Is Deepavali a celebration of death? (My Talk in Dheivam Channel)

 In this Deepavali season I spoke in Dheivam Channel addressing some important questions.

* Who was Narakasura?

* Was he a demon or a person?

* It is said that Aditi requested Sri Krishna to kill her son, Naraka and restore her ear ornaments. Could any mother ask so? 

* Why do we burst crackers on Deepavali day?

In the course of answering these questions, I bring out my research written earlier here in two parts. 

Here and Here

Taking clue from Sathyabhama's story of bringing Parijatha plant from Indra loka and the presence of Dwaravati culture in Myanmar to the south of Mt. Popa, I decoded the story of Krishna killing Narakasura.

I have spoken about it in this video. Please watch and share.

How Deepavali became a 5-day festival (My talk in Mediyaan Channel)

 Deepavali is celebrated as Naraka Chaturdasi in Tamilnadu whereas it is a five-day festival in North India. In this interview to Mediyaan News Channel, I explained the genesis of Deepavali as a 3 day festival in memory of Mahabali and how it expanded to a five-day festival during Krishna's time. 

I also replied to the questions that are currently circulating.

* Is Diwali an Aryan festival?

* Is Narakasura a Tamilian?

* Is Diwali just about celebrating the killing of a Tamilian?

* Isn't this a northern festival? 

* What are the evidences for Deepavali celebrated in Tamil lands?

* Tamilians light lamps only for Karthigai? Isn't that a Tamil festival?

Please watch and share.

My talk about Ayudha Puja in Mediayaan channel

Due to pre-occupations, I couldn't post some of my videos in the past few weeks. 

Let me start uploading here one by one starting with my interview in Mediyaan News Channel on Ayudha puja.

In this interview I am answering questions such as 

# Is Ayudha Puja an Arya festival?

# Why should we celebrate it?

# Does celebration of Ayudha Puja mean celebration of violence?

I also pointed out the details of the Vettuva Vari in Silappadhikaram as the earliest evidence of Ayudha Puja.

Apart from that, the 'TuRai" called VaaN Mangalam mentioned in Tolkappiyam shows that there was a practice of worshiping weapons. In connection with that, there is a Purananuru verse about Avvaiyar talking to Tondaimaan.

In Pari Paadal there is also a description of Mallars decorating their weapons.

All these are not pujas done just for the sake of preparing for the war.

It is a pooja performed every year on Maha Navami which is the day of Ayudha Puja. 

In this connection, I discussed the epigraphical evidence and literary evidence found in Periya Puranam.

The interview can be watched here:

My talk about Bhagawan Krishna, Nappinnai and Raasa Leela

 My talk in Tamil on various details about Bhagawan Krishna and Krishna Jayanti.

# Why is Krishna Jayanti celebrated on two different dates?

# Krishna can be regarded as the son-in-law of the Tamil people by having married Nappinnai.

# Details about the identity of Nappinnai and her original name.

# Descendants of Krishna in Tamil Nadu.

# Raasa Leela of Krishna – did Krishna misbehave with women?

# Raasa Leela described in Aga Nanuru.

# Purport of Raasa Leela.

My interview in Pesu Tamihzha Pesu on political talks about Deepavali

 தீபாவளி வந்தாலே சகிக்க முடியாத உளறல் பேச்சுகள் கிளம்பிவிடும்

சீமான் - நரகாசுரன் தன் முப்பாட்டன்

அ. ராஜா - தீபாவளி பகுத்தறிவுக்கு ஒவ்வாத பண்டிகை

கி. வீரமணி - சுற்றுப்புறச் சூழலை மாசுபடுத்தும் பண்டிகை தீபாவளி.

திராவிட ஸ்டாக் யூ ட்யூப் அறிவு ஜீவிகள் - சுரா என்னும் மதுவைக் குடிக்காத அசுரனான, தமிழனான நரகாசுரனை கொன்றதைக் கொண்டாடும் மோசமான பண்டிகை. இது ஆரியப் பண்டிகை. தமிழர் பண்டிகை அல்ல,

தமிழர் பண்டிகையான பொங்கல் பண்டிகையின் முக்கியத்துவத்தைக் குறைக்கும் பண்டிகை.

இதற்குப் போய் வாழ்த்து சொல்ல வேண்டுமா? வாங்க பதில் சொல்கிறேன் உங்கள் அனைவருக்கும்...

Deepavali, not a Tamil festival? (my talk in Mediyaan News)

In the series of 4 short videos to Mediyaan News Channel, I addressed some questions often raised by Dravidian enthusiasts of Tamilnadu. 

1. Is there any truth in the claim that Deepavali is not a Tamil festival? Or is it an Aryan festival?

2. Are crackers are a must in the celebration of Deepavali?

What is the purpose of bursting crackers as per scriptures?

3. Is Deepavali a glorification of death?

Was Narakasura a Tamilian as claimed by Dravidian politicians?

4. * Who was Narakasura?

* Where did he live? * Why was his mother Aditi happy at his death? * What were her earings kept by Narakasura? * How were all these related to Dhanteras? * How Satyabhama got Parijata in that episode?

My talk on Shobhakrit New Year to Mediyaan Channel

 Happy Shobhakrit Varusha pirappu Vaazhtthukkal through

@mediyaannews

Spoken about * Tamil New Year as a Hindu festival * Why Sanskrit names for 60 years. * Why sun's entry into Mesha regarded as New year * Any rationale in claiming Thai as New year?

Early Tamils traced their ancestry to Rama (My article in Organiser Magazine)

Not many have known about the wealth of information available in Tamil sources – both literary and epigraphic – giving valuable inputs related to Rama. Foremost among them is the claim by the Cholas that Rama was their ancestor! The second-most important information pertains to the time period of Ramayana. The third set of inputs establishes beyond doubt the location of Lanka of Ravana in present-day Sri Lanka.

Rama, the ancestor of Cholas

Chera, Chola and Pandya are the three ancient Tamil dynasties of which the Cholas belonged to the solar dynasty starting from Surya, Manu and Ikshvaku. One often comes across the reference to ‘Manu-Neeti’ as the hallmark of the Chola kings in their inscriptions. A Chola king is remembered as ‘Manu Neeti Chola’ for having given the highest punishment to his son, the crown prince, for having killed a calf under his chariot. Though it was done unknowingly, the Chola king did not hesitate to punish his son by getting a chariot run over him and kill him. None knows the name of this king as anything other than ‘Manu Neeti Chola’, for being a just ruler. Only the Buddhist chronicle Mahavamsha gives his name and describes his sense of justice in the context of the death of this king in a war in Anuradhapura in Sri Lanka. Though an invader to their domain, in recognition of his unparalleled sense of justice, his mortal remains were cremated with honours and a monument raised, which was worshiped by the kings of that country, reports Mahavamsha in the 25^th chapter. 

The sense of righteousness running in the lineage of Manu, it is no wonder that Rama became an epitome of Dharma, to be emulated by any king wishing to follow the right path. If any  king is related to Rama in the remote past, would he lose any opportunity to boast off his filial connection with Rama? We do find evidence for such claim by the Chola king Veera Rajendra, the grandson of Rajaraja Chola -I, engraved in the Pillars of  Bhagavati Amman temple at Kanyakumari. While giving the detailed list of his forefathers starting from Brahma and then Manu, the king has written that in the family of Rama was born a king named Chola who ventured southward and founded the Chola dynasty in Poompuhar – the place deduced from the description.

Verse 26 of the poetically written inscription in Sanskrit, stands out among every other description about Rama, by having addressed the tough events in Rama’s life and how he stood beyond personal considerations. For the curious reader, here is the verse as reported in Travancore Archaeological Series (1921):

Continue to read here:  Early Tamils traced their ancestry to Rama

Tamil New Year controversy -Part 3 (On Tiruvalluvar's birthday and Thiruvalluvar Year)

Part 1 - Arguments against New Year in Thai

Part 2 - Arguments in support of New Year in Chitthirai

In the 3rd and the final part of my interview at Desiya Siragugal channel, I am explaining the historical background of the Thiruvalluvar Year and the bungling up of the birth date of Thiruvalluvar by Mr. Karunanidhi. Further on, I am establishing the date of Thiruvalluvar around 7000 years ago - at the end of first Tamil Sangam, on the basis of Sangam poetry evidences. 

Tamil New Year controversy - Part 2 (My arguments in support of New Year in Chitthirai)

 In continuation of 1st Part posted yesterday on arguments challenging the 'evidences' presented by the supporters of New Year in Thai, the 2nd part is posted today. In this part, I focus on the evidences in support of Tamil New Year starting in the month of Chithirai. I am quoting the records of the colonial period on how 'Tamil Varusha Pirappu' was observed in Chithirai in Madras Presidency. I continue the arguments by quoting the verses attributed to sage Agastya and Sangam age poems. Finally I am giving epigraphic evidence for the start of the year in Mesha. The talk continues tomorrow also and the topic is Thiruvalluvar Andu.

Tamil New Year controversy - Part 1 (My arguments against New Year in Thai)

Regular and long time readers would have known that I have been consistently questioning the attempts by the DMK governments in the past to change Tamil New Year from Chitthirai to the month of Thai. One can see my talks and articles questioning the change of the New Year, in 2012 archives. Now with the installation of the DMK government in the State, the New Year controversy has come up after the Govt printed New Year wishes on the Ration products distributed for Thai Pongal. In this backdrop, my interview to the You Tube Channel Desiya Siragugal is telecast in three parts starting from today. 

In the 1st part, I am examining the evidences presented by Mr. Karunanidhi and Tamil scholars in support of Thai as the New Year and prove them to be wrong. I am also bringing out the true relevance of  "Pongal" and the genesis of  the three festivals - Bhogi, Pongal and Maattu Pongal - which were basically related to the cattle-breeding Yadava people having allegiance to Krishna. 

Tracing the origin of Ganesha worship to Skanda’s time.

 

This is a video talk by me to a group of people for a question “Why Sri Ganesha is popular than Sri Muruga in Tamilnadu”. Please bear with me for any audio disturbance and my jet speed in talking to make up for the time due to a late start.

Anywhere you look around there are more Ganesha temples than Muruga temples in TN. This comparison comes from the premise that Muruga is considered to a Tamil God while Ganesha is not!

First we should understand this is politician’s version and can be outwitted by a simple logic that – if Muruga is a Tamil God, then Ganesh also is a Tamil God, in his capacity as the elder sibling of Muruga. So this talk on one as a Tamil God and the other as the imported God is without logic.

So I am looking at the question as why Ganesha worship is more popular than Muruga worship.

For this I am first looking at the iconographic evidences of Ganesha – to know from when Mūrti of Ganesha started appearing in Tamilnadu. The earliest mūrti of Ganesha found so far is in Srilanka in 1^st century BCE. The next one appears in Indonesia in 1^st century CE. These two are similar to how Ganesha appears now.

Chronologically the next place is Afghanistan where a standing Ganesha with two hands is seen in 5^th century CE. The style is unusual to us. By 6^th century CE many Ganesha forms appear in art too in China, of all the places! The imagery is not familiar to us. There is even a twin Ganesha embracing each other found in China and Japan. Ganesha appears in other poses too which are totally different from the Ganesha we know. Buddhism was the cause of spread of Ganesha of this kind of weird forms. This form of Ganesha was worshiped for tantric purpose.

There is a Ganesha look-alike found in Harappa 5000 years ago – an image of an elephant face with human like eyes and a crown.

It was only around the 6^th century CE, the first Ganesha appears in Tamilnadu. It is in Pillaiyar patti! This image is the continuing one and also resembling the Ganesha of Srilanka and Indonesia. The hint on the background story of this Pillaiyar comes from the Tamil Brahmi writings at the base giving the name of the sculptor. So this is the work of a migrant from the Harappan, the region of Afghanistan.

Actually Tamilnadu is expected to show early signs of Ganesha worship than from any other place, since he is supposed to be the elder brother of Muruga. This takes me to surf through old Tamil Sangam texts only to find out that Muruga was the only son of his parents, but Ganesha entered the scene sometime later.

When I dig up further I found that Muruga had his favorite royal elephant by name “PiNi Mukham”. Sangam texts often speak of this elephant as a daring, powerful one because of whom Muruga was able to score victories over his enemies. Moreover Muruga lived in Kurunji – the hill tracts – where elephant was a carrier useful in transportation of goods and as a vehicle. You can imagine Muruga always moving around mounted on his royal elephant.

This elephant helped him in his love affair too. Kanda puranam narrates that Muruga tricked to make Valli fall in love with him by making his brother Pillaiyar appear as an elephant frightening her and the trick worked. Interestingly we come cross references to this event in Tamil Sangam texts when the heroine fell in love with the hero in whom she took refuge when chased by an elephant; the hero saved her like Muruga from the elephant.

The elephant connection to Muruga is found in Sangam texts of women visiting Muruga’s temple doing ‘puja’ to the elephant of the temple treating it as the elephant of Muruga. Only women did this puja by smearing kumkum on the head, face and trunk of the elephant poured water and flowers on the elephant, fixed fans on the ears and placed umbrella on the head! Then huge balls of food were given to the elephant and it was a practice to eat the left overs as prasada!

The purpose of this worship is also given in the texts, that married women were blessed with a long married life while unmarried women got married soon! The women had worshipped the elephant of Muruga to be blessed with a happy and long married life. Before we dismiss this as something odd and not in vogue today, let me point out a version from Vinayaka Puranam where Vinayaka blessed the planet Mars as getting a name “Mangal” for having witnessed the marriage of Vinayaka with Siddhi in his auspicious form of red colour!

So we find a connection between Vinayaka in red (auspicious) in his marriage with Siddhi (Siddhi Vinayaka) and Mars the planet having Muruga as the lord becoming a signifactor for Mangal – which in ordinary parlance we relate with Mangalyam! The olden Tamil practice of women worshiping the elephant with kumkum for Mangalyam (stability of married life) seems to be the precursor to this story in Vinayaka Purana.

Since the elephant of Muruga had facilitated the fructification of the marriage of Muruga with Valli and a happy married life thereafter, elephant worship in temples of Muruga started initially. This must have been in vogue right from the time the time of Muruga, who lived 12,000 years ago. Since elephant was found in plenty in Kurinji lands, keeping the elephant in the temples of Muruga must have been an oldest practice which spread to other temples in course of time. The upkeep of many elephants in temples of Kerala even today must have been a remnant of this practice as Kerala is predominantly hilly / mountainous terrain.

The elephant of Muruga being very dear to Muruga, came to be regarded as the elder brother of Muruga and in due course depicted as a deity with elephant face. The red faced Vinayaka (made so by kumkum as a mark of auspiciousness during his marriage) appearing with his wives is Siddhi Vinayaka, now popularly present in Mumbai, but the concept of is in the olden Tamil lands!

The worship of elephant in olden Tamil lands must have given rise to the name “Pillaiyar”. Pillai means child or son. Like a little son the elephant is mischievous, fat and fond of eating. Even today we have the practice of offering food (fruits mostly) to temple elephants and receive its blessings by the placing of its trunk on our head. The food balls offered to the elephant in the Sangam age had become the ‘Modak’ or ‘Kozhukattai’ made of rice. The iconography of Pillaiyar must have evolved from this.

The umbrella placed on its head continues to be customary in the temples of Kerala and in the Vinayakar Chaturti Puja we do at home. Without the umbrella Vinayaka is not worshiped in Tamilnadu even today. This practice absent in other regions but compulsory in Tamil lands clearly indicates a long standing practice from the Sangam age of worshiping the elephant of Muruga, regarded as the elder brother Muruga in his temples.

There is an opinion that Vinayaka Puja was made widespread only following Tilak’s efforts, but no. The Journal of Literature and Science in an issue published by the British before the birth of Tilak refers to Vinayaka Caturthi festival in Madras Presidency as it is celebrated today. Note the name ‘Vinayaka’ – it was not Ganesha! This is the only festival when the deity made of clay is freshly bought for the festival and immersed later. The only difference between then and now is that people avoided looking at the moon on that night under the belief that they would be falsely accused if they looked at the moon. The Journal continues to say that Krishna was accused because he looked at the moon on Vianyaka Cathurti day!

So the celebration of Vinayaka Cathurti had been in vogue since Krishna’s times!

It was so even from Rama’s times as we come across a verse in Valmiki Ramayana in Pattabhisheka sarga that ‘Vinayaka’ and similar deity would stay fixated in the houses of those who recited Ramayana!

Vinayaka festival/ worship is a household festival/ worship aimed at getting auspiciousness, while worship of Muruga is a temple festival as with Skanda Shashti.

With the beginnings coming from Tamil Sangam age for Vinayaka worship, we find a change in concept in Puranas that refer to ‘Ganesha”. Ganesha means ‘the lord or commander of Ganas of Shiva’. Though there are many stories of origin of Ganesha, a particular one found in Vayu Purana talks about short and stout Ganas, the attendants of Shiva and Parvati.

Once when king Divodasa was ruling from Kashi, Shiva wanted occupy Kashi. He asked Ganesha also known as Nikumbha (remember Nikumbhini, the female guardian deity in Lanka in Ramayana?) to facilitate his entry into Kashi. Nikumbha appeared in the dream of a barber asking him to install him outside the city and do the worship. People started coming to Nikumbha for boons and Nikumbha gratified all. When Divodasa himself came to him seeking boon for getting progeny, Nikumbha didn’t oblige. This infuriated Divodasa to abuse him which resulted in Nikumbha to curse him to leave the city. It happened so, following which Shiva entered and occupied the city.

The concept of Gana and Ganesha appears from then onwards. One can see a number of ganas including the elephant faced Ganesha - all short and stout and mischievous – under the panel of Shiva- Parvati in temples. One can see Veerabhadra at one end and Ganesh at the other end with sapta mata in between. Normally Muruga is associated with sapta mata-s that was explained in one of my videos. Mother goddess, Muruga and Ganesha had evolved together as Shaktam, Skandam and Ganapatyam. In these forms, shamanism and Tantricism were chief causes for worship. Many of the Ganesha in strange forms found in other parts of Asia including the one in Angkor Wat were indicative of tantric practices associated with Ganesha worship.

A relic of it is still in vogue with us in breaking coconuts for Ganesha. The chief aim was to drive out evil, spirits and enemies. Tantric practices associated with Ganesha were at its peak till 12^th century throughout India promoted by Kāpālikas, Kālāmukhas and Paśupatas – all heretic sects. In contrast the Tamil Pillaiyar or Vinayaka (meaning – supreme leader) was auspicious and confined within one’s home or as elephant worship in temple.

Till 2000 years ago this was so – the Sangam age practice. After that the first appearance of Pillaiyar in iconography happens in 6^th century in Pillaiyar patti. The sculptor was ‘Erukkaattoor Perum Thacchan’ – erukku in this name signifying the special flower Erukku that is used only for Vinayaka even today in Tamil lands. There are Tamil verses in Sangam text of worship by using Erukku flower. This must be an indication of worship of Pillaiyar – the elephant or an image of the elephant. It changed over to the current form in the Common Era.

Pillaiyar is installed wherever there are certain trees such as peepal (arasa maram), water way, and anthill where snakes reside. These are the places the hero of the Sangam had to cross to come to meet his lady love. The heroine would be worried about his safety through these troubles. We don’t know what deity she worshiped, but seeing the presence of Pillaiyar in these places, it sounds logical that she had prayed to the elephant of Muruga – Pillaiyar to safeguard the hero and help in the success of their love affair.

In due course wherever water ways were there, Vinayaka was installed, partly to safeguard the water ways from pollution and partly to protect the trees and anthills that served as markers to identify underground water ways.

In this way numerous Pillaiyars have sprung up all over Tamilnadu. The worship of a deity is related to the boons associated with that deity. Pillaiyar is for auspiciousness, removing obstacles and protection from evils. All these are needed for everyone at all times. So Pillaiyar continues to have a wide following.

In contrast Muruga was a warrior god, a commander in chief. The soldier going on war would raise the slogan “Veera vel, Vettru vel”. Kausalya prayed for protection by Muruga when Rama went on exile. Krishna identified himself with Muruga as the chief among commanders. So the popularity of a God lies in what we gain from him, I may sound clumsy, but it is true.

Pillaiyar worship is popular because of the benefits supposed to be granted by him. Also there are no great rules in consecrating him. Just a lump of clay or mud or turmeric is enough to consecrate him anywhere. His power doesn’t diminish because of this. For this reason Ganesha temples are more in number compared to any other deity all over India!

Sita’s Agni-pravesha, a case of fire-walking?

Sitaayah caritam Mahat!

Greater are the two ordeals she underwent!

The Agnipariskha and exile as a pregnant woman are so heart-wrenching that the current generation is totally at a loss to understand those events. One needs to shed present-mindedness in judging these events of a remote past. In this context it is worth remembering the verses inscribed on stone 1000 years ago by the Chola King Veerarajendra, the grandson of Rajaraja Chola.

The exile of Sita is discussed in this inscription besides the other contentious issues of Ramayana. These were debated all these years, perhaps right from Rama’s times. The one who understands them in the way they should be understood is truly closer to the state of ‘Sthitaprajna’, others can try to learn more, but never attempt to whitewash the truth. Any attempt to twist or remove Agni Pravesha incident is grave injustice to the Epic, to Sita and to posterity. Since because people of current times can’t understand the purport of it, it is not right to rewrite the Ramayana, which is Veda as per Valmiki and for scores of devotees of Rama including this writer.

Here I am taking up the analysis of ‘Agni Pravesha’ to show the historicity behind and the historic developments around that over the millennia.

Fire-walking as Agni Pravesha.

Anyone visiting Sri Lanka on a cultural tour will be pleasantly surprised to get introduced to Sita’s Agni Pravesha as Fire-walking. The cultural events arranged for tourists in Sri Lanka contain the event of fire walking too, which Sri Lankans think was done by Sita to prove her loyalty to Rama! This version prevalent in Sri Lanka cannot be ignored, for, that country was very much part of Ramayana events and the memory carried by them down the ages cannot be false. That memory of fire walk by Sita offers a convincing reason on how she managed to come out of the ordeal unhurt.

Sita asked Lakshmana to prepare a pyre (चितां मे कुरु). Similar pyre is created for fire walk even today. The following picture is that of the preparation of the fire in Draupadi Amman temple in Udappu, Sri Lanka.

Source:- https://en.wikipedia.org/wiki/Thimithi

Fire- walking is wide-spread in Tamil lands even today. Huge pyre is created for the fire-walk. The devotees walk on smoldering fire, not on burning fire. They come out unscathed due to their devotion – something to do with their thought force and will power. In all the cases the underlying concept is complete allegiance to the deity.

Similar fire walking is found in the Pacific island of Vanuatu where fire walking is a native practice. Today it is promoted as fire-dance for tourist attraction.

Pic courtesy: http://www.santotoday.com/mavoonlefu.htm

This could not have started as a past time, but anything other than that. Most probably as a ritual with religious connotations but is exploited as tourist attraction today.

The concept and causes for this ritual are best known from the Tamil lands only. In the contemporary world no other people conduct the fire-walking events as Tamils do. And this has been a continuing practice from an undated past. There was a Sangam age poet by name “Thee-midhi Naaganaar” – meaning, ‘Naaganaar who walked on fire” There is a tradition to call this event as “Poo midhi” – “walking on flowers”. One can understand from this expression what the devotees think about this ordeal. For the devout, walking on fire is akin to walking on a bed of flowers. And they voluntarily do it, as a show of devotion and commitment to the deity.

The strange feature of Fire walking is that it is done only to female Goddesses. Prominent among them is Draupadi Amman! Not many know that there are temples for Draupadi in remote regions in Tamilnadu where Fire- walking is an important annual festival. The devotees of this deity (Draupadi amman) in Tamil lands believe that she did this walk after Mahabharata war to wipe out the insult done to her by disrobing her in the court of Dhritarashtra! This proves that Draupadi Amman is indeed Draupadi of Mahabharata. How she came to Tamil lands is best understood from the literary references to the migration of Velir groups consisting of  relatives of Krishna and others owing allegiance to Krishna and Pandavas after the last deluge that happened 3500 years ago (coinciding with the decline of the Harappan culture and inundation at Byt Dwaraka).

The migrants had continued with their previous practices, one of which is worshiping Draupadi by means of fire-walk. The migration of fire-walking practice from Dwaraka and Harappan regions shows that this practice must have been prevalent in North India too in remote past but forgotten after a series of invasions.  

Now let us go from the known to the unknown to justify that Agni Pravesha done by Sita was nothing but fire walking.

Honor and Allegiance

Two features are deciphered from the fire walking ritual done by the devotees of Tamil lands. One is that the deity for whom the fire walking is done is a female and the other is absolute commitment or allegiance to her. The popular belief that Draupadi did fire walking to wipe off the dishonor she suffered in the hands of Dussasana could not have come up in the first place without an incident of fire walk done by her. It is like how gold shines more when burnt. The high level of importance attached to chastity must have given rise to this practice. The same act also demonstrates her complete allegiance to the Lord – in her case the Pandavas.

The incidence of Jauhar committed by Rajput women in the event of facing certainty of dishonor (rape) in the hands of the cruel Mleccha Muslims seems to be rooted in this practice only. Draupadi had a future with her husbands after the war and so opted for fire-walk, but the hapless Rajput women had none and therefore decided to end their life by fire. They could have chosen easier and less painful means to end their lives, but by choosing fire they seemed to have gone with the age old views on wiping out dishonor caused by or expected to be caused by a male and to demonstrate their complete allegiance to their husbands. What a thought, what a sublime emotional thought these women have held on to! Certainly we have no right question the way they thought.  

This has a parallel to Sita’s fire walk!

She did that to wipe out the dishonor suffered in the hands of Ravana. She had hopes of a future with her beloved husband Rama. An examination of the dialogues by Rama and Sita that ended with Sita entering fire sheds more light on this issue.

After winning Ravana, Rama says that he killed Ravana to wipe out the insult meted out to him by way of having abducted his wife, Sita. Now that insult had been paid back, Rama was not in a position to take back Sita in the interests of keeping up the honour of his dynasty.

Sita’s response to this was to undergo test by fire. She did not enter fire to get perished in it. Instead she wanted to show that fire would not harm her if she was genuinely loyal and faithful to Rama.

She made 3 statements as a kind of command to the Fire god, all of which convey only one meaning – that she was absolutely loyal to Rama in thought, word and action and that Fire would not harm her if this was true.

She used the same statements when she created yajna fire at Ashoka Vana to worship Fire God appealing him not to harm Hanuman whose tail was put on fire. The fire God did not hurt Hanuman. Such was the power of Sita, the Pati Vrataa! Could that fire do any harm to her when she entered the smoldering fire?

With Sita and then Draupadi being fire-walkers by themselves, the practice would have evolved after them and directed at female deities.

This practice might sound primitive and might have been in existence in the times of Sita or before.

Or it could be the other way that it was Sita who started the practice and others followed her - to show loyalty to whomever it matters and to show that they are as pure and golden like Sita. 

With Draupadi more recent in memory, fire walking has come to be associated with Draupadi. Following Draupadi this practice must have thrived and inspired Kshatriya women whenever they faced ordeal of similar nature. Today it continues with an emotional and spiritual fervor throughout Tamilnadu.  

Vaikuntha Ekadasi is the day of Gitopadesa.

The day of Vaikuntha Ekadasi that opens the door to Vaikuntha is an important day in all the Vishnu temples of South India. Lord Vishnu mounted on his Garuda vehicle leaves the temple through Vaikuntha Dvara (the Gate to Vaikuntha) or ‘Paramapada Vaasal’ (the Gate to Paramapada) well before sunrise followed by his devotees. This is the only day this special Gate is opened in any Vishnu temple with the concept that Vishnu is taking along with him his devotees to Vaikuntha. This day falls on Shukla Ekadasi in the month of Margashira.

Gate to Moksha

This also happens to be the day Krishna rendered Gitopadesa to Arjuna. The intriguing fact is that this concurrence with the date of Vaikuntha Ekadasi is lost in the memory of our people for very long. Many think that Margashira Shukla Ekadasi identified as the day Krishna preached Bhagavad Gita occurred in the lunar month of Margashira. As a result the Gita Jayanti is being celebrated in the solar month of Kartika before the occurrence of Full Moon in Kartika star. Flawed understanding of the Time computation has led to this mistake.

Four-fold calculation of Time.

Time is calculated on the basis of four factors simultaneously. The location of the sun, the moon, the star transited by the moon and all these three occurring at or after sunrise in a day determine the time running on that day. A reference such as Margashira Shukla Ekadasi means the sun is in Margashira or Sagittarius with the moon in the 11^th tithi of the waxing phase at that time. The star of the day could vary in different years, and therefore it is omitted in this particular reference, but these three (solar month, lunar paksha and tithi) pertaining to solar and lunar movement are always noted as a marker to denote a specific day.

The Sun being the cause of Time, it cannot be left out in any reference to Time. As such Margashira Shukla Ekadasi as the day of Gitopadesa can be observed only when the Sun is in Margashira and not in Kartika (Scorpio). This combination further denotes that the lunar month is Pushya. This leads to the revelation that the Mahabharata War had taken place in lunar Pushya month.

The month-wise analysis of the Mahabharata events done by me based on the internal evidences shows the date of Gitopadesa with the Sun still confined within the sign of Margashira. (The ayanamsa is not exact but close to it by a degree or two further inside Sagittarius.)

Date of Gitopadesa.

Krishna’s advice to Arjuna being two-fold, one, showing the way to Moksha (Liberation) and the other, projecting Himself as the protector of the Good and the annihilator of the Evil, these two are remembered on the day of Margashira Shukla Ekadasi as Mokshada Ekadasi or Vaikuntha Ekadasi by the followers of Vishnu.

Explaining the first, Mahabharata has never been treated as a historical document, but as Veda accessible to all and understandable by everyone. The core teaching lies in Bhagavad Gita and that has been infused in the day Krishna imparted. More than the Mahabharata connection, the importance of the teaching of Krishna to attain Vaikuntha has taken precedence and a mock rehearsal is enacted on the same day in the solar month of Margashira. In the absence of knowledge of even the existence of the observance on this day in other parts of India, it is no wonder Gita Jayanti has lost touch with the time when it ought to be observed.

The second feature is the ingeniously designed idea of Garuda Seva – of Vishnu flying in his Garuda Vahana on this day. Krishna had given the word to protect the Dharmic people from the adharmic ones. Whenever He comes out mounted on Garuda, it means He is out to destroy the Evil. This “ugra roopam” of the Lord with ‘panchayudhas’ – the five weapons is in tune with his promise of protecting the righteous from the evil that Krishna had given on Margashira Shukla Ekadasi.

The two core concepts of Gitopadesa enshrined in the observance of Vaikuntha Ekadasi can have no other rationale than remembering the day Krishna gave Gitopadesa to mankind through Arjuna. Vaikuntha Ekadasi observance must put at rest any doubts on the solar month of Gitopadesa.

ஆண்டாள் கொட்டிய பறையும், கேட்ட பறையும்

Reproducing my old article published in tamilhindu.com

‘வேதமனைத்துக்கும் வித்து’ என்று ஆன்றோரால் போற்றப்படும் திருப்பாவையில் அடிக்கடி சொல்லப்படும் ஒரு சொல், ‘பறை’ என்பதாகும். இது கையால் தட்டப்படும் ஒரு தோல் கருவி. பாணர்கள் முதல், சிறுவர்கள் வரை பலராலும் கொட்டப்படும் இந்தப் பறை, பாவைநோன்பின் போதும் சிறுமியரால் கொட்டப்படுவது. பாவைக் களம் புக வேண்டி, மற்ற சிறுமியரை அழைக்கும் ஆண்டாள் பறை கொட்டினது மட்டுமல்லாமல், நாராயணன் பறை தருவான், அவன்  பறை தர வேண்டும்  என்றும் கூறுகிறாள்.

அவளிடம்தான் ஏற்கெனவே  பறை இருக்கிறதே, அது என்ன வேறு ஒரு பறை – அதுவும் நாராயணன் தரும் பறை என்று நாம் ஆராயப் புகுந்தால், சில அரிய ஆன்மீகக் கருத்துகள் புலனாகின்றன. அதன் மூலம், வேதமனைத்துக்கும்  எவ்வாறு திருப்பாவை விதையாகிறது என்றும் புரிகிறது.

இவற்றை விவரிப்பதற்கு முன்னால், ஆண்டாள் கொட்டிய பறை எது என்று கண்டு பிடிக்க முடியுமா என்று பார்ப்போம்.

ஆண்டாள் கொட்டிய பறை

ஐந்திணைகளுக்கும் உரிய பறைகள் தொண்டகப்பறை (குறிஞ்சி), துடிப்பறை (பாலை) , ஏறுகோட்பறை (முல்லை), மணப்பறை மற்றும் கிணைப்பறை (மருதம்) , மீன்கோட்பறை (நெய்தல்).
இவை தவிர வேறு சில பறைகளும் அந்த நாளில் இருந்திருக்கின்றன. புறநானூறில் 12  விதமான பறைகள் சொல்லப்படுகின்றன. இவற்றுள் ஆண்டாள் எந்தப் பறையைக்கொட்டியிருப்பாள் எனக் காண்போம்.

(1) அரிப்பறை  :- அரிப்பது போல ஓசை எழுப்பும். வயல் வெளியில் பறவைகள், இலைகளின் மீது உரசிச் செல்லும் சப்தம் போலவும், பெண்டிர் அணிந்த  நகைகள் ஒன்றனோடு ஒன்று உரசுவது போலவும் என்று, அரிப்பறை ஓசை உவமை காட்டப் படுகிறது.

(2) அனந்தன் பறை :- சுடுகாட்டுப் பகுதிகளில், பேயாட்டம் ஆடும் மகளிர் இதைக் கொட்டுவர். சரசரவென்று பாம்பு செடிகளுக்கிடையே ஓடும் ஓசை போல் இருக்கும் போலிருக்கிறது. இதன் ஓசை கேட்டு பருந்துகள் வருமாம்.

(3)  ஆகுளிப்பறை மற்றும்

(4 ) சிறு பறை :- மிகச் சிறிய, கைக்கடக்கமான பறை இது. பாணர்கள் யாழுடன் எடுத்துச் செல்லும் பறை. அரசனைக் குறித்தோ, கடவுளைக் குறித்தோ பாடுவதற்குப் பயன் படுவது. இதை விடிவதற்கு முன் கொட்டுவார்கள்.

(5) சல்லிப்பறை :- இதைப்  பெரும் பறை என்பார்கள். விழாக்களிலும், ஊர்வலங்களிலும் கொட்டுவார்கள்.

6) சாக்காட்டுப்பறை :- இது சாவுக்கு அடிக்கும் பறை.

(7) செருப்பறை :- அரசன் போர்க்களத்தில் நுழையும்  போது அடிப்பது. யானைப் படைக்கு முன்னால் அடித்துச் செல்வர்.

(8) போர்ப்பறை :- இது போர் அறிவிக்கும் பறை. போருக்குச் செல்லும் போது  அடிக்கும்  பறை.

(௯) நெய்தல் பறை :- சாக்காட்டுப் பறை போல, சாவின் போது  நெய்தல் நிலத்தில் அடிக்கபடுவது.

(10) தடாரிப்பறை :- இதைக் கிணைப் பறை என்றும் பம்பைப் பறை என்றும் கூறுவர். இது உடுக்கையாக இருக்கலாம்.

(11) ஒரு கண் பறை:- அளவில்  பெரியதான  இப்பறையில், கண் போன்ற அடையாளம் தெரியும். அது யானையின் பாத வடிவில் இருக்கும், செய்திகளை அறிவிப்பதற்கும், போர்க்களங்களிலும், இது பயன் படுத்தப்பட்டது.

(12) மணப்பறை :- திருமணங்களில்  கொட்டப்படுவது.

புறநானூறில் ஆங்காங்கே பேசப் படும் இந்த 12 பறைகளில், ஆகுளிப் பறையும், சிறுபறையும் மென்மையாகவும், பாடலுக்கு இசைந்தும் கொட்டப்படுவதுடன், கடவுளைக் குறித்து, விடிவதற்கு முன்னமேயே கொட்டப் படுவதால், ஆண்டாளும் அவள் தோழிகளும், கொட்டிய  பறை சிறு பறை அல்லது ஆகுளிப் பறை எனக் கொள்ளலாம்.

இனி, பறை என்று ஆண்டாள் கூறும் செய்திகளைப் பார்ப்போம்.

மொத்தம் 10 இடங்களில் ஆண்டாள் பறை என்று குறிப்பிடுகிறாள்.

ஆண்டாள் கூறும் பறை

1. பறை தருவான்  (பாசுரம் – 1)
2. பாடிப்பறை கொண்டு  (பாசுரம்- 8 )
3. போற்றப் பறை தரும்  – (பாசுரம்- 10)
4. அறை பறை –  (பாசுரம் -16)
5. பறை தருகியாகில் – (பாசுரம் -25)
6. சாலப்பெரும் பறை – (பாசுரம் -26)
7. உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு – (பாசுரம் -27)
8. நீ தாராய் பறை – (பாசுரம் -28)
9. இற்றைப்  பறை கொள்வான் –  (பாசுரம் -29)
10.அங்கப் பறை கொண்ட ஆற்றை  – (பாசுரம் -30)

அவற்றுள், 26  -ஆம் பாசுரத்தில் வரும் சாலப் பெரும் பறை, மேற் கண்ட 12 பறைகளுள் சல்லிப் பறையை ஒத்திருக்கிறது. சல்லிப் பறை என்பது, விழாக்களில் கொட்டப்படுவது.  சுற்றுப்புறத்து ஓசைகளையும் மீறி ஓங்கி ஒலிக்க வேண்டிய பறை.

‘மாலே மணி வண்ணா’ எனத் தொடங்கும்  பாசுரத்தில், ‘சாலப் பெரும் பறையே பல்லாண்டிசைப்பாரே’ என்று ஆண்டாள் கூறும் வர்ணனை இறைவன்  வரும் வீதி ஊர்வலம் போல உள்ளது.

ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்கச் செய்யும் வகையில்  பாஞ்சசன்னியம் என்னும் சங்கூதும் ஒலியோடு, பிற ஒலி முழக்கங்களும், பல்லாண்டு இசைத்த வண்ணம் செல்வதும், கோல விளக்கும், கொடியும், விதானமும் செல்லும் பாங்கினையும் உரைத்திருப்பது, மார்கழி மாதத்து வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று திருமால் வீதி வலம் வரும் கருட சேவை போன்று இருக்கிறது. வீதி ஊர்வலத்தில் கொட்டப்படும் சல்லிப் பறையை ஆண்டாள் சாலப் பெரும் பறை என்று கூறியிருக்கலாம்.

திருப்பாவையில் வைகுண்ட ஏகாதசி

முப்பது திருப்பாவை பாசுரங்களும், நாள் ஒன்றுக்கு ஒரு திருப்பாவை என்ற கணக்கில் முக்கியத்துவம் கொடுத்து பாடப் படுகிறது. அப்படிப் பார்க்கும் போது, முதல்  பாசுரத்தில் ‘மதி நிறைந்த நன்னாள்’ என்று சொல்வது, பௌர்ணமி கழிந்த மறு நாள் விடிகாலைக் காட்சி போலத் தெரிகிறது.

மார்கழி பௌர்ணமியில், பாவை நோன்பு ஆரம்பிக்கும் என்று பரிபாடல் – 11 தெரிவிக்கிறது. மார்கழி மாதம், திருவாதிரையில், சந்திரன் செல்லும் போது, பூரண சந்திரன் ஆகிறது. அன்று விடிகாலை, ஆற்றங்கரையில் ஹோமத் தீ வளர்த்து, ஆதிரையானை வழி படுவர். அவ்வமயம், அனைத்து பெண்களும் பாவை நோன்பு ஆரம்பிப்பார்.

திருமணமானவர்களும், கன்னிப் பெண்களும், சிறுமியரும் என, அனைத்துப் பெண்களும், அந்த வழிபாட்டில் கலந்து கொள்வர்.

அது முடிந்த மறு நாள் முதல், இளம் சிறுமியர் மட்டும ஆற்றங்கரை சென்று பாவை செய்து, பறை கொட்டி, அந்தப் பாவைக்குப்  பூச் சொரிந்து, விளையாட்டாகக் கடவுளை வணங்குவர்.

இதையே ஆண்டாள் துவங்கி வைக்கிறாள். பாவை நோன்பிருந்து நல்ல கணவனை  அடைவது என்னும் வழக்கப்படி கண்ணனையே கணவனாக அடைய விரும்பி ஆண்டாள் பாவைக் களம் புக விரும்புகிறாள். பௌர்ணமி கழிந்த மறுநாள் சிறுமியர் துவங்கும் பாவை நோன்புடன் முதல் பாசுரம் துவங்குகிறது. அப்பாசுரத்தில் வரும் வர்ணனை, பௌர்ணமி கழிந்த மறு நாள் விடிவதற்கு முன் இருக்கும்வானத்தைச்  சொல்கிறது. பௌர்ணமிக்கு மறுநாள் வைகறையில், முழு மதி இன்னும் வானில் இருக்கும்.

அன்று காலை  நிறை மதி இன்னும் வானில் தெரிய, அதைதான் ஆண்டாள், மதி நிறைந்த நன்னாள்  என்று சொல்லி இருக்கிறாள்.

நாள் ஒன்றுக்கு ஒரு பாசுரம் என்ற கணக்கில், பௌர்ணமிக்குப் பதினைந்தாம் நாள் வரும் அமாவாசை ‘எல்லே இளங்கிளியே’ பாசுரத்தில் வருகிறது. அதற்கு மறுதினத்திலிருந்து, வளர் பிறை ஆரம்பம். வளர் பிறையின்  ஏகாதசி, வைகுண்ட ஏகாதசி ஆகும். அது 11-ஆம் நாள் வருவது. அப்படி கணக்கு பார்த்தால்  ‘மாலே மணி வண்ணா’  பாசுரம் வைகுண்ட ஏகாதசி என்றாகிறது . அன்றுதான், எல்லா விஷ்ணு ஆலயங்களிலும், கருட வாகனத்தின் மீது திருமால் வீதிப் புறப்பாடு கிளம்பி விடுவார். ஆண்டாளின் தந்தையான பெரியாழ்வார், பாண்டிய அரசனின் சந்தேகத்தைத்  தீர்த்து, அவனால் கொண்டாடப்பட்டு, பட்டத்து யானை மீது நகர் வலம் வந்தபோது, அவருக்கு கருட வாகனத்தின் மீது காட்சி  தந்த திருமாலைப் பார்த்து, ‘பல்லாண்டு பல்லாண்டு’ என்று இறைவனையே வாழ்த்திப்பாடினார். சாலப் பறை பற்றி சொல்லும், ‘மாலே மணி வண்ணா’ பாசுரத்திலும், பல்லாண்டு இசைப்பதைப் பற்றி கூறுவதாலும், அது வீதி வலம் வரும் கருட சேவையாகவும், அந்தப் பாசுரம் இசைத்த அன்று வைகுண்ட ஏகாதசியாகவும்  இருந்திருக்கலாம்.

மறுநாள் துவாதசி என்பதற்கு ஏற்றாற் போல், அடுத்த பாடலான ‘கூடாரை’ யில் உண்ணுவது பற்றி சொல்லப்படுகிறது.

இந்த இடத்தில் வைகுண்ட ஏகாதசி பற்றி ஒரு கொசுறு செய்தி. வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று,  நாம் இருக்கும் பூமியானது, இந்தப் பால் வெளி அண்டத்தின் மையத்திலிருந்து அதிக பட்சத்  தொலைவை அடைகிறது. தனுர் மாதம் என்னும் மார்கழி மாதமுடைய தனுர் ராசியானது நம் பால் வெளி அண்டத்தின் மையப் பகுதியாகும். தனுர் ராசிக்கு நேர் எதிரில் சூரியன் வரும் இந்த மாதத்தில், நாம் சூரியனுக்கு அப்பால் – சூரியனிடமிருந்தும், பால் வெளி மையத்திடமிருந்தும், அதிக பட்ச தொலைவை அடைகிறோம். இதை வேறு விதமாகக் கூறுவதென்றால், பால் வெளி கேலக்ஸ்சியின் (galaxy) வெளியே – எங்கிருந்தோ அது வந்து கொண்டிருக்கிறதே, அந்த அண்ட வெளிக்கு அருகே – அதிக பட்ச அருகாமையை வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று நாம் அடைகிறோம். இந்த வெளி, தேவயானம் என்றும் உத்தர வீதி என்றும் சொல்லப்படும்.  இது  நமது கேலக்ஸ்சியின் மேல்புறமான இடம். பிறவா நிலையடையும் ஜீவன்கள் உத்தர வீதியில் செல்லும் என்பது ஐதிகம். அப்படிப்பட்ட உத்தர வீதியின் புறம், நமது பூமிக் கோளம், அதிகபட்ச  அருகாமையைப் பெறும் வைகுண்ட ஏகாதசி நாள், மோக்ஷ வாயில் திறக்கப்படும் நாளாகக் கருதப்படுகிறது. பிரபஞ்ச இயலும், அதன் வழி  ஆன்மீக  நிலையையும் அறிந்த நம் முன்னோர் வகுத்த வழிகள் ஒப்புவமையே இல்லாதவை.

அத்தகு சிறப்பும், தொன்மை வழக்கமும் கொண்ட வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று, சாலப் பெரும் பறை கொட்டினர்  என்று ஆண்டாள் கூறுவது சாலவும் பொருத்தம்.

ஆண்டாள் கேட்ட பறை

பறை கொட்டி, பாவை நோன்பு நோற்ற ஆண்டாள், தனக்கு நாராயணன் பறை தருவான் என்கிறாள். மேற்கூறிய சாலப் பெரும் பறை தவிர மற்ற இடங்களில், அவள் கேட்கும் பறை, அதாவது நாராயணன் தருவான் என்று சொல்லும் பறை என்பது,  தட்டும் பறை அல்ல. அவள்  பெற வேண்டும் என்று கேட்கும் அந்தப் பறை எப்படிப்பட்டது என்பது, மீதம் ஒன்பது இடங்களில் அவள் சொல்லும் பறையை இணைத்துப் பார்த்தால் விளங்குகிறது.

அவள் நாராயணன்  திருக்கோவிலின்  வாசல் கதவைத் தட்டி, கதவைத் திறக்கச் சொல்லி வாயில் காப்பாளனிடம் ‘தான் ஒன்றும் அழையா விருந்தாளி அல்ல, அறைபறை மாயன் மணிவண்ணன் நென்னலே வாய் நேர்ந்தானே. அதனால் தான் வந்தோம். கதவைத் திற’ என்கிறாளே அங்கே இருக்கிறது சூட்சுமம்.

இங்கே பறை என்பது கொட்டும் பறை அல்ல. மாயன் மணிவண்ணன் என்னும் கண்ணன் அறை பறை அறிவித்து அன்றே சொன்னானே, அதை நம்பி அவனைத் தேடி நாங்கள் வந்திருக்கிறோம். கதவைத் திறக்காவிட்டால் எப்படி என்று கேட்கிறாள்.

அப்படி என்ன அறை பறை அறிவித்து மாயவன் சொன்னான்?

அறை பறை என்னும் சொல்லே ஒரு சிறப்புப் பொருளுடையது. ‘அறை பறை அன்ன கயவர்’ என்னும் குறள் – 1076 -இல், ரகசியமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களைப் பகிங்கிரமாகச் சொல்லுவது அறை பறை என்கிறார் உரை ஆசிரியர் பரிமேலழகர். ரகசியமாக சொல்லப்பட்டு வந்த ஒரு விஷயத்தை கண்ணன் பகிங்கிரமாகச் சொல்லி இருக்கிறான். அதை உண்மை என்று நம்பி ஆண்டாள் கண்ணன் திருக்கோயில் தேடி வந்திருக்கிறாள்.

அபப்டி என்ன ரகசியம் – அதை ஊரறிய பகிங்கிரமாகக் கண்ணன் சொல்லி விட்டான் என்றால், அதுவே அவன் போர்க்களத்தில், அர்ஜுனனுக்கு, கொடுத்த வாக்குறுதி!

சர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய மாம் ஏகம் சரணம் வ்ரஜ
அஹம் த்வா சர்வ பாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மாஷுசஹ

எல்லா தர்மங்களையும் விட்டு விட்டு என்னையே சரணடை. நான் எல்லாப் பாபங்களிலிருந்தும் உனக்கு விடுதலை அளிக்கிறேன் என்று கண்ணன்  கூறுவது,  பிறவி பெரும் கடலைக் கடக்க அவன் கொடுக்கும் ஒரு உறுதிப் பிரமாணம். இது என்றுமே உள்ள பிரமாணம்தான். ஆனால் அந்நாளில் மக்கள்,  கடினமான ஆன்மீகப் பயணம் மேற்கொண்டு அதன் பயனாக இதை அறிந்தார்கள். எனவே இது ரகசியம் எனப்பட்டது. அப்படியான ஒரு ரகசியத்தை, எல்லார் முன்னிலையிலும், எல்லோரும் அறியும் வண்ணம் போட்டு உடைத்து விட்டான் கண்ணன். அறை பறை என அறிவித்துவிட்டான்.

அன்றைக்கு அவன் அர்ஜுனனுக்கு அறிவித்தது, உரக்க அறிவித்தது, பறை  கொட்டியது  போல் அறிவித்தது, மக்கள் அனைவரும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக. அவன் கொடுத்த உறுதி பிரமாணத்தை நம்பி, அவனே எல்லாம் என்று அவனைச் சரணடைந்து, அவனைத் தேடி வந்திருக்கிறோம். நீ கதவைத் திறக்க மாட்டேன் என்கிறாயே என்று ஆண்டாள் இங்கு கூறுகிறாள்.

அறை பறை மாயன் மணி வண்ணன் ‘நென்னேலே வாய் நேர்ந்தான்’. அன்றே வாய் விட்டு விட்டான். அதை  நம்பி ‘தூயோமாய் வந்தோம்’ நாங்கள். எல்லா தர்மங்களையும் விட்டு விட்டுத் தூயவர்களாய் வந்தோம் என்று ஆண்டாள் சொல்லுவதிலிருந்து, நாராயணன் தரும் பறை – அது அவன் உரை- அது நமக்கு மோட்சம் தருவேன் என்று அவன் தரும் உறுதி – என்று புலனாகிறது.

இந்த மாயன் உரையை  (பகவத் கீதையில் அவன் கொடுத்த உறுதி), திருப்பாவையில் பறை என்று வரும் மற்ற இடங்களில் சேர்த்துப் பார்த்தால், இதுவேஉள்ளுறைப் பொருளாக விளங்குவது தெரியும்.

இப்பொழுது, ஆண்டாள் கூறும் பறை – பட்டியலைப் பார்ப்போம்.

1. பறை தருவான் – (பாசுரம் – 1)

“நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்”.

அன்று அர்ஜுனனுக்குப்  பறை என்னும் உரை தந்தான். அர்ஜுனனைப் போல நாமும் அவனை  அடைவோம். நமக்கும் அந்த உரை தந்து, உறுதி அளிப்பான்.

2. பாடிப்பறை கொண்டு  (பாசுரம் -8)

“பாவை, எழுந்திராய் பாடிப் பறை கொண்டு…….
தேவாதி தேவனைச் சென்று நாம் சேவித்தால்
ஆவா வென்று ஆராய்ந்து அருளேல்..”

அவன் கொடுத்த உரை என்னும் பறையை நம்பி, அவனிடம் சென்று நாம் வணங்கி -‘ இது நீ கொடுத்த உறுதி தானே, எங்களையும், ஏற்றுக் கொள் என்று சொன்னால், ‘ஆஹா’ என்று ஆஹா-காரம் செய்து ஆராய்ந்து சொல்கிறேன் என்பான். ‘

அவன் சக்கரவர்த்தித் திருமகனான இராமனைப்போல் அல்ல. ஒருவனிடம்  தவறு  இருந்தாலும், அவன்  தன்னைப் பணிந்தால் இராமன் தன்னடி சேர்த்துக் கொண்டு விடுவான். இராவணனே, ‘அபயம்’ என்று அவன் அடி பணிந்தால் அவனைத் தண்டிக்காமல் விட்டு விடுவான் என்று சீதை சொல்கிறாள். அவளுக்குத் தீங்கு செய்த காகாசுரனை அப்படித் தான் அவன் மன்னித்தான். அனால், இந்த தேர்த் தட்டு பாகன் இருக்கிறானே,  அவன் அப்படி அல்லன்.

பாவத்துடன் வரினும் சரி, பரவாயில்லை என்பவன் இராமன். ஆனால் புண்ணியத்தையும்  விட்டு விட்டு வா என்பவன் கிருஷ்ணன். அதனால் “பறை (உறுதி) வேண்டும் என்று சொல்லி விட்டீர்கள்  இல்லையா. பார்க்கலாம். ஆராய்ந்து சொல்கிறேன்.” என்று கூறுபவன் கிருஷ்ணன். அதனால் சீக்கிரம் போவோம், அவனைப் பார்த்து கேட்டு – இன்னும் காத்திருக்க வேண்டும் என்னும் தொனியில், ஆண்டாள்  இந்த  இடத்தில் பறை என்னும்சொல்லைக் கையாண்டு உள்ளாள்.

3. போற்றப் பறை தரும்  – (பாசுரம்- 10)

“போற்றப் பறை தரும் புண்ணியன்”

அதனால், அவனை நன்கு போற்றிப் பாடுவோம், நமக்கும் உறுதி கொடுத்து விடுவான் – அர்ஜுனன இவ்வாறுதான், அவனைத்  தொடர்ந்து, அவனை விடாது இருந்தான். அவனுக்கு உறுதிகொடுக்கவில்லையா?

4. அறை பறை –  (பாசுரம் -16)

‘அறை பறை மாயன் மணி வண்ணன் நென்னேலே வாய் நேர்ந்தான்’.

இதன் கருத்தை முன்னமேயே பார்த்தோம். ரகசியமாக இருந்த மோக்ஷம் என்னும் பெரும் உபாயத்தை, அறைந்து பறை அறிவித்தாற்போல்  அன்றே அர்ஜுனனிடம் சொல்லி விட்டானே. அதை நம்பித்தானே நாங்கள் இன்று வந்திருக்கிறோம்.

5. பறை தருகியாகில் – (பாசுரம் -25)

“நெடு மாலே உன்னை அருத்தித்து வந்தோம் பறை தருகியாகில்”

அன்றைக்கு உன்னைக் கொண்டாடிய அர்ஜுனனுக்குத் தந்தாயே உறுதி மொழி, அதைப் போல நாங்களும் உன்னைக்  கொண்டாடிக் கேட்கின்றோம், எங்களுக்கும்  அந்த உறுதி மொழி கொடுத்து விடு.

6. சாலப்பெரும் பறை – (பாசுரம் -26)

“சாலப் பெரும் பறையே பல்லாண்டிசைப்பாரே”

இதுவும் முன்னமே ஆராய்ந்தது. சாலப் பெரும் பறை  கொட்டி, பல்லாண்டு இசைத்து அவனை வணங்கிய முறைமையை இவ்வரிகள் புலப்படுத்துகின்றன.

7. உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு – (பாசுரம் -27)

இங்கே அந்தப் பறை என்னும் உரையான உறுதி மொழி கிடைத்தபின் வரக்கூடிய பலன் கூறப்படுகிறது.
“கோவிந்தா உன்றன்னை பாடிப்  பறைகொண்டு யாம் பெரும் சன்மானம்” எதுவென்றால், கூடி இருந்து குளிர்தல் என்று முடிக்கிறாள்.

அன்று போர்க்களத்தில், அர்ஜுனனுக்கு உரை தந்த பின், அவனை விட்டு நீ பிரிந்தாயோ? இல்லையே. அவன் கூடவே ரத சாரதியாகவும் இருந்து, அவன் மனத்தை ஓட்டும் யோகேஸ்வரனாகவும் கூடி இருந்தாயே. அந்தக் கூடி இருக்கும் தன்மைதான் நான் பரிசாகக்  கேட்பது.

8. நீ தாராய் பறை – (பாசுரம் -28)

“அன்பினால் சிறு பேர் அழைத்தனவும் சீறி அருளாதே, இறைவா நீ தாராய் பறை “.

உன்னைப் பலவாறாக சிறுமைப் படுத்தியும் பேசியுள்ளோம். அதை எல்லாம் நீ பெரிது படுத்தாதே. அன்று அர்ஜுனன உன்னைப் பேசாததா? இந்த அண்டத்தையே தன்னுள் கொண்டு, தன்னுள்  விரிந்து இருக்கும் உன்னை, நண்பனை ஏசிப்பேசி பரிகாசம் செய்வது போல்,  உன்னிடம் நடந்து கொண்ட அர்ஜுனனிடம் நீ கோபம் கொண்டாயா? இல்லையே. அதைப்போல, அன்பினால் நாங்களும் உன்னை இரு மாறாகப் பேசியுள்ளோம். அதற்காகச் சீற்றம் கொண்டு பறை தாராமல் இருந்து விடாதே. நீ பறை என்னும் உறுதி மொழியை  எங்களுக்குத் தர வேண்டும்.

9. இற்றைப்  பறை கொள்வான் –  (பாசுரம் -29)

“இற்றை பறை கொள்வான் அன்று காண்”

ஏதோ இன்றைக்கு மட்டும் நீ பறை கொடுத்தால் போதும் என்றில்லை.

அர்ஜுனனுடன் என்றென்றைக்கும் கூடவே இருந்து அவனை கவனித்துக் கொண்டாய் அல்லவா? அதுபோல இன்றைக்கு மட்டும் எங்களுக்கு நீ தலை ஆட்டுவது போதாது. என்றென்றைக்கும், ஏழேழ் பிறவிக்கும் எங்களை நீ ஆட் கொண்டு இருக்க வேண்டும்.

10.அங்கப் பறை கொண்ட ஆற்றை  – (பாசுரம் -10)

இவ்வரிகள் கடைசிப் பாசுரத்தில், பலன் கூறுவது போல் அமைந்துள்ளன.
அங்கு, அன்று அப்பறை கொண்ட விதத்தை, பட்டர் பிரான் மகளான ஆண்டாள் சொன்ன கருத்தை ஏற்றுக் கொண்டு அவன் அடி பணிபவர்கள், என்றும் அவனது திருவருளைப் பெற்று இனிதுடன் இருப்பர் என்று திருப்பாவைமுடிகிறது.

மாயன் தந்த இந்த உரையை நம்மாழ்வார் ‘வார்த்தை’ என்கிறார். மாயன் தந்த வார்த்தை அறிந்தால், “பிறப்போடு, நோயோடு, மூப்பொடு இறப்பில்லை’ என்கிறார் (திருவாய் மொழி 7-5-10)
பிறவா நிலையைத் தருவது பறை ஒலியான அவன் வார்த்தை.

அதனால் அவன் சரணன்றி வேறொன்றும் நமக்கில்லை என்று இருக்க வேண்டும்.

நம்மாழ்வார் “வார்த்தை” என்று சொன்னதை “மாயன் உரை” என்று திருமழிசை ஆழ்வார்  கூறுகிறார்.

“ஆற்றம் கரை கிடக்கும், கண்ணன் கடல் கிடக்கும் மாயன்
உரைக் கிடக்கும் உள்ளத்தெனக்கு”
(நான் முகன் திருவந்தாதி- 10)

அவன் ஆற்றங்கரை தோறும் படுத்துகொண்டிருக்கிறான். ஒருவர் படுத்துக் கொண்டிருந்தால் என்ன அர்த்தம்? ஓய்வாக இருக்கிறார். இப்பொழுதைக்கு இந்த இடத்தை விட்டுச் செல்ல மாட்டார் என்பது.
நாமும் ஆடாத ஆட்டமெல்லாம் ஆடி முடித்து, அவன் பறை தருவான் என்பதை  உணரும் போது, ‘ ஐயோ அவன் எங்கிருக்கிறானோ, அவனை எங்கே தேடுவது’  என்று கவலைப் பட வேண்டாம். ஆற்றங்கரை ஏதாவது தென்படுகிறதா என்று பாருங்கள். கண்டிப்பாக அங்கே பள்ளி கொண்டிருப்பான். பறை கேட்டு சிறுமியரான நாம் வரும் போது, நாம் ஏமார்ந்து விடக் கூடாது அல்லவா? தூங்கிக் கொண்டிருப்பவனை ஆண்டாள் எழுப்பியது போல,  நாமும் அவனை எழுப்பிக் கேட்பதில், பாவைச் சிறுமியர்  போல நமக்கும் ஒரு கிளுகிளுப்பு. ‘என்னையா தேடி வந்தீர்கள்’ , என்று ஒன்றும் தெரியாதது போல் எழுந்திருப்பதில் அவனுக்கும் ஒரு ஆனந்தம்.

அதனால்தான் ‘கடல் கிடக்கும் மாயன்’ – பாற்கடலில் கிடக்கும் மாயவன், நமக்கு எளிதாக இருக்கும் வண்ணம்  ஆற்றங்கரை  தோறும் தூங்குவது போல் பாசாங்கு செய்து படுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவன் கொடுக்கும் உரையால் நமக்கு என்ன பயன் என்றால்,
“கூற்றமும் சாரா, கொடு வினையும் சாரா, தீ மாற்றமும் சாரா” என்கிறார் ஆழ்வார்.
யம பயமும் வராது, இறப்பையே வெல்வோம்.
கொடிய பாபங்களும் நம்மைத் தீண்டாது, வினை அறுப்போம்.
கெட்ட பெயரும் நம்மைச் சேராது.

இப்படி எல்லாம் அந்தப்  பரம் பொருள் தரும் பயனை வேதமும், ஆழ்வார்களும் பலவிதமாகச் சொன்னாலும், சிற்றறிவினரான நம்மை ஈர்க்கும் வண்ணம் ஆண்டாள், பறை என்னும் ஒரு சொல்லில் புதையலையே கொடுத்துள்ளாள். பறை கொட்டி, பறை கேட்டு அவனைப் பணிந்தாலே போதும். அவள் சொன்ன சங்கத் தமிழ் மாலை முப்பதும் வாசித்தாலே போதும், அவனாகவே நம் மனத்தில்  உள்ள மற்ற எண்ணங்களைப் போக்கி ‘மற்றை நம் காமங்கள் மாற்றி’ விடுவான்.