இராவணனது இலங்கை எது?

Earlier published in Geethacharyan Monthly.

 Previous article to be read here to have continuity

இராமாவதாரத்தின் முக்கிய நோக்கமே இராவண வதம்தான். இராவணனை அவனுடைய இருப்பிடத்துக்கே சென்று அழித்தான் இராமன். அந்த இடம் இராவணனுடைய நகரமான இலங்கை. அது எங்கிருக்கிறது? இது நாள் வரை அது எங்கே இருக்கிறது என்ற சந்தேகமே எழவில்லை. தனுஷ்கோடியிலிருந்து ஆரம்பிக்கும் சேதுக் கரையைக் கடந்தால் எதிர்ப்புறம் இருக்கும் ஸ்ரீலங்காவில்தான் இராவணனது இலங்கை இருந்தது என்றுதான் சொல்லி வந்தார்கள். ஆனால் ஆங்கிலேயர்கள் வருகைக்குப் பிறகு, ‘ஆராய்ச்சி’ என்ற போர்வையில் இராமாயணம் நிகழ்ந்தது என்பதையும் நம்ப மறுத்தார்கள்; இராவணன் வாழ்ந்த இலங்கை, இன்றைய இலங்கைதான் என்பதையும் ஏற்க மறுத்தார்கள். ஆங்கிலேயர்களைப் பின்பற்றி நம் நாட்டவர்களும் ஆராயத் தொடங்கி, இராமாயணம் உண்மையாக நடந்த ஒரு வரலாறு என்பதை நம்பலாமா வேண்டாமா என்ற குழப்பத்தில் உழன்றனர். வேறு சிலர், இராமாயணம் உண்மைதான், ஆனால் இலங்கை, இன்றைய இலங்கையல்ல என்று தாங்களும் குழம்பி, மக்களையும் குழப்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எனவே எங்கே இலங்கை, எது இராவணன் இலங்கை என்பதை நிறுவுவதே இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கம்.

இந்தக் குழப்பங்களுக்கு முக்கியக் காரணங்கள் மூன்று. அவை ஒவ்வொன்றையும் ஆராய்வோம்.

1. பாரத தேசத்திலேயே பல இலங்கைகள்

நம் நாட்டிலேயே இலங்கை என்ற பெயருடன் பல இடங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் ஒன்றுதான் இராவணனது இலங்கையாக இருக்க வேண்டும் என்று சில ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.  அப்படி சொல்லப்படும் இலங்கையில் ஒன்று, ஒரிஸா மாநிலத்தில் ஸோன்பூர் என்னுமிடத்தில் மஹாநதியின் நடுவில் ஒரு மலையின் மீது ‘லங்கேஸ்வரி’ என்னும் கோயிலாக அமைந்துள்ளது. ஒரு காலத்தில் ஸோன்பூரை ‘பஸ்சிம லங்கை’ என்றே அழைத்தார்கள் என்றும் சுட்டிக் காட்டுகிறார்கள்.

லங்கேஸ்வரி

இன்னும் சிலர், மத்திய பிரதேசத்திலிருக்கும் ஜபல்பூரின் அருகே உள்ள ‘இந்திராணா’ மலையே இலங்கை என்றும் கூறுகின்றனர். இது நர்மதை ஆற்றின் நடுவே அமைந்துள்ளது.

வேறு சிலர், நர்மதை நதி ஆரம்பிக்கும் இடமான ‘அமர்கண்டக்’ மலையே இராவணனது இலங்கையாக இருக்க வேண்டும் என்கின்றனர். மற்றும் சிலர் மத்திய பிரதேசத்திலுள்ள ‘பஸ்தர்’ (Bastar) என்னுமிடமே இலங்கை என்கின்றனர்.

இன்னொரு இடம், குஜராத் கரையோரமுள்ள ‘பகத்ரவ்’ (Bhagatrav) என்னுமிடம். இராமாயணத்தில் தென்கடல் என்று சொல்லியிருப்பது குஜராத்தின் தெற்கிலுள்ள அரபிக் கடல் என்னும் எண்ணத்தில் இந்த இடத்தையும் ஆராய்ச்சியாளர்கள் விட்டுவைக்கவில்லை.

சத்தீஸ்கர், மத்திய பிரதேசம் போன்ற இடங்களில் இராவணனை வழிபடுகிறார்கள். இந்த இடங்களில் பல இடங்கள் இலங்கை என்ற பெயருடன் முடிகின்றன. எனவே இராவணன் இந்தப் பகுதியில்தான் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்பது மற்றும் சிலரது கருத்து.

ஸ்ரீலங்காவைத் தவிர, மற்ற இடங்களில் எல்லாம் இலங்கையைக் கண்டுவிட்டார்கள் ஆராய்ச்சியாளர்கள்.

2. நூறு யோஜனைத் தொலைவில் இலங்கை

இவ்வாறு இலங்கையை பாரத தேசத்துக்குள்ளேயே தேடுவதற்கு ஒரு காரணமாக, சம்பாதி சொல்லும் விவரத்தை ஆராய்ச்சியாளர்கள் காட்டுகிறார்கள். சீதையைத் தேடிக் கிடைக்காமல், நம்பிக்கை இழந்த நிலையில் அங்கதன் முதலான வானரர்கள் இருந்த போது, சம்பாதியை விந்திய மலைச் சாரலில் சந்தித்தனர். இராவணன், சீதையை அபகரித்துச் சென்றதைக் கண்டதாகச் சொல்லும் சம்பாதி, இராவணனது நகரமான இலங்கை, அந்த இடத்திலிருந்து நூறு யோஜனைத் தொலைவில் உள்ளது என்கிறான் (வா.இரா: 4-58-20).

ஒரு யோஜனை என்பது 8 மைல்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டு, விந்திய மலையிலிருந்து 800 மைல் தொலைவில் இலங்கை இருப்பதாக அவன் சொல்கிறான் என்று நினைத்துக் கொண்டு, அதை விட அதிக தூரத்தில் ஸ்ரீலங்கா இருக்கவே, விந்திய மலைக்கு அருகிலேயே எங்கோ இலங்கை இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள்.

3. பூமத்திய ரேகையின் மீது இலங்கை

மூன்றாவதாக, இலங்கை என்பது வானசாஸ்திரத்தில் பூமத்திய ரேகை மீது உள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது. சூரிய சித்தாந்தம், சிந்தாந்த சிரோமணி போன்ற வான சாஸ்திர நூல்கள், பூமியின் அச்சு, குருக்ஷேத்திரம், உஜ்ஜயினி ஆகியவற்றையும், பூமத்தியரேகையில் உள்ள இலங்கையையும் ஒரே நேர்க் கோட்டில் இணைக்கிறது என்று சொல்வதால் ஸ்ரீலங்கா இலங்கை அல்ல என்று ஒரு சாரார் சொல்கிறார்கள்.

இவர்கள் காட்டும் இன்னொரு காரணம், கடலைக் கடக்க சேதுவை உருவாக்கினபோது, அது 100 யோஜனை தூரம் கட்டப்பட்டது என்று இராமாயணம் சொல்கிறது (வா.இரா: 6-22). அது 800 மைல்களுக்குச் சமானம். ஆனால் இராமர் சேது 30 கிலோமீட்டர் நீளமே உள்ளது. எனவே அது இராமாயணம் சொன்ன சேது அல்ல என்றும், அது இணைக்கும் ஸ்ரீலங்கா, இலங்கையுமல்ல என்றும் இவர்கள் கூறுகிறார்கள். இப்படிச் சொல்பவர்கள் இலங்கை என்று காட்டுமிடம், பாரதத்தின் தென் முனையிலிருந்து, இந்தியப் பெருங்கடலில் 800 மைல் தொலைவில் இலங்கை இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதே. அங்கு ஆழமான கடல்தான் இருக்கிறது. ஆனால் அங்குதான் இலங்கை இருந்திருக்க வேண்டும் என்றும் அது கடலில் மூழ்கி இருக்க வேண்டும் என்றும் இந்தத் தரப்பினர் சாதிக்கிறார்கள்.

இந்தக் கருத்துக்கள் ஏற்கத்தக்கவையா என்று பார்ப்போம்.

இலங்கை என்பதன் அர்த்தம்.

பல இடங்கள் இலங்கை என்று ஏன் அழைக்கப்படுகின்றன என்று நாம் யோசிக்க வேண்டும். இலங்கை என்பது ‘ஆற்றிடைக்குறை’ என்று அகராதிகளும், நிகண்டுகளும் கூறுகின்றன. ஒரு ஆறுக்கு நடுவே மேடிட்ட பகுதிக்கு ஆற்றிடைக் குறை என்று பெயர். அது தீவு போல இருக்கும்.

“இலங்கையும் துருத்தியும் எனவரும் பெயரோ(டு)

அரங்கமும், ஆற்றிடைக் குறையென வறைவர்”

என்று சேந்தன் திவாகர நிகண்டும்,

“இலங்கை அரங்கம் துருத்தி, ஆற்றிடைக் குறை”

என்று பிங்கல நிகண்டும் தெரிவிக்கின்றன.

இலங்கை என்ற சொல் மட்டுமல்ல, அரங்கம் என்ற சொல்லும் ஆற்றிடைக் குறை என்பதைக் குறிக்கும் என்று கூறப்பட்டுள்ளதால், காவிரி ஆற்றின் நடுவே மேட்டில் பெரிய கோயில் அமைந்துள்ள இடத்தைத் ‘திருவரங்கம்’ என்கிறோம் என்பது நிகண்டுகள் காட்டும் கருத்து. எந்த ஆற்றுக்கு நடுவிலும் மேடிட்டிருந்தாலும், அல்லது நிலம் இருந்தாலும் அது இலங்கை எனப்படும் என்பதும் நிகண்டுகள் மூலம் நமக்குத் தெரிகிறது.

‘லங்கேஸ்வரி’ மஹாநதியின் நடுவில் ஒரு மலை மீது இருக்கவே அந்தப் பெயரைப் பெற்றிருக்கிறது. அங்குள்ள சோன்பூருக்கு பஸ்சிம இலங்கை என்னும் பெயர் இருந்தது என்றால், மேற்கு இலங்கை என்று அர்த்தம். இலங்கை மேற்கில் இருந்ததாக இராமாயணம் சொல்லவில்லை. ‘தென்னிலங்கை’ என்றுதான் ஆழ்வார்களும் இருபத்தைந்து பாசுரங்களில் சொல்லியிருக்க, மேற்கிலங்கை இராவணனது இலங்கையாக இருக்க முடியாது.

அதைப் போலவே, இந்திராணா, அமர்கண்டக் போன்ற மற்ற இடங்கள் எல்லாமே ‘இலங்கை’ என்னும் ஆற்றிடைக் குறை அமைப்புக்குள் வந்துவிடுகின்றன. நர்மதையில் பல இலங்கைகள் இருப்பதாகச் சொல்லப்படும் அனைத்துமே ஆற்றின் நடுவே இருப்பவைதான். கோதாவரி ஆற்றின் மத்தியிலும், இலங்கைகள் உள்ளன. இந்தப் பெயரின் ஆரம்பத்தைத் தேடினால் இது, பழங்குடியின மக்களான ‘முண்டர்’ (Munda) என்பவர்கள் மொழியில் இருப்பது தெரிகிறது. ஆற்றிடைக் குறை, தீவு, ஏரிக்கு நடுவில் உள்ள அமைப்பு, சமவெளிப் பகுதியில் தனியாக நிற்கும் ஒரு மலை ஆகியவற்றை இலங்கை என்று அந்த மக்கள் அழைக்கிறார்கள். எனவே பாரதம் முழுவதும், ஆங்காங்கே இலங்கைகள் இருந்திருக்கின்றன.

நூறு என்னும் எண்ணின் பொதுத் தன்மை

அடுத்ததாக சம்பாதி சொன்ன நூறு யோஜனை தூரம், சம்பாதியின் வாக்கிலேயே மீண்டும் வருகிறது. ஆனால் இப்பொழுது சமுத்திரத்தில் நூறு யோஜனை தூரம் செல்லவேண்டும் என்று சொல்கிறான் (வா;இரா: 4-58-24). விந்திய மலையிலிருந்து நூறு யோஜனையில் இலங்கை இருக்கிறது என்ற சொன்ன ஓரிரு வரிகளுக்குப் பிறகு,  சமுத்திரத்தைக் கடக்க நூறு யோஜனை செல்ல வேண்டும் என்கிறான். ஒரே பேச்சிலேயே, இரண்டுவிதமாக நூறு யோஜனை என்பதை ஸம்பாதி சொல்வதன் மூலம், அது  பொதுப்படையாக சொல்லப்படும் எண் என்று தெரிகிறது.  

நூறு யோஜனைப் பேச்சு அனுமன் சமுத்திரத்தைத் தாண்டும்போதும் வருகிறது. இங்கு சமுத்ரராஜன், மைனாக மலையிடம் அனுமன் இளைப்பாற இடம் கொடுக்கச் சொல்கிறான். அப்பொழுது அவன் சொல்வது – நூறு யோஜனை கடந்தபின் அனுமன் இளைப்பாற நீ இடம் கொடு; அதன் பிறகு அவன் மீதி தூரத்தைக் கடக்கட்டும் - என்று நூறு யோஜனை முடிந்த பிறகு என்று இளைப்பாறட்டும் என்கிறான். ஆனால் தாண்ட வேண்டிய தூரம் நூறு யோஜனை மட்டுமே என்று சம்பாதியும் சொல்லியிருக்கிறான். கடலைத் தாண்டியபிறகு நூறு யோஜனை தூரம் அனுமன் தாண்டினான் என்று வால்மீகியும் சொல்கிறார் (வா.இரா: 5-1-200).

இதற்கிடையில் அனுமனை இடைமறித்த சுரஸா என்னும் நாக மாதாவின் வாயில் புகுந்து புறப்பட, அனுமன் 90 யோஜனை அளவு தன் உடலைப் பெரிதாக்கிக் கொண்டான் என்றும் சொல்லப்படவே (வா.இரா: 5-1-166) அப்படியே, கடலைத் தாண்டி இருக்கலாமே என்று கேட்கத் தோன்றுகிறது அல்லவா? எனவே நூறு என்ற அளவு, பெரிய அளவைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்று தெரிகிறது. சீதையும், அனுமனைப் பார்க்கும்போது, ஒருவன் பிழைத்து மாத்திரம் இருந்தால், நூறு வருஷங்களுக்குப் பிறகாவது ஸந்தோஷத்தை அனுபவிக்காமல் இருக்க மாட்டான் என்று நூறு என்பதை ஒரு பெரிய அளவீடாகக் கூறுகிறாள் (வா.இரா: 5-34-6). எனவே நூறு யோஜனை என்பதைக் கொண்டு இலங்கை இருக்கும் பகுதியை நிர்ணயிக்கக்கூடாது.

வான சாஸ்திரத்தில் இலங்கை

நாம் ஏற்கெனெவே இலங்கை என்பதன் பொருள் என்ன என்று குறிப்பிட்டுள்ளதன் அடிப்படையில், பூமத்திய ரேகைப் பகுதியில் ஒரு அமைப்பு இருந்திருக்க வேண்டும். உலக வரைபடத்தில், குருக்ஷேத்திரத்தையும், உஜ்ஜயினியையும் இணத்து ஒரு நேர்க்கோடு வரைந்தால், அது பூமத்திய ரேகையைத் தொடும் இடத்தில் மாலதீவுக் கூட்டம் இருக்கிறது. பூமியின் அச்சு செல்லுமிடத்தில் இன்று நிலம் இல்லை. கடல் நீர்தான் இருக்கிறது. ஆனால் அந்த இடத்தைச் சுற்றி மாலத்தீவின் தீவுப் பகுதிகள் இருக்கின்றன.

இராஜராஜ சோழன் கல்வெட்டில் காணப்படும் பழந்தீவு பன்னீராயிரம் என்பது மாலத்தீவாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவன் காலத்திலும், அதற்கு முன்பும் பல ஆயிரக்கணக்கான தீவுகள் இருந்திருக்க வேண்டும். அவற்றுள் ஒன்று பூமியின் அச்சு செல்லும் இலங்கையாக இருந்திருக்க வேண்டும். இன்று பன்னிரெண்டாயிரம் தீவுகள் இல்லை. ஆயிரத்து இருநூறுக்கும்  குறைவான தீவுகளே உள்ளன.

மாலத்தீவு, அதன் தலைநகரம் மாலே போன்ற பெயர்களைப் பார்க்கும்போது, அந்த இடங்கள், இராவணனது தாய்வழிப் பாட்டனான சுமாலியின் தம்பி மாலியின் பெயரை ஒத்திருக்கிறது. சுமாலி என்ற பெயருக்கு ஒத்தாற்போல சோமாலியா என்னும் நாடு கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவில், மாலத்தீவுக்கு மேற்கே சிறிது தொலைவில் இருக்கிறது. அந்தப் பகுதிகளிலிருந்து, ஸ்ரீலங்கா பகுதியில் இருந்த இலங்கையில் வாழ்ந்த புலஸ்தியருக்குத் தங்கள் மகளான கைகசியை மணம் செய்து வைத்தனர் என்பது பொருத்தமாகவே இருக்கிறது. எனவே இராவணன் கிருஹத்தை ஸ்ரீலங்காவில் தேடுவதே பொருத்தமானது.

ஸ்ரீலங்காவில் தென்னிலங்கை

இராவணன் ஆண்ட இலங்கை என்பது ஸ்ரீலங்காவில்தான் உள்ளது என்று சொல்லும் வண்ணம் ‘தென்னிலங்கை’ என்று ஆழ்வார்கள் 25 பாசுரங்களில் குறித்துள்ளனர். குறிப்பாக இரண்டு பாசுரங்களில், தெற்கேதான் இலங்கை உள்ளது என்று அருளியுள்ளார்கள்.

“குடதிசை முடியை வைத்துக்

குண திசை பாதம் நீட்டி,

வடதிசை பின்பு காட்டித்

தென் திசை யிலங்கை நோக்கி”

என்று திருவங்கத்துக்குத் தெற்கில் இலங்கை இருப்பதைத் தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் திருமாலையில் (19) சொல்வதன் மூலமும்,

“தென்பால் இலங்கை வெங்களம் செய்த நம் விண்ணோர் பிரானார்”

என்று தென்புறம் இருக்கும் இலங்கை என்று நம்மாழ்வார் திருவிருத்தத்தில் (77) அருளியதன் மூலமும், இராவணனது இலங்கை, தென் திசையில்தான் இருந்தது என்பது தெளிவாகிறது. அதை பாரதத்திற்குள் தேடி ஆராய்ச்சியாளர்கள் ஏமாறவேண்டாம்.

மொத்தம் 134 இடங்களில் ஆழ்வார்கள் இலங்கையைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். அவற்றுள் 22 பாசுரங்களில் கடல் நீரால் சூழப்பட்ட இலங்கை என்று சொல்லியிருக்கவே, பாரதத்தில் இருக்கும் இலங்கை என்னும் இடங்களுக்கும் இராவணனது இலங்கைக்கும் சம்பந்தமில்லை என்பது தெளிவாகிறது. மேலும், இராமாயணத்திலேயே, கடலுக்கு அப்பால், எதிர்க் கரையில்தான் இலங்கை இருக்கிறது என்றும் பல இடங்களில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. கடலுக்கு நடுவில் இலங்கை இருக்கிறது என்று இராவணனே சீதையிடம் சொல்கிறான் (வா-இரா: 3-47-29).

அது ஸ்ரீலங்கைதானா என்று கேட்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஸ்ரீலங்காவை சிலோன் என்று சொல்லவில்லையா? சிம்ஹளம் என்றும், இலங்கை என்றும் சொல்கிறார்களே, அத்துடன் ‘தாம்பபண்ணி’ என்றும் பண்டைக் காலத்தில் சொல்லியிருக்கவே ஸ்ரீலங்காதான், இராவணனது இலங்கை என்று எதன் அடிப்படையில் சொல்ல முடியும் என்றும் கேட்கிறார்கள். அவற்றுக்கும் விடை காண்போம்.

(to be continued) 

 

Rama destroyed the Hanging walls of Lanka (Vijayvaani.com)

 Published Here

There is literary evidence that the Cholas were the descendants of Rama. There are hymns in the Tamil Sangam texts that refer to Rama as the ancestor of the Chola clan. However, in tune with the practice of not mentioning the name of the king but indicating the name by the special deed done by them, the poets have often written about just two ancient kings as ancestors of the Cholas by mentioning the feats done by them. One saved a pigeon by offering his own flesh, whose identity can be easily found out as Sibi. Another was a valiant king who destroyed the hanging walls of the enemy. Until now no one had been able to identify either the city of hanging walls or the ancestral king who destroyed it. Analysis shows that it was Rama!

Let us begin with the hanging walls. Which city had the hanging walls? How could the walls be hanging? In the stories that have been handed down to us so far, there are two cities that are said to have had walls hanging from the sky.

Hanging cities

One was the city of Amaravati, the capital of Indra. It was said to be in the sky. The Chola genealogy says that Muchukunda who came in the Chola lineage was a friend of Indra, thereby giving the impression that Indra was not a mythical figure. Muchukunda’s name appears after Mandhata of the Ikshvaku lineage. Up to Mandhata, the Ikshvaku lineage and the Chola lineage have the same names. After Mandhata a diversion is seen with the name Muchukunda appearing as the son of Mandhata but not ascending the Ikshvaku throne. His name gets related to the Chola lineage in the Chola inscriptions.

Muchukunda once helped Indra to protect the city of Amaravati when he went to fight with the Asuras. This information given in Silappadhikaram further states that pleased with Muchukunda’s help in protecting Amaravati in his absence, Indra gifted him a deity by name “Naalangaadi Bhootha”. This deity was installed at the centre of the marketplace in Poompukar by Muchukunda. The worship of this deity continued till Silappadhikaram times (2000 years ago). Muchukunda’s name is also associated with the seven temples of Shiva known as Sapta Vidanga Sthalas in Thanjavur, giving further evidence of the existence of Muchukunda and his presence in south Tamilnadu long ago. What is of importance is that Amaravati was said to be in the sky.

Similarly, another city said to be in the sky was Lanka ruled by Ravana. Ravana told Sita that Lanka was situated on a mountain (Va- Ra: 3-47-29). On the hilltop, the city looked like a ‘hanging city’ through the clouds. Lanka was a walled city. As the clouds surround the mountain, those looking at it from below can only see the clouds on top of the mountain. The walls of the city partially concealed by the clouds gave an appearance as though the walls were hanging from the sky. Thus, the city of Lanka was praised as a city in the sky.

Ravana also said that his city was like Indra’s city of Amaravati (Va-Ra: 3-48-10) by which it is known that Amaravati must also have been a city situated on a hill. People called Devas might have lived there. It should be pointed out here that the region encompassing Thailand, Burma and Vietnam was named as Indra Dweepa. This region, in close proximity to Bharat, gives ample scope for movement and interaction between these two places.

Indra’s charioteer Matali gave his chariot to Rama and charioteered him in the war with Ravana, proving that Indra lived during Rama’s times. Matali sought an alliance for his daughter from human beings, indicating that Indra and the so-called Devas were also human beings, but........ (continue to read in Vijayvaani.com)

Astika darshanas: A primer (Guest post by R. Ramanathan)

The 4 Vedas contain the mystical/spiritual experiences of various Rishis. Most of these are in the form of Mantras addressed to a deity or devata. The Veda also has a detailed description of rituals called Yajnas to attain.  Apart from these there are a large body of texts called the Upanishads most of which appear at the end of each Vedic recension (Of course there are exceptions) that discuss esoteric spiritual doctrines, like self-realization etc. Also discussed are a multitude of topics like morals/ethics for every day living, astronomy, Grammar etc.

Many sages and thinkers had various views of what the Veda had to say in finality. These views over time started to crystalize into concrete systems of thought called “Darshanas”.   The Sanskrit word Darshana means literally view or insight. Note that the view Darshana is not same as the word Philosophy. “Philosophy” in the western tradition, is mainly intellectual. It does not seem to concern itself with teleological problems, AKA in the Vedic tradition as attainment of Moksha or relief from existential problems. A darshana discusses existential problems and proposes solutions for the same. So, I will refrain from using the term “Philosophy” here.

There are 6 Astika Darshanas

1.     Nyaya also called Anvikshiki or logic

2.     Vaisheshika, actually the study of mater discusses physical phenomenon)

3.     Sankhya, Enumeration or counting of various tattvas and through this separation of existence from matter, through intellectual enquiry alone.

4.     Yoga, a practical application of Sankhya to attain kaivalya or apavarga(Moksha)

5.     Poorva Mimamsa, a hermeneutical system concerned with interpretation of Vedic statements, used for correct performance of Vedic rituals and to attain the fruits of those performances.

6.     Uttar Mimamsa, popularly known as Vedanta now, concerned with the relation of the Jivatma and paramatma and how can apavarga or Moksha be attained.

All these 6 Darshanas are based on the authority of the Veda and hence called “Astika” as they accept the statements of the Veda like the existence of the Atma, Dharma etc. Note Astika does not mean the acceptance of a god as commonly understood. Some Darshanas do not accept a god or just barely mention his existence. This article is just a primer or an introduction to each Darshana and does not go into detail of each. That would need a separate article of its own.  Neither is the concept of pramanas introduced here. It will be done in detail in another article

Nyaya

The Nyaya system (Literally meaning “Rules” or “Justice”) concerns itself with epistemology or what is called “Pramana” and logic, called syllogism in the west. Sage Gautama has written the Nyaya sutras which discusses the 16 categories called “Padaartha”. These sutras are called “Praachina Nyaya” or ancient Nyaya, which is different from Navya Nyaya in vogue at present
 Naiyayikas (People who follow the Nyaya Darshana) hold that human suffering is due to the mistakes/defects produced by actions with the “Wrong knowledge”. Moksha according to them is the gaining of the right knowledge thus being able to avoid pain in the future. Thus, this theory is based on realism.

Nyaya has contributed the “Five-part syllogism” as to how does one arrive at an inference, that involves,

1.     Pratijna, the statement to be proved

2.     Hetu, the reason

3.     Udaharana another similar example to the Pratijna

4.     Upanaya reaffirmation

5.     Nigamana or conclusion

All this to be discussed in detail later. Note the Dvaita Vedanta school is heavily reliant on the Navya Nyaya or “New school of Nyaya”

Vaisheshika

The Vaisheshika darshana is a naturalistic system. Rishi Kanaata Kashyapa wrote the Vaisheshika sutras.  Vaisheshika accepts 7 categories of substances unlike Nyaya. The Vaisheshikas propose that the physical universe is reducible to the paramanu, the smallest atom. The entire universe is built up by a combination of various atoms. Worldly experiences arise from the spatial arrangement of atoms, their number etc. Many interesting phenomena like gravity, the absorption of water by plant stems etc are taken up for discussion. The Vaisheshikas propose that Moksha can be attained by a complete understanding of the worldly experience. The Vaisheshika sutras even advocate following the meditative practices of the “Yogachaara” school of Buddhism for Moksha.

In the 13^th century after the CE Nyaya and Vaisheshika fused into a single school called Navya Nyaya resulting in the classical Nyaya darshana. This was the accomplishment of one Gangesha Upadhyaya of Mithila desha, though his book Tattvachintamani. Navya-Nyāya developed a sophisticated language and conceptual scheme that allowed it to raise, analyse, and solve problems in logic and epistemology.

Sankhya

This darshana views reality composed of 2 independent principles.

1.     Prakriti, nature or matter, including the human mind

2.     Purusha, is the witnessing conscious entity. It is independent of matter and above the experience of the senses or the mind

When prakriti is in an unmanifested state, the 3 gunas Satva, Rajas and Tamas are in equilibrium. But due to some reason if Prakriti comes into contact with purusha, mayhem starts and prakriti manifests into 23 tatvas.
1. Intellect 2. Ego 3. Mind 4. The five sensory capacities known as ears, skin, eyes, tongue and nose 5. The five action capacities known as hasta, pada, bak, anus, and upastha 6. The 5 subtle tanmatras, which are the seeds for the gross elements like space, earth, fire, water, air etc

Thus, all human experiences can be considered to be the interaction between prakriti and purusha.  Ignorance of the Purusha that it is unattached with matter is the cause for suffering. Moksha consists of understanding that the purusha is independent of prakriti.

Sage Kapila is supposed to have composed the Sankhya sutras and Ishvara Krishna supposed to have composed a Karika for this. Note that there are both theistic and atheistic schools of Sankhya. Generally, the Sankhya Sutras and Karika do not accept a god but accept mature individuals who attain to the level of gods. The Bhagavata purana teaches a theistic version of Sankhya adding “Ishvara” or god to the 23 evolutes of prakriti. Note that advaita and Vishistadvaita vedantas owe their existence to the sankhya darshanas as they accept many aspects of material creation. Advaita especially relies on sankya for the ideas of Avidya, gunas and the idea that moksha can be attained with intellectual enquiry alone.

Yoga

This is one of the most presently popular darshanas
especially in the west. Note there are different schools of Yoga like the Shaivite school, schools from various Agamas etc. But specifically, when Yoga is meant as a darshana, it is based on the yoga sutras of Patanjali. 

This is also popularly known as the Ashtanga yoga school, or the yoga of 8 limbs. The theoretical frame for the yoga sutra is Sankhya and the definition of moksha in yoga is the same as in Sankhya . The eight limbs are,

1. Yama 2. Niyama 3. Asana 4. Pranayama 5. Pratyahara 6. Dharana 7. Dhyana 8. Samadhi

The 1^st two limbs mostly prescribe the ethical and moral purity one needs to follow like, non-covetousness, control of senses, charity etc. Patanjali accepts an Ishvara and he is characterized by his syllable “OM”. Ishvara pranidhana or dedication to Ishvara is one of the steps mentioned as part of Niyama.  Note that Patanjali though mentions an Ishvara, he never mentions him as the bestowing moksha.

The 3^rd step is the most popular one, again especially in the West where Yoga has become synonymous with Asana. Various complex poses are taught in the west, which are not mentioned by Patanjali. They are found in the Hata Yoga pradeepaka or the Geeranda Samhita, basically Hata yoga texts, which again are purificatory texts to make the aspirant fit for Ashatanga yoga. Patanjali only prescribes “Sukhasana” or just a comfortable pose for meditation.

The 4^th step is pranayama which involves breath control.

The 5^th step involves withdrawal of the senses.

The 6^th step sublimating the mind such that it can contemplate steadily on the goal, without breaking. Just a like when oil is poured the oil flows steadily without a break.

The 7^th step is focussing the mind on the purusha.

The last step is when the mind has ceased its vacillations and the Purusha alone shines forth, separated from Prakriti. This is the state of Moksha or apavarga or Kaivalya. At this stage the sadhaka is freed from the cares of worldly existence.

Note Patanjali Yoga sutras also discusses about various yoga siddhis or powers to be attained but those are distractions to the main goal.

Poorva Mimamsa

This darshana is a hermeneutical school that concerns itself with the correct performance of various rites prescribed in the Veda to attain various fruits like heaven, progeny, wealth. Rishi Jaimini is the pioneer of this school, having composed the Poorva Mimamsa sutras. Among the four human purushartas or goals, this darshana concerns itself with a deeper enquiry of dharma. This school postulates that through Dharma one can attain higher regions of experience thus reducing the pain of earthly existence.

This darshans has developed sophisticated rules based on grammar and logic along with its own rules for sentence interpretation. Mimamsa is especially concerned with correct sentence formation. Whereas grammar or Vyakarana is concerned with the origin of words.

Note that Jaimini does not care much to discuss about moksha in the poorva mimamsa sutras or does not postulate the need for a God to disburse the fruits of vedic karma to their performers. According to this school Moksha is an extreme state of absence of pain. Moksha can happen only when the individual soul has zeroed down its karmic balance. Thus, one has to continue to perform his mandated Vedic rite without expecting fruits to keep sin at bay and avoid performing karma with desire. Thus, when the resultant karmic balance is zero, one attains moksha, a state where one is not born again.

After Jaimini and in the medieval times, many theistic schools of Poorva mimamsa came into being. Like Vedant deshikas “Seshvara mimamsa” etc.

This school has a sophisticated language theory. This has resulted in this school being used in artificial intelligence. One such application is the usage of the tenets of this darshana to teach unmanned cars ethics, using what is called deontic logic. For more info go to https://mimamsa.logic.at/

Uttara Mimamsa or Vedanta

This also a very popular darshana in modern times, especially advaita Vedanta. This darshana mainly talks about Moksha based on the Upanishads, Brahma sutra and the Bhagavat Geetha called prasthana trayam.  There are 3 main schools of Vedanta

Advaita:
The most famous proponent of this darshana is Shankaracharya. He wrote a commentary from an Advaitic perspective for the Brahma sutras, Upanishads an the Geetha. Note that advaita existed even before Shankara. For example, it is evident from the Vaakypadiya text from Bartruhari the celebrated Grammarian that, even Vaiyakaranas or grammarians followed advaita with some differences from the Shankara school.

This school considers the Jivatman(Individual self) and he paramatman(Supreme self) to be one. Moksha is the realization by the Jiva that he is not limited and is not different from the paramatma in terms of consciousness. As per the Shankara school, worldly experiences happen due to the misidentification of the individual self with the body. Moksha can be attained now in this life by realizing that one is not the body but the eternal atman. On loosing one’s identity with the body one enters a state of tranquillity. Advaita can be theistic or atheistic as moksha is not dependant on an Ishvare. Shankar prefers a theistic approach, where the grace of god is needed to realizing one’s own self as the “parabrahman”. Texts like the Yoga Vasishta explicitly state that such a realization is one’s own effort.

Vishistadvaita
Ramanuja was the main proponent of this school and wrote commentaries for the Brahma sutra, Geetha and the Upanishads from a Vishitadvait perspective. But through the compositions of the Azhwars or vaishnavite saints, called Divya prabhandam, the school existed earlier than Ramanuja. This school is a theistic school of Vedanta as it posits that Ishvara can only bestow moksha.  According to this darshana, the Jiva is an amsha of the paramatma, just like small sparks are an amsha of the main fire source. This school of Vedanta prescribes sharanagati or surrendering to Ishvara and a lifelong service to him. After the present life is over, the devotee reaches vaikuntam and enjoys the bliss of the lord, still maintaining his distinct identity with Ishvara.

Dvaita:
This too is a theistic school and presupposes a God that can give Moksha. The main acharya of this school is Madhvacharya who again wrote a commentary on the Prasthana trayam from a Dvaitic point of view. This school is heavily based on Nyaya. This school consider the Jiva and paramatma to be entirely different. It mainly teaches the differences between matter, individual Jivas and paramatma. Moksha according to this school can be attained with the grace of Hari and Krishna Bhakti. After the present life ends the devotee attains the abode of Ishvara and each devotee enjoys bliss in proportion to the capability of the Individual jivas, the separation between Jiva and Ishvara Astika Darshanas – Ramanathan intact.

Note each school of Vedanta have different sub sects and this article will not discuss all that.

தொங்கும் மதிள்களை அழித்த இராமன்

Previous article

Published in Geethacharyan 

 

இராமன் பரம்பரையில் வந்தவர்கள் சோழர்கள் என்பதற்கு இலக்கியச் சான்றுகளும் உள்ளன. தமிழ்ச் சங்க நூல்களிலேயே இராமனைச் சோழர் குல முன்னோனாகச் சொல்லும் பாடல்கள் உள்ளன. ஆனால் அவை வெளிப்படையாக இராமன் என்ற பெயரைச் சொல்லாமல், இராமன் செய்த ஒரு செயலைச் சொல்லியே அடையாளப்படுத்துகின்றன. அந்தச் செயல், “தூங்கெயில் எறிதல்”! எயில் என்றால் மதிள் சுவர். தூங்கெயில் என்றால் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் மதிள் என்று பொருள். தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் மதிள்களை உடைய இலங்கையை அழித்தான் என்பது பொருள். இலங்கையை அழித்தவன் ஒருவன் தான். அவன் இராமன்!

அது என்ன தொங்கும் மதிள்? மதிள் சுவர்கள் தொங்கிக் கொண்டிருப்பது எவ்வாறு என்ற கேள்வி எழுகிறது. வானிலிருந்து தொங்கிக் கொண்டிருப்பது போன்ற உருவில் நகரங்கள் சொல்லப்பட்டுள்ளன. இதுவரை பாரத நாட்டில் வழங்கி வந்துள்ள கதைகளில், வானின் கண் இருந்ததாகச் சொல்லப்படும் நகரங்கள்  இரண்டு.

ஒன்று, தேவர்களது தலைநகரான அமராவதி என்னும் நகரம். இது வானில் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த நகரத்தைக் காத்தவன் முசுகுந்தன் என்பவன், அவன் சோழர்களது பரம்பரையில் வந்தவன் என்று சோழர் வம்சாவளி காட்டுகிறது. மாந்தாதா வரையிலும், இராமனது இக்ஷ்வாகு பரம்பரையும், சோழர் பரம்பரையும் ஒரேவிதமான பெயர்களைத்தான் கொண்டிருக்கின்றன. மாந்தாதாவுக்குப் பிறகு முசுகுந்தன் பெயர் சோழர் பரம்பரையில் வருகிறது.

ஒருமுறை இந்திரனுக்கு உதவ அவன் நகரமான அமராவதியைப் பாதுகாத்ததாகவும், அதற்குப் பிரதிபலனாக நாளங்காடி பூதத்தை இந்திரன் கொடுத்ததாகவும், அதை அவன் பூம்புகார் நகரில் நிர்மாணித்ததாகவும் சிலப்பதிகாரம் கூறுகிறது. தஞ்சாவூர் பகுதியிலுள்ள சப்த விடங்க ஸ்தலங்களும் முசுகுந்தனால் நிர்மாணிக்கப்பட்டவையே என்று ஸ்தல புராணங்கள் கூறுகின்றன. இங்கு நமக்குத் தேவையான விவரம், அமராவதி வானில் இருந்தது என்று சொல்லப்பட்டதே.

அதைப் போலவே வானில் இருந்ததாகச் சொல்லப்பட்ட மற்றொரு நகரம், ராவணன் ஆண்ட இலங்கை நகரம். அது மலை மீது அமைந்திருந்தது என்று இராவணன் சீதையிடம் கூறுவான் (வா- இராமா: 3-47-29). மலை முகட்டில், மேகங்களினூடே அந்த நகரம் ஒரு ‘தொங்கும் நகரம்’ போல அமைந்திருந்தது. இலங்கை மதிள்களால் சூழப்பட்ட நகரம். மேகங்கள் மலையைச் சூழ்ந்து கொள்ள, கீழேயிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு, மலை உச்சியில் அந்த மதிள்கள் மட்டுமே தென்படும். அவை வானத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பது போல இருந்தன என்பதால், தொங்கும் மதிள் எனப் பொருள்படும் ‘தூங்கெயில்’ என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதனால் இலங்கை நகரமே வானில் இருக்கும் நகரம் போல கருதப்பட்டிருக்கிறது.

இராவணன் தன் நகரத்தை இந்திரனது அமராவதி நகரம் போல இருக்கிறது என்றும் சொல்கிறான் (வா- இராமா: 3-48-10) இதன் மூலம், அமராவதியும், மலை மேல் அமைந்த ஒரு நகரமாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்று தெரிகிறது. தேவர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டவர்கள் அங்கு வசித்திருக்கலாம். இந்திர த்வீபம் என்று தாய்லாந்து, பர்மா, வியட்நாம் பகுதிகளுக்குப் பெயரிடப்பட்டிருந்தது என்பதை நாம் இங்கு பொருத்திப் பார்க்க வேண்டும். இந்திரனைச் சேர்ந்தவர்களும் மனிதர்கள் தான் என்று சொல்லும் வண்ணம், இந்திரனது தேரோட்டியான மாதலி இராமனுக்கும் தேரோட்டினான். இந்திரனையே வென்றதால், இராவணனது மகன் இந்திரஜித் என்ற பட்டம் பெற்றான். இங்கு சொல்லப்படும் இந்திரன் நகமும், சதையுமாக மனித உருவில் வாழ்ந்தவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இராமனது காலக்கட்டத்தில் அமராவதியும், இலங்கையும் மலை மேல் அமைக்கப்பட்ட நகரங்களாகவும், அழகிலும் அமைப்பிலும் ஒன்றை ஒன்று விஞ்சுவதாகவும் இருந்திருக்கின்றன.

இலக்கியத்தில் ‘தூங்கெயில் எறிந்த’ குறிப்புகள்

பொதுவாகவே சங்ககால இலக்கியங்களில், மன்னர் பெயரைக் குறிப்பிடாமல் அவர் செய்த செயலை மட்டுமே குறிப்பிடுவது வழக்கம். சோழர்களைப் பொறுத்தமட்டில் இரண்டு மன்னர்களது செயலைப் பெருமையாகக் குறிப்பிடுவது வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. புறாவுக்காகத் தன் தசையைக் கொடுத்த செயலையும், தூங்கெயில் எறிந்ததையும் சொல்லிப் புகழ்வார்கள். இதில் முதலாமவர் சிபி என்பது எளிதாகப் புரிந்து கொள்ளக் கூடியது. ஆனால் தூங்கெயில் எறிந்தவன் யார் என்பதை எந்தத் தமிழார்வலரும், ஆய்வாளரும் கண்டு கொள்ளவில்லை. எனவே தூங்கெயில் குறிப்புகளையும் கொடுத்து, தூங்கெயில் அழித்தவன் இராமன் தான் என்பதையும் நாம் இப்பொழுது நிரூபணம் செய்வோம்.

தூங்கெயில் ஏறிந்த விவரம் புறநானூறு 39 ஆம் பாடலில் காணப்படுகிறது. சோழ மன்னன் குளமுற்றத்துச் துஞ்சிய கிள்ளி வளவனை, மாறோக்கத்து நப்பசலையார் வாழ்த்துகிறார். அந்த மன்னன் உயிர்களிடத்தில் இரக்கம் கொண்டவன். தன்னை மற்றவர்கள் புகழ வேண்டுமென்று அவன் இரக்கத்தைக் காட்டுபவனில்லை. அவன் முன்னோனான புறாவுக்காத்  தன் உடம்பை அரிந்து கொடுத்தவன் மரபில் வந்துள்ளவன் ஆதலால், அவனுக்கு இரக்கம் காட்டுதல் என்பது இயல்பாக உள்ளது.

இந்த மன்னன் பகைவரை வெல்பவன். அது புகழுக்காகச் செய்வது அல்ல. இவனது முன்னோன் ஒருவன், தேவர்கள் நெருங்குவதற்குப் பயப்படும் ஆகாயத்திலிருந்து  தொங்கும் தூங்கெயிலை வென்றவன். அதனால் அப்படிப் பகைவரை வெல்லுதல் என்பது இவனுக்கு இயல்பாக உள்ளது என்கிறார் புலவர்.

“தூங்கெயில் எறிந்த நின் ஊங்கணோர்நினைப்பின்

அடுதல் நின்புகழும் அன்றே”

 

நல்லூர் நத்தத்தனார் என்னும் புலவர், சிறுபாணாற்றுப்படை) என்னும் சங்க நூலில்,

“தூங்கு எயில் எறிந்த தொடி விளங்கு தடக்கை,

நாடா நல் இசை, நல் தேர்ச் செம்பியன்”  (வரிகள் 81-82)

என்று தூங்கெயில் எறிந்தவனையும், செம்பியன் என்னும் பெயரளித்த சிபியையும் பற்றிச் சொல்கிறார்.

 

தூங்கெயில் அழித்த பாங்கினை முன்றுறை அரையனார் தான் இயற்றிய  பழமொழி நானூறிலும் வைத்துள்ளார்.

வீங்குதோட் செம்பியன் சீற்றம் விறல்விசும்பில்

தூங்கும் எயிலும் தொலைத்தலால் - ஆங்கு

முடியும் திறத்தால் முயல்கதாம் கூரம்

படியிழுப்பின் இல்லை யரண். (49)

நன்கு புடைத்த தோள்களை உடைய செம்பியன் ஆகாயத்திலிருந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்த மதிள்களை அழித்ததால், அம்பினை வலிவாகத் தொடுப்பின் கவசமும் பிளந்துபோதல் போல, முடிந்த அளவு முயற்சிசெய்தால் பயன் அடையலாம் என்பதே இந்தச் செய்யுளின் பொருள்.

செயற்கரிய செயலாகத் தூங்கெயில் எறிந்தவிதம் இருக்கவேதான் கடின முயற்சிக்கு எடுத்துக்காட்டாக அதைச் சொல்லியுள்ளார்.

 

மணிமேகலையிலும், இந்திரவிழாவெடுத்த சோழ அரசனைப் பற்றிச் சொல்கையில் “தூங்கெயில் எறிந்த தொடித் தோள் செம்பியன்” என்று சீத்தலைச் சாத்தனார் எழுதியுள்ளார்.

பதினோராம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட கலிங்கத்துப் பரணியில், ஆசிரியர் ஜெயங்கொண்டார், சோழ பரம்பரையைச் சொல்லுமிடத்தே, “தூங்கெயில் எறிந்தவனைப்” பற்றியும் குறிப்பிடுகிறார்.

 

தூங்கெயில் புதிர் நீக்கும் சிலப்பதிகாரமும், ஆழ்வாரும்

தூங்கெயில் புதிரை அவிழ்க்க சிலப்பதிகாரத்தில் இரண்டு குறிப்புகளைக் காண்கிறோம். முதலாவது, கங்கைக் கரையினில் சேர அரசன் செங்குட்டுவன் இருந்த பொழுது சொல்லப்படுகிறது. கண்ணகிக்குச் சிலை எழுப்ப, இமயத்திலிருந்து கல்லைக் கொண்டுவர சேர அரசன் செங்குட்டுவன் நாட்டை விட்டுக் கிளம்பி முப்பது இரண்டு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. திரும்பும் வழியில் அவன் கங்கை ஆற்றங்கரையில் தங்கியிருந்தான். அப்பொழுது சேர நாட்டைச் சேர்ந்த மாடலன் என்னும் பார்ப்பனன் கங்கைக்கு தீர்த்த யாத்திரையாக வந்தான். அவனிடம் தமிழ் நாட்டு நிலவரங்களை விசாரித்தான் மன்னன். மன்னனின் மைத்துனன்தான் சோழ நாட்டை ஆண்டு கொண்டிருந்த வளவன் கிள்ளி. அந்த மன்னனைப் பற்றிக் கூறுகையில், தூங்கெயில் மூன்றினை எறிந்தவனும், புறாவுக்காகத் தன் உடம்பைத் தராசுக் கோலில் இட்டவனும் வளர்த்த அறம் கொண்ட செங்கோல் திரிந்து  போகுமா? போகாது. சோழன் செங்கோல் எந்தக் குறைவும் இல்லாமல் இருக்கிறது என்று தூங்கெயில் கதையையும் நினைவு கூர்கிறான் மாடலன்

வெயில் விளங்கு மணிப்பூண் விண்ணவர் வியப்ப

எயில் மூன்றெறிந்த இகல் வேல் கொற்றமும்

குறுநடைப் புறவின் நெடுந்துயர் தீர

எறிதரு பருந்தின் இடும்பை நீங்க

அரிந்து உடம்பிட்டோன் அறந்தரு கோலும்

(சில 27- 164 -168)

தூங்கெயில் மூன்றினை எறிந்தவன் என்று மூன்று மதிள்களைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறான் மாடலன்.  தொங்கும் மூன்று மதிள்கள் மீண்டும் சிலப்பதிகாரத்தில் சொல்லப்படுகின்றன. அதைச் சொல்வது அம்மானை என்னும் விளையாட்டை ஆடிப் பாடும் சிறுமியர்.

 ‘அம்மனை’ என்பது விளையாடப்படும் காய். அதை ‘அம்மானை’ என்று சொல்லி தூக்கிப் போட்டு விளையாடுவார்கள். அப்படிப் போடும் போது, விடுகதை போல ஒரு கேள்வி கேட்க வேண்டும். அம்மனைக் காயைப் பிடிப்பவர் அதற்குப் பதிலாக ஒரு கேள்வியைக் கேட்டு, காயைத் தூக்கிப் போடுவார். அந்தப் புதிர்கள் சுவாரஸ்யமாகவும், சிறுமியருக்கு இருக்கின்ற அறிவு விலாசத்தைக் காட்டுபவதாவும் இருக்கும். உதாரணமாக இங்கு ஒரு அம்மானைப் பாடல்:

பொன்னேறு மார்பர் புகழ்சேர் திருவரங்கர்

எந்நேரமும் பாம்பிலே கிடப்பார் அம்மானை

எந்நேரமும் பாம்பிலே கிடப்பார் ஆமாயின்

என்னே தலைக்கு விடம் ஏறாதோஅம்மானை

ஏறுமோ செங்கருடன் ஏறினால் அம்மானை

எந்நேரமும் பாம்பில் கிடப்பார் திருவரங்கர் என்று ஒரு பெண் அம்மனைக் காயைத் தூக்கிப் போடுகிறாள்.

பாம்பில் கிடந்தால் விஷம் தலைக்கேறாதோ என்று இரண்டாமவள் கூறுகிறாள். கருடன் இருக்க எப்படி விஷம் ஏறும் என்று மூன்றாமவள் கேட்கிறாள்.

சுவையாகச் செல்லும் இந்தப் புதிர் கேள்விகளைப் போல சிலப்பதிகாரத்தில் சோழ மன்னர்களை வைத்து அம்மானைக் கேள்வி கேட்பதாக வருகிறது. அதில் முதல்  கேள்வி, இந்திரனுடைய உயர்ந்த அரண்களைக் காத்த சோழன் யார் அம்மானை?

அதற்குப் பதில் நமக்கும் இப்பொழுது தெரியும். அது முசுகுந்தன் என்னும் முன்னாள் அரசன். ஆனால் அந்த அம்மானைப் பாடலில் வரும் பதில் இப்படி இருக்கிறது: வானின் கண் அசைகின்ற மூன்று மதிள்களை அழித்தவனே அவன்.

“உயர் விசும்பில் தூங்கெயில் மூன்றெறிந்தவன் காண் அம்மானை” (சில: 29-16-4)

இந்திரன் மதிளைக் காத்தவன் முசுகுந்தன். அவன் அழிக்கவில்லை. ஆகவே இந்தப் பதில் அவனைப் பற்றியது அல்ல. இது வேறொரு அரசன் மதிள்களை அழித்த கதையைச் சொல்கிறது. அதிலும் அவை மூன்று மதிள்கள்.

மூன்று மதிள்கள் கொண்ட நகரமா?

அப்படி ஒரு நகரம் இருந்ததா என்றால், அங்குதான் வலிய செயல்களைச் செய்த கலியன் என்னும் திருமங்கை மன்னன் அற்புதமான குறிப்பு கொடுத்திருக்கிறார்.

“மும்மதிள் இலங்கை இருகால் வளைய” என்று திருவெழுகூற்றிருக்கையில் ஆணியடித்தாற் போல் சொல்லிவிட்டார்.

மும்மதிளை உடையது இலங்கை. ஆழ்வார்கள் அருளிச் செய்த பல பாடல்களிலும் மதிள் இலங்கை என்ற குறிப்பு வந்தாலும், இந்த ஒரு பாடலில் “மும்மதிள் இலங்கை” என்று குறிப்பிட்டுச் சொல்லி இராமனால் அழிக்கப்பட்ட  இலங்கைக்கு மூன்று மதிள்கள் உண்டு  என்று காட்டிவிட்டார்.

எனவே மும்மதிள் கொண்ட தூங்கெயில் எறிந்தவன் இராமன்தான்.

அவனைத்தான் சோழர்குல முன்னோனாகத் தமிழ்ச் சங்கப் பாடல்கள் சொல்லியுள்ளன. சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை என்னும் இரு பெருங்காப்பியங்கள் இயற்றப்பட்ட 2000 ஆண்டுகளுக்கும் முன் வரையிலும், மக்கள் இராமனது இந்த செயலை நினைவு கூர்ந்து, அம்மானைப் பாடலில் சிறுமியரும் சொல்லும் வண்ணம் சிறு வயதிலேயே சொல்லிக் கொடுத்திருக்கின்றனர்.

அதற்குப் பிறகு, சங்க காலம் மறைந்து விடவே, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இந்த விவரங்கள் மக்கள் மத்தியில் மறக்கப்பட்டுவிட்டன போலும். ஆயினும், இந்த விவரங்களை, செப்பேடுகளிலும், கல்வெட்டிலும், சோழ மன்னர்கள் வடிக்கலாயினர். பதினோராம் நூற்றாண்டு முதல், இலக்கியங்களிலும் எழுத ஆரம்பித்தனர்.

கலிங்கத்துப் பரணியில் தூங்கெயில் எறிந்தவனைப் பற்றிச் சொன்னதையடுத்து, முதலாம் குலோத்துங்கனது மகனான விக்ரம சோழன் காலத்தில் அவன் மீது ஒட்டக் கூத்தரால் பாடப்பட்ட “விக்ரமசோழன் உலா”  என்ற நூலில்

“கூடார்தம் தூங்கும் எயில் எறிந்த சோழனும்” (வரி 17)

என்று சோழர் குல முன்னோனைச் சொல்லுகிறார்.

அவன் பேரனான இரண்டாம் இராஜராஜசோழனைப் புகழும் “இராஜராஜசோழன் உலா” என்னும் இலக்கியத்தில், தசரதனையும் சேர்த்து வம்சாவளி கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. எழுதியவர் விக்ரமசோழன் உலா எழுதின  ஒட்டக்கூத்தரே.

“இந்திரனை யேறாக்கி யேறினோன் -முந்தும்

ஒரு தேரால் ஐ இரண்டு தேர் ஓட்டி உம்பர்

வரு தேரால் வான் பகையை மாய்த்தோன் - பொருது

சிலையால் வழிபடு தெண் திரையைப் பண்டு

மலையால் வழிபட வைத்தோன் - நிலையாமே

வாங்கும் திருக்கொற்ற வாள் ஒன்றின் வாய்வாய்ப்பத்

தூங்கு புரிசை துணித்தகோன்” (வரிகள் 19-25)

இதன் பொருள்: “வானுலகிலிருந்து வந்த ஒரு தேரால் பத்துத் தேரினையும் துரத்தி பகைவனைத் தொலைத்தவனும், வில்லால் வழிபட்டு வணங்கிய கடலினை முற்காலத்தில் மலைகளால் வழியுண்டாகும்படி செய்தவனும், நிலை நில்லாமல் அழியும்படி செய்யும், ஒரு சிறந்த வாளாயுதத்தால் தொங்கும் கோட்டையைத் துண்டாக்கியழித்த மன்னன்.”

ஐயிரண்டு தேர் என்பது பத்துத்தேர். சம்பரன் என்ற அசுரன் பத்துத் தேருடையவன். ஒரு தேராற் பத்துத் தேரினையும் ஓட்டிப் பகையை மாய்த்தோன் என்கிறது இப்பாடல். அவ்வாறு செய்தவன் தசரதன், பத்துத்தேர்களையும் வென்றதனால் வந்த பெயர் இது. தசம் - பத்து. ரதன் - தேரினை வென்றவன். அடுத்த வரியில், சிலையால் வழிபடு தெண்டிரை என்றது இராமன் சிலை (வில்) வளைத்து அம்பு தொடுத்துக் கடல்நீரை வற்றச் செய்தது கண்டு அஞ்சி வந்து வருணன் வணங்கியதைக் குறிப்பாலுணர்த்தியது. தெண்டிரை என்றால் கடல். இது அதற்குரிய தெய்வமாகிய வருணனைக் குறித்தது. சிலை என்றால் வில். அதன் வலிமையையுணர்த்தியது. இராமன் வில் வலிமையாற் கடல் வற்றியதுகண்டு வருணன் வழிபட்டான் என்பது குறிப்பு.

அடுத்து மலையால் வழிபட என்று சொன்னது மலைகளைக் கொண்டு போட்டதனால் வழியுண்டாக என்று அர்த்தம். இது கடலிற் கரைகட்டி இலங்கைக்கு வழியுண்டாக்கியதைச் சொல்வது. இதைச் செய்தவன்  இராமன்.

இதற்கடுத்துச் சொல்வது “தூங்கு புரிசை துணித்தகோன்” புரிசை என்றால் கோட்டை. தொங்கும் கோட்டையை உடைத்தவன். மலையதனால் அணை கட்டி மதிளிலங்கை அழித்தவனைப் பற்றியே இங்கு சொல்லியிருப்பதால், தூங்கெயில் எறிந்தவன் யார் என்ற புதிர் சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாமல் நிரூபிக்கப்பட்டு விட்டது.

அவன் வழி வந்தவர்களே சோழர்கள் என்கையில், இராமன் யார் என்ற கேள்விக்குத் தமிழ்நாட்டில் இடமே இல்லை. நப்பின்னையை மணந்ததன் மூலம் கிருஷ்ணன் தமிழ் மக்களது மருமகன் ஆனான் என்றால், சோழர் மரபையே கொடுத்த இராமன் தமிழ் மண்ணின் மகன் என்று சொல்வதுதானே பொருத்தமாக இருக்கும்?

 

Cholas were descendants of Rama (Vijayvaani.com)

 Published in Vijayvaani

The link between Tamil Nadu and Rama starts from the Chola dynasty itself.  The Chola Kings have written in copper plates and inscriptions that they were the descendants of Manu and his son Ikshwaku. Rajaraja Chola’s father, Sundara Chola has stated in the Anbil copper plates, issued to his minister Aniruddha Brahmaraya that the royal Chola family emerged from Vishnu’s eyes. This cannot be ignored as an attempt by the king to project himself equal to God because there are other inscriptions claiming that the Chola-s descended from Rama, the incarnation of Vishnu. The hereditary link with Rama was not disclosed by the other two Tamil dynasties, namely, the Chera-s and the Pandya-s, though they too claimed some divine connection of their own.

Ancient texts and dictionaries mention a titular name ‘Vaanavar’ to the Chera-s which refers to Indra. The Pandya-s claimed that they were the descendants of Meenakshi Devi, the consort of Shiva, and therefore called themselves as ‘Gowriya’ (the sons of Gowri). Compared to these two dynasties, the Chola-s were more specific about their origins by claiming that they descended from the Ikshwaku dynasty. Four inscriptions of the Chola-s make a notable list of the lineage of the Chola-s with all of them - though slightly divergent from each other - ultimately pointing towards Rama, the scion of the Ikshvaku-s. They were the Anbil copper plates by Sundara Chola, the Leyden Copper plates issued by Rajendra Chola I, the Tiruvalangadu copper plates by the same king and the Kanyakumari inscription by his son, Virarajendra Chola.

Bharata, Sibi and Rama in the Chola lineage.

The early kings of the descent given by them, is the same as the names mentioned by Vasishta at Rama’s marriage in Valmiki Ramayana. Till Mandhata, the names are similar in both the Chola and Ikshvaku genealogy. After Mandhata, Muchukunda appears in the Leyden inscriptions of Rajendra Chola. Further on, the lineage goes up to Sibi and then Chola Varman who founded the Chola dynasty. This is found in Sundara Chola-s Anbil plates too. In Tiruvalangadu plates of Rajendra Chola, the list continues after Sibi, with Marutta, Dushyanta and his son Bharata born to Shakunthala, after whom Chola Varman is given as the son of Bharata.

In the inscriptions carved on the pillars of the Kanyakumari Amman Temple by Virarajendra, the list begins with Brahma, Marichi, Kashyapa, Vaivasvata, Manu, Ikshvaku, then continues with Harishchandra, Sagara, Bhagiratha and goes on till Rama. Rama is praised in four hymns, and thereafter it is mentioned that a king named Chola was born in Rama’s family. Sibi’s name which appears in the other three inscriptions is not found in this inscription. Only this inscription speaks about a direct link with Rama for the Chola dynasty.

Conflicting claims on ancestry

All the four inscriptions were created by the decree of the Chola kings spanning across four generations in the 10^th and the 11^th centuries of the Common Era. There is no need for them to include Rama and Sibi in their ancestry unless there is an element of truth in them. Moreover, clubbing together Sibi, Rama and Bharata as common ancestors for the Chola-s makes a strange reading because they were not supposed to be related with each other as per our current knowledge of the olden inputs about them. The lurking question on how they could be the ancestors for Chola Varman, the first king of the Chola dynasty is probed in this write-up.

A common feature about all these four engravings is that they are found in Sanskrit. It has been a practice among the Tamil dynasties to inscribe their edicts bilingually whenever they wanted to include their genealogy in detail. In such instances, the lineage is given in Sanskrit, as to make it readable by anyone from anywhere in Bharat, and the donation part is written in Tamil which covers the dimensions of the land, or the articles gifted. Only Sanskrit scholars were found to have written the ancestral lineage in well composed verses with colophon attached in most cases, but they couldn’t have written them on their own, without the concurrence of the king. The kings must have approved of the dynastic lineage they wanted to be etched in stone or in copper plates. Otherwise, how is it possible to find the first chola as the descendant of Sibi in the edict issued by the grandfather (Sundara Chola) and as the son of Bharata in the grandson’s (Rajendra Chola) inscription? The great grandson (Virarajendra) surpassed them all by claiming the birth of the first Chola in Rama’s family. There should have been some connection among all the three ancestors – Sibi, Bharata and Rama, undetected so far.  

Bharata, the father of first Chola

Examining Bharata’s connection given in the Tiruvalangadu copper plates, Dushyanta’s son Bharata had three wives and nine sons through them as per Vishnu Purana. Bharata admonished his wives that none of the nine sons were like him, which caused the wives to kill all the nine sons, says Vishnu Purana (4-19). From the version of Tiruvalangadu plates, it is learnt that the sons were not actually killed but abandoned by Bharata.  Cholavarman was one among them. According to Kanyakumari inscription of Virarajendra, he left his parents, travelled southwards, and reached Poompuhar where he set up his rule.

Chola Varman’s connection with Sibi

Granted that Chola Varman was the son of Bharata, in what way he got linked with Sibi?  In fact, the Chola Kings enjoyed a title “Chembiyan” attributed to descent from Sibi. Many Sangam texts extol them as Chembiyan-s by citing the rare event in the life of Sibi of offering his own flesh to save a pigeon.

A search for the antecedents of Sibi leads us to a vital information that he was related to Bharata’s paternal grandfather. This begins from the five sons of Yayati. Among the five sons, named, Yadu, Turvasu, Druhyu, Anu and Puru, Dushyanta came in the dynasty of Puru. Marutta was a descendant of Puru’s sibling Turvasu. Since he had no children, he adopted Dushyanta of Puru’s family (Vishnu Purana 4-16). Sibi was the son of Usinara, born in the dynasty of another sibling Anu. In this way, they all are agnates born to the sons of the same father, i.e., Yayati.

By this, Sibi born in the lineage of Anu was a patrilineal cousin of Bharata born in the direct lineage of Puru. This makes Sibi the paternal uncle of Chola Varman who was Bharata’s biological son. Since the Tamil Sangam texts often state that Chola was born of Sibi’s lineage, it is highly likely that he was taken in adoption by Sibi’s family on being rebuked by Bharata.

The Chola-s for a long time must have nursed a grudge against Bharata for abandoning Chola Varman, the first Chola who set up the Chola dynasty. They remembered only Sibi and not Bharata or his father Dushyanta. This continued to get expressed in ancient Tamil literature too, but not until the 10^th century when Rajendra Chola wanted to put on record the beginnings of his lineage from Bharata.

Chola’s relationship with Rama.

How does the genealogical connection of Chola Varman with Bharata and Sibi, continue with Rama too? This puzzle can be unlocked from the way Rama was related to Yayati, the father of those five siblings. Yayati’s name appears as Rama’s ancestor in the Valmiki Ramayana (1-70-42). He was the son of Nahusha mentioned by Vasishtha who listed out all the ancestors at the time of Rama’s Marriage. The direct genetic connection between Rama and Yayati becomes apparent from this list.

In the same Valmiki Ramayana, Vasistha narrates the names of Rama’s ancestors once again when he along with Bharata went to the forest to persuade Rama to return to Ayodhya. In a bid to convince Rama that only the eldest son was crowned in Rama’s dynasty, Vasishtha started telling the names of the eldest in each generation who took up the mantle of ruling the country. In that list, Nahusha appears and not Yayati! Vasishtha says that after Nahusha, his son Nabhaga was crowned (2-110-32) whereas Nabhaga appears as the son of Yayati in the list given by him during Rama’s marriage.  This shows that Yayati did not get the rulership of Ayodhya but his son got. Nabhaga’s great grandson was Rama!

Looking for further clues, Vishnu Purana (4-6) says that Yayati was from Chandra clan (Soma-Vamsa). This clan traces their ancestry from Ikshvaku’s eldest sister Ila. It looks strange to find the names of Nahusha and Yayati as father and son in Chandra Vamsa. In other words, Nahusha and Yayati appear in Surya Vamsa as well as in Chandra Vamsa. Of the two only Nahusha came to the Ikshvaku throne followed by Yayati’s son Nabhaga. For some reason, Yayati did not become the king of Ayodhya. The reason can be understood only from the Chola ancestry given in the inscriptions.

Of the common ancestors of the Chola-s, Bharata and Sibi were the descendants of Yayati through Puru and Anu. Rama was the descendant of Yayati who was the father of Nabhaga of Surya Vamsa. Yayati’s name appearing in both Surya Vamsa and Chandra Vamsa shows that he as one born in Surya Vamsa was adopted by a Chandra Vamsa king. Irrespective of the clan-name, all his descendants carried the same genetic markers which made them all share the same patrilineal pool. This made the Chola-s recognise all the three – Bharata, Sibi and Rama as their ancestors. This information clearly stated in their edicts turn a new page in the history of Bharat that there is no North-South divide. The Ikshvaku’s had spread to South India as far as Pumpukar in a distant past even before the river Kaviri was born, for, there is a reference in the Tiruvalangadu plates to a later day descendant of Chola Varman, by name Chitradhanvan who brought Kaviri from the Western Ghats like how Bhagiratha brought the Ganga.

Bhagawan Ranganatha: Rama’s gift to Cholas

The Vigraha of Bhagawan Ranganatha housed in the temple at Srirangam in Tamilnadu has a legend around it that it was the deity worshiped by Rama and given to Vibheeshana during his coronation. Valmiki Ramayana refers to a ‘Kula Dhanam’ handed over by Rama to Vibheeshana (6-128-90). There was a reference to this deity once again when Rama was getting ready to leave the earthy plane. He advised Vibheeshana to worship the Ikshvaku deity ‘Jagannatha” (7-121).

Prior to this, Valmiki describes about Rama worshipping Vishnu on the first occasion of the coronation organised by Dasaratha. It was stated that Rama and Sita worshipped Vishnu at that time, did Yajna for Vishnu, and spent the night in the abode (temple) of Vishnu (Va. Ra. 2-6). All these indicate that Rama possessed the vigraha of Vishnu for himself. A question arises that, if a vigraha was family property, how would anyone give it to people outside the family? If it was given to Vibheeshana, why did he leave it on the island on River Kaviri? If it was given to him by Rama, it is only natural to expect him to take it to his own abode (Lanka) and not leave it on the way. But he left it on a mound amid Kaviri, which became known as Srirangam. Was it because that region was under the control of the Chola-s?

Parallelly, we come across an information in the form of an inscription that Bhagawan Ranganatha of Srirangam was the ‘Kula Dhanam’ of the Chola-s!  In an inscription of the period of Kulottunga-III, found on the inner wall of the White Tower of the Srirangam Temple, it is stated that the Srirangam deity has come to the Chola King as the ‘Kula Dhanam’ (SII Vol 24, NO. 133, A.R. No. 89 of 1936 – 37).

The same expression – Kula Dhanam – found in the Valmiki Ramayana for the vigraha given to Vibheeshna is found in the inscription as a possession of the Chola-s. It conveys just one meaning – that Rama sent his Kula Dhanam as his gift to his descendant Chola who could not have attended the coronation ceremony which was called for in short notice upon Rama’s return from Lanka. Yayati was just a few generations older than Rama and the first Chola (Chola Varman) could have been much closer to Rama’s time, that Rama remembered his cousin in distant South by sending his own deity through Vibheeshana who had to cross the Chola region to reach his hometown. Vibheeshana merely served as a carrier to hand over the deity to the Chola-s. It is also mentioned in the Srirangam temple chronicle called ‘Koyil Olugu’ that the deity in the possession of the Chola-s right from the time it was brought by Vibheeshana. If Rama had meant it for Vibheeshana, Vibheeshana would not have left it in Srirangam.

This inscription also stands in support of the ancestry from Rama mentioned in the Kanyakumari inscription. There are literary references too from Sangam age to middle Chola-s in the 10^th century on Rama as the ancestor of the Chola-s. It is a pity that this precious connection of the Chola-s with Rama remains forgotten by Tamils themselves. At least now the connection among all the three – Bharata, Sibi and Rama – with the Chola-s (Tamils) down South must be publicized throughout Bharat in the spirit of Ek Bharat, Sreshtha Bharat.