Ancient wisdom behind Lord Ganesha's worship (video)

Discover the ancient wisdom behind Lord Ganesha's worship!

Did you know that the fruits offered to him, like kapitha and jambu, grow on trees near underground water sources? Our ancestors might have chosen these fruits for Ganesha's naivedya to protect these trees and the water sources they indicate. Prepared by me, this insightful content is now a video by Mr.

@vmg2016

- watch and share to uncover the mystical bond between nature and spirituality!

Route to Citrakūta deciphered from the Rāghava-Yātrā inscription (Sri Rama Navami special)

 The 85th chapter from my upcoming book "Ramayana 5114 BCE" is reproduced here:

85. Route to Citrakūta deciphered from the Rāghava-Yātrā inscription

A significant archaeological discovery was made on December 18, 2024, at Garwah Fort in Prayagraj District, Uttar Pradesh. A stone slab bearing an 11th-century inscription, issued during the reign of Chaṇḍela king Kīrtivarman (1060-1100 CE), was unearthed. The 16-line inscription, written in Sanskrit and composed by the king’s minister Vatsarāja, provides a eulogy (Praśasti) of Bhagavān Rāma.

Rāghava-yātrā inscription (Image courtesy: Avatans Kumar)

Dated to 1095 CE (1152 Vikram Saṃvat), the inscription was erected on the eleventh day of the waxing half of the Caitra month (Caitra śukla ekādaśī), following a ceremonial procession (Rāghava-yātrā) in honour of Rāma. The inscription recounts the departure of Bhagavān Rāma, Lakṣmaṇa, and Sītā, and mentions the presence of an āśrama at the site, where a maṭha was later constructed.[1] The discovery of this inscription at Garwah Fort reveals the route taken by Rāma towards Citrakūta, providing valuable insights.

From Ayodhyā, Rāma journeyed to the Tamasā River, where he spent the first night of his exile on its banks. The following day, he arrived at Guha’s abode in Śṛṅgaberapura where he matted his hair. He rested under an Ingudi tree on the second night. The next morning, he crossed the Gaṅgā by boat and landed on the southern bank. From there, he began walking eastward towards the confluence of the Yamunā with the Gaṅgā. Along the way, he spent the third night under a tree near the Gaṅgā River. By the next evening, he reached Bharadvāja’s Āśrama, situated near the confluence of the Gaṅgā and Yamunā. He spent the night (his fourth night in exile) at the āśrama.

The route up to this point is illustrated below.

Rāma’s travel from Śṛṅgaberapura to Bharadvāja-Āśrama

Sage Bharadvāja described to Rāma the path to Citrakūta, which was ten krośa[2] from his āśrama (VR: 2-54-28). He instructed Rāma to reach the confluence of the Gaṅgā and Yamunā, then proceed along the Yamunā (Kālindī) River. This indicates that the confluence was at a short distance from his āśrama. From the confluence, the Yamunā River flowed westward. The sage advised Rāma to follow the Yamunā until he reached an ancient, sacred spot (tasyāstīrtham pracaritam purāṇam) frequented by many, and to cross the river at that spot (VR: 2-55-5).

After crossing the river by raft, an ancient Banyan tree named Śyāma, visited by the Siddha-s, could be spotted on the southern bank of the Yamunā. Rāma followed the path as instructed by Bharadvāja and reached the Banyan tree, where Sītā offered her prayers for a safe journey and return from exile (VR: 2-55-25). After walking a krośa from the tree, they arrived at a forest, where they collected twigs and flowers. Then they reached a level ground and spent the night. The Rāghava-Yātrā inscription appears to have been found at this location, as their next stop was Citrakūta only.

The Yamunā riverbank is now dotted with numerous bathing ghats, but identifying the exact location where Rāma, Lakṣmaṇa, and Sītā crossed the river requires careful consideration. According to Bharadvāja’s description, they had to walk a short distance along the Yamunā’s western bank to find an ancient tīrtha, a bustling bathing ghat (VR: 2-55-5). The Yamunā’s rapid flow, driven by its descent towards the Gangā, suggests that this crossing point was likely closer to their confluence.

A notable landmark on the opposite bank was a banyan tree. In search of the probable crossing site, an ancient and sacred ghat on the Yamuna’s northern bank, known as Akshayavata Ghat, draws attention. This ghat is named after a banyan tree (Akshayavata). Interestingly, in olden days, pilgrims thronged the banyan tree on the northern shore, which became the Akshayavata shrine. When the Allahabad Fort was built, this banyan tree was encompassed within the fort complex, prompting pilgrims to demand entry into the fort to worship the tree. “The underground shrine to the Akshayavata - an ‘immortal’ banyan tree - was and is a fundamental part of the Prayāga pilgrimage process.”[3]

Alexander Cunningham hypothesized that the Akshayavata tree was the same tree mentioned by Xuanzang in the seventh century, where Hindu pilgrims would “throw away their lives.” The sacredness and antiquity associated with this banyan tree are connected to the banyan tree of the Rāmāyaṇa period, although its location was mistakenly noted on the northern bank. It is believed that the tree was maintained over time by replanting branches from the original tree. Taking these details into account, it can be inferred that the Akṣayavaṭa Ghāṭ, located a little west of the confluence, was likely the site where Rāma crossed the river on a raft.

The probable crossing location in the Yamunā river

The probable location of the river crossing is indicated by an arrow mark on the Google satellite map. Upon crossing the river, the trio arrived at the ancient banyan tree. The satellite image reveals a lush landscape, corroborating the Rāmāyana’s account of Sītā and Lakṣmaṇa gathering flowers and twigs in this very stretch. This scenic route ultimately led them to a level ground, which likely served as their resting place.

Interestingly, this site is now occupied by Garhwa Fort, where several inscriptions, including the Rāghava-Yātrā inscription, have been discovered. The banyan tree, known as Syāma in the Vālmīki Rāmāyana, and the resting place of the three on a level land must have been retained in memory. It is likely that the branches of the original banyan tree were preserved, specifically at the northern ghaṭ where Rāma crossed the river. The resting place must have been preserved for ages, as evidenced by the numerous inscriptions found in the region, which was dotted with many temples. The entire route from Śṛṅgaberapura to Citrakūta via Garhwa Fort is meticulously mapped on Google Maps, providing a precise visual representation of the journey undertaken by Rāma, Sītā, and Lakṣmaṇa.

Google map showing the route to Garhwa Fort and Citrakūta

From the resting ground in Garhwa Fort, a straight westward route had taken them to Citrakūta.

The date given in the inscription can be simulated:

It was Yuva Varsha, Caitra Shuka Ekādaśī. The corresponding Gregorian date was March 25, 1095. Magha nakshatra started by that morning which was a Monday. The date shows that Sri Rāma Navamī was celebrated a day before on 23^rd March when Śukla Navamī coincided with Puṣya nakshatra.

Date of the Rāghava-Yātrā inscription

The procession of Śrī Rāma must have commenced on the Navamī day and culminated on Ekādaśī. It is impossible to confirm whether this combination was identical to the one during Rāma’s return to Ayodhyā from exile. Sage Vālmīki provides only two hints: Caitra Śukla Pañcamī, when Rāma arrived at Bharadvāja’s āśrama, and Puṣya nakṣatra, when he landed in Ayodhyā. The tithi of that day can only be ascertained using a simulator, after establishing Rāma’s birth date and other planetary and pañcāṅga features mentioned by Vālmīki.

However, it can be stated with certainty that the coronation could not have occurred the next day, considering verse 6-128-50, which states that the Paṭṭābhiṣeka water was brought at dawn (pratyūṣasamaye), as the next day was Āśleṣā, an inauspicious day for coronation. Since Bharata had already requested Rāma to perform the Paṭṭābhiṣeka on the same day (VR: 6-128-9), it is concluded that the Paṭṭābhiṣeka was performed on the day Rāma landed in Ayodhyā.

Moreover, his sandals, which had been ruling the country in his absence, were ceremoniously returned to him the moment he landed in Nandigrāma. The Puṣya day was preferred by Daśaratha; hence, Rāma chose that day for his coronation. The water pots arriving at dawn could have actually been on the day of his arrival, as Sugrīva had sufficient time to procure them since Rāma’s landing at Bharadvāja’s āśrama.

The systematic decipherment of the dates indicates that the day had Puṣya and Navamī together. Those raising objections about Navamī must understand that the tithi-s associated with the deities were chosen for their consecration. Moreover, the stigma against Navamī and Aṣṭamī arose after the birth of these avatāra-s, for the purpose of assigning those tithi-s for spiritual progress, not for material works.

Date of coronation of Sri Rāma

---

[1] Avatans Kumar. (2025). “A Thousand-Year-Old “Prashasti” Inscription Sheds Light On The Ramayana”. https://indiacurrents.com/a-thousand-year-old-prashasti-inscription-sheds-light-on-the-ramayana/

[2] Krośā means “the range of the voice in calling or hallooing”, a measure of distance, given as Kos= 1000 daṇḍa-s. It means a calling distance.

[3] Kama Maclean. (2008). “Pilgrimage and Power: The Kumbh Mela in Allahabad, 1765-1954” OUP USA. P. 65.

How Long Did Sītā Live?

There are numerous references in the Vālmīki Rāmāyaṇa that help decipher Sītā's age. One of the earliest references is her age at the time of exile. In the Araṇya Kāṇḍa, Sītā recounts to Rāvaṇa that she was eighteen years old, and her husband was twenty-five when they were exiled.

mama bhartā mahātejā vayasā paṃca viṃśakaḥ || (VR: 3-47-10)

aṣṭā daśa hi varṣāṇi mama janmani gaṇyate |

Meaning: “My husband who was very bold was twenty-five years and I had completed eighteen years since my birth.”

Additionally, her age at the time of marriage can be inferred from her conversation with Hanumān in the Aśoka Vana, where she mentions spending twelve years in Rāma's household, enjoying a pleasant life.

samā dvādaśa tatra aham rāghavasya niveśane || (VR: 5-33-17)

bhunjānā mānuṣān bhogān sarva kāma samṛddhinī |

Meaning: “I enjoyed worldly pleasures in abundance for twelve years at Rama's abode.”

By subtracting twelve from eighteen, it can be deduced that she was married at the age of six.

After spending fourteen years in exile, Sītā returned to Ayodhya at the age of 32, where she became queen. However, within two years, she was sent to the forest by Rāma, at which time she was pregnant. It was during this period that she gave birth to her twin sons.

Śatrughna happened to be visiting Vālmīki's āśrama on the very night of their birth. At that time, Śatrughna was en route to Madhuvana (Mathura) to vanquish Lavanāsura, and Rāma's children were born during his brief stay at the āśrama.

Subsequently, Śatrughna returned to Ayodhyā after twelve-years. During his journey back, he spent a night at Vālmīki's āśrama, where he overheard Rāma's sons rehearsing the Rāmāyaṇa, which had been taught to them by Vālmīki. Based on Śatrughna's return timeline, it is inferred that Rāma's sons were twelve years old by then. Consequently, Sītā's age at this point would have been 32 + 2 + 12 = 46 years.

In the same year, Rāma initiated the Aśvamedha yajña, during which his sons recited the Rāmāyaṇa, which they had learned from Vālmīki. Recognizing them as his children, Rāma desired Sītā's presence. Upon her arrival, Rāma asked her to take an oath (śapatha), which she did, invoking Mother Earth. As a result, she was swallowed by the Earth, marking the end of her mortal life on earth.

The sequence of Sītā's age at different events

·       Marriage – 6 years

·       Started exile – 18 years

·       Exile – 14 years

·       Return from exile – at 32 years

·       Lived as a queen – 2 years (approximately)

·       Sent to forest – at 34 years

·       As a mother – 12 years = age (34+12 = 46 years)

·       Left the world = at 46 years (approximately)

Thus, Sītā's lifespan as a human being was approximately 46 years. Within this period, she spent time with Rāma from age 6 to 34. Excluding one year of her stay in Aśoka Vana, this translates to 28 minus 1, resulting in a maximum of 27 years spent with Rāma.

Building upon my previous article , the 27-year duration of Sītā's life with Rāma was equated to 10,000 years by ancient commentators. This equivalence matches with the Vedic principle "Ahorātraṃ saṃvatsaraḥ", which states that one day and night is equal to one year.

In the Vedic calendar, one year consists of 360 days, with the Sun moving at a rate of one degree per day, covering 360 degrees in a year. Applying the "Ahorātraṃ saṃvatsaraḥ" principle, we can convert 10,000 years to 10,000 days.

Dividing 10,000 days by 360 (days per year), i.e., 10000 ÷ 360, we arrive at approximately 27.77 years, which closely matches the 27 years that Sītā lived with Rāma.

This calculation suggests that ancient commentators employed the "Ahorātraṃ saṃvatsaraḥ" principle to justify the attribution of 10,000 years to Sītā and Rāma's time together, despite Vālmīki not explicitly stating this.

This rationale provides insight into the interpretation of verses such as "daśa varṣa sahasrāṇi daśa varṣa śatāni ca" (VR: 1-1-97 and 1-15-29), where 10,000 and 1000 years are separately mentioned. By applying the "Ahorātraṃ saṃvatsaraḥ" principle, the commentators equated 10,000 years with approximately 27.77 years, that was the duration of time spent by Sītā and Rāma together. 

According to the Upanyāsaka-s, the remaining 1000 years are said to represent the time Rāma spent without Sītā. Applying the same calculation, 1000 years is equivalent to 1000 days.

Converting these 1000 days to years, we get 1000 ÷ 360 = 2.77 years. This suggests that Rāma lived for approximately 2 years and 6-7 months after Sītā's departure from mortal life.

This information also provides a basis for calculating Rāma's age, which I leave for readers to explore. In my forthcoming book, I will present various calculations proposed by ancient scholars, offering a deeper understanding of the epic's chronology.

 

Related article: Rāma's 11,000-Year Rule According to Vālmīki

Rāma's 11,000-Year Rule According to Vālmīki

Upanyāsaka-s have traditionally glossed over the notion that Rāma ruled for 11,000 years, a detail mentioned by Vālmīki in three instances within the first six kāṇḍa-s. While some scholars have offered rationales to justify the 11,000-year timeframe, this aspect has rarely been a focal point in discourses. The literal interpretation is, of course, impossible, given Rāma's human birth and mortality. As a human avatāra, his purpose was to exploit the vulnerability of Rāvaṇa, who had inadvertently left humans out of his boon of invincibility from Brahmā. This loophole allowed Bhagavān Viṣṇu to take on human form as Rāma and vanquish Rāvaṇa.

Lately, a section of Upanyāsaka-s has been propagating the idea that Rāma lived for 11,000 years, citing the notes of the commentators of their sects. They interpret the statement of Rāma, as Viṣṇu, that he would protect the world for 10,000 and 1,000 years, in the literal sense. However, this assertion raises several questions. If Rāma, as a divine incarnation, could live for 11,000 years, how did his brothers, their wives, and other associates, such as Sugrīva and Vibhīṣaṇa, manage to live for an equally long period? What about their children who were present when Rāma left his mortal coil? The issue is that devotees attending these discourses often fail to pose these questions to the Upanyāsaka-s themselves, and ask me instead in the social media, which prompted me to write about this anomaly.

The 11,000-year duration of Rāma's rule is mentioned in three distinct contexts within the first six kāṇḍa-s. Firstly, Nārada recounts Rāma's life history to Vālmīki, mentioning this timeframe (VR 1-1-97).  Secondly, in Brahmā's realm, Viṣṇu informs the Devas that he will protect the world for 11,000 years (VR 1-15-29). Thirdly, following Rāma's coronation, Vālmīki offers a nuanced explanation of this duration. The number 11,000 is often split into 10,000 and 1,000 years, a distinction elaborated upon by Vālmīki in the Pattābhiṣeka Kāṇḍa.

According to Vālmīki, Rāma performed hundreds of Aśvamedha yajña-s for a period of 10,000 years.

rājyan daśasahasrāṇi prāpya varṣāṇi rāghavaḥ |

śatāśvamedhānājahre sadaśvānbhūridakṣiṇān || (VR: 6-128-96)

Meaning: “Raghava, in the ten thousand years of his rule performed hundred horse sacrifices with excellent horses and gave donations liberally.”

This was followed by a 1,000-year reign, during which he ruled the kingdom alongside his brothers.

sarve lakṣaṇasampannāḥ sarve dharmaparāyaṇāḥ || (VR: 6-128-106)

daśavarṣasahasrāṇi rāmo rājyamakārayat |

Meaning: “All were endowed with signs of good culture, given to righteous behaviour. Rama ruled the kingdom for ten thousand years with brothers.”

The same account is reiterated in the seventh kāṇḍa, the Uttara Kāṇḍa, which specifies that Rāma conducted Vājimedha and Vājapeya yajñas, as well as Agniṣṭoma, Atiraatra, and Goṣava yajñas, for the same 10,000-year duration. (VR: 7-99-9 and 10)

Thus, the 10,000-year timeframe is explicitly mentioned twice in connection with Rāma's performance of yajña-s. However, some Upanyāsaka-s offer a different interpretation, claiming that the 10,000 years refer to the duration of Rāma and Sītā's life together, while the additional 1,000 years represent Rāma's reign without Sītā.

But where does Vālmīki mention this? Why don't listeners ask these Upanyāsaka-s for the source and rationale behind their claim? The fact is that Vālmīki provides clear references to Rāma and Sītā's ages at various events, allowing us to reconstruct Sītā's lifetime.

The 10,000-year duration, as mentioned earlier, is associated with Rāma's performance of yajña-s. It's worth noting that some yajña-s are mentioned for 1,000 years, which is humanly impossible. Scholars like Jaimini have discussed the rationale behind such large timeframes. In my upcoming book, "Ramayana 5114 BCE", I will explore these justifications by Jaimini rishi and explanations proposed by scholars in the past.

However, the literal interpretation of Sītā living with Rāma for 10,000 years and Rāma ruling for 1,000 years is unsupported by Vālmīki's text. Instead, we should approach the mention of 11,000 years with a nuanced understanding, using the wisdom imparted by the rishis to decipher its true meaning.

Considering the claim that Sītā lived with Rāma for 10,000 years, I will present, in my next article, the specific details of Sītā's age as described by Vālmīki. This will provide a clearer understanding of her lifetime.

Next article: How Long Did Sītā Live?

Related article: Did Rama rule for 11,000 years

My talk about Ayudha Puja in Mediayaan channel

Due to pre-occupations, I couldn't post some of my videos in the past few weeks. 

Let me start uploading here one by one starting with my interview in Mediyaan News Channel on Ayudha puja.

In this interview I am answering questions such as 

# Is Ayudha Puja an Arya festival?

# Why should we celebrate it?

# Does celebration of Ayudha Puja mean celebration of violence?

I also pointed out the details of the Vettuva Vari in Silappadhikaram as the earliest evidence of Ayudha Puja.

Apart from that, the 'TuRai" called VaaN Mangalam mentioned in Tolkappiyam shows that there was a practice of worshiping weapons. In connection with that, there is a Purananuru verse about Avvaiyar talking to Tondaimaan.

In Pari Paadal there is also a description of Mallars decorating their weapons.

All these are not pujas done just for the sake of preparing for the war.

It is a pooja performed every year on Maha Navami which is the day of Ayudha Puja. 

In this connection, I discussed the epigraphical evidence and literary evidence found in Periya Puranam.

The interview can be watched here:

Is the comet C/2023/A3 a warning from Bhagavan Venkateshwara?

 A comet is going to appear in our skies after 80,000 years.

Named as C/2023/A3(Tsuchinshan- ATLAS), this comet is making a brief but spectacular appearance in October for about 9 days. The appearance of this comet coinciding with the month of Purattasi (Virgo) which is auspicious for the worship of Bhagavan Venkateshwara, a question arises whether this comes as  a fore-warning or a signal to us in the wake of adulteration of ghee with animal fats in the preparation of Laddu Prasada in Thirumala.

Since such kind of mundane results are indicated by the ancient rishis and recorded in Brihat Samhita by Varahamihira, I picked out such kind of results indicated for this comet when I was asked in a brief interview in Thanthi TV. It can be watched below:

Following this interview in Tamil, I received requests from viewers to give detailed information about this comet and the Sanatan views on comets. The videos I created as a result in Tamil and English are given below.

Tamil version 

English version 

My talk about Bhagawan Krishna, Nappinnai and Raasa Leela

 My talk in Tamil on various details about Bhagawan Krishna and Krishna Jayanti.

# Why is Krishna Jayanti celebrated on two different dates?

# Krishna can be regarded as the son-in-law of the Tamil people by having married Nappinnai.

# Details about the identity of Nappinnai and her original name.

# Descendants of Krishna in Tamil Nadu.

# Raasa Leela of Krishna – did Krishna misbehave with women?

# Raasa Leela described in Aga Nanuru.

# Purport of Raasa Leela.

Ikshvaku king-list from Rama to Mahabharata shows 2000-year gap.

 One of the five lakshana-s of the Purana-s is to list down the lineage of kings of different dynasties. The list of kings coming after Rama of Ikshvaku dynasty is found in many Purana-s. I compiled the list from three Purana-s namely, Vishnu Purana (4-22), Vayu Purana (2-26) and Bhagavata Purana (9-12). Most of the names are the same in all the three though some of them are missing or found jumbled. Bhagavata Purana mentions that these names are the most important ones, thereby implying that some names were left out.

The interesting feature is that the list starting from Kusa, the son of Rama goes up to the Mahabharata period. The 31^st king coming after Rama in the Vishnu Purana list had taken part in the Mahabharata war. He sided with the Kaurava-s and was killed by Abhimanyu. The same information is found in the other two Purana-s also. His name was Brihadbala.

This is crucial information in the face of the version in the other Purana-s that Rama was born in the 24^th Catur Maha yuga which when counted from now (28^th Catur Maha Yuga) will place Rama some 1.77 crore years ago. With Mahabharata war having taken place 5160 years ago (3136 BCE), the king list from Rama indicates that there was not a huge gap between the Ramayana and the Mahabharata.

The list shows that there was a minimum of 30 kings from Rama to Brihadbala (who died in the Mahabharata War), but the real numbers could not have run into thousands or even hundreds. Only a few names of kings could have been left out in view of insignificant contribution by them.

There is another crucial piece of evidence hidden in the list of kings after Rama and before Rama. I am furnishing the list of kings before Rama as given by Vasishtha Maharishi at the time of marriage of Rama with Sita in Valmiki Ramayana (1-70). Of the 40 kings starting from Brahma, given by Vasishtha, the 17^th was one Dhruvasandhi while the 40^th was Rama.

Dhruvasandhi means the junction between two Dhruva-s (pole stars). The same name appears later in the lineage as the 21^st king after Rama.

The compilation of the lineage of Chola kings given in Rajendra Chola’s Tiruvalangadu copper plates giving the segmentation of the lineage into Krita, Treta, Dvapara and Kali Yuga, when compared with the parent lineage (as claimed by the Chola-s) from the Ikshvaku-s places Dhruvasandhi of pre-Rama times at the end of Krita Yuga! After him, Bharata, the son of Dushyanta appears in Rama’s lineage, who is mentioned as the father of the first Chola, by name Chola Varman who founded the Chola dynasty in Pumpukar.

The name Dhruvasandhi seems to contain a clue on the time-period between the kings of the list coming before Rama and after Rama. To understand this, let me first explain the list of northern pole stars given in Vedic texts.

Northern pole stars in Shishumara

There are only three pole stars that repeat endlessly. This is because the Vedic concept of equinox doesn’t talk about precession but postulates to and fro movement of the equinox. The vernal equinox moves 27° on either side of the zero-degree sidereal Mesha (zero-degree Asvini). This will be seen as the movement of the equinoctial Sun for 54° on one side and 54° on the other.

Correspondingly, the earth’s axis will be seen to move across the northern sky to an extent of 54° forward and backward. This path traces the extent of the constellation called Shishumara (means Gangetic porpoise) according to texts. When we check this, we find that this exactly matches with Ursa Minor.

The stars in two extremes and at the mid-point of the Ursa Minor are the three pole stars mentioned as Kashyapa (or Prajapati), Indragni (mid-point) and Dhruva, the son of Uttanapada.

Though Dhruva is a generic name to indicate any pole star, Dhruva as such refers to a specific star, i.e., Dhruva who was elevated into a star. It corresponds to the star Polaris which is the northern pole star of the current times. Scriptures say that Dhruva is the brightest of all which is true when we look at the Shishumara (Ursa Minor) constellation. The constellation is produced below with the names of the three pole stars.

Indragni was the pole star during the Mahabharata time as it coincided with zero-degree Mesha. Dhruva (Polaris) is the pole star at current times and during Rama’s times also because (1) there is a verse saying so in Valmiki Ramayana (6-4-49) and (2) Rama’s times occurred in the precious cycle from exactly where we are now. (Each cycle has 7200 years with the equinox moving for 3600 years on each side).

The above diagram shows the position of the three pole stars with the arrow marks in blue showing the junction between two pole stars. In other words, they point to the Dhruva sandhi. Since the entire stretch is covered in 3600 years, I have apportioned it into four to determine the length between a pole star and the sandhi. That comes to 900 years.

How to interpret the two Dhruvasandhi-s coming before and after Rama?

First, let us determine where we are in this diagram.

Look at Indragni, the pole star of the Mahabharata period. The year was 3101 BCE (when Krishna left his mortal coils). From there time moved in anti-clockwise direction to Kashyapa in 1800 years (900+900). There was a Dhruvasandhi which came after Mahabharata. There is no mention of this Dhruvasandhi. On reaching Kashyapa (around 1301 BCE) the axis of the earth turned towards Dhruva. It travelled to one full length for 3600 years to be where we are now (looking at Dhruva / Polaris). This works to 1800 + 3600 = 5400 years. (We have not yet reached the 5400-year limit which means another 275 years are there before the equinox turns forward. The current developments such as the earth’s inner core turning in the opposite direction, the earth’s axis having already turned towards the opposite direction and the extreme weather and volcanic events are caused by this turn-around only.

Now looking at the period before the Mahabharata time (Indragni in 3101 BCE), Rama was in the period of Dhruva as the pole star. That was roughly 7200 years before present or in 5114 BCE. Nine hundred years before Indragni (towards the side of Dhruva) a Dhruvasandhi occurred. That was Dhruvasandhi who came after Rama (21^st in the Puranic list). Nine hundred years before that Rama lived. He saw Dhruva, the son of Uttanapada, as the pole star of his time.

This gives 900 + 900 = 1800 years between the Mahabharata and the Ramayana!

The king list of 30+ odd (un-documented) had lived through 1800 years only.

Suppose we take the 30 kings alone, each ruled approximately for 60 years.

If we assume that 40 kings lived between Rama and Brihadbala, the average period of rule is 45 years. Both sound reasonable concurring with the Puranic list.

Now let us identify the Dhruvasandhi coming before Rama who happened to be the 17^th king in Vasishtha’s list and who marked the end of Krita Yuga in the list of Chola-s!

To know this, we turn backward of Dhruva (of Rama’s time) and 900 years before Rama we reach Dhruva sandhi!

This gives approximately 1000 years only before the period of Rama for Krita Yuga to end.

That Dhruvasandhi could even be the one between Indragni and Kashyapa too which requires us to add 1800 years to 900 years. That puts the end of Krita yuga 2700 years before Rama. Added to the period of Rama (about 7200 years ago), this comes to 9990 years ago. That was almost the time the current period of Holocene started after tens of thousands of years of Ice age conditions. The bottom-line is that the Treta, Dvapara and Kali Yuga found in Tiruvalangadu copper plates have occurred in the current period of Holocene. Details are there in my Mahabharata book. I will write them in Tamil in my next blog.

For now I am posting two lists – one the Puranic list of the Ikshvaku kings from Rama to the Mahabharata time which shows only 31 kings, thereby establishing a maximum number of 2000 years between the Ramayana and the Mahabharata; another list compares the Ikshvaku list given by Vasishtha with the Chola lineage given in Tiruvalangadu plates with specific reference to yuga-s indicating that our ancestors until 1000 years ago (Rajendra Chola’s time who issued these plates) followed a smaller Yuga scale and not the yuga of lakhs of years which was used only while making Sankalpa to worship a deity. More about it in my next blog.

The Puranic list:

 

Comparison of Ikshvaku and Chola lineage with Yuga segmentation as given in Tiruvalangadu copper Plates

                                                                       

2

தொங்கும் மதிள்களை அழித்த இராமன்

Previous article

Published in Geethacharyan 

 

இராமன் பரம்பரையில் வந்தவர்கள் சோழர்கள் என்பதற்கு இலக்கியச் சான்றுகளும் உள்ளன. தமிழ்ச் சங்க நூல்களிலேயே இராமனைச் சோழர் குல முன்னோனாகச் சொல்லும் பாடல்கள் உள்ளன. ஆனால் அவை வெளிப்படையாக இராமன் என்ற பெயரைச் சொல்லாமல், இராமன் செய்த ஒரு செயலைச் சொல்லியே அடையாளப்படுத்துகின்றன. அந்தச் செயல், “தூங்கெயில் எறிதல்”! எயில் என்றால் மதிள் சுவர். தூங்கெயில் என்றால் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் மதிள் என்று பொருள். தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் மதிள்களை உடைய இலங்கையை அழித்தான் என்பது பொருள். இலங்கையை அழித்தவன் ஒருவன் தான். அவன் இராமன்!

அது என்ன தொங்கும் மதிள்? மதிள் சுவர்கள் தொங்கிக் கொண்டிருப்பது எவ்வாறு என்ற கேள்வி எழுகிறது. வானிலிருந்து தொங்கிக் கொண்டிருப்பது போன்ற உருவில் நகரங்கள் சொல்லப்பட்டுள்ளன. இதுவரை பாரத நாட்டில் வழங்கி வந்துள்ள கதைகளில், வானின் கண் இருந்ததாகச் சொல்லப்படும் நகரங்கள்  இரண்டு.

ஒன்று, தேவர்களது தலைநகரான அமராவதி என்னும் நகரம். இது வானில் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த நகரத்தைக் காத்தவன் முசுகுந்தன் என்பவன், அவன் சோழர்களது பரம்பரையில் வந்தவன் என்று சோழர் வம்சாவளி காட்டுகிறது. மாந்தாதா வரையிலும், இராமனது இக்ஷ்வாகு பரம்பரையும், சோழர் பரம்பரையும் ஒரேவிதமான பெயர்களைத்தான் கொண்டிருக்கின்றன. மாந்தாதாவுக்குப் பிறகு முசுகுந்தன் பெயர் சோழர் பரம்பரையில் வருகிறது.

ஒருமுறை இந்திரனுக்கு உதவ அவன் நகரமான அமராவதியைப் பாதுகாத்ததாகவும், அதற்குப் பிரதிபலனாக நாளங்காடி பூதத்தை இந்திரன் கொடுத்ததாகவும், அதை அவன் பூம்புகார் நகரில் நிர்மாணித்ததாகவும் சிலப்பதிகாரம் கூறுகிறது. தஞ்சாவூர் பகுதியிலுள்ள சப்த விடங்க ஸ்தலங்களும் முசுகுந்தனால் நிர்மாணிக்கப்பட்டவையே என்று ஸ்தல புராணங்கள் கூறுகின்றன. இங்கு நமக்குத் தேவையான விவரம், அமராவதி வானில் இருந்தது என்று சொல்லப்பட்டதே.

அதைப் போலவே வானில் இருந்ததாகச் சொல்லப்பட்ட மற்றொரு நகரம், ராவணன் ஆண்ட இலங்கை நகரம். அது மலை மீது அமைந்திருந்தது என்று இராவணன் சீதையிடம் கூறுவான் (வா- இராமா: 3-47-29). மலை முகட்டில், மேகங்களினூடே அந்த நகரம் ஒரு ‘தொங்கும் நகரம்’ போல அமைந்திருந்தது. இலங்கை மதிள்களால் சூழப்பட்ட நகரம். மேகங்கள் மலையைச் சூழ்ந்து கொள்ள, கீழேயிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு, மலை உச்சியில் அந்த மதிள்கள் மட்டுமே தென்படும். அவை வானத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பது போல இருந்தன என்பதால், தொங்கும் மதிள் எனப் பொருள்படும் ‘தூங்கெயில்’ என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதனால் இலங்கை நகரமே வானில் இருக்கும் நகரம் போல கருதப்பட்டிருக்கிறது.

இராவணன் தன் நகரத்தை இந்திரனது அமராவதி நகரம் போல இருக்கிறது என்றும் சொல்கிறான் (வா- இராமா: 3-48-10) இதன் மூலம், அமராவதியும், மலை மேல் அமைந்த ஒரு நகரமாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்று தெரிகிறது. தேவர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டவர்கள் அங்கு வசித்திருக்கலாம். இந்திர த்வீபம் என்று தாய்லாந்து, பர்மா, வியட்நாம் பகுதிகளுக்குப் பெயரிடப்பட்டிருந்தது என்பதை நாம் இங்கு பொருத்திப் பார்க்க வேண்டும். இந்திரனைச் சேர்ந்தவர்களும் மனிதர்கள் தான் என்று சொல்லும் வண்ணம், இந்திரனது தேரோட்டியான மாதலி இராமனுக்கும் தேரோட்டினான். இந்திரனையே வென்றதால், இராவணனது மகன் இந்திரஜித் என்ற பட்டம் பெற்றான். இங்கு சொல்லப்படும் இந்திரன் நகமும், சதையுமாக மனித உருவில் வாழ்ந்தவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இராமனது காலக்கட்டத்தில் அமராவதியும், இலங்கையும் மலை மேல் அமைக்கப்பட்ட நகரங்களாகவும், அழகிலும் அமைப்பிலும் ஒன்றை ஒன்று விஞ்சுவதாகவும் இருந்திருக்கின்றன.

இலக்கியத்தில் ‘தூங்கெயில் எறிந்த’ குறிப்புகள்

பொதுவாகவே சங்ககால இலக்கியங்களில், மன்னர் பெயரைக் குறிப்பிடாமல் அவர் செய்த செயலை மட்டுமே குறிப்பிடுவது வழக்கம். சோழர்களைப் பொறுத்தமட்டில் இரண்டு மன்னர்களது செயலைப் பெருமையாகக் குறிப்பிடுவது வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. புறாவுக்காகத் தன் தசையைக் கொடுத்த செயலையும், தூங்கெயில் எறிந்ததையும் சொல்லிப் புகழ்வார்கள். இதில் முதலாமவர் சிபி என்பது எளிதாகப் புரிந்து கொள்ளக் கூடியது. ஆனால் தூங்கெயில் எறிந்தவன் யார் என்பதை எந்தத் தமிழார்வலரும், ஆய்வாளரும் கண்டு கொள்ளவில்லை. எனவே தூங்கெயில் குறிப்புகளையும் கொடுத்து, தூங்கெயில் அழித்தவன் இராமன் தான் என்பதையும் நாம் இப்பொழுது நிரூபணம் செய்வோம்.

தூங்கெயில் ஏறிந்த விவரம் புறநானூறு 39 ஆம் பாடலில் காணப்படுகிறது. சோழ மன்னன் குளமுற்றத்துச் துஞ்சிய கிள்ளி வளவனை, மாறோக்கத்து நப்பசலையார் வாழ்த்துகிறார். அந்த மன்னன் உயிர்களிடத்தில் இரக்கம் கொண்டவன். தன்னை மற்றவர்கள் புகழ வேண்டுமென்று அவன் இரக்கத்தைக் காட்டுபவனில்லை. அவன் முன்னோனான புறாவுக்காத்  தன் உடம்பை அரிந்து கொடுத்தவன் மரபில் வந்துள்ளவன் ஆதலால், அவனுக்கு இரக்கம் காட்டுதல் என்பது இயல்பாக உள்ளது.

இந்த மன்னன் பகைவரை வெல்பவன். அது புகழுக்காகச் செய்வது அல்ல. இவனது முன்னோன் ஒருவன், தேவர்கள் நெருங்குவதற்குப் பயப்படும் ஆகாயத்திலிருந்து  தொங்கும் தூங்கெயிலை வென்றவன். அதனால் அப்படிப் பகைவரை வெல்லுதல் என்பது இவனுக்கு இயல்பாக உள்ளது என்கிறார் புலவர்.

“தூங்கெயில் எறிந்த நின் ஊங்கணோர்நினைப்பின்

அடுதல் நின்புகழும் அன்றே”

 

நல்லூர் நத்தத்தனார் என்னும் புலவர், சிறுபாணாற்றுப்படை) என்னும் சங்க நூலில்,

“தூங்கு எயில் எறிந்த தொடி விளங்கு தடக்கை,

நாடா நல் இசை, நல் தேர்ச் செம்பியன்”  (வரிகள் 81-82)

என்று தூங்கெயில் எறிந்தவனையும், செம்பியன் என்னும் பெயரளித்த சிபியையும் பற்றிச் சொல்கிறார்.

 

தூங்கெயில் அழித்த பாங்கினை முன்றுறை அரையனார் தான் இயற்றிய  பழமொழி நானூறிலும் வைத்துள்ளார்.

வீங்குதோட் செம்பியன் சீற்றம் விறல்விசும்பில்

தூங்கும் எயிலும் தொலைத்தலால் - ஆங்கு

முடியும் திறத்தால் முயல்கதாம் கூரம்

படியிழுப்பின் இல்லை யரண். (49)

நன்கு புடைத்த தோள்களை உடைய செம்பியன் ஆகாயத்திலிருந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்த மதிள்களை அழித்ததால், அம்பினை வலிவாகத் தொடுப்பின் கவசமும் பிளந்துபோதல் போல, முடிந்த அளவு முயற்சிசெய்தால் பயன் அடையலாம் என்பதே இந்தச் செய்யுளின் பொருள்.

செயற்கரிய செயலாகத் தூங்கெயில் எறிந்தவிதம் இருக்கவேதான் கடின முயற்சிக்கு எடுத்துக்காட்டாக அதைச் சொல்லியுள்ளார்.

 

மணிமேகலையிலும், இந்திரவிழாவெடுத்த சோழ அரசனைப் பற்றிச் சொல்கையில் “தூங்கெயில் எறிந்த தொடித் தோள் செம்பியன்” என்று சீத்தலைச் சாத்தனார் எழுதியுள்ளார்.

பதினோராம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட கலிங்கத்துப் பரணியில், ஆசிரியர் ஜெயங்கொண்டார், சோழ பரம்பரையைச் சொல்லுமிடத்தே, “தூங்கெயில் எறிந்தவனைப்” பற்றியும் குறிப்பிடுகிறார்.

 

தூங்கெயில் புதிர் நீக்கும் சிலப்பதிகாரமும், ஆழ்வாரும்

தூங்கெயில் புதிரை அவிழ்க்க சிலப்பதிகாரத்தில் இரண்டு குறிப்புகளைக் காண்கிறோம். முதலாவது, கங்கைக் கரையினில் சேர அரசன் செங்குட்டுவன் இருந்த பொழுது சொல்லப்படுகிறது. கண்ணகிக்குச் சிலை எழுப்ப, இமயத்திலிருந்து கல்லைக் கொண்டுவர சேர அரசன் செங்குட்டுவன் நாட்டை விட்டுக் கிளம்பி முப்பது இரண்டு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. திரும்பும் வழியில் அவன் கங்கை ஆற்றங்கரையில் தங்கியிருந்தான். அப்பொழுது சேர நாட்டைச் சேர்ந்த மாடலன் என்னும் பார்ப்பனன் கங்கைக்கு தீர்த்த யாத்திரையாக வந்தான். அவனிடம் தமிழ் நாட்டு நிலவரங்களை விசாரித்தான் மன்னன். மன்னனின் மைத்துனன்தான் சோழ நாட்டை ஆண்டு கொண்டிருந்த வளவன் கிள்ளி. அந்த மன்னனைப் பற்றிக் கூறுகையில், தூங்கெயில் மூன்றினை எறிந்தவனும், புறாவுக்காகத் தன் உடம்பைத் தராசுக் கோலில் இட்டவனும் வளர்த்த அறம் கொண்ட செங்கோல் திரிந்து  போகுமா? போகாது. சோழன் செங்கோல் எந்தக் குறைவும் இல்லாமல் இருக்கிறது என்று தூங்கெயில் கதையையும் நினைவு கூர்கிறான் மாடலன்

வெயில் விளங்கு மணிப்பூண் விண்ணவர் வியப்ப

எயில் மூன்றெறிந்த இகல் வேல் கொற்றமும்

குறுநடைப் புறவின் நெடுந்துயர் தீர

எறிதரு பருந்தின் இடும்பை நீங்க

அரிந்து உடம்பிட்டோன் அறந்தரு கோலும்

(சில 27- 164 -168)

தூங்கெயில் மூன்றினை எறிந்தவன் என்று மூன்று மதிள்களைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறான் மாடலன்.  தொங்கும் மூன்று மதிள்கள் மீண்டும் சிலப்பதிகாரத்தில் சொல்லப்படுகின்றன. அதைச் சொல்வது அம்மானை என்னும் விளையாட்டை ஆடிப் பாடும் சிறுமியர்.

 ‘அம்மனை’ என்பது விளையாடப்படும் காய். அதை ‘அம்மானை’ என்று சொல்லி தூக்கிப் போட்டு விளையாடுவார்கள். அப்படிப் போடும் போது, விடுகதை போல ஒரு கேள்வி கேட்க வேண்டும். அம்மனைக் காயைப் பிடிப்பவர் அதற்குப் பதிலாக ஒரு கேள்வியைக் கேட்டு, காயைத் தூக்கிப் போடுவார். அந்தப் புதிர்கள் சுவாரஸ்யமாகவும், சிறுமியருக்கு இருக்கின்ற அறிவு விலாசத்தைக் காட்டுபவதாவும் இருக்கும். உதாரணமாக இங்கு ஒரு அம்மானைப் பாடல்:

பொன்னேறு மார்பர் புகழ்சேர் திருவரங்கர்

எந்நேரமும் பாம்பிலே கிடப்பார் அம்மானை

எந்நேரமும் பாம்பிலே கிடப்பார் ஆமாயின்

என்னே தலைக்கு விடம் ஏறாதோஅம்மானை

ஏறுமோ செங்கருடன் ஏறினால் அம்மானை

எந்நேரமும் பாம்பில் கிடப்பார் திருவரங்கர் என்று ஒரு பெண் அம்மனைக் காயைத் தூக்கிப் போடுகிறாள்.

பாம்பில் கிடந்தால் விஷம் தலைக்கேறாதோ என்று இரண்டாமவள் கூறுகிறாள். கருடன் இருக்க எப்படி விஷம் ஏறும் என்று மூன்றாமவள் கேட்கிறாள்.

சுவையாகச் செல்லும் இந்தப் புதிர் கேள்விகளைப் போல சிலப்பதிகாரத்தில் சோழ மன்னர்களை வைத்து அம்மானைக் கேள்வி கேட்பதாக வருகிறது. அதில் முதல்  கேள்வி, இந்திரனுடைய உயர்ந்த அரண்களைக் காத்த சோழன் யார் அம்மானை?

அதற்குப் பதில் நமக்கும் இப்பொழுது தெரியும். அது முசுகுந்தன் என்னும் முன்னாள் அரசன். ஆனால் அந்த அம்மானைப் பாடலில் வரும் பதில் இப்படி இருக்கிறது: வானின் கண் அசைகின்ற மூன்று மதிள்களை அழித்தவனே அவன்.

“உயர் விசும்பில் தூங்கெயில் மூன்றெறிந்தவன் காண் அம்மானை” (சில: 29-16-4)

இந்திரன் மதிளைக் காத்தவன் முசுகுந்தன். அவன் அழிக்கவில்லை. ஆகவே இந்தப் பதில் அவனைப் பற்றியது அல்ல. இது வேறொரு அரசன் மதிள்களை அழித்த கதையைச் சொல்கிறது. அதிலும் அவை மூன்று மதிள்கள்.

மூன்று மதிள்கள் கொண்ட நகரமா?

அப்படி ஒரு நகரம் இருந்ததா என்றால், அங்குதான் வலிய செயல்களைச் செய்த கலியன் என்னும் திருமங்கை மன்னன் அற்புதமான குறிப்பு கொடுத்திருக்கிறார்.

“மும்மதிள் இலங்கை இருகால் வளைய” என்று திருவெழுகூற்றிருக்கையில் ஆணியடித்தாற் போல் சொல்லிவிட்டார்.

மும்மதிளை உடையது இலங்கை. ஆழ்வார்கள் அருளிச் செய்த பல பாடல்களிலும் மதிள் இலங்கை என்ற குறிப்பு வந்தாலும், இந்த ஒரு பாடலில் “மும்மதிள் இலங்கை” என்று குறிப்பிட்டுச் சொல்லி இராமனால் அழிக்கப்பட்ட  இலங்கைக்கு மூன்று மதிள்கள் உண்டு  என்று காட்டிவிட்டார்.

எனவே மும்மதிள் கொண்ட தூங்கெயில் எறிந்தவன் இராமன்தான்.

அவனைத்தான் சோழர்குல முன்னோனாகத் தமிழ்ச் சங்கப் பாடல்கள் சொல்லியுள்ளன. சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை என்னும் இரு பெருங்காப்பியங்கள் இயற்றப்பட்ட 2000 ஆண்டுகளுக்கும் முன் வரையிலும், மக்கள் இராமனது இந்த செயலை நினைவு கூர்ந்து, அம்மானைப் பாடலில் சிறுமியரும் சொல்லும் வண்ணம் சிறு வயதிலேயே சொல்லிக் கொடுத்திருக்கின்றனர்.

அதற்குப் பிறகு, சங்க காலம் மறைந்து விடவே, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இந்த விவரங்கள் மக்கள் மத்தியில் மறக்கப்பட்டுவிட்டன போலும். ஆயினும், இந்த விவரங்களை, செப்பேடுகளிலும், கல்வெட்டிலும், சோழ மன்னர்கள் வடிக்கலாயினர். பதினோராம் நூற்றாண்டு முதல், இலக்கியங்களிலும் எழுத ஆரம்பித்தனர்.

கலிங்கத்துப் பரணியில் தூங்கெயில் எறிந்தவனைப் பற்றிச் சொன்னதையடுத்து, முதலாம் குலோத்துங்கனது மகனான விக்ரம சோழன் காலத்தில் அவன் மீது ஒட்டக் கூத்தரால் பாடப்பட்ட “விக்ரமசோழன் உலா”  என்ற நூலில்

“கூடார்தம் தூங்கும் எயில் எறிந்த சோழனும்” (வரி 17)

என்று சோழர் குல முன்னோனைச் சொல்லுகிறார்.

அவன் பேரனான இரண்டாம் இராஜராஜசோழனைப் புகழும் “இராஜராஜசோழன் உலா” என்னும் இலக்கியத்தில், தசரதனையும் சேர்த்து வம்சாவளி கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. எழுதியவர் விக்ரமசோழன் உலா எழுதின  ஒட்டக்கூத்தரே.

“இந்திரனை யேறாக்கி யேறினோன் -முந்தும்

ஒரு தேரால் ஐ இரண்டு தேர் ஓட்டி உம்பர்

வரு தேரால் வான் பகையை மாய்த்தோன் - பொருது

சிலையால் வழிபடு தெண் திரையைப் பண்டு

மலையால் வழிபட வைத்தோன் - நிலையாமே

வாங்கும் திருக்கொற்ற வாள் ஒன்றின் வாய்வாய்ப்பத்

தூங்கு புரிசை துணித்தகோன்” (வரிகள் 19-25)

இதன் பொருள்: “வானுலகிலிருந்து வந்த ஒரு தேரால் பத்துத் தேரினையும் துரத்தி பகைவனைத் தொலைத்தவனும், வில்லால் வழிபட்டு வணங்கிய கடலினை முற்காலத்தில் மலைகளால் வழியுண்டாகும்படி செய்தவனும், நிலை நில்லாமல் அழியும்படி செய்யும், ஒரு சிறந்த வாளாயுதத்தால் தொங்கும் கோட்டையைத் துண்டாக்கியழித்த மன்னன்.”

ஐயிரண்டு தேர் என்பது பத்துத்தேர். சம்பரன் என்ற அசுரன் பத்துத் தேருடையவன். ஒரு தேராற் பத்துத் தேரினையும் ஓட்டிப் பகையை மாய்த்தோன் என்கிறது இப்பாடல். அவ்வாறு செய்தவன் தசரதன், பத்துத்தேர்களையும் வென்றதனால் வந்த பெயர் இது. தசம் - பத்து. ரதன் - தேரினை வென்றவன். அடுத்த வரியில், சிலையால் வழிபடு தெண்டிரை என்றது இராமன் சிலை (வில்) வளைத்து அம்பு தொடுத்துக் கடல்நீரை வற்றச் செய்தது கண்டு அஞ்சி வந்து வருணன் வணங்கியதைக் குறிப்பாலுணர்த்தியது. தெண்டிரை என்றால் கடல். இது அதற்குரிய தெய்வமாகிய வருணனைக் குறித்தது. சிலை என்றால் வில். அதன் வலிமையையுணர்த்தியது. இராமன் வில் வலிமையாற் கடல் வற்றியதுகண்டு வருணன் வழிபட்டான் என்பது குறிப்பு.

அடுத்து மலையால் வழிபட என்று சொன்னது மலைகளைக் கொண்டு போட்டதனால் வழியுண்டாக என்று அர்த்தம். இது கடலிற் கரைகட்டி இலங்கைக்கு வழியுண்டாக்கியதைச் சொல்வது. இதைச் செய்தவன்  இராமன்.

இதற்கடுத்துச் சொல்வது “தூங்கு புரிசை துணித்தகோன்” புரிசை என்றால் கோட்டை. தொங்கும் கோட்டையை உடைத்தவன். மலையதனால் அணை கட்டி மதிளிலங்கை அழித்தவனைப் பற்றியே இங்கு சொல்லியிருப்பதால், தூங்கெயில் எறிந்தவன் யார் என்ற புதிர் சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாமல் நிரூபிக்கப்பட்டு விட்டது.

அவன் வழி வந்தவர்களே சோழர்கள் என்கையில், இராமன் யார் என்ற கேள்விக்குத் தமிழ்நாட்டில் இடமே இல்லை. நப்பின்னையை மணந்ததன் மூலம் கிருஷ்ணன் தமிழ் மக்களது மருமகன் ஆனான் என்றால், சோழர் மரபையே கொடுத்த இராமன் தமிழ் மண்ணின் மகன் என்று சொல்வதுதானே பொருத்தமாக இருக்கும்?