Gen Y takes longer time to reach “adulthood”.

The following article appeared  in the latest issue of Livescience.com. It says that the Generation Y is leaning on parental support for too long before they become self- dependant. This is the emerging situation in the West where the youth usually used to leave home early and try to be on their own. The current economic conditions coupled with prolonged duration of studies have resulted in this changing situation. We, in India call this as family- support and are traditionally of a mindset to play a protective role to the kids for as long as we can. Such kind of reaching out strengthens the family bonding and finds reciprocation when the parents depend on their children in old age. The report reinforces this traditional way of life of Indians as reliable, meaningful and time tested. When the West is inventing the sound principles of family of the East, it is a matter of concern that the youth of today's India are being lured by hollow western life styles.

*******************

http://www.livescience.com/13370-generation-youth-parental-support-110322.html

Gen Y Not Slackers, Just Slow Starters

by

 

Jennifer Welsh,

 

LiveScience Staff Writer

Date: 23 March 2011

Time: 10:07 AM ET

 

Generation Y is often thought of as a slacker group of young adults who have failed to launch, delaying real careers and families until later in life. But new research suggests their heavy dependence on Mom and Dad might ultimately prepare them to be successful adults.  

 

Specifically, the study found this generation of "emerging adults" turns to parental support in times of difficultly and as a way to advance their careers in a job market geared toward the highly educated, though most are weaned from such support by their early 30s.

 

"On a general level, people have concerns about young adults being more dependent than their parents' or grandparents' generations," said researcher Teresa Swartz of the University of Minnesota

 

In the mid-20th century, most parents could safely assume their children would be full-fledged adults by their mid 20s, economically stable with their own homes and families. Five decades later, half of twenty somethings are still supported by their parents in some capacity at age 24, the study shows.

 

"People know that it is a challenge to be a young adult and start off your adult life today," Swartz said. "It's taking longer to find their job and move out of their parental home."

A 2009 survey by the Pew Research Center found that 13 percent of parents with grown children say an adult son or daughter had moved back home over the past year for various reasons, including the recession, with most so-called "boomerangers" in the 18 to 34 age group.

 

The new data came from the Youth Development Study, a survey of young adults. The study has followed a group of ninth-grade students enrolled in St. Paul, Minn., public schools in the fall of 1987; the students and their parents filled out questionnaires every year or two. Swartz analyzed data from 1997, when the participants were 24 years old, through 2005, when they turned 32.

 

"We were interested in this older period of young adulthood," Swartz told LiveScience. "What defines this giving? Why do they give?"

 

Most of these parentally dependent twentysomethings have launched into adulthood by their 30s, only about 15 percent still receiving aid of some kind from their parents, the results showed.

 

Much of this parental support can be thought of in terms of scaffolding, "to build the autonomy or independence of their young adult children," Swartz said. "Parents were more likely to give if the young adult was engaged in building their skills or educational potential, so they would be more marketable when they enter the job market."

 

In an economy that is more and more dependent on a highly educated work force, the extra years spent attaining higher-level degrees or pursuing low-paid internships and part-time employment can add much to advance a young adult's career, she said.

 

"With the current recession, people are realizing it's not a matter of discipline or maturity, it's more a matter of labor and housing market. It's quite different than their grandparents' generation," Swartz said. "But, young people eventually get there."

 

Parents also gave in times of their adult children's need, such as during unemployment, divorce or death of a spouse, stepping in to act as a safety net in times of trouble. This aid often came in the form of housing support, opening the doors of their homes to their young adult children.

 

The study was published in the April 2011 issue of the Journal of Marriage and Family.

You can follow LiveScience staff writer Jennifer Welsh on Twitter @microbelover.

 

'How Evangelists Invented 'Dravidian Christianity'' - Rajiv Malhotra

 

How Evangelists Invented 'Dravidian Christianity'

by

Rajiv Malhotra

Founder, Infinity Foundation

 

Most liberal Americans are simply unaware of the international political machinations of evangelicals. Funded and supported by the American Christian right, they promote a literal and extreme version of Christianity abroad and attempt to further a fundamentalist Christian political agenda using unscrupulous methods. In India, picking up where the colonialists left off, they have gone so far as to revive discredited racial theories and fabricate scholarship in a dangerous game of divide and rule.

 

In south India, a new identity called Dravidian Christianity is being constructed. It is an opportunistic combination of two myths: the "Dravidian race" myth and another that purports that early Christianity shaped the major Hindu classics!

 

The discredited Aryan race theory was discussed in my previous blog. Its counterpoint is the "Dravidian" race theory. Both constructs are equally damaging and have been proven false. The "Dravidians," the theory goes, were the original inhabitants of the Indian subcontinent and were driven to southern India by the invading, lighter skinned and racially different "Aryans."

 

While there is no mainstream "Aryan" political party in India, the Dravidianization of mainstream identity in the southern state of Tamil Nadu keeps the pernicious pair alive. The Aryan/Dravidian constructs are mutually dependent, and have been very successfully used to generate conflict, including violence (as in Sri Lanka in recent years).

 

The Dravidian race theory originated in 19th century European scholarship when colonial and evangelical interests used linguistics and ethnic studies to formulate imaginary histories and races. While European scholars were busy appropriating the Sanskrit classics as the heritage of Europeans, British linguists Francis Ellis and Alexander Campbell worked in India to theorize that the south Indian languages belong to a different family than the north Indian ones. Meanwhile, another colonial scholar, Brian Houghton Hodgson, was promoting the term "Tamulian" as a racial construct, describing the so-called aborigines of India as primitive and uncivilized compared to the "foreign Aryans."

 

But it was a scholar-evangelist from the Anglican Church, Bishop Robert Caldwell (1814-91), who pioneered what now flourishes as the "Dravidian" identity. In his Comparative Grammar of the Dravidian Race, he argued that the south Indian mind was structurally different from the Sanskrit mind. Linguistic speculations were turned into a race theory. He characterized the Dravidians as "ignorant and dense," accusing the Brahmins -- the cunning Aryan agents -- for keeping them in shackles through the imposition of Sanskrit and its religion.

 

His successor, another prolific missionary scholar, Bishop G.U. Pope, started to glorify the Tamil classics era, insisting that its underpinnings were Christianity, not Hinduism. Though subsequently rejected by serious scholars of Tamil culture, the idea was successfully planted that Hinduism had corrupted the "originally pure" Tamil culture by adding Sanskrit and pagan ideas.

 

Meanwhile, an increasing number of Tamil leaders began to embrace the Dravidian identity. This evolved into Tamil chauvinism that was initially secular and not religious. It was fed by the theory that in the Indian Ocean there once existed a lost continent called Lemuria (similar to the Atlantis myth), the original homeland of the Dravidians. Accounts glorifying Lemuria were taught as historical fact under British rule, because this exacerbated the regional faultlines. After India's independence, Dravidian identity entered politics, and now dominates the state's power structure.

 

The Dravidian identity is now being increasingly Christianized. A new religion called "Dravidian Christianity" has been invented through a sudden upsurge of writings designed to "discover" the existence of quasi-Christianity in Tamil history prior to the coming of the "Aryan" Brahmins. The project is to co-opt Tamil culture, language and literature and systematically cleanse them of Hinduism. Christian interpretations and substitutes are being injected into the most cherished symbols, artifacts and literary works of Tamil Hindu culture.

The preposterous claim is that Tamil classical literature originated in early Christianity. The Tamil classical tradition consists of two great components: an ethical treatise called Thirukural (abbreviated Kural, authored by the great sage Thiruvalluvar), and a sophisticated Vedanta philosophical system called Saiva Siddhanta, which traces its origins to the Vedas and was nurtured by many Tamil savants over the centuries. Dravidian Christianity appropriates both these foundational works, attributing them to Christian influence. To make this credible, the pre-Christian date for Kural has been replaced by more recent dates.

 

The narrative used is that St. Thomas, the apostle, visited south India and taught Christianity to the great sage, Thiruvalluvar, who was inspired by Christianity, but did not capture St. Thomas' message accurately. This is often portrayed in recently published paintings showing the sage sitting at the feet of St. Thomas, taking notes. Sanskrit is downgraded as a language created by St. Thomas to spread the Christian message to the uncivilized north Indian races.

 

The Indian church has periodically announced archeological "discoveries" to back the visit of St. Thomas to south India, but none of them have been verified by professional archeologists. Even the famous Jesuit archeologist, Father Heras, dismissed the so-called discovery of Thomas' tomb in Chennai.

 

Western churches send billions of dollars to Tamil Nadu, the epicenter of the project to harvest Indian souls. While the sheer scale of intellectual fraud and prejudice is breathtaking, the church's political clout has enabled it to permeate university research, education, museums, politics and film. The state government is even supporting the production of an epic feature film on St. Thomas that will popularize this myth.

 

The Dravidian Christianity movement has organized an entire series of international conferences over the past decade, where its scholars make outlandish revisions to Indian religious history. They claim that the Bhagavad Gita, Tamil classics and even Sanskrit originated after Christ and under the influence of Christianity. The crackpot Lemurian theory pops up as well. A 2005 conference in New York had the theme, "International Conference on the History of Early Christianity in India." Senator Hillary Clinton greeted it with the message:

 

"I am confident that the breadth of resources presented during the conference will shed light on the impact of Christianity on medieval and classical India and its effects on the cultural and political climate of India..."

 

Dravidian Christianity has penetrated high places. For instance, Marvin Olasky, an advisor to President George W. Bush, declared that "the two major denominations of Hinduism -- Vishnu-followers and Shiva-followers -- arose not from early Hinduism but from early Christian churches probably planted by the apostle Thomas in India from AD 52 to 68." He goes on to explain to his American readers how Christianity brought many key notions into Hinduism.

 

In Breaking India, I demonstrate how an influential nexus of Christian funded institutions and scholars, often supported by western governments, are indulging in large-scale manipulations similar to those in colonial times. Meanwhile, in one of Chennai's most prominent public places stands a magnificent statue of Bishop Robert Caldwell, the icon who gave the Tamil people their "true history."

 

'European Misappropriation of Sanskrit led to the Aryan Race Theory' - Rajiv Malhotra

 

European Misappropriation of Sanskrit led to the Aryan Race Theory

by

Rajiv Malhotra

Founder, Infinity Foundation

 

 

It is not widely known that the European quest to appropriate the highly prized library of Sanskrit's ancient spiritual texts motivated the construction of the "Aryan" race identity, one of the ideological roots of Nazism. The Sanskrit word "arya" is an adjective that means noble or pure. For example, the famous Buddhist Four Noble Truths are described as the Four Arya Truths or catvāri āryasatyāni in Sanskrit. Arya does not refer to a race, but a cultural quality venerated in Sanskrit texts.

 

German nationalism turned this word into a noun, "Aryan," and capitalized it to refer to an imagined race of people that were the original Sanskrit speakers who had composed its great texts. Early romantic claims that Indians were the ancestors of the Europeans were gradually replaced by the new myth that a race called "Indo-Aryans" was the common ancestors to both. Their origin was thought to be in the Caucasus Mountains, hence the term "Caucasian." Later, the "Indo" was dropped and the white Aryan Race Theory emerged. Thus, from the European desire to be seen as the inheritors of the Sanskrit civilization, the notion of a European super-race was born, with Germany as its highest manifestation.

 

How did this come about? In the late 1700s, European identity was shaken when scholars discovered that Sanskrit was closely related to the European languages, though much older and more sophisticated. At first, this discovery fed European Romantic imagination, in which India was glorified as the perfect past. Herder, a German Romanticist, saw Europe's "discovery" of India as a "re-discovery" of its own foundation. India was viewed as Europe's mother civilization by Frederick Schlegel in Germany and by Voltaire in France. William Jones, a British colonial administrator, considered Sanskrit the most marvelous product of the human mind. Sanskrit and Indology entered most major European universities between 1800 and 1850, challenging if not replacing Latin and Greek texts as a source for "new" ideas. Many new disciplines were shaped by the ensuing intellectual activity, including linguistics, comparative religion, modern philosophy and sociology.

With European nations competing among themselves for civilizational legacy, many rival theories emerged regarding the origins of the original Sanskrit speakers and their civilization. German nationalists found in the affinity between Sanskrit and German the possibility of a newly respectable pedigree vis-à-vis the French, and claimed the heritage of the treasure trove of Sanskrit literature to bolster their cause. The British interpreted India and Sanskrit in a manner that would strengthen their own role as empire-builders, with India as the jewel in the crown. Because Indians were not participants in European forums, there was widespread plagiarism of Indian texts, as well as much distorted interpretation.

By "becoming" the Aryans, Europeans felt that they were the rightful custodians of the massive corpus of Sanskrit texts that were generating new breakthroughs in the humanities and liberal arts. Germans took their newly adopted Aryan identity to extremes, and most of the influential European thinkers of the time colluded. Their racist theories often had an anti-Semitic dimension, seeking to reconstruct the Bible in Aryan terms. Ernest Renan, a philologist and Hebrew scholar, drew sharp distinctions between Semitic and Aryan languages and peoples. He proposed that though Aryans began as polytheists they were later transformed into Christian monotheists, and that Semitic peoples comprised an entirely different (and inferior) civilization. Adolphe Pictet, a Swiss linguist and ethnographer, was fully committed to the notion of European Aryans who were destined to conquer the world being blessed with "innate beauty" and "gifts of intelligence." He separated Jesus from Judaism, and turned him into the Aryan Christ.

The nascent discipline called "race science" was reinforced by such ideas. Joseph Arthur Comte de Gobineau, a French diplomat, philosopher and historian argued in his hugely influential Essay on the Inequality of Human Races that Adam from the Bible was the "originator of our white species." He wrote of the "superiority of the white type and within that type of the Aryan family." His thesis on India claimed that white Aryans had invaded India and subsequently began to intermarry with the local population. Realizing the danger of intermarriage, the Aryan lawgivers invented the caste system as a means of self-preservation. India was held up as an example of how interbreeding with an inferior race could bring about the decline of a superior one. Hitler's idea of "purifying" the Aryans was born out of this, and it culminated in the Holocaust.

 

Houston Chamberlain was a British historian whose magnum opus, Foundations of the Nineteenth Century (written in German), also projected Aryan-Germans as the most evolved among Aryan races. He introduced Christian, scientific and philosophical arguments to lend credibility and explained the benefits that Christianity would derive by supporting German racism. Anthropologist Kenneth Kennedy concludes of Gobineau and Chamberlain, that they "transformed the Aryan concept, which had its humble origins in philological research conducted by Jones in Calcutta at the end of the eighteenth century, into the politics and racial doctrines of Adolph Hitler's Third Reich."

 

In 2007, I played a role in a historic milestone when I was invited to address the first Hindu-Jewish Summit. I spoke on the Aryan myth and the suffering that it had inflicted on both religious communities. Contrary to earlier apprehensions of some Hindus that this was a "risky" topic to bring up, the head of the Jewish delegation, Rabbi Rosen, member of the Chief Rabbinate of Israel's Commission for Inter-religious Dialogue, was very impressed. The Jewish delegation decided to appoint a team of scholars to study the issue and the references I had supplied. As a result, at the following year's Summit, a joint declaration was signed, which included the following language from my draft:

 

"Since there is no conclusive evidence to support the theory of an Aryan invasion/migration into India, and on the contrary, there is compelling evidence to refute it; and since the theory seriously damages the integrity of the Hindu tradition and its connection to India; we call for a serious reconsideration of this theory, and a revision of all educational material on this issue that includes the most recent and reliable scholarship."

Today, the Western mainstream has made special efforts to remove the notion of an Aryan race from the vocabulary and the public psyche. However, as my recently released book, Breaking India, explains, the damage in India has worsened. The Dravidian Race Theory was formulated by British missionaries in the 1800s in parallel with the Aryan theory, and it divides the peoples of India into racial categories of "Aryans" and "Dravidians." Western scholars and institutions continue to support Dravidian racism, which is dependent upon acceptance of the Aryan race construct. In a future blog I will explain how Christian missionaries are now exploiting these dangerous constructs.

 

No vote for cash – Madurai-man shows the way!

In the heart of Alagiri’s land known for ‘cash for vote’, one Mr John has been ‘bold enough’ to defy the Formula of Alagiri. This man has displayed a message in front of his house that his vote is not sale. 

http://www.dinamalar.com/News_Detail.asp?Id=215308

Seeing him display this, others also are encouraged to put up similar bills on front of their houses. The two famous looters of the country, namely the DMK and the Congress are in the electoral fray on their ‘collective strength’ of parting off some of their ill-gotten money to purchase votes. This strategy known as “Thirumangalam Formula” is to make sure that some money is stuffed in each house and send an enquiry -like -warning on what they must do in return for the cash. The voters know that they should not do what they were ‘told’ to do. But if they don’t do what is expected of them, they know that there is no guarantee to their life and property. 

The Maduraikars still remember the fear factor attached to the cash for votes. But this time they need not fear as this is not a bye election where the ruling party would be  in the background, capable of doing any harm to them in the event of not voting for them. The people can vote fearlessly this time. The people must be told that they need not fear about a backlash from the DMK, if they refused to vote for the cash they give. This election gives them an opportunity to take a sweet revenge on the DMK for the rule by fear that they unlashed.

The most prone areas of this fear factor are in the South starting with Madurai. Like Mr John, others also must boldly display a similar board in front of their houses. Volunteers of forums such as the one by Vijay’s fan clubs can take up the task of even distributing printed papers bearing this slogan that the votes can not be sold, to all the people in the South. This would increase the awareness of the voters and also drive a message that the DMK thugs can not easily approach the voters with their offers.

The voters also must be assured that the DMK can not do any harm to them if they refuse to take money or take money and vote as per their wish. The election commission is already doing a propaganda of this, but the more effective way to make people vote as per their wish or refuse the cash or ignore the lure of cash would be to reach each and every household in vulnerable areas with a bill on “no vote for cash” to be displayed at their door steps.

******************

From

http://www.dinamalar.com/News_Detail.asp?Id=215308

மதுரை : "எங்கள் ஓட்டு விற்பனைக்கு அல்ல,' என, வீட்டின் முன் எழுதி தொங்க விட்டுள்ளார், மதுரை அண்ணாநகர் குருவிக்காரன்சாலையில் குடியிருக்கும் அரசு பிற்படுத்தப்பட்டோர் விடுதி இல்ல காப்பாளர் ஜான்(51).

சட்டசபை தேர்தலில் ஓட்டுக்கு பணம் வழங்குவதை தடுப்பதில் தேர்தல் கமிஷன் தீவிரம் காட்டுகிறது. தேர்தல் அதிகாரிகள் மூலம் அனுமதியின்றி கொண்டு செல்லப்படும் பணத்தை பறிமுதல் செய்தும் வருகிறது. தேர்தல் கமிஷனின் நடவடிக்கைகளால் பணம் பட்டுவாடா செய்ய முடியாமல் கட்சிகள் திணறுகின்றன.பணம் பெற்று ஓட்டளிக்க கூடாது, என்ற விழிப்புணர்வை உருவாக்கும் முயற்சியில் தேர்தல் கமிஷன் ஈடுபட்டுள்ளது. இந்நிலையில் ஜான் துணிச்சலாக, "எங்கள் ஓட்டு விற்பனைக்கு அல்ல. ஓட்டளிக்க பணம் தர முன்வரும் கட்சிக்கு எங்கள் ஓட்டு இல்லை,' என, எழுதி வீட்டின் முன் தொங்கவிட்டுள்ளார்.

அவ்வழியாக செல்வோரின் கவனத்தை இவ்வாசகங்கள் ஈர்க்கின்றன. இதை கவனித்து தெருவில் குடியிருக்கும் சிலர் இது போல எழுதி வைக்க திட்டமிட்டுள்ளனர். ஜானின் மனைவி சிந்தா சேக்கிப்பட்டி அரசு மேல்நிலை பள்ளி ஆசிரியையாக பணிபுரிகிறார். ஜான், பத்து தேர்தல்களில் ஓட்டளித்துள்ளார்.

அவர் கூறியதாவது:எந்த தேர்தலிலும் இல்லாத அளவுக்கு, ஓட்டுக்கு பணம் வழங்க கட்சிகள் திட்டமிட்டுள்ளதாக தகவல்கள் வருகின்றன. ஓட்டுக்கு பணம் வழங்குவது குற்றம். அதை பெறுவது அதை விட குற்றம். லஞ்சம் வாங்குவதற்கு சமம். ஓரிரு நாட்களுக்கு முன், ஓட்டுக்கு பணம் வாங்கக் கூடாது என, கலெக்டர் சகாயம் பேசியதாக தினமலர் இதழில் செய்தி படித்தேன்.அதை பின்பற்ற முடிவு செய்து, எழுதி வைத்தேன். இதை பார்த்துவிட்டு, மற்றவர்களும் எழுதி வைப்பதாக கூறியது மகிழ்ச்சி என்றார்.இவரை போன்று அனைத்து வாக்காளர்களும், பணம் பெற்று ஓட்டளிக்க மாட்டேன் என்று சபதம் ஏற்க வேண்டும்.


 

Jayalalithaa copied Modi's model - not Karuna's manifesto!

The only accusation that the DMK is able to say about Jayalalithaa is that she has copied the freebie offers of the DMK's manifesto and that she can not be trusted to deliver what she promises. Perhaps the DMK people have not read her promises in full or else they think that voters would not read all her promises.


There is more than what she offered as freebies to counter the DMK bag of freebies. The rest of her manifesto reads like a copy of Modi's model for Gujarat! It would be more apt to say that she got inspiration from Narendra Modi than from Karunanidhi. The Karuna-style freebies are obviously to divert the voters from the DMK which is actually responsible for making the Tamils crave for freebies.


If the DMK comes back to power on the strength of its freebie culture, the state of mind of the people would further deteriorate. On the other hand, Jayalaithaa's promises seem to have a 2-pronged strategy - first to divert the people from the DMK and then empower them to stand on their own legs.


The major part of her manifesto centers around development oriented issues, ensuring continuous electricity supply and solving the water problem. Though she has offered to give cattle for free, the ultimate aim was to make the rural economy self sufficient and at the same time help in ushering in White Revolution.


Gujarat started its stride towards development only from White Revolution. The next major step in Gujarat was to increase the agricultural production. The drip irrigation promise by Jayalalithaa also is part of Development model that Gujarat achieved. Most important of all, the solar power generation is a straight pick-out from Modi! The connectivity offered by internet revolution also contributed to integrated development of Gujarat. Perhaps that will be the next step Jayalaithaa would do once some push- forward is achieved in the above areas. When laptops are offend, can internet connectivity lag behind?


All these were possible in Gujarat because people were made part of development programmes. Initial impetus is given by the government by investment in cattle, connecting waterways, setting up solar power plants etc. The people must seize the offers and work for their own development. That is what is happening in Gujarat. Let that happen in Tamilnadu also. The first step to make Tamilnadu a great power, DMK must be removed from the power corridors.

Just to have a glimpse of what Modi did in Gujarat, please read below his speech in India Today Conclave.

*********************
From
http://www.dailypioneer.com/326418/Making-India-a-great-power.html

 

( This is the edited version of the text of Narendra Modi's speech at the India Today Conclave which has caused considerable interest around the world and is being widely discussed and debated.)

OPED | Thursday, March 24, 2011 | 

Making India a great power
March 28, 2011   11:28:30 PM


Today India lives on the cusp of becoming greater. The potential of global leadership is being held back by a governance deficit that means undelivered public infrastructure and services, inefficient regulation and a lack of concern for equality. Gujarat Chief Minister Narendra Modi offers an alternative agenda


Today India is recognised as a world economic power and in one decade India can become a global leader in workforce, technology and in democratic and inclusive growth. An approach centred on empowering our people will create a progressive society where everyone has the potential to succeed. Today India lives on the cusp of becoming greater. The potential of global leadership is being held back by a governance deficit that means undelivered public infrastructure and services, inefficient regulation and a lack of concern for equality. To see a quantum jump in development with knowledge-based employment, world-class infrastructure and comprehensive social services — the single answer is democratic governance that empowers all to realise their full potential.


The world's economic centre is shifting from the West to the East, where high rates of growth in emerging economies present challenges and opportunities. India's inherent strengths are in being the world's largest democracy, having an effective judicial system and the growing empowerment of the youth. Earlier this year concern for global risk was described: As the world grows together, it is also growing apart. India has experienced these main threats of economic inequality, problems in water, food and energy supply and disease pandemics. To overcome and advance, India requires a double-strategy of building democracy and empowerment inwardly and also opening relations internationally.


Asia is seen as a new centre of economic integration where global collaboration and dialogue can lead to new solutions for prosperity and peace. This year we held our international Vibrant Gujarat Global Investors Summit with country partners: Japan and Canada. The greater objective was to energise global networking for knowledge and technology sharing; learn the best practices and inspire entrepreneurs to think bigger. Over 100 countries participated to make use of our platform for business and technology partnerships at the national and international level. India must continue to develop working relations with business and Government, built with transparency and efficiency.


Preparing the World's Largest Workforce

The demography of leading economies is changing. In US and Europe the population is ageing, whereas in India the young population has an average age 25 years, much lower than in China. India's young workforce is estimated to increase by 240 million over the next two decades, and by 2035 India will have the largest working population in the world where 65 per cent will be of working age. With an intense investment now, India can gain the demographic dividend of a young workforce that is intelligent and productive, to sustainably propel our economic growth.


For many years the private sector has been demanding a more skilled workforce, and one study has estimated that only around 20 per cent of India's graduates and professionals are employable in multinational companies. Government, Academia and Industry need to have constant interaction to systematically up-skill India's youth with the education and expertise that is required. The private sector has a key role to assess and communicate the skills the youth need, to increase their competitiveness as India's future workforce. To reach more people the education and training institutes must fully tap the potential of e-learning to multiply access to professional training.


A World Economic Forum Report estimated that by 2030, the US will need 26 million employees, and Western Europe will need 46 million employees. Other countries are also facing a future shortage in the population of a young workforce, and here India needs to prepare to send to other countries highly-skilled professionals, especially for the technology sector. Our goal should not be just to prepare for our own industry needs, but to serve the global need with a mobile talented and skilled workforce. The Society for Creation of Opportunity through Proficiency in English has been setup by the Government of Gujarat to enhance English language skills for employment of the youth. Through SCOPE over 1,00,000 youth have gained an international qualification through Cambridge ESOL, opening doors for global opportunities.


Globally the dramatic demographic changes of ageing populations as well as India's youth-boom, will create a fast-changing international labour market. An assessment of future skill requirements both in India and internationally will allow strategic preparation of our workforce and migration policy. Migration of Indian workers has already shown how brain-drain can transform to a beneficial talent-circulation, where highly skilled workers return. Government and Industry associations together should assess and prepare mobile workforces with the skills and proficiencies to meet sector requirements. By invigorating our talent pool, in one decade our youth will be the engine of growth not just for India, but for the world.


Developing as a Knowledge Powerhouse

India should not follow other developing nations with expansion in the manufacturing sector to drive economic growth. Instead, India's workforce should sharpen a competitive edge as a leading knowledge-based economy. It has been estimated that 90 per cent of jobs in our service sector are skill-based, and not knowledge-based, and this indicates the large scope for up-grading talent. By preparing a generation of highly educated and skilled youth, India will lead with a scarce resource for industry all over the world: Knowledge workers with flexibility and analytical powers will be a driving force for innovation and growth.


The demands for a world-class education are high for today's job market and necessary for current professions. In Gujarat we have focussed on expanding and establishing new education institutes in focussed areas. Today people are studying at the only Forensic Sciences University in India, as well as at the new Gujarat National Law University and Pandit Deendayal Petroleum University. The recently established Raksha Shakti University is the first of its kind in India, conducting diploma and degree courses in public science and internal security. By preparing India's youth in key areas we are ensuring qualified professionals are ready to address future challenges and create solutions.


Young India is in a hurry, this is not only limited to governance. This Net Generation — who from childhood have been stimulated by unlimited online information and instant social networking will be the future workforce. Their new tools for communication and approaches to work will give a technology-quake shaking up the work culture of traditional hierarchies as well giving an injection of creativity and innovation. The Net Generation will contribute advanced systems to revolutionise efficiency and with novel methods will solve persistent problems. India, by promoting a knowledge-empowered workforce can become a leader in alternative processes and pioneering innovation to address the challenges of a fast-changing world.


Global Gateways and Global Hubs

As the international business centres are re-balanced over the world, India needs to be ready to attract a flow of investments across the country. India's business regulations has been found to be overly-complex and non-transparent and standards and certifications procedures are cumbersome. This over-regulation is turning away Governments and businesses. Necessary business regulation processes are taking hundreds of days when other countries are able to complete formalities in weeks.


India requires systems that deliver and an administration that focuses on outcomes. In Gujarat we use a single-window web portal for investors to apply and track their requests for a delay-free process. The recent Economic Freedom Rankings ranked Gujarat 2nd from the top in India, recognising the State's improvement in legal institutions and labour and business regulation. Gujarat's efficiency has attracted businesses from India and around the world. Over $450 billion of investments were committed at the last Vibrant Gujarat Investors Summit. India's cities need to be upgraded to Global Gateways for business.


Forbes magazine named Ahmedabad number one in India in its list of The World's Fastest-Growing Cities with a focus on the global emerging powerhouses. Ahmedabad was described as the "most market-oriented and business-friendly" among Indian States. Gujarat offers a model to transform business regulation processes that will bring investments with employment and new technology for our people.


Planning infrastructure for our country can no longer be driven by responding just to local needs and fixing the problem areas. Our roads, ports and energy hubs need to be globally connected to vitalise and drive our economy. Gujarat's Port Policy has led to world-class private-sector ports and is recognised as one of the best public policies in Asia, by the US based Cato Institute. Today we see 35 per cent of India's cargo-handling being through Gujarat's ports.


To fully utilise the future potential, India needs to ensure that there is maximum use of the country's natural resources and human capital. Gujarat has provided concrete solutions to capturing the energy of the youth to support social service. The Chief Minister's Fellowship Programme is an opportunity for high achieving youth to work with senior Government Officers to contribute to society. Another initiative is apprenticeships with the urban municipalities and Gujarat Law University students are working with our judges for new solutions.


Balanced Development

Gujarat's formula for balanced economic success is to avoid over-dependence in any sector. We have evolved a three-part development model for Gujarat: One-third is industry, one-third is service sector and one-third agriculture. If there is a balanced development in all three, the State economy can never slow down. As the technical and knowledge skills of the young workforce are further upgraded India can create multiple global manufacturing hubs. India's geographic location and unique ethos of business efficiency will ensure lower costs of production and supply for the rising consumption of Asian economies.


Institutes from all over the country and the world come to Gujarat to study the key drivers which have been shown to contribute to the Gujarat Agriculture Growth rate of 12.8 per cent over the last 5 years (2001-02 to 2006-07), compared to India's growth rate which has been 2.8 per cent over five years and not even close to the 11th Plan target of four per cent for 2007-12. Seven to eight years ago, the Gujarat's agricultural income was Rs 90 billion, now it is over Rs 500 billion. Increased yields and crop diversification means farmers are reaping gains from high-value fruits including papaya, kesar mango and dates. Where once droughts were common new crops like sugarcane are flourishing, supported by drip-irrigation technology subsidised by the Government.


In other States farmers are tied to official procurement hubs. In Gujarat laws allow farmers to sell direct to private buyers. Companies buy crops from farmers one year in advance, reducing risks and encouraging investment. Many multinationals have established plants in Gujarat and farmers are benefitting through the increased sales and income. A focus on agriculture processing hubs will multiply value as we access global markets and this will further multiply incomes for our people.


India an Icon for Democracy and Empowerment

This year the world has witnessed the dramatic fall of authoritarian regimes where the people were constrained and powerless — there is a new hunger for freedom all over the world. The impact on global economic stability is threatened with oil prices rising and security risks heightened. These nations emerging from crisis are now looking how to develop a just and fair system of governance. India's democracy where over one billion people have a voice in deciding their future is a world example of how governance can incorporate diversity into a movement for inclusive growth. New modes of democratic engagement, especially through using e-governance are allowing greater access to fundamental rights for all our people.


India's strength as an international policy leader lies in fully democratising our governance functioning. Our country requires a commitment to people's empowerment which will realise an end to inequality. Harnessing e-governance moves access to governance from long queues at offices to any internet point. In Gujarat, our UN awarded and Nationally awarded SWAGAT e-governance system ensures long-term grievances are resolved through use of online applications and video-conferencing across all District and Block offices. Thousands of applications are received each month and over 96 per cent have been resolved with a fixation on transparency and accountability. SWAGAT is mostly accessed by the poorest, the least educated and disempowered, who have failed to obtain justice elsewhere. SWAGAT exemplifies how today's technology can transform systems to fully empower citizens so their voices are heard, and responses are given that are effective and time-bound.


India must further activate people's role in governance to ensure the citizens are part of a development transformation. In Gujarat innovative citizen engagement has contributed to the success of groundwater levels increasing. 14,000 water committees are managing village water facilities through our Water and Sanitation Management Organisation which has won the CAPAM award (2010), and the UN Public Service Award for best participatory practice (2009). The withdrawal of groundwater, our most precious resource, has reached unsafe levels in about 30 per cent of our country. As food requirements increase and industry expands we will see only an increase in water needs. Policies and regulation are mostly failing to manage this complex open resource. The success of WASMO illustrates that people's participation in governance is key to quantum changes in development.


The development strategy of Gujarat can be characterised as 360 degrees growth model where people become the drivers of development. In order to empower people locally to guide the growth process, we have initiated Taluka Sarkar — a sub-district citizen centric approach where governance and development is activated at the grass root level. Every Taluka in Gujarat will be empowered and self-sustaining to provide a local platform for driving double digit growth and social development. We are pioneering a new model of growth based on consent from the people rather than control of the Government — this is the essence of our democratic inclusiveness.


Erasing Corruption with Efficiency

Corruption and mismanagement are undercutting growth and threaten to further widen the inequality across the population. Leakage through the public delivery system has diseased outcomes for the poorest for decades and studies estimate impossibly huge amounts of leakage. India requires a full commitment to reverse the leakage and replace the rotten systems. In 2010 we pioneered a direct system of distribution through Garib Kalyan Mela held in all Districts and Sub-Districts. Beneficiaries were informed in advance of their entitlements and transport was organised to the Melas where benefits were allocated systematically. A tremendous Rs 4,859 crore of funds were directly distributed including cheques, auto and cycle repairing kits, sewing machines, cycles for the disabled. Hundred per cent of funds reached 100 per cent of intended beneficiaries through an efficient mass-scale system benefitting more than 3.7 million Gujaratis. The innovation illustrates that commitment to transparent systems can ensure the poor receive entitlements without diversion.


A Governance Environment Enabling all to succeed

Gujarat is showing the country what is possible, and once we walk this path it is irreversible. The result is inclusion, happiness, and people empowered to reach their potential. The political mindset of our country needs to develop a fixation for progress in inclusive development as the primary action of governance. Previously people were satisfied with accepting failures and limitations, and were convinced change would not be possible. These days there is an energy in the nation especially with the youth, that calls and searches for better answers for our deepest problems.


The best measurement of success is by the end-users, our people clearly know whether their lives are better, they are already moving from problem-filled areas to locations driven by success. In Gujarat we are seeing our population move to villages where they now have 24hr electricity, excellent roads, internet connectivity and vibrant employment. Businesses and Governments are choosing Gujarat over others as they have experienced the guarantee of key requirements and innovative methods to fast-track otherwise tedious processes. Our plethora of innovation is resulting in growth in all areas of the economy and a significant change in the quality of life of all our people, in cities and villages.


I have spoken about a vision to develop India's workforce and to strengthen democratic governance as well as open international relations. Beneath all of these principles lie the core values of our country. Vasudheva Kutumbukam reminds us we are one family, a Global family. We should work so that each member of our family is included and connecting to the economy and society. Our ancient wisdom reminds us to ensure happiness, health and goodness for all — Sarve bhavantu sukhinah. This ethos permeates our inclusive growth strategy to ensure no person is left without the opportunity for equality. Most important of all, in Gandhi's land, we are committed to transparency and truth. The value of truth should strengthen our resolve to make decisions that are true to the benefit of our people, and not to serve personal interests. This Indian ethos drives the inspiration for all our initiatives to better serve our people.


The experience of India's development has lessons for all emerging and transforming economies. Access to governance has to be guaranteed with transparent systems that deliver responses and outcomes. The strengthening of democratic governance empowers the population to become active partners in the growth process. Come and see Gujarat where good governance has given new meaning to the people for jal, anna, chatt and shiksha.


It is the exemplary good governance that will then engage citizens at every locality as well as countries of the world to become active partners in India's development.

A SPECTRUM OF SHENANIGANS - B R Haran

A SPECTRUM OF SHENANIGANS

By BR Haran from Chennai

The last 45 years of Dravidian rule (1967 to 2011) has produced the following "remarkable" results:

• The Tamils stand totally divided along caste lines. The Dravidian movement has led to the formation of scores of similar outfits led by worthless politicians/actors/ caste leaders, whose one and only objective was to amass wealth. Now we have similar kind of parties MDMK led by V Gopalasamy aka Vaiko, DMDK led by Actor Vijaykanth, PMK led by Dr Ramadoss, VCK led by Thirumavalavan, etc, doing nothing for the state and its people.

•  Each & every caste/community led by opportunistic leaders have affiliated itself to a political party.

•  Major political parties have their own print & electronic media houses.

•  Water scarcity is still prevalent from capital Chennai to remote villages.

• Many villages are still there without toilets.

•  Hundred per cent power supply is not ensured.

• The status of SCs & STs remains the same without much improvement. The state still has hundreds of worshipping places refusing entry to dalits; hundreds of manual scavengers; scores of caste walls separating dalits and OBCs/BCs/MBCs; two-tumbler system in tea shops in hundreds of towns; separate burial grounds for dalits and refusal of entry even in saloons! In certain villages, the dalits are not allowed to walk on the public road, wear chappals, ride bicycles, wear dhotis folded, wear towels on shoulders, use common wells and get clothes washed or ironed. Laundaries have separate almirahs for dalits!

•  All the castes have been included in the various reserved categories and the state has achieved the "100 per cent backward" status. Brahmins, the only forward community is negligible, as many have migrated out of the state.

•  The primary & secondary education has not seen much improvement. The poor & downtrodden are still not given access to primary & secondary education. Their intelligence quotient is maintained deliberately at a lower rate through the reservation policy in the name of social justice.

•   While their educational access is denied on one side, they are treated as slaves by throwing "freebies" on the other side. They are kept as permanent dependents of the government without empowerment. The financially well-off and educationally empowered OBCs have fully utilised the reservation benefits at the cost of financially weaker MBCs, SCs and STs.

•   Temple lands have vanished to a great extent and the maintenance of thousands of temples built by the ancient kings is in doldrums. Many temples are ruined and in dilapidated condition. The revenue from temples is diverted to other sectors.

•  Churches have come up in maximum number of villages and conversion & evangelisation activities have increased at an alarming rate. There is an unholy nexus between Church and Dravidian parties leading to rampant evangelisation of the state. This nexus has extended to the North and East of Sri Lanka as well, as evidenced by the full backing given by the Church to LTTE from behind.

• Naxalism, Islamic fundamentalism, and Tamil extremism have increased considerably notwithstanding the LTTE activities in the past.

•   The cultured & disciplined Tamils have been transformed into uncultured and immoral 'Dravidians,' and the state, which was famous for its rich religious & cultural heritage has been reduced to a state of anarchy. Thanks to the Dravidian parties, People have become utterly corrupt and corruption has become a way of life in Tamil Nadu. People sell their votes for money!

Full text of the article can be read here:-

http://www.udayindia.org/content_26march2011/cover_story.html

'Conversion, Corruption, Congress and bloody Indians' - by Arindam Bandyopadhyay

Conversion, Corruption, Congress and bloody Indians

Written by: Arindam Bandyopadhyay
March 17th, 2011 |

...Despite officially being only 2.3% of the population (2001 census) Christians in India have been a privileged class. It is hard to believe the allegation that Christians are victims of discrimination. Perhaps unknown to many, the church controls 30 percent of academic institutions and 22 percent of health services in the country. After the Government of India, it is the church that possesses the largest landed property in the country, and a major portion of this land is in posh areas...

...The vast majority of the Christian community of India is happy to coexist with other religious followers within the secular framework of India, but the same is not true about the Christian leadership in the country...

...In this regard, it is to be remembered that many converted Christians keep their Hindu names. It is also often difficult to ascertain the religious affiliations of such person, because our media often conveniently fail to disclose that kind of information for non-Hindus...

...The vast majority of the Christian community of India is happy to coexist with other religious followers within the secular framework of India, but the same is not true about the Christian leadership in the country. Christians at large, like most Hindus, are perhaps not even aware of the menace of conversion by force, allurement or other unethical means that is the root cause of conflict between the followers of Christ and members of other dominant faith, especially in the tribal areas in the country. The Christian community is often held as pawns when the fight against fraudulent conversions to Christianity is projected as a campaign against Christians themselves by the power brokers and by local, national as well as international media. One is tempted to ask that if there is no fraudulent conversion activity, why are the Church leaders bothered wi,,,,,th anti-conversion bills?.....


....Like Muslims leaders, the Christian leaders and Church authorities are pampered by the Congress lead UPA government for their dirty vote bank politics. The Christian community has an unwritten alliance with the current Congress Party and that is obviously due to the presence of Sonia Gandhi as its leader....

 Full text of the article in:    http://www.indiacause.com/blog/2011/03/17/conversion-corruption-congress-bloody-indians/

"Targeting Hindus.." - by Tarun Vijay

http://blogs.timesofindia.indiatimes.com/indus-calling/entry/targeting-hindus

THE TIMES OF INDIA
22 March, 2011

by
Tarun Vijay

Face it squarely. All should have welcomed handing over the cases related to any kind of terror to NIA. Who cares? Anyone belonging to any colour, if found violating the Constitution should be brought to book. The best statement on it came from RSS stalwart and an icon of serving the destitute and the disadvantaged, Bhayyaji Joshi, who assured all help to the government to have such cases investigated. But the state power had some other ideas.

Was the real intention of a government that lies to the nation on WikiLeaks cables and survives, as Arun Jaitley put it aptly, on a political sin, honest?


This government facilitates traitors as simply as that.  And punishes patriots in the hope that it would get some Muslim votes.

Look how a secessionist Geelani is facilitated in Delhi, given a platform to demand India's second partition and then allowed to stay on at the expense of Indians to participate in Pakistan Day, at the house of Pakistan's high commissioner in Delhi.


Afzal's hanging is delayed deliberately to ensure Muslim votes. WikiLeaks cables, sent to Washington by American diplomats, corroborate what every sane Indian believes.

So is the case of handing over cases involving one set of people. The government of Lilliputians wants to prove something that must fetch it some Muslim votes.


They never tried to send the cases of ULFA, or NSCN, or Geelani-Arundhati Roy, or stone pelters of the valley who attacked the security personnel, to NIA.

That would have not fetched them what they wanted.

They treated Gujarat as an enemy country, mocked at its investment claims, as if money poring into Gujarat was meant for Pakistan. And now MP is on their list of assaults for obvious reasons.

One of their leaders shows a chestful of currency notes to a foreign diplomat. Nothing happens and the Prime Minister of the nation tries to obfuscate the issue.


Even Berlusconi appears more honest than our ruling elite.


A news emanating from Srinagar, sent by a national news agency, said that there are allegation that a Hindu temple has been ransacked and taken over by a mafia and a Hindu organization has demanded a CBI probe into that. Oh, too obliged that someone thought that this is news worth any notice. A brief mention, no name of the organization that demanded a probe, no name of the place where the temple was "allegedly" desecrated and no name of the leader of the Hindus who took up the cause, braving bullets.


Replace the term "Hindu temple" with the name of any other faith's place of worship and see the difference.

It pays to be a non-Hindu in this Hindu-majority nation.


Who is responsible for this sorry state of affairs where taking up a Hindu cause needs enveloping it in a secular parlance? Where even the supposedly Hindu nationalists are shy to say the word "Hindu" and the administration and the media empires led by those who still wear a Hindu name feel hesitant to come out in support of justice and fair play, lest they should be "misunderstood" as being communal.


In a situation when temples are desecrated without creating a whimper in the capital and the Prime Minister gleefully hands over small apartments to Hindu refugees in their own independent country without saying a single word of assurance that they would some day go back home, where a political opposition keeps mum on the main player of all sinful activities that is tearing apart the society and its core, thanks should be given to a brave Assange and the courageous leftist editor who chose to publish the cables taking the grave risk to his media empire at a time when most of the bravehearts in the media have turned "Padma durbaris".


If Hindus find themselves at such a receiving end, the blame must be borne by the leaders who claim they are Hindus. The babalogs. Very very rich. Enjoying a very influential list of devotees. Performing miracles. Running huge chains of colleges and "gau shalas".

Just ask them what was the last issue they won for the Hindus?


They have simply no dearth of money. Or influence. But driven by jealousies, hatred for each other, a killing spirit that survives on "unchecked" eavesdropping, and an uncanny intolerance of the intellectual inputs of the critical variety, the Hindu leadership seems to be failing the Hindu cause once again, post-Ayodhya movement.


It has chosen not to answer the inconvenient issues of caste-based discriminations, keeping a silence on incidences like Mirchpur. It never addressed the issue why in India none of the so-called mainstream newspapers has been able to have a single scheduled caste editor or why no scheduled caste leader is seen taking centre stage, in spite of being in a majority within the Hindu population of the country?

It hardly supported the issue of taking on the main player of all that's wrong in politics today. Why? The nation will, one day discuss the most horrendous case of backstabbing in our political life.


The temples and the gods are the same who were there when Karachi, Rawalpindi and Kabul were deserted and when Srinagar's Rainawari found itself exiled.

The same way, our honorable Prime Minister has failed the nation like a failed father.


He has missed the bus of courage and forgotten that individuals are small before national interest and that history is necessarily very ruthless.

 

 

Ganga's connection to Ram Sethu.

 

This is part of the series in my Tamil blog on Tamils (non) conenction to Dravidas. Since I thought it has many important  features, I thought of posting it here in this blog.

My apoloigies to readers who can not read Tamil. I am looking for someone to help in translating these artilces for posting here.
- jayasree

http://thamizhan-thiravidana.blogspot.com/2011/03/47.html

47. கங்கையும், ராமர் சேதுவும்.

குமரிக் கண்டம் எனப்படும் தென்னன் தேசங்கள்

தமிழனது தொன்மையை 10,000 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் காட்டுகிறது

என்பதைக் கடந்த சில கட்டுரைகள் மூலம்    தெரிந்து கொண்டோம்.

தமிழ் மக்கள் ஒவ்வொரு ஊழியின் போதும்

கடல் கோளிலிருந்து தப்பி வேறு இடங்களுக்கு இடம் பெயர்ந்திருக்கின்றனர்.

3500 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த 3- ஆம் ஊழியின் போது

தற்போதைய தமிழ் நாட்டுக்குப் பெயர்ந்திருக்கின்றனர்.

ஆனால் ஸ்ரீமத்  பாகவதம் சொல்வதைப்போல (பகுதி 38)

திராவிட நாட்டுப் பகுதியிலிருந்து வெள்ளத்திலிருந்து தப்பி

வடக்குக்குக் குடி பெயர்ந்தார்கள் என்று ஓரிடத்திலும் சொல்லப்படவில்லை.

இதிலிருந்து தமிழ் நாட்டு மக்கள்

வட இந்தியாவுக்கோ,

சிந்து சமவெளிப் பகுதிக்கோ இடம் பெயரவில்லை என்பது தெளிவாகிறது.

அவர்கள் 'சிவனே' என்று,

தென்னாட்டுடைய சிவனைப் பணிந்து

தென்னன் தேசங்களில்தான் இருந்திருக்கிறார்கள்.

முதல் ஊழியின்போது பாதிப்பு அதிகம் இல்லாமல்,

தென் மதுரையிலேயே தொடர்ந்திருக்கிறார்கள் (12,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்).

2-ஆம் ஊழியின் போது, கபாடபுரம் வந்திருக்கிறார்கள்.

இதுவும் இந்தியாவின் தென் பகுதியில்தான் இருந்திருக்கிறது.(8000 ஆண்டுகளுக்கு முன்)

3-ஆம் ஊழியின் போது, தற்போதைய மதுரைக்குக் குடி பெயர்ந்திருக்கிறார்கள். (3500 ஆண்டுகளுக்கு முன்)

3- ஆம் ஊழியும், மாக்ஸ் முல்லர் போன்றவர்கள் சொன்ன

ஆரியப் படையெடுப்பும் ஒரே காலக்கட்டமான 3500 ஆண்டுகள்.

அந்த சமயம் தென் கடலில் கடல் நாசத்தை அனுபவித்து,

தென்தமிழ் நாட்டுக்கு வந்தார்கள் தமிழர்கள் என்பது சங்கத் தமிழ் தரும் செய்தி.

அப்படி இருக்க,

அதே காலக் கட்டத்தில் சிந்து சமவெளிப் பகுதியில் தமிழர் இருந்தனர் என்பதும்

அவர்கள் ஆரியர்களுடன் போரிட்டு,

தோற்று தமிழகப் பகுதிகளுக்கு வந்தனர் என்பதும் எப்படி நடக்க முடியும்? 

தமிழர்களது பூர்வீகத்தைப் பற்றி எதுவுமே அறிந்து கொள்ளாத ஐரோப்பியர்

தங்கள் காலனி ஆதிக்கத்துக்கு உறுதுணையாக உருவாக்கியக் கருத்து அது,

அதைத் தமிழன் எப்படி ஏற்றுக் கொள்ளலாம்?

அதை வைத்து ஒரு நூற்றாண்டு காலமும் அரசியல் செய்து வருகிறார்களே,

இவர்கள் தமிழ்த் துரோகிகள் அல்லவா?

ஆதிக்கம் செய்ய வந்தவன் தனக்கு வேண்டியதை வேண்டிய மாதிரி பேசுவான்.

தமிழ் நூல்களைக் கரைத்துக் குடித்தவர்கள் என்று சொல்லிக் கொள்ளும் இவர்களுக்கு

எங்கே போயிற்று புத்தி?

தமிழ் நூல்களைப் படித்தும் தமிழர் சரித்திரத்தைத் தெரிந்து கொள்ளவில்லையா?

அல்லது தமிழ் நூல்களைப் படித்தாற்போல பாவனை காட்டுகிறார்களா?

தமிழ் நூல்களில் வரும் மற்றொரு முக்கிய செய்தி ராமர் சேது பாலத்தைப் பற்றியது.

சேது பாலம் கட்டப்பட்டது என்று தெரிவிக்கும் தமிழ்ப் பகுதிகளை நான் இங்கு தரவில்லை.

(தனிக் கட்டுரையாக தருகிறேன்)

இங்கு தமிழன் தொன்று தொட்டு,

தென் நிலங்களில்தான் இருந்திருக்கிறான் என்பதை மேலும் நிரூபிப்பதற்கும்,

ஸ்ரீமத் பாகவதம் சொல்லும் கடல் கோளில் தப்பி

திராவிட நாட்டிலிருந்து வட இந்தியப் பகுதிக்குச் சென்ற மக்கள் யார்

என்று தெரிந்து கொள்வதற்கும்,

ராமர் சேதுவைப் பற்றியும்,

கங்கை தோன்றின விவரங்களையும் நாம் தெரிந்து கொள்ள அவசியம் இருக்கிறது.

இன்றைக்கு 12,000 ஆண்டுகளுக்கு முன் முதல் சங்கம் ஆரம்பித்திருக்கிறது.

அதை ஆரம்பித்தவர் இறையானார்.

சிவ பெருமானே பாண்டிய குலத்தின் மன்னாகி

தமிழை வளர்த்திருக்கிறார்.

அந்தப் பாண்டிய குலத்தில் உமையம்மையே தடாதகைப் பிராட்டி

என்னும் மகளாகப் பிறந்து மீனாட்சி அம்மை என்று அழைக்கப்பட்டாள்.

திராவிடவாதிகளது நாத்திகப் பேச்சில் மயங்கும் தமிழர்கள் இதெல்லாம் கற்பனைக் கதை என்பார்கள்.

ஆனால் அவர்கள் தலைவர் கண்ணகிக்குக் கொடி தூக்கும் போது ஆனந்தமாக ஆமோதிப்பர்.

அந்தக் கண்ணகி யார்?

சேரன் செங்குட்டுவன் கண்ணகிக்குக் கோவில் எழுப்பிய போது,

தெய்வமாக இருந்த அவள், தான் பாண்டியன் மகளாக அவதரித்த மீனாட்சி அம்மை என்கிறாள்.

சிலப்பதிகாரம் வாழ்த்துக் காதையில்,

ஆராயாமல் கோவலனுக்குத் தண்டனை அளித்த

'தென்னவன் தீதிலன்' – அதாவது பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் குற்றமற்றவன் என்றும்,

தானே பாண்டியனுக்கு மகளாகப் பிறந்த மீனாட்சி என்றும்,

தானே கண்ணகியாகக் கோவில் கொண்டிருக்கிறேன் என்றும் சொல்கிறாள்.

1800 ஆண்டுகள் முன் வரையில்,

தென்னன் பெருமையும்,

அவன் குடியில் மீனாட்சி பிறந்ததும்,

அவளை சிவ பெருமானே மணந்ததும்,

அவரே பாண்டியர்களுக்கு வழிகாட்டியாக இருந்ததும்

சர்வ சாதாரணமாக ஒத்துக் கொள்ளப்பட்ட வரலாறாகும்.

இதில் உண்மையில்லை என்றால்

அத்தனை ஆயிரம் காலம் அந்தக் கதை மக்களிடையே புழங்கி இருக்காது.

இதில் உண்மையில்லை என்றால்சங்கம் வளர்த்தார்கள் என்பதும் பொய் என்றாகிவிடும்.

சங்க நூல்கள் என்பதும் பொய் ஆகி விடும்.

அந்தத் தென்னன் வளர்த்த மொழி தமிழாகும்.

அதைப் பேசிய தமிழன் தென்புலத்திலிருந்துதான் வந்தான் என்று

மேலும் உறுதி செய்யும் இந்தத் தொடரில்

வேறு சில முக்கிய குறிப்புகளை ஆராய வேண்டியிருக்கிறது.

அதில் ஒன்று கங்கை நதியாகும்.

பனியுகம் நடந்து கொண்டிருந்தபோது கங்கை ஓடவில்லை.

ராமனது முன்னோனான பாகிரதன் காலத்தில்தான் கங்கை பூமியில் ஓட ஆரம்பித்தது.

மீனாட்சி அம்மையின் தாயாரான காஞ்சன மாலை

அந்தக் கங்கைக்குத் தீர்த்த யாத்திரை செல்ல விரும்பினாள்,

என்கிறது திருவிளையாடல் புராணம்.

(அவள் இருந்த இடம் தென் மதுரை என்பது நினைவிருக்கட்டும்.)

அதாவது முதல் சங்கம் ஆரம்பித்த காலமான 12,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்

கங்கை ஆறு வட இந்தியாவில்ஒரு புண்ணிய நதியாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

ஆரியப் பண்பாட்டில் முக்கிய அங்கம் வகிக்கும் கங்கை

12,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே

ஒரு புண்ணீய யாத்திரை ஸ்தலமாக இருந்திருக்கிறது என்றால்,

மாக்ஸ் முல்லர் போன்றவர்கள் சொல்லும் ஆரியப் படையெடுப்பு அர்த்தமற்றதாகி விடுகிறது.

சிவனுடன் சம்பந்தப்பட்ட கங்கை போன்ற புண்ணிய தீர்த்தங்களுக்குப் போய் வருமாறு

காஞ்சன மாலையிடம் கோதம முனிவர் சொல்கிறார் (தி–பு 884).

ஆனால் கங்கை எங்கோ தொலைவில் இருக்கவே,

தன் மாமியார் அலைய வேண்டாம் என்று

எல்லாப் புண்ணிய தீர்த்தங்களையும் தென் மதுரையிலேயே கொண்டு வருகிறார் சிவ பெருமான்.

தென்மதுரை என்பது நாம் முன்னம் காட்டினாற்போல எங்கோ தெற்கில் இருந்தால்தான்,

இமய மலைக்கு அருகில் உள்ள கங்கைக்குச் செல்வது என்பது நெடுந்தூரப் பயணமாக இருந்திருக்கிறது.

இந்த கங்கை உண்டான காலம் தெரிந்தால்,

எந்தக் காலக் கட்டத்தில் திராவிடப் பகுதியிலிருந்து மக்கள் வடக்குக்குக் குடி பெயர்ந்தனர் என்று கண்டு பிடிக்க முடியும்.

ஏனெனில் அப்பொழுது குடி பெயர்ந்தவன் மனு ஆவான்.

அவனது வம்சத்தில் வந்தவன் இக்ஷ்வாகு.

அவனுடைய வம்சத்தில் வந்த பாகீரதன்.

அந்த பாகீரதனே இமய மலையிலிருந்து கங்கையைக் கொண்டு வருகிறான்.

கங்கோத்திரி என்னும் பனிக் கருவிலிருந்து கங்கை உண்டாகிறது. 

                 கங்கோத்திரி இருக்கும் மலை

பனியுகம் உச்சம் அடைந்த காலமான 20,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்

இமயமலையிலும் பனிப் போர்வை அதிகரித்தது.

கங்கையின் உற்பத்தியைப் பற்றிச் சொல்லும் ராமாயணம் தரும் விவரங்கள்

கங்கோத்திரி என்னும் பனிக் கரு உயரமாக வளர்ந்ததைக் கதை ரூபமாகத் தருகிறது.

(வால்மீகி ராமாயணம் – 1- 35 முதல் 43 வரை)

இமயமலையை இமவான் என்னும் அரசனாகச்  சித்தரிக்கிறது.

அவனுக்கு இரண்டு மகள்கள்.

அவர்களுள் மூத்தவள் கங்கை, இளையவள் உமை.

மூத்தவளான கங்கை மேலுலகத்துக்கு வர வேண்டும்

என்று மேலுலகவாசிகள் கேட்டுக் கொள்ளவே

அவள் மேலுலகம் நோக்கிச் சென்றாள்.

பனியுகத்தின் போது மேலும் மேலும் கங்கோத்திரி என்னும் பனிக் கரு வளர்ந்ததை இது குறிக்கிறது.

மேல் நோக்கி வளரவே,

மேலுலகம் என்று பொருள் படும் தேவ லோகம் என்று பொருள் படுகிறது.

அதனால் அந்த நிலையில் கங்கைக்கு 'தேவ கங்கை' என்று பெயர்.

கங்கையின் தங்கையான உமை, சிவனைக் கணவனாக அடையத் தவம் இருந்தாள்.

இதன் மூலம், கங்கோத்திரி போலவே மற்றுமொரு பனிக் கருவும் இமயமலையில் இருந்தது என்று தெரிகிறது.

அவள் சிவனுடன் கூடும் நேரத்தில்,

அந்தச் சேர்க்கையால் உண்டாகும் குழந்தையை உலகத்தால் தாங்க இயலாது

என்று ரிஷிகள் தடுத்து விடுகின்றனர்.

அதை சிவனும் ஏற்றுக் கொள்கிறான்.

இதனால் கோபமுற்ற உமை உலகுக்குக் குழந்தை பிறக்கக்கூடாது என்று சாபமிடுகிறாள்.

இந்தக் கதை இயற்க்கையில் நடந்ததை எடுத்துக் காட்டுகிறது.

பனியுகத்தின் போது இமயமலையில் உண்டான

ஒரு பனிக் கருவை உமை என்று உருவகப்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.

அவளுக்கும், சிவனுக்கும் ஏற்ப்ட்ட சேர்க்கையால் பிறக்கும் பிள்ளை நதியாகும்.

சிவன் வெப்பத்துக்குப் பெயர் போனவன்.

பனி யுகம் முடிந்து இமய மலையில் வெப்பம் பரவும் போது,

பனிக் கரு உடைந்து, ஆறாகப் பெருக்கெடுக்கும்.

அப்படி நடக்க இருந்த ஒரு சாத்தியம் நடக்காமல் போனது என்பதை இந்தக் கதை காட்டுகிறது.

அதாவது உமை என்னும் பனிக் கரு உருகுவதற்கு ஏற்றவாறு அவள் உண்டான பகுதியில் வெப்பம் இல்லை.

இந்தப் பகுதி காஷ்மீரத்தில் இருக்கும் அமர்நாத் மலையாக இருக்கலாம். 

காஷ்மீரத்தில் அமர்நாத் மலை இருக்குமிடம் புள்ளியாக இந்தப் படத்தில்

அந்த இடத்தைப் பருப்பதம் என்று என்று தமிழில் வழங்கி இருக்கிறார்கள்.

அங்குள்ள குகையில் பனி லிங்கம் வளருவதும், பிறகு குறைவதும்

இந்தக் கதையுடன் ஒத்துப் போகிறது.

வால்மீகி ராமாயணத்தில் விஸ்வாமித்திரர் விவரிக்கும் இந்தக் கதையில்

அடுத்து நடந்த சம்பவங்களைப் பார்ப்போம்.

சிவனது வீரியம் வீணாகக் கூடாது என்று

அந்த வீரியத்தை அக்கினி பகவான் எடுத்துக் கொள்கிறான்.

அப்படி எடுத்துக் கொண்ட அக்கினி பகவான்,

உமையின் அக்காவான கங்கையை அடைந்து

அவள் மீது பரவச் செய்கிறான்.

இந்த வர்ணனை மிகத் தெளிவாக கங்கோத்திரி வெப்பம் அடைந்தைக் காட்டுகிறது.

அதாவது பனியுக முடிவில்

முதலில் ஒரு பெரும் ஆறு

அமர்நாத் பகுதியில் உருவாக சாத்தியம் இருந்தது.

ஆனால் அது நடக்கவில்லை.

மாறாக அந்தப் பனிக் கருவுக்கும் பழமையான கங்கோத்திரி இருக்கும் பகுதியில்

வெப்பம் பரவ ஆரம்பித்திருக்கிறது.

அதன் காரணமாக கங்கோத்திரியின் பனிக்கரு உடைந்தது.

அதில் வெளிப்படும் ஆற்று நீர் மிகவும் வேகமாகப் பூமியில் விழுந்து நாசம் செய்து விடும்.

எனவே அதை சிவன் தனது முடியில் தாங்கிக் கொண்டு,

அவள் வேகத்தை மட்டுப்படுத்தி,

நிதானமாகப் பூமியில் விழச் செய்தார்.

இந்த விவரஙகளும் உண்மையில் இயற்கையில் இருக்கின்றன.

அதி வேகமாக வெளிப்படும் கங்கை மலையிலிருந்து கீழே இறங்கும் வழியில்,

ஜடாமுடியைப் போல சுருண்டு சுருண்டு மலைப் பாதை இருக்கிறது.

அதன் வழியாக இறங்கும் போது கங்கையின் வேகம் குறைந்து விடுகிறது.

முடிவில் அவள் பூமியை அடையும் போது,

மக்கள் எளிதில் அணுகும் வண்ணம் அவள் அமைதியாக வருகிறாள்.

அப்படி அவள் முதன் முதலில் இறங்கி வந்த போது,

இக்ஷ்வாகு குல அரசனான பாகீரதன் பின்னால் வந்து

அவன் அழைத்துச் சென்ற இடத்தை அடைந்து

தான் எந்த காரணத்துக்காகப் பிறந்தாளோ அந்த காரணத்துக்காக

அதாவது இறந்தவர்களுக்கு விமோசனம் தருவதற்காகத்

தன் முதல் பணியை ஆற்றினாள்.

அப்படி அவள் முதலில் விமோசானம் தந்த இடம் தமிழ் நாட்டில் உள்ள ராமேஸ்வரம்.

கங்கை முதலில் கால் பதித்த அந்த இடத்தில்

என்றென்றும் அவளைப் பணிந்து மக்கள் பயன் பெற உதவுவது ராமர் சேதுவாகும்.

இது என்ன புதுக் கதை என்று ஆச்சரியப்பட வேண்டாம்.

கங்கையின் உற்பத்தியை விளக்கும் ராமாயண விவரங்களுடன்,

சங்கத் தமிழும் தரும் செய்தி இது.

ராமனது வம்சாவளியில் பாகீரதன் 24 ஆவது அரசன் (பகுதி 13).

அவனுக்கு முன்னால் 20 ஆவது அரசன் சகரன் என்பவன்.

அந்த சகரன் அஸ்வமேத யாகம் செய்தான்.

அந்த யாகத்தின்போது  குதிரை காணாமல் போய் விட்டது.

அதைத் தேட தனது மகன்களை அனுப்பினான் சகரன்.

அவர்கள் மொத்தம் 60,000 பேர்.

அவர்கள் குதிரையைத் தேடிக் கொண்டு செல்லும் வழியெல்லாம்,

பூமியை வெட்டி, உடைத்துக் கொண்டும் தேடினார்கள்.

அதனால் பல உயிரினங்களும் துன்பப்பட்டன.

அந்த நேரத்தில் பூமி பிளப்பது போன்ற சப்தமும் கேட்டது.

இது ஒரு பூகம்பம் நடந்து என்பதைக் குறிக்கலாம்.

பூமியில் தேடிக் கொண்டே அவர்கள் கடலருகே வருகிறார்கள்.

அங்கும் அவர்கள் பூமிக்கடியில் தோண்டித் தேடினார்கள்.

பூமிக்கடியில் அவர்கள் தோண்டிக் கொண்டு சென்ற திசைகளும் சொல்லப்பட்டுள்ளன.

முதலில் கிழக்கே சென்றார்கள்.

ஆனால் அங்கு கிழக்குத் திசை யானை இருந்தது.

இங்கு மேலும் சொல்லப்படும் விவரம் முக்கியமானது.

அந்த யானை தன் தலை மீது கிழக்குத்திசை பூமியை வைத்துக்கொண்டுள்ளதாம்.

அவ்வபோது அதற்கு சிரமாக இருக்கும் போது தன் தலை மீதுள்ள பாரத்தை இறக்கி வைக்குமாம்.

அதனால் நிலநடுகக்ம் ஏற்படும் என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. (வா. ராமாயணம் 1-10-15)

தமிழில் பூகம்பம் என்கிறோமே அதுவே சமஸ்க்ருதத்திலும்.

"பூமி கம்ப ததா பவேத்'  என்கிறது ராமாயணம்.

அதாவது பூமித்தட்டின் எல்லைப்பகுதியை இது குறிக்கிறது.

அதை உடைக்கப் பார்த்தால் என்ன விளைவுகள் ஏற்படுமோ, அதனால்

அவர்கள் தென் திசை நோக்கித் திரும்பினார்கள்.

கடலுக்குள் அவர்கள் தோண்டிச் சென்று கொண்டிருந்தார்கள்.

தென் திசையில் பல தூரம் சென்றதும், அங்கும் தென் திசை யானைக் கண்டார்கள்.

இதுவும் பூமித்தட்டோ அல்லது ஃபால்ட் (Fault) எனப்படும் விரிசலாகவோ இருக்க வேண்டும்.

இந்த விரிசல் பகுதியில் நிலநடுக்கங்கள் ஏற்படும்.

எனவே அவர்கள் மேற்கு நோக்கித் திரும்பினார்கள்.

அங்கும் திசை யானை இருக்கவே,

வடக்கு நோக்கித் திரும்பினார்கள்.

அங்கும் திசை யானை இருக்கவே, வட கிழக்கு நோக்கித் திரும்பினார்கள்.

அங்கு கபில முனிவரது ஆஸ்ரமத்தில் அஸ்வமேத யானையைக் கண்டார்கள்.

கபிலர் அதைத் திருடி வந்திருக்கிறார் என்று கருதி அவரைத் தாக்கச் சென்றனர்.

அப்பொழுது அவர் 'ஹூம்' என்று ஒலி எழுப்பினார்.

அதில் அவர்கள் அனைவரும் சாம்பலாகி விட்டனர்.

60000 சகர மகன்கள் சாம்பலானது ஒரு பெரும் குன்றாக அங்கு இருந்தது.

தன் மகன்கள் வரவில்லையே என்று பேரன் அம்ஷுமானை அனுப்புகிறான் சகரன்.

சகர மகன்கள் தோண்டிச் சென்ற அடையாளத்தைக் கொண்டே

அவன் தேடிச் சென்று கபிலர் இருப்பிடத்தை அடைந்தான்.

அங்கு நடந்ததைக் கேள்விப்பட்டு கபிலரிடமிருந்து குதிரையைப் பெற்றான்.

ஆனால் அகாலமாக, கோர மரணம் அடைந்த தன் முன்னோர்களான சகர மகன்கள்

நற்கதி அடைய பித்ரு தர்ப்பணம் செய்ய விரும்பினான்.

நடந்த துர் மரணத்துக்கு நற்கதி கிடைக்க வேண்டுமென்றால்,

கங்கையில் தர்ப்பணம் செய்ய வேண்டும்.

அந்தக் கங்கையோ இமய மலை முகட்டில் பனிக்கருவில் இருக்கிறாள்.

எனவே அவளை பூமிக்குக் கொண்டு வர வேண்டும் என்று அவன் முயன்றான்.

அவனது வாழ் நாளில் அது நடக்கவில்லை.

அவனது மகன் திலீபனும், தவமிருந்து கங்கை வரப் பிரார்த்திக்கிறான்.

அப்பொழுதும் கங்கை வரவில்லை.

அவனது மகனான பாகீரதன் பிரயத்தனப்பட்ட போது கங்கை வெளிப்பட்டாள்.

பூமியில் விழுந்த கங்கை சகர மகன்கள் வெட்டிச் சென்ற பள்ளத்தில் விழுந்து

பாகீரதன் பின்னால் செல்லத் தொடங்கினாள்.

அந்தப் பாதை கடலுக்குள்ளும் சென்றதால்

அதில் தொடர்ந்து சென்று

அவள் கபிலர் ஆஸ்ரமத்துக்கு அருகே

குன்றாக இருந்த சாம்பலைக் கரைத்தாள்.

அதனால் துர் மரணம் அடைந்த சகர மகன்கள் விடுபட்டு

இறந்தவர்கள் செல்ல வேண்டிய உலகங்களுக்குச் சென்றனர்.

கங்கை கரைத்த அந்த இடத்திலேயே பாகீரதன் பித்ரு தர்ப்பணம் செய்து வழிபட்டான்.

அந்த இடம் சேதுப் பாலம் இருக்கும் பகுதியில் உள்ள ராமேஸ்வரமாகும்.

இந்தக் கதை இருக்கட்டும்.

உண்மையில் இப்படி நடந்திருப்பது சாத்தியமா?

ராமாயணம் சொல்லும் தோண்டிய வழியைப் பார்த்தால் இது சாத்தியம்.

சகர மகன்கள் கடலுக்கு வந்தது என்பது வங்காள விரிகுடாக் கடலாகும்.

அதில்தான் கங்கை கலக்கிறது.

அதற்கு மேல் கடலில் நமக்கு ஒன்றும் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை.

ஆனால் பனியுகம் இருந்த காலத்தில் இந்தக் கடலில் நீர் அதிகம் இல்லை.

வங்காள விரிகுடாக் கடலின் மட்டம் உயரமானது.

அது கலக்கும் இந்தியக் கடலின் மட்டம் தாழ்வானது.

இந்தியக் கடல் 20,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்

இப்பொழுது இருப்பதை விட 150 மீட்டர் முறைவாக இருந்தது என்று பார்த்தோம்.

அந்தக் கடலில் நீர் மட்டம் குறையக் குறைய,

வங்கக் கடலின் நீரும் இந்தியக் கடலை நோக்கிச் சென்று விடவே குறைந்திருக்கும்.

அதனால் கரையோரப் பகுதிகளில் நிலப் பாகம் வெளியில் தெரிந்திருக்கும்.

எனவே இன்றைக்கு இருக்கும் இந்தியக் கிழக்குக் கடற்கரை

இன்னும் கடலுக்குள் நீண்டிருக்கும்.

அந்தப் பகுதியில் சகரர் மகன்கள் வெட்டிச் சென்றிருக்கிறார்கள்.

இதை உறுதி படுத்தும் வண்ணம்

வங்கக் கடலின் அடித்தள வரைபடம்

ஒரு ஆச்சரியமான அமைப்பைக் காட்டுகிறது.

வங்கக் கடலின் அடித்தளத்தை ஆராய்ந்து,

அதன் அடிவாரத்தின் அமைப்புகளைத் தரும் விஞ்ஞானிகள் கொடுத்துள்ள இந்த வரை படத்தைப் பாருங்கள்.

இதில் கடலோரத்தில் கால்வாய் போன்ற அமைப்புகள் தெரிகின்றன.

இவற்றின் ஆழம் 130 மீ, 80 மீ, 60 மீ, 30 மீ ஆகும்

என்று இந்த ஆராய்ச்சியாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

இவை பனியுக கால முடிவில் ஏற்பட்டவை என்கின்றனர்

(18,000 ஆண்டுகள் தொடஙகி 15,000 ஆண்டுகளுக்குள் எற்பட்டிருக்க வேண்டும்)

இந்தியக் கடலில் இந்த ஆழத்தில் அப்பொழுது கடல் நீர் இல்லை.

இந்தியக் கடலை விட வங்கக் கடல் உயரம் அதிகம்.

எனவே இந்தியக் கடலில் 150 மீ ஆழத்தில் நீர் இருந்த போது

வங்கக் கடல் இந்தியாவுக்குக் கிழக்கே தொலைவில் இருந்திருக்க் வேண்டும்.

இந்தப் படத்தில் அந்தக் கால்வாய்கள் செல்லும் வழியைப் பாருங்கள்.

கடலோரமாக இலங்கையை ஒட்டிச் என்று,

பிறகு இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையே புகுந்து

ராமர் சேது பாலத்தை அடைந்து

பிறகு தென் திசை நோக்கித் திரும்புகிறது.

(இந்தப் படஙளைக் கொண்ட வங்கக் கடல் அடிவார ஆராய்ச்சியை இந்த லிங்கில் படிக்கலாம்

http://drs.nio.org/drs/bitstream/2264/449/1/J_Indian_Geophys_Union_4_185.pdf )

ராமாயணம் சொல்லும் விவரத்தையும், இதையும் ஒப்பிடுவோம்.

சகர மகன்கள் வெட்டிய மொத்த நிலப்பரப்பைப் பற்றி குறிப்பு இருக்கிறது.

60,000 மகன்களும் ஆளுக்கு ஒரு சதுர யோஜனை ('ஏக ஏகம் யோஜனா')

வெட்டினர் என்கிறது.

ஒரு யோஜனை என்பது ஏறத்தாழ 8 மைல்களாகும்.

எனவே 60,000 மகன்களும் 4,80,000 சதுர யோஜனை வெட்டியிருக்க வேண்டும்.

இதை நீளவாக்கில் எடுத்துக் கொண்டால்

மொத்தமாக சுமார் 700 மைல் தொலைவுக்குள் வெட்டியிருக்க வேண்டும்.

அதாவது 1000 கி.மீட்டருக்குக் குறையாமல் தோண்டியிருக்க வேண்டும்.

மேலே காட்டப்படட் படத்தில் உள்ள தூரம் ஏறக்குறைய அவ்வளவு இருக்கும்.

கல்கத்தாவுக்கும் கொழும்புவுக்கும் இடையே விமானப் பயணத் தூரம் 1965 கி.மீ.

எனவே கடலில் காட்டப்பட்டுள்ள தூரம் 1000 கி.மீட்டருக்குக் குறையாமல் இருக்கும்.

முதலில் சகர மகன்கள் தோண்டும் போது நில நடுக்கம் உண்டாகியிருக்கிறது.

அதன் சப்ததையும், அதிர்வையும் அவர்கள் உணர்ந்திருக்கிறார்கள்.

அவர்கள் கடலில் நுழைந்தார்கள் என்று சொன்னது,

ஒரு காலத்தில் கடலாகப் பரவியிருந்து,

நீர் மட்டம் குறைந்து விட்ட வங்கக் கடலில் நுழைந்திருக்கிறார்கள் என்பது புலனாகிறது.

அதில் முதலில் கிழக்கு நோக்கிச் சென்றிருக்கிறார்கள்.

அங்கு 90 டிகிரி மலை இருக்கிறது.

இன்றைக்கு அந்த மலை கங்கையாற்றுடன் வந்து விழும் வண்டல் மண்ணினால்

பல கி.மீ தூரம் புதைந்து விட்டது.

இந்தப் பகுதியில், நிலநடுக்க அபாயம் உள்ளது.

மேலும் இந்த ஆராய்ச்சியில் கிழக்கு முகமாக ஒரு நீள் பள்ளம் இருப்பது தெரிய வந்துள்ளது.

அது உண்டான காலக் கட்டத்தை அறிய முடிந்தால்,

அது சகரர் காலத்தில் கடலில் எற்பட்ட பூகம்பத்தால் விளைந்ததா என்று தெரியும்.

எனவே சகர மகன்கள் தெற்கு நோக்கியே வந்திருக்கின்றனர்.

அங்கு இலங்கைதீவு ஒரு பூகம்ப விரிசல் (Fault) பகுதியில் இருக்கவே அதைச் சுற்றி வெட்டியிருக்கின்றனர்.

அங்கிருந்து மேற்கில் திரும்பி,

பிறகு வடக்கில் வெட்டிச் சென்று

அங்கும் பூகம்பப் பகுதிகளாக இருக்கவே

வட மேற்காக தற்போதைய ராமேஸ்வரத்தை அடைந்திருக்கின்றனர்.

அங்கு குதிரைக் கண்டிருக்கின்றனர்.

அவர்கள் அனைவருமே கபில முனிவரது ஹூங்காரத்தினால் சாம்பலாயினர் என்று சொன்னது,

அங்கிருந்த பூகம்ப விரிசலால் வெப்பம் ஏற்பட்டு இறந்திருக்கலாம் என்று தெரிகிறது.

இதை நிச்சயமாக நாம் சொலல்லாம்.

ஏனெனில் ராமர் சேதுவுக்குக் கீழே எரிமலை புதைந்திருக்கிறது.

ஜியலாஜிகல் சர்வே ஆஃப் இந்தியாவின் ஓய்வு பெற்ற மேலாளரான திரு கே. கோபால கிருஷ்ணன் என்பவர்

சேது சமுத்திரத் திட்டத்தை அமல் படுத்தக் கூடாது

என்று கொடுத்துள்ள காரணங்களில் முக்கியமான ஒன்று,

அந்தப் பகுதியில் வென்னீர் ஊற்றுக்களில் இருப்பது போல வெப்பம் உண்டாகிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதே.

அதனால் உள்ளுக்குள் எரிமலை வாய் இருகக்கூடும்.

அங்கு மன்னார் பகுதியில் கடலுக்குள் எரிமலை இருக்கிறது

என்றும் அவர் கூறியுள்ளது முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.

பூமிதட்டின் எல்லைகளில் மட்டுமல்லாது,

அந்தத்தட்டுகளின் பல இடஙகளிலும்,

பூமியின் அடிவாரம் பிளந்து பூகம்பம் வரக்கூடிய அறிகுறிகள் நிறையவே உள்ளன.

அப்படிப்பட்ட இடங்களில் எரிமலைகள் உண்டாகலாம்.

நில நடுகக்மும் ஏற்படலாம்.

சகர மகன்கள் வங்கக் கடலைத் தோண்டியபோது

எங்கெல்லாம் பூமி விரிசல்கள், (ஃபால்ட்) இருந்தனவோ

அந்த இடங்களைத் தவிர்த்திருக்கிறார்கள்.

அப்படி அவர்கள் தவிர்த்த ஒரு பகுதி ராமர் சேது.

கடல் மட்டம் குறைவாக இருந்த காலக்கட்டத்தில்

அந்த இடத்தில் எரிமலையின் உஷ்ணம் நன்கு வெளிப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

அதனால் சகர மகன்கள் எரிந்து சாம்பலாயிருக்கின்றனர்.

அவர்கள் வெட்டிய வழியில் கங்கை நதி ஓடி வந்திருக்கிறது.

அவள் முதலில் விமோசனம் கொடுத்தது இந்த சகர மகன்களுக்குத்தான்.

சிவனது வெப்பத்தைத் தாங்கியவள் அவள் என்று முன்னமேயே சொல்லப்பட்டது.

அழிக்கும் தொழிலுக்கு அதிபதியாக சிவன் இருக்கவே,

எங்கெல்லாம் அழிவிலிருந்து விமோசனம் தேவையோ

அங்கெல்லாம் அந்த சிவனது தலையிலிருந்து இறங்கிய கங்கையும் இருப்பாள்.

சிவனும் குடி இருப்பான்.

கங்கையின் முதல் பாப விமோசனம் நடந்த ராமேஸ்வரத்தில்

பாகீரதன் லிங்க பிரதிஷ்டை செய்து வழிபட்டிருக்க வேண்டும்.

கடல் மட்டம் ஏறாத பல வருடங்கள் வரை

மக்கள் அந்த இடத்தில்தான் பித்ரு தர்ப்பணம் செய்திருப்பர்.

ராமேஸ்வரப் பகுதியில் கடலுக்குள் வெப்பம் இருக்கவே

இன்றும் அந்தப் பகுதி கடலுக்கு 'அக்கினி தீர்த்தம்' என்றே பெயராகும்.

வங்கக் கடல் மட்டம் மிகவும் குறைவாக இருந்தது என்றும் 
அதை கங்கை நதி நிரப்பியது என்றும் 
சொல்லும் ஒரு விவரம் மஹாபாரதத்தில் இருக்கிறது.
இந்த விவரம் பனியுகத்துடன் தொடர்பு கொண்ட ஒரு இயற்கை நிகழ்வைக் காட்டுகிறது.

பூமியின் அச்சின் சாய்மானம் மாறிக்கொண்டே இருக்கவே
பனியுகம் ஏற்படுகிறது என்று கண்டோம்.
விந்திய வளர்ந்து போனதும், 
அதை அகஸ்தியர் அடக்கியதும் பற்றி
பகுதி 42 இல் கண்டோம்.
அகஸ்தியர் தென் பகுதிக்கு வந்த போது நடந்த அந்த நிகழ்ச்சியின் 
இயற்கை தாத்பர்யத்தயும் கண்டோம்.
தற்சமயம் இருப்பதை விட கடகரேகை சற்று வடக்கில் இருந்தது என்றும் கண்டோம்.

அப்படி இருந்த காலக்கட்டம் 17,000 தொடங்கி 13,000 ஆண்டுகளுக்குள் 
இருந்திருக்க வேண்டும் என்றும் கண்டோம். 
அந்த அமைப்பு இருந்த காலக்கட்டத்தில் 
வங்ககடல் வற்றிப் போன நிலையில் இருந்திருக்கிறது.


அகஸ்தியர் விந்திய மலையைத் தாண்டி தெற்கே செல்லும் போது
அடுத்த சம்பவமாக கடல் நீரைக் குடித்தார் என்கிறது மஹாபாரதம் 
(வன பர்வம் - 104,105 & 106) 

காலகேயஸ் என்னும் அசுரன் தொந்திரவு கொடுத்ததாகவும், 
அவன் கடலில் ஒளிந்து கொண்டதாகவும்,
அந்த அசுரனைப் பிடிக்க அகஸ்தியர் கடல் நீரைக் குடித்தார் என்றும்
விவரங்கள் தரப்பட்டுள்ளன.

அந்தக் கடல் வங்க கடல் என்று தெளிவாகிறது. 
ஏனெனில் கடல் நீர் வற்றி விடவே கவலை வேண்டாம். 

இக்ஷ்வாகு குலத்தில் பாகீரதன் என்னும் அரசன் வருவான், 

அவன் கங்கையைக் கொண்டு வருவான். 

அந்தக் கங்கை நீரால் இந்தக் கடல் நிரம்பும் என்று 
மஹாபாரதம், வன பர்வம், 106 முதல் 109 அத்தியாயங்களில்
வரை விவரிக்கப்படுகிறது. 
சகரனின் கதையும், 
கங்கை வந்த கதையும் 
ராமாயணத்தில் இருப்பதைப் போலவே சொல்லப்பட்டுள்ளது. 


இதன் மூலம் கடக ரேகை அதிக பட்ச வடக்குத் தொலைவை எட்டிய போது, 
வங்கக் கடலில் நீர் மட்டம் மிகவும் குறைந்து 
நில பாகங்கள் தோன்றியிருக்கின்றன என்றும், 
அங்கு பிற்காலத்தில் சகர மகன்கள் தோண்டி 
கங்கை நதி ஓட ஏதுவாக இருந்திருக்கின்றனர் என்றும் தெரிகிறது. 
இவ்வாறு உள் சாட்சியாக (internal evidence) நம் இதிஹாஸங்களிலும், 
ஒன்றுக்கொன்று முரணில்லாமல், 
இயற்கை சம்பவங்களை கதை ரூபமாக விவரித்திருக்கின்றார்கள் 
என்பது தெரிகிறது.
சுமார் 17,000 ஆண்டுகள் முதல் 13,000 ஆண்டுகளுக்குள் 
சூரியனினது அதிக பட்ச வட பயணம் 
அதாவது
கடக ரேகையின் அதிக பட்ச வட டிகிரி வந்தது. 

அந்தக் காலக் கட்டமே 
வங்கக் கடலில் தண்ணீர் மட்டம் குறைந்த காலமாகும்.
அந்தக் காலக்கட்டத்துக்குள் கங்கையும் பிறந்திருக்க வேண்டும்.

வெட்டப்பட்ட கால்வாய் போன்ற அமைப்பில் வந்த கங்கை
பனியுகம் முடிந்து வெப்பம் அதிகமாக அதிகமாக,  
காட்டாற்று வெள்ளமாக வந்திருப்பாள். 

அதனால் அவளால் வங்கக் கடல் நிரம்ப ஆரம்பித்திருக்கும். 

வங்கக் கடல் என்பதே 'கங்கா சாகர்' என்பதன் உருமாற்றம் ஆகும்.

சகர மகன்களால் அது தோண்டப்படவே அது சாகரம் என்று ஆயிற்று.

8000 ஆண்டுகளுக்கு முன் கடல் மட்டம் ஏறத்தாழ தற்போதைய நிலைக்கு வந்து விட்டது.

அதனால் தனியாக கங்கை சென்ற பாதை தெரியவில்லை.

கடல் மட்டம் ஏறினதால்.

கங்கை நீர் ராமேஸ்வரத்தைத் தாண்டி இந்தியக் கடலுக்குள் சென்று விட்டிருக்கும்.

எனவே அந்தப் பகுதியில் இருக்கும் நீர்

முழுவதும் கங்கை நீராக இருக்காது.

இதன் காரணமாக,

வட இந்தியப் பகுதியில் கங்கை ஓடி வரும் பகுதிகளில்

மக்கள் தர்ப்பணம் செய்ய ஆரம்பித்திருப்பார்கள்.

கயாவும், காசியும் அந்த சமயத்தில் முக்கியத்துவம் பெற்றிருக்கும்.

காசி – ராமேஸ்வரம் யாத்திரை ஹிந்துக்களுக்கு மிகவும் முக்கியமானது.

காசியில் கங்கையில் நீராடினால் மட்டும் இந்த யாத்திரை முடிவடையாது.

அங்கு கங்கையில் குளித்த பின்,

அங்கிருந்து கங்கை நீரை எடுத்துக் கொண்டு ராமேஸ்வரத்துக்கு வர வேண்டும்.

ராமேஸ்வரத்தில் இருக்கும் சிவனுக்கு அதைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்து,

ராமேஸ்வரக் கடலிலிருந்து ஒரு பிடி மண்ணை எடுத்துக் கொண்டு

மீண்டும் காசிக்குச் செல்ல வேண்டும்.

அங்கு கங்கையில் அந்த மண்ணைக் கரைத்த பிறகுதான் யாத்திரை முடிவு பெற்றதாகிறது.

இன்றைக்கும் மக்கள் அதைச் செய்கிறார்கள்.

அதற்கு என்ன காரணம் இருக்க முடியும் என்பதில் நமக்கு சந்தேகமில்லை.

வங்கக் கடல் மட்டம் ஏறின பிறகு

காசியில் ஓடும் கங்கையில் பாப விமோசனம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.

ஆயினும் முதன் முதலில் கங்கை தொட்ட இடம் சேதுக் கரையில் உள்ள ராமேஸ்வரம்தான்.

இன்றைக்குக் கங்கை நமக்கு இருப்பதற்குக் காரணமே

அந்த சகர மகன்கள் தோண்டிச் சென்றதால்தான்.

எனவே அவர்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக

அவர்கள் ராமேஸ்வரக் கரையிலிருந்து அவர்களது சாம்பலை எடுத்துக் கங்கையில் கரைக்கும் விதமாக,

ராமேஸ்வரக் கரையிலிருந்து மண்ணை எடுத்து,

காசிக்குச் சென்று கங்கையில் கரைக்கிறார்கள்.

சேதுக் கரையில் ஆரம்பித்தே

கங்கைக்கு,

அவள் உண்டான இமய மலை வரை பாப விமோசன வேலை தொடங்கவே

'ஆசேது ஹிமாசலா'  (சேதுவிலிருந்து இமயமலை வரை)

என்ற சொற்றொடர் பிரபலமாகி இருக்கும்.

ராமேஸ்வரப் பகுதியில் கடல் நீரும் வந்து விடவே,

அங்கு சகர மகன்களால் தொடப்படாத, வெப்பப்பகுதியில் ராமன் அணை கட்டியது

தர்ப்பணம் என்னும் ஹிந்து மதசசடங்கில் பெரிதும் பயனாகிரது

ராமன் கடலைக் கடக்க விரும்பிய போது,

சமுத்திரராஜன் அந்தப் பகுதியில் கடல் நீரைக் குறைத்து வழி விடவில்லை.

அதனால் கோபமுற்ற ராமன் பிரம்மாஸ்திரத்தைத் தொடுத்தான்.

அப்பொழுது சமுத்திரராஜன் அதைத் தடுத்தான்.

அந்தப் பகுதி ஏற்கெனவே விரிசல் கண்ட பகுதி.

அதை சகர மகன்களும் உடைக்கவில்லை.

ராமனது அஸ்திரத்தால் அங்கு அழிவு ஏற்படும்.

எனவே வேறு ஒரு இடத்தில் அஸ்திரத்தை விட்டார்.

அதன் பயனாக சேதுப் பகுதியில் நீர் மட்டம் குறைந்தது.

வானரங்களும் அங்கு ஒன்றன் மேல் ஒன்றாக அடுக்குகளைப்போல

பவழப் பாறைகளையும், கற்கள், மரம் போன்றவற்றையும் கொண்டு சுவர் போல எழுப்பினர்.

இன்று அதை ஆராய்ச்சியாளர்கள் அது சுவர் போல இருக்கிறது என்கிறார்கள்.

                            93 கி.மீ உயரத்திலிருந்து தெரியும்  ராமர் சேது

அப்படி உண்டாக்கியதில், இலங்கைக்குத் தரை வழியும் ஏற்பட்டது.

வங்கக் கடல் அடிவாரக் கால்வாய் வழியாக வரும் நீர்ப்போக்கும்

அங்கேயே தடை செய்யப்பட்டு விடுகிறது.

கங்கை மட்டுமல்ல.

கிழக்குக் கடலில் கலக்கும், கிருஷ்ணா, கோதாவரி போன்ற பல நதிகளின் நீரும்

சேரக்கூடிய இடமாக இருக்கவே அது புண்ணிய தீர்த்தமாகிறது.

இதன் காரணமாகவே

ராமனே சேதுவின் பெருமையை வால்மீகி ராமாயணத்தில் சொல்கிறான்.

அதை உடைத்தால்

ஒரு மாபெரும் பெருமை உடைய தீர்த்தம் தன் இயல்பை இழக்கும்.

அது மட்டுமல்ல.

அதை உடைத்தால்

முதலில் தமிழ் ஈழப் பகுதிகளும்,

மேற்கு இலங்கையும் நீருக்குள் முழுகி விடும்.

கால் பங்கு இலங்கை கடலுக்குள் மூழ்கும் அபாயம் இருக்கிறது

என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் சொல்கிறார்கள்.

அப்படியும் இந்த சேதுப் பாலத்தை இடிக்க வேண்டும்

என்று சொல்லும் திராவிடவாதிகள்

தமிழ்த் துரோகிகள் மட்டுமல்ல.

மனித இனத்துக்கே துரோகிகள் ஆவார்கள்.

இனி சகர மகன்களால் இந்த வங்கக் கடல் தோண்டப்பட்டது உண்மை

என்று சொல்லும் விவரங்களைப் பார்ப்போம்.

ராமாயணத்தில் அனுமான் கடலைக் கடக்கும் போது

மைனாகம் என்னும் மலை எழும்பி வருகிறது.

அதுவரை அது கடலுக்குள் இருந்திருக்கிறது.

அனுமன் தங்கி சிரம பரிகாரம் செய்து கொள்ளட்டும் என்று,

அது அவனுக்கு அதிதி பூஜை செய்வதற்காக எழும்பியது.

கடலுக்குள் முழுகியிருந்த எரிமலை அமைப்பை இது சித்தரிக்கிறது.

பாதாளத்தின் வாயிலை அடைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறது என்றும்

அதனால் பாதாளத்தில் இருக்கும் அசுரர்கள்

வெளியே வராமல் அது பார்த்துக் கொள்கிறது என்றும் வர்ணனை வருகிறது.

பூமியின் அடியில் திரவ நிலையில் பூமிக் குழம்புகள் இருப்பதையும்,

அது வெடிப்பு மூலமாக வெளியே வரமுடியாமல்,

அதன் மீது மைனாக மலை அமர்ந்திருப்பதையும் இது காட்டுகிறது.

அனுமன் கடலைக் கடந்தபொழுது,

அபாயகரமாக இல்லாமல்

அது கடல் மட்டத்துக்கு மேலே தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

அது அவ்வாறு எழும்பினதற்குக் காரணம் சமுத்திர ராஜன்.

ராம காரியமாக அனுமன் வரவே,

எந்த ராமனுடைய முன்னோனான சகர மன்னனது மகன்கள் செயலால்

அந்த சமுத்திரத்தில் நீர் அதிகமானதோ,

அதற்குக் கைமாறாக ராம காரியத்தில் தானும் ஏதேனும் செய்ய சமுத்திர ராஜன் விரும்பினான்.

அதனால் மைனாக மலையில் அனுமன் இறங்கி சிரம பரிகாரம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று சமுத்திர ராஜன் சொன்னான்.

இதன் மூலம் வங்கக் கடலில்தான் சகர மகன்கள் தோண்டியிருக்கிறார்கள் தெரிகிறது.

இதற்குப் பிறகும் சகர மகன்கள் செய்த செய்கையைப் பற்றிய குறிப்பு வருகிறது.

அதைச் சொல்பவன் விபீஷணன்.

வானரப் படைகளுடன் எப்படிக் கடலைக் கடப்பது என்று ராமன் யோசித்தபோது,

விபீஷணன் சமுத்திர ராஜனை உதவச் சொல்லிக் கேடகச் சொல்கிறான்.

ராமனது முன்னோனான சகரர்களால் அந்தக் கடல் தோண்டப்படவே,

அந்தக் கடலுக்கு அரசனான சமுத்திரராஜன் இப்பொழுது உதவிக்கு வருவான்.

எனவே கடலில் வழி விடுமாறு அவனை ராமன் கேட்கட்டும் என்கிறான்.

தமிழ் நூல்களிலும் இது சகரரால் தோண்டப்பட்ட கடல் என்று வருகிறது.

தமிழில் கடலுக்குப் பல வர்ணனைகள் உள்ளன.

வட கடல், தென் கடல், குண கடல், குடக் கடல் என்பவை முறையே

வடக்கு, தெற்கு, கிழக்கு, மேற்கு என்னும் திசைகளில் உள்ள கடல்களுக்குச் சொல்வது.

இவை தவிர விரிகடல், தொடுகடல், அகழ் கடல் என்று

வினைப் பெயர்களாக கடல் விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.

பரந்து விரிந்த கடல் விரிகடல் ஆகும்.

ஆனால் தொடு கடல் என்றால் 'தோண்டப்பட்ட கடல்' என்ப்படும்.

'அகழ் கடல்' என்றால் அகழப்பட்ட அதாவது தோண்டப்பட்ட கடல் என்பது பொருளாகும்.

இந்த இரண்டு சொற்களும், கிழக்கில் உள்ள வங்கக் கடலுக்குச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

'வடாஅது' என்று ஆரம்பிக்கும் புறநாநூறு 6- ஆம் பாடலில்

'தொடு கடல் குணக்கு' என்று வந்துள்ளது.

டா. உ.வே.சா. அவர்கள் கண்டெடுத்த உரையில்,

"கீழ்க்கண்ணது கரையைப் பொருகின்ற சகரரால் தோண்டப்பட்ட சாகரத்தின் கிழக்கும"

 என்கிறார் பழைய உரையாசிரியர்.

தோண்டப்பட்ட இடத்துக்கும் கிழக்கில் கடல் இருந்தது.

தோண்டப்பட்ட பகுதி நிலமாக இருந்தது.

கரையோரமாகத் தோண்டியிருக்கிறார்கள் என்பது புலனாகிறது.

ஆராய்ச்சியாளர்கள் கொடுத்துள்ள வரைபடத்திலும் இதையே காண்கிறோம்.

மேலும் அந்த உரையில்

"சகரரால் தோண்டப்பட்டமையின் கீழ்க் கடலைத் தொடு கடலென்றார்"

என்றும் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

இந்தக் கருத்தே வில்லி பாரதத்திலும்

"தொட்ட பைங்கடல் சூரியன் தோன்றுமுன் தோன்றி" என்று வருகிறது ( வி-பா- நிரை மீட்சி 24)

சிலப்பதிகாரத்தில் இரண்டு இடங்களில் 'அகழ் கடல்' என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

"அகழ் கடல் ஞாலம் ஆள்வோய் வாழி" (நடுகல் காதை. வரி – 127)

என்பதற்கு அடியார்க்கு நல்லார் உரையில்

"சகரரால் தோண்டப்பட்ட கடல்" என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

கால் கோள் காதையில் 237 ஆம் வரியில்

'கடல் அகழ் இலங்கையில்' என்று வருகிறது.

கடலை அகழ்ந்து உருவாக்கப்பட்ட இலங்கையில் என்பது பொருள்.

இதை 'கடலே அகழி போல இருந்த இலங்கை' என்று பொருள் கொள்வாறும் உள்ளனர்.

ஆனால் ஒன்றைத்தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

அகழி என்ற சொல்லே

அகழ்ந்து அதாவது தோண்டப்பட்டு வந்தது என்பது பொருள்.

இலங்கையைச் சுற்றியுள்ள கடல் அகழப்பட்டு வரவே,

அகழ்கடல் இலங்கை என்கிறார் இளங்கோவடிகளார்.

சிலப்பதிகாரம் கூறும் இந்த வரிகளில் இன்னொரு விசேஷம் இருக்கிறது.

கண்ணகி கோவிலுக்காக கல் எடுத்து வெற்றியுடன் திரும்புகிறான் சேரன் செங்குட்டுவன்.

அதைக் கொண்டாடும் வண்ணம்

முன்தேர்த்தட்டில் முதல்வனை வாழ்த்திக் குரவை ஆடுகிறார்கள்.

பின் தேர்த்தட்டில் கூளிச் சுற்றம் குரவை ஆடுகிறார்கள்.

இதற்குத் தொல்காப்பிய சூத்திரம் இருக்கிறது (பொருள் -76)

வென்ற அரசனது வெற்றிக் களிப்பில்

அவனிருக்கும் தேர்த்தட்டின் முன்னும் பின்னும் நடனம் ஆடுகின்றனர்.

முன் தேர்த்தட்டில் ஆடுபவர்களுடன் அரசனும் கை கோர்த்து ஆடுவான்.

அந்த ஆட்டத்தில் முதல்வன் என்று இறைவனது வெற்றியைப் பாடி ஆடுவர்.

யார் அந்த இறைவன்?

செங்குட்டுவன் ஆடிய  முன் தேர்த்தட்டுக் குரவையில்,

திருமால் கடல் வயிறு கலக்கிய பாங்கும்,

கடல் இகழ் இலங்கையில் போரிட்டுப் பெற்ற வெற்றியும்,

பாண்டவர் பொருட்டு தேரூர்ந்து சென்று பெற்ற வெற்றியும் பாடப்பட்டது.

ராமன் யார் என்று கேட்ட திராவிடமூடவாதிகள்

சிலப்பதிகாரம் படித்த பட்சணம் அவ்வளவுதான்.

ராமன் வாழ்ந்தான் என்பது மட்டுமல்ல,

அவன் இலங்கையில் வெற்றி கொண்டான் என்பதையும்,

அவனது முன்னோர்கள்

இந்தக் கிழக்குக் கடலைத் தோண்டியிருக்கிறார்கள்

என்னும் முக்கியச் செய்தியையும் சிலப்பதிகாரம் சொல்கிறது.

இதை விடவும் முக்கியமானது – நமது தொடருக்குத் தேவையானது –

சகரரது மகன்கள் கடலைத்தோண்டவே

கடல் ஊழி வந்து விட்டதோ என்று

முதல் ஊழிக்குப் பிறகு தென் மதுரை மக்கள் பேசிக் கொண்டார்கள்

என்று நச்சினார்க்கினியர் உரையில் காணப்படுகிறது என்கிறார்கள்.

அந்தப் பகுதி கிடைத்தும் அதை இங்கே குறிப்பிடுகிறேன்.

ஆனால் சகரரால் தோண்டப்பட்ட கடல் என்னும் விவரம்

சிலப்பதிகார காலம் வரையிலும் மக்களிடையே புழங்கி இருக்கிறது.

இனி அது நடந்த காலக்கட்டத்தைப் பார்ப்போம்.

கங்கை நதிப் படுகையை ஆராய்ச்சி செய்தால்

அது உண்டான காலக்கட்டத்தைச் சொல்லி விடலாம்.

இதுவரை அப்படி ஒரு ஆராய்ச்சியை சிறிய அளவில்

ஐ.ஐ.டி. கான்பூர் குழுவினர் செய்திருக்கின்றனர்.

கான்பூர் அருகே இருக்கும் கங்கைப் பகுதியில் ஆராய்ந்துள்ளனர்.

அதன்படி பனியுகத்தின் போது கங்கை ஓடவில்லை என்பது உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது.

பனியுகம் முடிந்த பிறகு,

இன்றைக்கு 11,000 வருடங்களுக்கு முன் கங்கை ஓடிய அடையளங்கள் இருக்கின்றன.

(ஆராய்ச்சிக் கட்டுரையை இங்கு படிக்கலாம் :-

http://www.iitk.ac.in/infocell/iitk/newhtml/storyoftheweek51.htm )

12,000 வருடங்களுக்கு முன்னால்

தென் மதுரையில் முதல் சங்கம் ஆரம்பித்தது என்று முன்பே பார்த்தோம்.

அப்பொழுது கங்கை இருந்திருக்கிறாள்.

எனவே 12,000 வருடஙகளுக்கு முன்னால் கங்கை உற்பத்தி ஆகி இருக்க வேண்டும்.

பனியுகம் முடிந்து ஆறுகள் பெருக்கெடுத்த காலத்துடன் இது ஒத்துப் போகிறது.

இதன் அடிப்படையில் பாகீரதன் இருந்தது 12,000 வருடஙகளுக்கு முன்னால் என்று கொள்ளலாம்.

மனுவில் தொடங்கி அவன் 24 ஆவது அரசன் என்பது வால்மீகி ராமாயனம் சொல்வது.

அதற்கு மேலும் பல அரசர்கள் அந்தப் பரம்பரையில் இருந்திருக்கலாம்.

எனவே குறைந்தது 13,000 அல்லது 14,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்

மனுவின் பரம்பரை ஆரம்பித்திருக்கும்.

பனியுக முடிந்த முதல் கட்ட வெள்ளத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள்

மனுவும் அவனைச் சேர்ந்தவர்களுமாக இருந்திருக்ககூடிய சாத்தியம் இருக்கிறது.

அந்தக் காலக் கட்டத்தில் பாண்டியர்கள் தென் மதுரையில் இருந்திருக்கிறார்கள்.

அவர்கள் அந்த முந்தின ஊழியால் பாதிக்கப்படவில்லை.

எனவே மனு போன்றவர்கள் வந்த திராவிடப் பகுதி தமிழ் நாட்டுப் பகுதி அல்ல.

இந்தியாவைப் பொருத்தவரை,

இந்தியக் கடலில்தான் கடல் கோளினால் அபாயம் வந்திருக்கிறது.

இந்தியாவின் தெற்குப் பகுதியில் இருந்த கடலிலிருந்தும் (இந்தியப் பெருங்கடல்), 
கிழக்குப் பகுதியில் இருந்த கடலிலிருந்தும் (வங்காள விரிகுடா)

14,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அபாயம் வரவில்லை.

மீதம் இருப்பது மேற்குப் பகுதியில் உள்ள அரபிக் கடல்.

அந்தக் கடலில் அபாயம் வந்ததா?

அதனால் மனுவைச் சேர்ந்த மக்கள் தப்பி வட இந்தியாவுக்குக் குடி பெயர்ந்தார்களா?

அதையும் தேடுவோம்.