the explanation given by the poet in that verse to an all-Indian attitude towards certain rituals connected with arrival of rains. I will cover them in a later post.)
Didn't he stop to think what is Mesha veedhi etc?
Didn't it occur to him why the term Mesha veedhi was used and not Makara veedhi (if the sun's northern soujourn is to start in Thai)?
Didn't he think that it is more appropriate to summon scientists to locate the time of this poem that clearly mentions planetary positions, than to depend on some disputable works from Mr Parpola?


He has accepted that Krishna had existed while highlighting the glory of Uthiyan Cheralathan .
What would he say for the similarity in the prevalence of a concept on Veedhi in Tamil lands and also in Rama's times?

Don't they show that from North to South, the facets of knowledge (here astronomy and astrology) had been one and the same?

Dr Kalyanaraman on Parpola and Mahadevan's stance on Indus link to Tamils. (World Tamil Conference series-6)

From

http://news.rediff.com/interview/2010/jun/24/interview-no-proof-of-tamil-script-in-indus-civilization.htm

'No evidence of Tamil script in Indus civilisation'

June 24, 2010 18:14 IST

President Pratibha Patil [ Images ] presented the 'Kalaignar M Karunanidhi [ Images ] Classical Tamil Award' to Professor Arko Parpola, Professor-Emeritus of Indology, Institute of World Cultures, University of Helsinki, Finland, at the inauguration of the World Classical Tamil Conference in Coimbatore on Wednesday. Parpola was given the award for his study that links Tmail with the script found in the Indus Valley texts.

Striking a different note, Dr S Kalyanaraman, Indologist, director of the Sarasvati Sindhu Research Centre, and full-time researcher in Indus Valley scripts says that Dr Parpola is wrong, in an e-mail interview to rediff.com's Sheela Bhatt..

What do you think about the ongoing Tamil conference? Will it serve any purpose?

The World Classical Tamil Conference is an initiative of the central institute set up after the Government of India [ Images ] declared Tamil as a classical language. Any conference to promote language studies is laudable if the intent is to promote a better understanding of the underlying cultural traditions and look towards the future for general welfare of the people. If the conference deliberations result in a set of action plans to provide an impetus to such cultural studies, they will be of value for the present and future generations.

What do you think about the status of Tamil in Tamil Nadu?

Discussions about the status of Tamil gets blurred by dominant political agendas and overtones. These tend to promote language chauvinism or isolationist or separatist trends, to score political points about unauthenticated 'Dravidian civilisation', instead of promoting the essential cultural unity and identity of Hindustan and pride in the nation's collective heritage. These aberrations are created by the 'Dravidian' political parties who talk about mythical 'Dravidian' identity.

How do you see its importance within India?

I hope this Dravidian political colouring of objective language studies does not lead other language groups in the nation to indulge in divisive political dialogue. Every effort should be made by all politicans to promote a national identity and the civilisational strengths of Hindustan which was the richest nation on the globe in the 18th century, accounting for over 27 percent of the world GDP (according to the study by Angus Maddison, economic historian from Cambridge).

Do you agree with renowned Indologist Dr Asko Parpola's study that the Dravidian language was also found in Indus Valley scripts?

I do not agree with Parpola's unproven 'decipherment' of the Indus script with the premise that old Tamil was the underlying language. It is simply a belief system and not premised on evidence of the corpus of inscriptions and the underlying cultural foundations of the civilisation of 4,000 years ago. Parpola's contribution is preparing the corpus of Indus script inscriptions in a logically organised set of concordances, but he cannot claim to have deciphered that old Tamil was the underlying language.

The reason is this: language studies exemplified by scholars of languages and archaeology like F B J Kuiper, Colin Masica, Murray Barnson Emeneau, Franklin Southworth point to a linguistic area where many languages interacted with one another and absorbed language features from one another. This is why many words used even today are commonly found in many languages of the nation, ranging from Munda, Prakrit, to Sanskrit, Tamil, Telugu, Malayalam, Sindhi, Kashmiri and other languages which are the lingua franca of the nation.

Many of these words can be traced to the time of the Saraswati-Sindhu civilisation which produced these inscriptions in a unique pictorial writing system. It should be noted that over 80 percent of the archaeological sites of the civilisation are on the banks of the Vedic river Saraswati and the people living there today are likely to be descendants of the cultural continuum from 2,000 BC.

The civilisation did not vanish; the cultural legacy continues even today in many parts of India. For example, worship of Shiva linga, use of Sankha bangles, wearing of sindhur in the parting of the hair, namaste, yogasanas and other cultural phenomena such as making bronze statues using cire perdue (metal casting) technique and writing on copper plates or punch-marked coins from 6th century BC in all areas ranging from Takshashila in Afghanistan to Karur in Tamil Nadu.

Do you think the Tamil conference is merely a Dravida Munnetra Kazhagam [ Images ] show? Or is it truly cultural event?

The conference is unfortunately not a cultural or academic event since the entire show has been hijacked by Dravidian politicians led by the atheist Chief Minister Kalaignar Karunanidhi. The atheist streak is evident in the exclusion of the enormous body of Tamil literature from Sangam times and in the brilliant literary works produced by the Azhvars and Nayanmars. It would have been nice if the entire event involved language scholars from other parts of the country also. Tamil has enriched and has been enriched in the vibrant linguistic area of Hindustan thanks to interactions among various language-speaking peoples governed by one socio-cultural identity of India, that is Bharat (as stated in the Preamble of the Indian Constitution).

Do you think the Rs 180 crore plus expenditure to organise the event is worth it?

The Rs 180 crore plus spent on the conference could have been better utilised to reach out to the children and students all over India, conveying the richness of Tamil literature and traditions evolved by the people of Tamil Nadu which are mirrored in other parts of the country. A cultural event should not end up as a photo-op for politicians but as a sustainable, abiding cultural memory in every nook and corner of the land.

Why there are very few non-Tamil Indians who want to study Tamil?

Chauvinism is the reason why people get turned away from studying the literature of languages other than their own. Tamil texts and traditions should be studied by non-Tamils. Such cross-cultural studies enrich the brilliant fabric of the nation. More translations of works from one language into other languages and in arranging cultural tours across the country as Bharat Yatras should be encouraged.

For instance, a part of the Rs 180 crore could have been spent in taking groups of students to other parts of the country, visiting hundreds of heritage sites and encouraging the Tamil students to write about what they have learnt from their heritage tours. The Tamil Nadu government should encourage the study of Sanskrit and other Indian languages in educational and research institutions and study of Tamil speaking peoples' contribution to Indian science and technology.

In summary, be Indian, be proud be to be Indian and a world citizen and do not get closeted in an insular, narrow domain. India has a destiny to fulfil in constituting the Indian Ocean community as a counterpoise to the European Community, and the Tamil-speaking people should become leading partners in this trans-national, civilisational enterprise.

 

*********

http://www.tamilhindu.com/2010/06/semmozhi-awards-some-questions/#comment-14960

செம்மொழி விருதுகள்: சில கேள்விகள்

ஆசிரியர் குழு

25 Jun 2010 | 

மூலம்: டாக்டர் எஸ்.கல்யாணராமன்
தமிழில்: அரவிந்தன் நீலகண்டன்

Asko Parpola

ஆய்வாளர் அஸ்கோ பர்போலாவுக்கு செம்மொழி மாநாட்டில் விருது வழங்கப்பட்டுள்ளது. ஆய்வாளர் ஐராவதம் மகாதேவன் அவரது வாழ்நாள் பங்களிப்புக்காக கௌரவிக்கப்படுகிறார். வாழ்த்துக்கள்.

இருவருமே சிந்து-சரஸ்வதி பண்பாட்டின் இலச்சினைகளின் சித்திர உருக்களின் பொருளை வெளிக்கொணர்வதில் கடுமையாக உழைத்தவர்கள். முக்கியமான முன்னகர்வுகளை கொண்டு வந்தவர்கள். அடிக்கடி ஊடகங்களில் அறிவியல் பூர்வமான அணுகுமுறையை முன்னிறுத்துபவர்கள். இவர்கள் இத்தகைய ஒரு முக்கிய பொதுவிழாவில் பாராட்டப்படுவது நிச்சயமாக மகிழ்ச்சி அளிக்கும் விஷயம்தான்.

ஆனால் சில கேள்விகள் எழுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.

இந்த செம்மொழி மாநாட்டை நடத்துவோர் ஆரிய படையெடுப்புக் கோட்பாட்டை நம்புகிறவர்கள். சிந்து சமவெளிச்சின்னங்களுக்கும் இன்றைய தமிழ் மக்களுக்கும் மட்டுமேயான ஒரு பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சியை ஆதரிப்பவர்கள். பாரதத்தின் தமிழரல்லாத பிற மக்களுக்கும் சிந்து சமவெளி பண்பாட்டுக்குமான தொடர்பை மறுப்பவர்கள். அது மட்டுமல்ல; அவர்கள் செம்மொழி, தனி மொழி என முன்னிறுத்தும் தமிழர் பண்பாடு சங்ககால கட்டத்தைச் சேர்ந்ததெனக் கூறும் இவர்கள் இது ஆரிய (அதாவது வேத பண்பாட்டு) தொடர்பற்ற ஒரு தனித்தமிழ் பண்பாடு என்று பிரச்சாரம் செய்து வருபவர்கள். இந்த நிலைப்பாட்டையெல்லாம் பிரச்சார தளத்துக்கு கொண்டு செல்லும் விதமாக செம்மொழி மாநாட்டு முத்திரையை இவர்கள் அமைத்திருக்கின்றனர். சிந்து-சரஸ்வதி பண்பாட்டு இலச்சினைகளை தமிழ் செம்மொழி மாநாட்டுக்கு இந்த நிலைப்பாடுகளின் அடிப்படையில் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.இந்த இலச்சினையை வடிவமைத்த குழுவில் ஐராவதம் மகாதேவனும் உள்ளார் என்பது மிகவும் வேதனையாக விஷயம்.

இனவாத,அரசியல் பிரச்சார அடிப்படையில் சிந்து-சரஸ்வதி முத்திரைகள் பயன்படுத்தப் படுவதற்கு, தன் வாழ்நாள் முழுவதையும் இந்த ஆராய்ச்சிக்கே அர்ப்பணித்த அறிஞரான மகாதேவன் மௌனமாக துணை போகிறார்  ஏன்? இதுதான் அடிப்படையாக எழக்கூடிய கேள்வியாகும்.

அஸ்கோ பர்போலாவின் ஆய்வு முடிவுகளை ஐராவதம் மகாதேவனும், ஐராவதம் மகாதேவனின்
ஆய்வு முடிவுகளை அஸ்கோ பர்போலாவும் ஒத்துக் கொள்வதில்லை - இருவருமே சிந்து-சரஸ்வதி பண்பாட்டு இலச்சினைகள் திராவிட மொழியைக் கொண்டிருப்பதாக சொன்னாலும், இருவருமே இன்னும் அதிசயிக்கத் தக்க விதத்தில் ஆரிய படையெடுப்பு/புலப்பெயர்வு கோட்பாடுகளை அந்த பதங்களைக் கூட விடாமல் பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தாலும்- என்பதையும் இங்கு சிந்திக்க வேண்டும்.

அஸ்கோ பர்போலா சிந்து-சரஸ்வதி சமவெளி இலச்சினைகளில் இருக்கும் மீன் போன்ற சித்திர எழுத்துருவை "மீன்" என்று சொல்லி அதனை விண்மீன்களைக் குறிப்பதாகக் கூறுகிறார். அறுமீன் -கார்த்திகை என்றெல்லாம் அவர் சிந்து-சரஸ்வதி இலச்சினைகளை கருதுகிறார். எனவே பசுபதி என அறியப்படும் புகழ்பெற்ற யோகநிலைக் கடவுள் வருணனைக் குறிப்பிடுவதாக இருக்கலாம் என்றும் சொல்லுகிறார் (1).

உண்மைதான். உதாரணமாக அகநானூற்றில் "அறுமீன்" குறித்து தலைவி பேசுகிறாள் (2). புறநானூற்றுப் பாடலில் "மீன்திகழ் விசும்பில்" எனக் கூறுவதைப் பார்க்கிறோம் (3). "மாஇரு விசும்பில் பல்மீன் ஒளி கெட ஞாயிறு" தோன்றியதைக் குறித்து பதிற்றுப்பத்தில் பார்க்கிறோம் (4). பின்னர் சிலப்பதிகாரத்தில் அருந்ததி "வடமீன்" எனக் குறிப்பிடப்படுவதையும் பார்க்கிறோம்.(5)

விண்மீன்களை மீன் எனச் சொல்லும் தமிழர் பண்பாட்டை சிந்து-சரஸ்வதி பண்பாட்டுடன் இணைக்கும் அஸ்கோ பர்போலாவின் பார்வை சரியானதாக இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. அத்துடன் மற்றொரு விஷயத்தையும் நாம் கணக்கில் எடுக்க வேண்டியுள்ளது. விண்மீன்களை மீன்களாகப் பார்ப்பதுடன் தொடர்புடைய விஷயம் வானைப் பெருங்கடலாகக் காண்பது. இந்த மையமான உருவகம் வேத இலக்கியத்திலிருந்து தான் வருகிறது என்று கல்வெட்டு ஆய்வாளர் எஸ்.ராமச்சந்திரன் அறுதியிட்டுக் கூறுகிறார். வருணனின் இரு தொடைகளும் பூவுலகக் கடலாகவும் ஆகாயக் கடலாகவும் கூறப்படுவதை அவர் சுட்டிக் காட்டுகிறார் (6). ஆக, அஸ்கோ பர்போலா எதைத் தமிழரின் தனித்துவமாகச் சுட்டிக் காட்டுகிறாரோ அது உண்மையில் வேதப் பண்பாட்டுக்கும் பொருந்துவதாக அமைகிறது.

இப்பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி பேணப்படுவது வெறும் மொழியினால் மட்டுமல்ல, வேத நெறியினாலும்தான். எனவே அந்த வேத நெறியை கீழ்மையாகப் பேசி மறுக்கக் கூடிய ஒரு அரசியலின் அடிப்படையில் அந்த இலச்சினைகள் பயன்படுத்தப் படுவது சரியானது தானா?

அத்துடன் அஸ்கோ பர்போலா சில விசித்திர நம்பிக்கைகளை கொண்டவராக இருக்கிறார். ஆரிய படையெடுப்பு இரண்டு அலைகளாக நடந்தது; அதில் முதல் அலை ஆரியர்களுடன் இரண்டாவது அலை ஆரியர்கள் மோதியது ஆரிய-தஸ்யு போராட்டங்களாகக் காட்டப்படுகிறது என்றெல்லாம் சொல்லியிருக்கிறார். ஆனால் அறிவியல் பூர்வமான மரபணுவியல் ஆராய்ச்சிகள் பர்போலாவின் ஆரியப் படையெடுப்புக் கோட்பாடுகளை ஆதரிக்கவில்லை என்பதை ஆராய்ச்சியாளர்கள் தெளிவு படுத்தியிருக்கிறார்கள் (7).

Mahadevan

அடுத்ததாக ஐராவதம் மகாதேவனுக்கு வரலாம்.

இவருடைய நிலைப்பாடோ  இன்னும் விசித்திரமாக இருக்கிறது. இவர் மிகத் தெளிவாகவே சிந்து-சரஸ்வதி பண்பாட்டின் அடையாளமென கருதத்தக்க ஒற்றைக் கொம்பு விலங்கு இலச்சினையை ரிக்வேத சோம பானச்சடங்கு மூலமாக விளக்குகிறார். வேதப் பண்பாட்டின் மையமாக அமைந்த இந்த அம்சம் படையெடுத்து வந்த ஆரியர்களால் இங்கு இருந்த திராவிடர்களிடமிருந்து பெறப்பட்டதாம். அவர் மேலும் சொல்லுகிறார்: "இந்த விஷயத்தில் நான் தனி ஆள். ஹரப்பா பண்பாட்டின் திறவுகோல் வேதத்தன்மை. அதன் மொழியோ திராவிட மொழி " (8).

தனது வாழ்க்கையையே சிந்து சமவெளி இலச்சினைகளை விளக்கிட செலவழித்த மகாதேவன், ஹரப்பா பண்பாடு வேதப் பண்பாடு என்று சொல்வதை கொஞ்சமும் இலட்சியம் செய்யாமல் ஒரு இனவாதச் சட்டகத்தில் அந்த பண்பாட்டின் வரலாற்றை விளக்கி அதனை இன்றைய அரசியலுடன் முடிச்சு போடக்கூடியவர்களிடம் எவ்விதம் ஒரு முணுமுணுப்பும் இல்லாமல் விழா மதிப்பு பெறுகிறார்?

ஒருவேளை இவரது முடிவுகளை அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்களா அல்லது அவர்களின் அரசியலுக்கு முன் இவரது ஆராய்ச்சியும் அறிவியல் பார்வையும் சமரசம் செய்து கொண்டனவா? மிகவும் மனவேதனை அளிக்கும் இந்த கேள்விகள் எழும்பாமல் இல்லை.

சங்கத் தமிழ்ப் பண்பாடு வேதப் பண்பாடே

'தமிழர் பண்பாடு என்பது எஞ்சிய பாரதப் பண்பாட்டிலிருந்து தனிப்பட்டது' என்றும், 'வேதப் பண்பாடு ஆரியப் பண்பாடு' என்றும் சொல்லப்படுகிறதே, அதற்கு என்ன ஆதாரம் இருக்கிறது? சங்க இலக்கியம் முழுக்க வேதத்தையும் வேள்வியையும் போற்றக்கூடியதாக அல்லவா உள்ளது?

நன்று ஆயந்த நீள் நிமிர்சடை
முதுமுதல்வன் வாய் போகாது
ஒன்று புரிந்த ஈர்-இரண்டின்
ஆறு உணர்ந்த ஒரு முதுநூல்

என புறநானூறு வேதத்தைப் போற்றுகிறது (9).

நற்பனுவல் நால் வேதத்து
அருஞ்சீர்த்திப் பெருங்கண்ணுறை
நெய்ம் மலி ஆவுதி பொங்கப் பல்மாண்
வீயாச் சிறப்பின் வேள்வி முற்றி:
யூபம் நட்ட வியன்களம் பலகொல்

என புறநானூறு வேத வேள்வியைப் போற்றுகிறது (10).

கடவுள் நிலைய கல்ஓங்கு நெடுவரை
வடதிசை எல்லை இமயம் ஆக
தென்அம் குமரியொடு ஆயிடை அரசர்

என பதிற்றுப்பத்து பாரத தேசத்தின் பண்பாட்டு ஒற்றுமை குறித்து பேசுகிறது (11).

ஆனால் பழந்தமிழரின் ஆன்மிகப் பண்பாட்டின் இந்த மைய அச்சுக்கள், பழந்தமிழரை பாரதப் பண்பாட்டுச் செழுமையுடன் இணைக்கும் இப்பாவுகள் - காட்டப்பட்டனவா இம்மாநாட்டில்? வலியுறுத்தப்பட்டனவா? அட, சொல்லவாவது பட்டனவா எவராலேனும்? இல்லையே!

இந்நிலையில் இந்த அறிவிற் சிறந்த இரண்டு சான்றோர்களிடமும் ஒரு கேள்வி மட்டுமே கேட்கப் பட வேண்டியதாக உள்ளது. சான்றோரின் பெருங்குணங்களை கடலுள் மாய்ந்த இளம்பெருவழுதி சொல்லும் போது "பழி எனின் உலகுடன் பெறினும் கொள்ளலர்" என்று கூறுகிறான். ஆனால் இன்று தமிழர் பண்பாட்டை திரித்துக் காட்டும், பொதுச்சொத்தை வீணடிப்பதாகவே காட்சியளிக்கிற மாநாடு எனும் பெயரில் நடத்தப் படுகிற ஒரு கேளிக்கை கூத்தடிப்பில் பாராட்டப்படுவது உண்மையிலேயே பாராட்டப்படுவதுதானா? இக்கேள்விக்கான பதிலை உங்கள் மனசாட்சிக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

நெடிய மொழிதலும் கடிய ஊர்தலும்
செல்வம் அன்று; தன் செய்வினைப் பயனே;
சான்றோர் செல்வம் என்பது, சேர்ந்தோர்
புன்கண் அஞ்சும் பண்பின்
மென்கட் செல்வம் செல்வம் என்பதுவே.
(நற்றிணை)

சான்றுகள்:

(1) Asko Parpola, Meeting the challenge of Indus Script : http://www.harappa.com/script/parpola16.html
(2) அகநானூறு: 141:6-8
(3) புறநானூறு: 25:1
(4) பதிற்றுப்பத்து. 64:12-13
(5) சிலப்பதிகாரம்: புகார் காண்டம்
(6) அதர்வ வேதம் 4:16
(7) Hemphill & Christensen: The Oxus Civilization as a Link between East and West: A Non-Metric Analysis of Bronze Age Bactrain Biological Affinitie, paper read at the South Asia Conference, 3-5 November 1994, Madison, Wisconsin; p. 13. (Quoted in Elst)
(8) http://www.harappa.com/script/mahadevantext.html
(9) புறநானூறு: 166:1-4
(10) புறநானூறு 15:17-21
(11) பதிற்றுப்பத்து 43:6-9

Krishna connection to the dances of Tamilnadu. (World Tamil Conference -5)

There are 11 types of dances popular in Sangam times. Madhavi of Silappadhikaram was trained in all those types. It was in the context of her Dance - inauguration that we come across detailed information of these dances and music that existed in olden times.

Today think of indigenous dance forms of Tamilnadu, we are told that Karakattam, Poikkaal kudhirai aattam, Marakkaal aattam and Kootthu are some of the indigenous ones. The irony is that some of them are attributed to Krishna whose times preceded the Indus valley civilization for which Mr Karunanidhi has a special liking.


Of the 11 dances, Krishna had pioneered three. The karakaattam of today which is danced by balancing the pot in the head was originally done by Krishna in Tamil lands where Banasuran was ruling. Krishna's grandson Anirudh fell in love with Uzhai (Usha), the daughter of Banasura. He was imprisoned by Baanasura. In order to get him released stealthily, Krishna did the Kudakkootthu - danced on the streets of Baanasura by balancing pots on his head to divert the attention of the guards. This dance of Krishna has been immortalized in Aazhwar's pasurams and also by the dancers of those days. This form lives on even today as Karakaattam!

Pic source: anikartick.blogspot.com

What would the Dravidian scholars say for this? Do they deny Krishna's existence? Can they say that this dance was inspired by tradition form the North (Mathura / Krishna cult)? Tamil texts clearly speak about this dance as being introduced by Krishna.


All the 11 dances were introduced by Gods and Goddesses. There is a sutra about these dances given by Adiyaarku nallaar in his commentary in Silappadhikaaram. Sekkizhar also is said to have refereed to this in Periya Puranam.


The dances have been serialized in specific order of two groups. They are nindraadal and Veezhnthaadal.
நின்றாடல் ஆறு
வீழ்ந்தாடல் ஐந்து.
அவை " அல்லியம், கொட்டி, குடை, குடம், பாண்டரங்கம், மல்லுடன் நின்றாடல் ஆறு."
"துடி, கடையம், பேடு, மறக்காலே, பாவை வடிவுடன் வீழ்ந்தாடல் ஐந்து."


They have been serialized as
first 2 done by Lord Shiva (இறைவனார்) = (கொட்டி,பாண்டரங்கம்)
the next 2 done by Krishna = (அல்லியம், மல்லாடல் )
the next 2 done by Muruga = (துடி, குடை) Kaavadi is the present name of Kudai.


These 6 are the dances done to celebrate success over enemies.
வென்றி பற்றி நிகழ்ந்த இக்கூத்துக்கள் முதலில் வைக்கப்பட்டன.


Next comes Vinodhak kootthu (விநோதக் கூத்து) the strange dance of balancing pots on the head. (Kudakkootthu)

This was done to delude the enemy and secure the release of Aniruddhan.
This dance was first done by Krishna in Tamil areas where Baanaasura (the descendant of Maha Bali) ruled.

This is supposed to be Mahabalipuram - the original area now submerged. This place is mentioned as "Vaanan Perur" in Silappadhikaram.
Underwater excavations have shown that there are traces of  submerged city off the coast of Mahabalipuram.
But the Karunanidhi government would not do anything to initiate research on this part because that would put at naught their Dravidian theories. That would establish connection with North, with Krishna and substantiate that people of the North and the South had mixed well in those times. If not so, how could the grandson of Krishna who could be expected to be living in Mathura or Dwaraka - in the north of the Vindhyas, come to south and fall in love with a girl in the a place called Vaanan Perur, miles into the sea from today's Mahabalipuram?


The next dance form (8th) was the one done by Kaaman (son of Krishna) as Pedu (பேடு).
காமன், ஆண்மை திரிந்து பேடியைப் போல ஆடவே இது பேடு எனப்பட்டது.
The Koovagam kootthu has its origin in this dance form.


The last 3 were done by goddesses.
The 9th dance was Marakkaal dance. (மரக்கால்)
This was done by MaayavaL (மாயவள்  ). She is Durga.
In a bid to win over asuras, she fixed wooden legs to avoid the poisonous creatures on the ground.
She danced her way with those wooden legs and overpowered them


The 10th dance was done by Lakshmi and was called as Paavaik kootthu. (பாவைக்  கூத்து )கொல்லிப்பாவை உருவில் அவள் ஆடியதைக் கண்ட அவுணர் போர் செய்யாது மோகித்து  விழுந்தனர்.

The 11th was kadayam (கடையம்) done by Indraani.

We can see that all the dances have been pioneered by Hindu gods and goddesses. The Tamil society had been a Hindu society. Krishna's impact has been very high among the Tamils.

The Kuravaik kootthu danced by cowherds in Mullai lands (refer Kalith thogai) was a popular dance form that existed in Mathura and done by Krishna.

The alliyam done by Krishna was same as Hallisaka of Gujarat.

These dances were done by Krishna and his friends in his boyhood days. Harivamsa has an account of Bala charitha where it is said that Krishna used to dance Hallisaka to enthuse others including the cattle.

The same reference is found in Silappadhikaram in Aachiyar kuravai where the girsl readied to do the dance from Bala charitha ( வால  சரிதம் ) . Details of Krishna connection can be read in my old article on Nappinnai ( http://www.tamilhindu.com/2009/12/who-is-nappinnai/) . This Alliyam or Hallisaka was done after Krishna over powered the elephant Kuvalayapeetam of Kamsa.


The scenes of Hallisaka can be seen replicated in the Aachiyar kuravai.
It goes in stages of Krishna winning a demon, winning Kaaliya and finally Kamsa. The Silappdhikaram songs also follow such sequence.


There are 2 ways of explaining how the Gujarati Hallisaka entered Tamil lands and became its own by a name "Alliyam" .


One is that the Tamils learnt it from Gujarat.
Another is that migrated  Dwarakans brought with them this dance and the existing cowherd population adapted them in course of time. But Madhari's dialogues in Silappadhikaaram sound as though the dance was owned by then right from the times of Balacharitham.


Krishna's visits to Tamillands is authenticated by the Kudakkootthu (karakaattam) and mention of his name as one who attended the 2nd sangam at Kapaatapuram. Krishna lived 5000 years ago. These dance forms and migration on account of submergence of Dwaraka must have happened 5000 years ago. There is a mention in Kaliththogai of Cowherd community that existed in submerged Kumari lands to have migrated northward along with the Pandyan king in the wake of submergence of Kumari.


These submergences have simultaneously happened or one after the other and brought migrated people from Dwaraka and from Kumari to the present day Tamilnadu lands. The identity of these dance forms with Tamillands show that the people have had same culture, same language (Tamil as spoken language) and coexisted with a same identity. These views must be researched and more inputs must be added. This view resets the Indian past history. Today only Tamil texts are capable of substantiating findings of such a research. Such a research is likely to make Tamil more ancient - playing an inevitable role in the culture of all Indians of those days. The first requirement to achieve this is to shed the Dravidian mind set and look from Tamil texts without bias.


The references to Krishna and Mahabharatha as  found in sangam texts is given below. (Courtesy :www.hinduismtoday.com )

Mahabharat incidences	Sangam literature
As Mal (Tirumal) carried away their dress and climbed on a Kurutta tree, the cowherd women could not take bath.	Agam.59:5-6
An expression "Kavuriyar" is used to denote Pandyas and they were with shining lances and with possession of lands ending (with ocean). Pandyas are considered as descendents of Pandavas.	Agam.70:13 Agam.343:3-4 Puram.3:5
"Kunjaram" – the word is used for an elephant just as in Mahabharat.	Agam.92:3
Pandavas were denied their land. Therefore getting angry, they decided to fight with Kauravas	Puram.2:13-16
Balarama had his body the colour of white ad Krishna blue. They had flags with symbols of Palm and Kite respectively.	Puram.56:3-6; 58:14-16: Nat.32:1-2; Pari.2:20-22; Tirumurugu.
"Kannan Ezhini" shows that "Kannan / Krishna" had been popular during the Sangam period.	Puram.197:7
The Highest One, who raised upto the skies had an axe with which he cut off (the heads of) many Kings. Parasurama is implied.	Puram.220:5
Akruran, with great muscle strength, particularly that of shoulders, fought in the battle, when the Five and the Hundred decided to do so.	Padit.14:5-6
Like Mayavan, Selvak Kadungo Vazhiyadhan excelled his Guru, implying Krishna's study under Chandini.	Padit.7th Ten.8-10.
"Bakan" means a person without eyes / eyesight. Thritarastra was a blind man like him. His son built a Lac Palace and invited Pandavas to stay there. Then, he set on fire to kill them, but the Son of Winds (Bhima) came out tearing off of the walls of the Palace escaping with his brothers and mother.	Kali.24:1-8
Balaraman wearing peerless ear ornaments is compared with th Mara tree with bunches of white flowers.	Kali.25.1
Balaraman with Plough and "Pasunthuzhai" garland.	Kali.35.1
Eight elephants are compared to that of ones protecting eight cardinal points, implying "Astatik Gajas".	Kali.47:2-3
There had been "Two Andanars". Though, they taught knowledge from the scriptures to "Two Different Groups", they did meticulously according to the respective scriptures, just like mother and rains, which shower without any discrimination. Here, Jupiter and Mercury are implied to Bhrigaspati and Sukracharya, who taught Devas and Asuras.	Kali.98:1-3.
She had her haie with elegance and wavy nature. One person touched her (to dishonour). Her husband took a vow that he would kill him by tearing off of his chest. Accordiungy, he fulfilled his vow on the battlefield. In comparing a scence, where a youth was pierced through his chest by a bull with his horn, it is mentioned.	Kali.100:18-20.
The enemies sent a horse. Mayan killed it by tearing oof of its mouth. Here the killing of Kesi by Krishna is implied.	Kali.102:53-55.
The sound of roaring bulls and bisons, musical instruments etc., is compared with the starting of the "War between the Hundred and the Five", implying Mahabharat War.	Kali.103:57-59.
He lies on a bed of Snake floating in the ocean and has a disc that is always victorious.	Kali.104:71-72.
He measured the entire world with his feet. His elder brother has body colour pure white and he has blue. The combination appears as if the former is dressed with a beautiful white cloth. Krishna and Balarama are implied.	Kali.123:1-2
At the time of Floods, all living creatures tumble down each other to reach God. All involute into Him with their respective nature and merge with Him.	Kali.128:1-2
The Wrestlers brought huge elephants before, and they were defeated. The disc emanated cut off of the parts of the elephants and killed them. The killing of Canura and Mustiga by Krishna and Balarama are implied.	Kali.132:1-3
The Five were capable of defeating all the enemies. With great chariots, they fought with the Hundred and killed them falling in the battlefield.	Perum.415-16
He was with the body colour that of three oceans, implying Krishna.	Perum.29

Chemmozhi theme song (World Tamil conference series - 4)

The theme song for the World Tamil conference is something entertaining to say the least.
அதைப் பற்றி எழுத எனக்கு வெகு நாட்களாக ஆவல். ஆனால் என் குழந்தைகள் என்னைத் தடுத்து விட்டனர். மாநாடு நடக்கும் இந்த நேரத்திலாவது அதைப் பற்றி எழுத் வேண்டும் என்று இங்கே எழுதுகிறேன்.


என் குழந்தைகளின் எண்ணத்தைப் பார்ப்போம். அவர்களைப் பொறுத்த வரையில், முதல்வர் கருணாநிதியின் கதை, கட்டுரை, கவிதை முதலியவற்றை, தமிழ்ப் பாடத்தில் படிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் படித்துள்ளனர். தி மு க ஆட்சியில் இருக்கும் போதெல்லாம், கருணாநிதி எழுதியவற்றை பள்ளிப் பாடத்தில் நுழைத்து விடுவார்கள். அதிலும் 10 -ஆம் வகுப்பு, 12 -ஆம் வகுப்புப் பாடத்தில் வைத்து விடுவார்கள். அப்படித்தான் என் குழந்தைகள் அவர் எழுதினதைப் படித்துள்ளார்கள். அவர்கள் அனுபவத்தில் இதைச் சொல்லுகிறார்கள்.


அவரது படைப்பாக இருப்பதால், தேர்வில் அதிலிருந்து கேள்விகள் நிச்சயமாக வரும். அதிலும், பத்து மதிப்பெண்கள் போன்ற பெரிய கேள்விகளில் கேட்பார்கள். மற்ற பாடங்களைப் போல கலைஞரின் படைப்புகளில் சொற்சுவை, பொருட் சுவை என்று தேடி மெனெக்கெட்டுத் தேட வேண்டாம். ஒன்றும் இருக்காது. ஆனால் நீங்களே ஏதேனும் கண்டு பிடித்து ஆஹா ஓஹோ என்று எழுத வேண்டும், விடை திருத்துபவருக்குக் குறைத்து மதிப்பெண் கொடுக்கக் கை வராது. அதனால், தேர்வுக்குத் தயார் செய்யும் போதே, choice -இல் விடுவோம் என்று மற்ற கடின பாடங்களை விட்டு விட்டு, கலைஞரின் ’படைப்புகளை’ ஒரு முறை பார்த்து விட்டு (ஒரு முறை பார்த்தால் போதும் அவ்வளவு எளிது) போனால் போதும். மதிப்பெண்கள் கிடைத்து விடும். இது நான் படித்த காலத்திலிருந்து, என் குழந்தைகள் படித்த சமீப காலம் வரை நடந்து வந்திருக்கிறது.


இப்படிப்பட்ட நன்மைகள் செய்யும் ஒரு ’படைப்பாளியின்’ 'கவிதையை' விமரிசிக்கலாமா என்பது என் குழந்தைகளின் கேள்வி. அதனால் இந்தக் கட்டுரையை நான் எழுதக்கூடாது என்று அவர்கள் என்னைத் தடுத்து விட்டார்கள். அவர்கள் நோக்கில், இந்த செம்மொழிப் பாடலை விரைவில் பள்ளிப் பாடத்தில் புகுத்தி விடுவார்கள். ரஹ்மான் இசையில் ஸூபி பாடலாக இழுத்து இழுத்து பாடக் கேட்டு வார்த்தைகள் மனப்பாடம் ஆகி விட்டன. மீண்டும் மீண்டும் தொலைக் காட்சியில் பார்த்து இன்றைய குழந்தைகள் இத்தனை நேரம் நன்கு மனப்பாடம் செய்திருப்பார்கள். பின்னாளில் அவர்கள் பாடத்திட்டத்தில் அதைப் படிக்கும் போது எவ்வளவு எளிதாக இருக்கும்? கண்டிப்பாக அது தேர்விலும் கேட்கப்படுமே?

இந்தப் பாடலை விளக்க சிரமப்பட வேண்டுமா என்ன? கலைஞரே சிரமப்படாமல் 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்.' என்று சொல்லிவிட்டு அதற்குப் பிறகென்ன? 'பிறந்த பின்னர் யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர்' என்று எளிதாகச் சொல்லி விட்டார். அதற்கு மேலே, பிறப்பினால் ஒப்புமை எப்படி, கேளிர் என்பவர் யார் என்று உன்னைப் போல பழைய உரையை வைத்துக் கொண்டு சொல்ல வேண்டுமா? அப்படி கலைஞரும் யோசித்திருந்தால் இப்படி வரிகள் எழுதி இருக்க மாட்டாரே? ஏதோ அவரால் மாணவர்களுக்கு எவ்வளவு நன்மை என்று பார்ப்பதை விட்டு விட்டு - பாடல் சரியில்லை என்கிறாயே என்று என்னைக் கேட்கிறார்கள்.


பாடல் வெளியானபோது, ரஹ்மான் அவர்களை உங்களுக்கு இந்தப் பாடலில் எந்த வரிகள் பிடித்திருக்கின்றன என்று கேட்டார்கள். இசையைக் குறித்து கேட்டார்களோ அல்லது பாடலைக் குறித்து கேட்டார்களோ தெரியாது. அதற்கு ரஹ்மான அவர்கள், 'செம்மொழியான தமிழ் மொழியாம்' என்னும் 'அரிய' வரியைச் சொல்லி விட்டு, அடடா, தான் கிண்டல் அடிக்கிறோம் என்று நினைத்து விடுவார்களோ என்று நினைத்தாரோ என்னவோ, அதற்குப் பிறகு அடிக்கடி கலைஞரின் தமிழ் high standard என்று சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறார். பாவம் அவர் பிழைக்கணும். நமக்கு அப்படியா? நமக்கு என்ன தந்தது இந்த அரசு? இட மாற்றத்தால் சரண்டர் செய்த ஆவணங்களைக் கொடுத்து இரண்டு வருடம் ஆகிறது. ஒரு ரேஷன் கார்டு கொடுக்கக்கூட வக்கில்லை. (அல்லது வாங்கும் திறமை எனக்கில்லையோ? ) அதனால் நான் சொல்ல வந்ததைச் சொல்லி விடுகிறேன்.


இந்த செம்மொழிப் பாடலில் ஒன்றும் இல்லை என்று சொல்ல மாட்டேன். சங்க நூல்களிலிருந்து சுட்ட வரிகளில்தான் எத்தனை அர்த்தங்கள் உள்ளன? அவற்றை ஒரு இந்து எதிர்ப்பாளரின் வாயின் வழியாகச் சொல்ல வைத்தது தெய்வமா, அதுதான் விதியா, அல்லது கால தேவனா? என்ற ஆச்சரியம் தான் ஏற்படுகிறது.


எதை எல்லாம் கலைஞர் எதிர்த்தாரோ, எவை எல்லாம் விதிப்பயன் அல்லது வினைப்பயன் என்பார்களோ அந்த கர்ம வினைப்பயன் குறித்த தத்துவக் கருத்துக்களை எல்லாம் அவர் அறியாமல், முக்கியத்துவம் கொடுத்து பாடலில் சேர்த்துள்ளார். அவர் பார்வையில் உள்ள பொருள் ஒன்று. ஆனால் அவற்றின் உட்பொருள், வேறு. அவற்றை அவர் அறியவில்லை என்பது அதிசயம் - அப்படி என்றால் அப்பாடல்களை அவற்றை எழுதிய புலவர்கள் கண்ணோட்டத்தில் அவர் படிக்கவில்லை என்று தெரிகிறது. நாத்திகம் என்ற பெயரிலும், இந்து மத எதிர்ப்பு என்ற பெயரிலும் பழந்தமிழ்ப் பாடல்களைத் தனக்குப் பிடித்த விதத்தில் பொருள் செய்து கொண்டு இத்தனை நாள் கூறி வந்தவர் இப்பொழுது அப்படிப்பட்ட முக்கிய வரிகளை இந்தப் பாடலில் கையாண்டுள்ளது விந்தை. இந்து மதத்திற்கு எப்படிப்பட்ட சேவை இது??


இதில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், எதிர்ப்பாளரான அவரைச் சரியான விஷயங்களை இந்தத் தருணத்தில் சொல்ல வைத்திருக்கிறதே, அதுதான் விதியா? எதை அவர் சொல்ல விரும்ப மாட்டாரோ, அதை அவர் அறியாமல் அவர் வாயிலாகச் சொல்ல வைத்திருக்கிறதே, இதை விதி என்று சொல்லலாம் அல்லவா? மனிதன் விதியின் வசம் தான் என்று நிரூபித்திருக்கிறதே?? 'ஊழிற் பெருவழி யாவுள என்று வள்ளுவர் சும்மாவா சொன்னார்?? கலைஞர் அவர்களை ஊழ் என்பது வழிப்படுத்திக் கொண்டு செல்கிறது.

பாடலுக்கு வருவோம்.

பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் என்பது இந்த மாநாட்டின் மையக் கருத்து. (இதைப் பற்றி சோ அவர்கள் துக்ளக்கில் எழுதியுள்ளதைக் கீழே கொடுத்துள்ளேன்.) அனைவரும் பிறப்பால் ஒன்றே, அப்படி பிறந்த பின்னால் யாதும் ஊரே, யாவரும் உறவினரே என்பது தமிழனின் கொள்கை என்னும் வண்ணம் கலைஞர் எழுதி உள்ளார்.

இந்தக் கருத்து 972 - குறளில் உள்ளது.
"பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா
செய் தொழில் வேற்றுமை யான்'" என்பதே அக்குறள்.
திருவள்ளுவர் சாதிப் பிரிவினையை வேண்டாதவர் என்று இந்தக் குறளை தாங்கள் வசதிக்காக எடுத்துக் கொள்பவர்களுள் கலைஞரும் ஒருவர். ஆனால், இக்குறளுக்கு உரை எழுதின பண்டைய ஆசிரியர்கள் அவ்வாறு எண்ணவில்லை.

'சிறப்பொவ்வா செய் தொழில் வேற்றுமையான்' என்று சிறப்பு ஒவ்வா என்னும் பன்மை வினை முற்றால் 'சிறப்பு' என்பது சிறப்பியல்புகளைக் காட்டுவன. செய் தொழில் வேற்றுமையால் என்னும் தொடரால் கருமத்தினால் பெறப்படும் பெருமை மற்றும் சிறுமையைப் பற்றி பேசுகிறார். இந்தக் குறளே 'பெருமை' என்னும் அதிகாரத்தின் கீழ் வருகிறது. ஒருவர் செய்யும் செயலால் பெருமை அல்லது சிறுமை ஏற்படுகிறது என்கிறது இக்குறள்.

முன்னமே, 'தெரிந்து தெளிதல்' அதிகாரத்தில் ' பெருமைக்கும், ஏனை சிறுமைக்கும் தத்தம் கருமமே கட்டளைக் கல்' என்று சொல்லியுள்ளார். வினைபயனையும், அதனால் விளையும் சிறப்பியல்புகளையும் கூறுவதால், அவற்றைச் செய்யும் ஆதாரமான உடலை எடுத்த பிறப்பைப் பற்றிக் கூறுகிறார். வினைப்பயனகள் வேறு வேறு. அதனால் கிடைக்கும் பெருமையும் சிறுமையும் வேறு வேறு. எனவே வினைப்பயன் ஆற்றும் ஆதாரமான உடலும் வேறு வேறு. ஆனால் அந்த உடலைத் தரும் பிறப்பு என்பது அனைவருக்கும் ஒக்கும். எவ்வாறு?

"வினை வயத்தால் பஞ்ச பூத பரிணாமமாகிய யாக்கையைப் பொருந்தி நின்று அதன் பயன் அனுபவித்தல் எல்லா வருணத்தவருக்கும் ஒத்தலின், 'பிறப்பொக்கும்' " என்கிறார் வள்ளுவர் என்று பரிமேலழகர் கூறுகிறார்.

வினைப்பயன் அனுபவிக்கப் பிறப்பெடுக்கிறோம் என்பதே ஒற்றுமை. அனுபவிக்கும் வினைபயனால் அல்லது செய்யும் செயலால் வேறுபாடு என்பதே இக்குறளின் பொருள்.

பிறப்பினால் ஒற்றுமை இல்லை. பிறப்பெடுக்கும் உடலாலும் ஒற்றுமை இல்லை. குறள் 398 - இல் ஒருமைக் கண் தான் கற்ற கல்வி எழுமைக்கும் தொடர்ந்து வரும் என்கிறார். அதைப் பற்றி எழுதுகையில், பரிமேலழகர் இவ்வாறு சொல்கிறார்:- ஒருவன் கற்ற கல்வியானது " வினைகள் போல உயிரின் கண் கிடந்தது அது புக்குழிப் புகுமாகலின், 'எழுமையும் ஏமாப்புடைத்து' என்றார் " எனவே வினைகளைப் போல, ஒருவன் கற்ற கல்வியும் உயிரின் கண் கிடந்தது, அந்த உயிர் பிறப்பெடுக்கும் போது கூடவே பிறந்து, அது செய்யும் செயல்களுக்கு ஆதாரமாக இருக்கும். ஏழு பிறவிக்கும் அந்த அறிவு கூடவே வரும்.

மக்கள் பலரும் கல்விச் செல்வத்தில் வெவ்வேறு நிலையில் இருப்பார்கள். பிறக்கும் போது வினைகள் மற்றும் முற்பிறவி கல்வி தந்த அறிவு ஆகிய இவை இரண்டும் அனைவருக்கும் ஒன்றே போல இருக்காது. அதனால் பிறப்பினால் எவருக்கும் ஒற்றுமை கிடையாது என்பதே வள்ளுவர் ஆங்காங்கே சொன்ன கருத்து. அப்படியும் ஒற்றுமை இருக்கிறது என்றால், பிறவிப்பயனை அனுபவித்தல் என்னும் காரணத்தாலேயே என்பது உரை ஆசிரியர்கள் கருத்து.

இதுவே இந்து மதம் கூறும் கருமவினைக் கருத்தும் கூட. குறள் எங்கணும் இத்தகைய இந்துமதக் கருத்துக்களே உள்ளன. அவற்றுள் மிகவும் நுட்பமான இக்கருத்தை, கலைஞர் அவர்கள்மையக் கருத்தாகக் கொண்டது என்னே விந்தை! அவர் நினைத்த பொருள் ஒன்று. ஆனால் அறிஞர்களும், பின்னாளில் வருபவர்களும் மூல உரையைத்தானே பார்ப்பார்கள்? அந்தக் கருத்துதானே நின்று நிலைத்து இருக்கப் போகிறது?

இந்தக் கருத்தை கலைஞர் எந்த அளவு புரிந்து கொண்டுள்ளார் என்பது கேள்விக்குறியே. புரிந்திருந்தால் இப்படி ராஜ தர்பார் நடத்திக் கொண்டிருக்க மாட்டார். சாதாரணமாகத் தான் புரிந்துள்ளார் என்றாலும், ஒப்புமையான பிறப்புஅவருக்கு என்ன சொல்லித்தர வேண்டும்?

அதை ரஜினிகாந்த் அவர்கள் தர்ம துரை படத்தில் பாடியுள்ளார்.

'ஆண் என்ன பெண் என்ன, நீ என்ன நான் என்ன எல்லாம் ஓரினம் தான்.
அட நாடென்ன வீடென்ன, காடென்ன மேடென்ன எல்லாம் ஓரிடம் தான்.
நீயும் பத்து மாசம், நானும் பத்து மாசம்..."

இந்த ஒற்றுமை சொல்லும் பாடம் என்ன?

'மேடைக்கும் மாலைக்கும் கோடிக்கும் ஆசைப்பட்டு .. ' அநியாயங்கள் செய்ய வேண்டுமா?
"ஊருக்கும், பேருக்கும், காருக்கும் இஷ்டப்பட்டு வாழ்கின்ற வாழ்க்கைக்கு என்றென்றும் அர்த்தமில்லை"

ஆனால் பேருக்கு ஆசைப்பட்டு வீட்டை எழுதிக் கொடுத்தது பெரிதில்லை. வீட்டை எழுதிக் கொடுக்கும் அளவுக்கு வசதியான நிலையை அடைவதற்குக் கலைஞர் செய்த செயல்பாடுகள் என்னென்ன?  வருடக்கணக்கில் அவர் செய்து வந்த செயல்பாடுகள் எல்லாவற்றுக்கும் சிகரம் வைத்தாற்போல இன்று நாட்டின் ஆதாரமான ஜன நாயகத்தையே பணநாயகமாக ஆக்கியுள்ளாரே, இந்தச் செயலால் ஏற்படும் வினைப் பயன்கள் கூடவே வரப்போகின்றன அல்லவா? இந்தக் குறள் அந்தக் கருத்தைத் தான் ஊட்டுகிறது.

சரி, முதல் வரியின் தொடர்ச்சியைப் பார்ப்போம்.
"யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர்"
தமிழனுக்கு எல்லா ஊரும் அவனது ஊரே, அனைத்து மக்களும் உறவினரே என்று இந்த வரியைப் பற்றிச் சொல்கிறார்கள். இதன் உண்மையான விளக்கத்தை, கீழே கொடுத்துள்ள சோ அவர்களின் கட்டுரையில் காணலாம்.

இங்கே திரை கடலோடியும் திரவியம் தேடினவன் தமிழன். அதனால் ; யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்று தோழமை தேடினான் என்று சொல்லவில்லை. இதன் உண்மையான கருத்து இந்து மதத்தின் ஆழ்ந்த தத்துவத்தில் விளைந்த கருத்து. ஆச்சரியமாக, பிறப்பொக்கும் கருத்துக்கு ஒத்துப் போகும் கருத்து அது.

'யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்' - என்னும் இந்த ஒரு வரியை மட்டும் மேற்கோளிட்டு, இதுவே பண்டைய தமிழனின் நாகரீகம் என்பர். ஆனால் இந்த வரிகள் எழுதப் பட்ட இடம், பொருள் வேறு. இவை கர்ம வினையின் பாற்பட்டு, ஊழின் கண் அடித்துச் செல்லப்படும் வாழக்கை நிலையைப் புரிந்து கொண்டமையால் ஏற்பட்ட தெளிவின் வெளிப்பாடு. இதைக் கூறியவர் பூங்குன்றன் என்னும் காலக் கணிப்பாளர் எனப்படும் ஒரு ஜோதிடர்.

தீதும், நன்மையும், சாதலும், நோதலும் பிறர் தர வாரா. அவை கர்ம வினையின் படியே ஏற்படுகின்றன. ஒருவர் பெரியோராக இருத்தலும், அல்லது சிறியோராக இருத்தலும், முன் பிறவியில் செய்த வினையின் படியே, எனவே, பெரியோரை வியப்பதும் இல்லை, சிறியோரை இகழ்வதும் இல்லை. மற்றவர் யாரும், நம்முடைய இன்ப துன்பங்களுக்குக் காரணமாகாது, நாமே நம் நிலைக்கு காரணம் ஆகையால், எல்லாரும் நமக்கு ஒன்றுதான். அதனால், 'யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்' என்னும் தத்துவக் கருத்து கொண்டது இப்புறப் பாடல்.
  

இந்தத் தத்துவத்தின் அடிப்படை, ஜோதிடம் தரும் முக்கால அறிவு. இந்த அறிவு வேதாந்தம் கூறும் கருத்து. ஸ்திதப் ப்ரஞன் என்று கீதையில் கண்ணன் கூறுவது. இதையெல்லாம் காணாது, 'யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்' என்பது தமிழர்கள் கொண்ட நாகரீகம் என்று மட்டும் சொல்லி, அந்த நாகரீகத்திற்கு ஆணி வேரான வேதாந்தத்தின் வழியே வாழ்ந்த வாழ்கையை மறைப்பது ஏமாற்று வேலைதான்.
 

பாடலின் இக்குறிப்பிட்ட பகுதிக்கு உரை எழுதிய உரை ஆசிரியர் (டா. உ.வே. சா. அவர்கள் கண்டெடுத்த பழைய உரை) " உயிர் ஊழின் வழியே படுமேன்பது, நன்மைக் கூறுபாடு அறிவோர் கூறிய நூலாலே தெளிந்தோம் ஆகலின்.." என்று நன்மை எது, தீமை எது என்னும் கூறுபாடுகள் அறிந்தோர் எழுதிய நூல்களில் இருந்து தாம் கற்று அறிந்தோம் என்று புலவர் கூறுவதால், கணியன் பூங்குன்றனார் காலத்து முன்பிருந்தே இந்த வேதாந்தக் கூறுபாடு அறிந்து, தெளிந்த மக்களாக நம் பண்டைய தமிழ் மக்கள் வாழ்ந்திருக்கின்றனர் என்று தெரிகிறது.

ஒருவனது பெருமையும், சிறுமையும் வினைப்பயனால் வருவது. தீமையும் நன்மையையும் பிறர் தர வருவது இல்லை. நாம்தான் அதற்குக் காரணம். அவ்வாறு நாம் செய்வது, கீதையில் சொல்லப்படுவது போல, பிரக்ருதியின் வயப்பட்டு, தன் வயமில்லாமல் வினை ஆற்றுவதால் ஏற்படுவது. நீரோட்டத்துடன் அடித்துச் செல்லப்படும் ஒரு புணையைப் போல நம் வாழ்கையும் அடித்துச் செல்லப்படுகிறது. ஒருவன் உயர்ந்தோனாக இருப்பதும் அந்த வினைப்பயனாலதான். தாழ்ந்தோன் எனப்படுதலும் அந்த வினைப்பயனால்தான். இன்றைக்கு தர்பார் நடத்தும் கலைஞர் இந்த நிலைக்கு வந்ததும் அவர் செய்த வினைப்பயன் தான் எனவே, அவரைப் புகழ்தலும் இலமே என்று இன்றைக்குக் கணியன் பூங்குன்றனார் இருந்திருந்தால் கூறி இருப்பார்.

இதை அறியாது இந்தக் கவிதையை கலைஞர் எழுதியிருப்பது கால தேவனின் லீலை என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது. நம் வயத்தில் இல்லாத புணை போன்ற நம் வாழ்கையை, செயல் பாட்டை - நீரோட்டமான காலதேவன் வழிப்படுத்துகிறான், இப்படிப்பட்ட கருத்துக்களை இலக்கியத்திலிருந்து கலைஞர் உருவி எடுக்கும்படி செய்திருக்கிறான் என்று தோன்றுகிறது.

இதற்கு மேல் அவர் சொல்வது எல்லாம், நல்ல entertainment.
உண்பது நாழி, உடுப்பது இரண்டு என்று புறநானுறு 189 சொல்கிறது. (உடுப்பது நான்கு முழம் என்று நல்வழி 19, 28 கூறுகிறது.)
சொகுசு வாழ்கையை உடைய அரசனாக இருந்தாலும் சரி, தூக்கம் இல்லாமல் ஓடி ஆடி பொருள் தேடும் கல்லாதவனாக இருந்தாலும் சரி அவர்களுக்குத் தேவைபடுவது ஒரு நாழி (அளவை) உணவு. உடுக்க இரண்டு முழம் துணி.

ஆனால் நடைபெறும் மாநாட்டில் நாழிகை தோறும உணவு மேளாதான். கூடவே டாஸ்மாக் சரக்கும் வெள்ளமென ஓடப்போகிறது. அப்படிப்பட்ட மாநாட்டுக்கு 'உண்பது நாழி' கருத்து ரொம்பவும் தேவைதான்.

இதில் இருக்க இடம் பற்றி சங்கப் புலவர்கள் கூறவில்லை. ஆனால் கலைஞர் கூறுகிறார். கலைஞர் பாணியில் பொருள் கொள்ள வேண்டுமானால் - யாதும் ஊரே என்று சொல்லிவிட்டார்களே அதனால் எதற்கு இருக்கும் இடம் தேவை என்று சொல்லி விடலாம். கலைஞர் அப்படி விட்டுவிடவில்லை. உறைவிடம் ஒன்றே என்கிறார்.

அவருக்கு உறைவிடம் ஒன்றே ஒன்று தானா?

No comments.

ஆனால் வேதாந்தக் கருத்தில் தோய்ந்து வாழ்ந்த தமிழர் எண்ணத்தில், இடம் ஒருவனுக்குச் சொந்தம் கிடையாது. இறந்த பின்னும் பிடி மண்தான். எனவே என்னுடையது என்று எதற்கு இடம் ஒன்றை சொந்தம் கொண்டாட வேண்டும் என்று இருந்தவர்கள் தமிழர்கள். அதனால்தான் - நலிந்த காலத்தில், நிலம் திரிந்து பாலை ஆகினாலும், ஊர் விட்டு ஊர் சென்று வாழ்க்கையை அவர்கள் தொடர்ந்தார்கள். திரை கடல் தாண்டியவர்கள்தானே தமிழர்கள்? ஓரிடமாக உறைவிடத்தை விரும்பியவர்கள் இல்லை அவர்கள்.

அதற்குப் பிறகு வள்ளுவர் பொதுவுடைமை கூறுகிறார் என்கிறார் கலைஞர். முன் சொன்ன வினைபயன் காரணமாக வாழ்க்கை அமைகிறது என்று சொல்லும் வள்ளுவர் எங்கே பொதுவுடமையைப் பற்றிக் கூறுகிறார் என்று சொன்னால் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

போரைப் புறம் தள்ளியவர் வள்ளுவர் என்றும் சொல்கிறார். எங்கே சொல்கிறார் என்று தேடிப்பார்க்க வேண்டும். அப்புறம் அய்யன் திருவள்ளுவர் என்கிறார். அதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. அவர் ஆர்யன் திருவள்ளுவர். எப்படி என்று இந்தக் கட்டுரையில் விளக்கியுள்ளேன். He is not IYAN Thiruvalluvan, he is ARYAN Thiruvalluvan!

பிறகு தொல்காப்பியமானது ஆறறிவு உயிரினம் வரை உணர்ந்திடும் உடலமைப்பைப் பற்றிக்கூறுவதாகவும் சொல்கிறார். கேட்டுக் கொள்வோம்.

கடைசியில் கம்ப நாட்டாழ்வானையும், கவியரசி அவ்வையையும் புகழ்ந்துள்ளார். இதில் காலதேவன் விளையாட்டு ஏதோ இருக்கிறது. இருக்கும் பல புலவர்களில் கம்பனைக் குறிப்பாக எழுதி உள்ளாரே. சந்தோஷம். சமயத் தமிழ் பற்றி ஆய்வு இல்லைஎன்பதற்குப் பிராயச் சித்தம் போல இருக்கிறது.

கடைசி வரிகள் பிரமாதம். எந்த இலக்கணத்தில் எழுதியுள்ளாரோ தெரியவில்லை. புதிதாகக் கலைஞர் கவிதை இலக்கணம் என்று யாராவது கட்டுரை வாசிப்பார்கள். தெரிந்து கொள்ளலாம்.

ஆகக் கூடி சிந்திக்கும்படி கவிதை தந்துள்ளார். என் குழந்தைகள் பள்ளிப்படிப்பை முடித்துவிட்டார்கள். இந்தப்பாடலை பரிட்சைக்குப் படிக்க வேண்டிய கட்டாயம் அவர்களுக்கு இல்லை. அதனால் ' நீ ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிரு, எங்களுக்கு இந்த விளக்கங்கள் தேவையில்லை, ringtone -இல் கேட்பதே போதும்' என்று சொல்லிவிட்டார்கள். இருக்கவே இருக்கிறது ப்ளாக் என்று இதை எழுதி விட்டேன். இனி படிப்பவர்கள் பாடு!