What happened to Krishna's descendants after destruction of Dwarka (my talk in Satyameva Jayate)

Part -2: What happened to the survivors of the Dwaraka- flood after the Vrishnis killed each other? The brief account of it given in the Epilogue of my book 'Mahabharata 3136 BCE' is narrated with additional inputs in the 2nd part of the Dwaraka series released by #SatyamevaJayate

hashta#SatyamevaJayate.The video begins with a description of the route taken by Arjuna leading the survivors of the flood to safe regions, as given in the MB. Satyaki-clan was settled on the banks of Saraswati and Kritavarman-s in Mehgrah. The Sindhu region was with the descendants of Jayadratha. I go on to show how the date matches with Early Harappan. The settlements along the Saraswati appear only during the Early Harappan coinciding with MB description of settling Dwaraka survivors in the same region. By 1300 BCE settlers dispersed. Development of Bet Dwaraka coincided with it.

A group of the later-day descendants of Dwaraka survivors (Satyaki- clan) moved from the Saraswati region to TN. They must have set up the Parthasarathy temple in Triplicane because that is the only temple having Satyaki in the Garbhagriha. The Utsva murti was made and worshiped by Vyasa as per the Sthala purana.
That the Harappan was peopled with the post- Mahabharata people is reinforced by the fact that all the top animal symbols in Harappan seals were the emblems of the losers of the MB war. Horse symbol is missing in the Harappan seals because no king of Bharat of those days had horse as his insignia. I also show how the Varaha symbol of the Harappan was seen among various dynasties including the Vijayanagara kings, bull by Pallavas who descended from Aswatthama and Nakula's Sarabha is seen in Gandaberunda of Mysore kings (now state symbol of Karnataka), but also found in Mesopotamia and beyond.

2 migrations of Krishna clan: 1st from Mathura to Dwaraka and then to Harappan after Krishna left in 3101 BCE. 2nd to Bet Dwaraka and S. India at the decline of the Harappan around 1500 BCE. Almost all the excavations in TN are of these migrants. Eg: Vajra in Porunthal potsherd is the name of Krishna's great grandson. The migrants were 18 kings related to Krishna, 18 sections of Velirs & Aruvalar as per Tamil sources. Their presence seen from Maharashtra to down south in 3 States. Till 1000 years ago they remembered their origins. Today merged with others. For details watch

Where was Krishna's Dwaraka (My talk in Satyameva Jayate clubhouse)

 Part 1 of my talk on the location of Krishna's Dwaraka. 

At first, I am discussing the feasibility of Bet Dwaraka in the Kutch region and the marine excavations in the Cambay region for being Krishna's Dwaraka. They don't match with Krishna's date of leaving the world in 3101 BCE. 

Then I start finding its location from the details given in Harivamsa. Dwaraka was an island off the coast of Prabhas, i.e., Somnath. The nimitta-s noticed before the Dwaraka flood are discussed to know the nature of the calamity that befell on Dwaraka. 

The last moments of the Vrishni-s and the nature of 'grass' that was used to kill each other are also analysed. The causes for the sinking of Dwaraka are traced to the submarine slide called 'Nataraja slide' happening for ages in that region. The prospects of locating the lost Dwaraka also discussed. There was a question - answer session at the end.

List of my books published so far..

Here is the list of my books published so far. 

1. Mahabharata 3136 BCE (English)-  https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2021/11/published-my-new-book-mahabharata-3136.html (Rs. 450)

2. Ramanuja Itihasa (English)- https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2022/04/chapter-wise-content-of-my-new-book.html (Rs. 400)

3. Ramanuja Itihasa (Tamil) - Rs. 380

4. Myth of the Epoch of Arundhati of Nilesh Nilkanth Oak (English) - https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2021/12/myth-of-epoch-of-arundhati-of-nilesh.html (Rs.200)

5. When was the First Vedic Homa done? (English) - https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2021/12/my-book-when-was-first-vedic-homa-done.html (Rs. 40)

6. When was the First Vedic Homa done? (Tamil) - Rs. 50

7. Oral Cancer: Astrological Prediction and Remedies  (English) - https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2021/08/paper-back-edition-of-my-book-oral.html (Rs. 230)

8. ஆண்டாள் தமிழும் அறியாத வைரமுத்துவும் (Tamil) - https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2019/09/my-book-critiquing-vairamuthus-article.html (Rs. 50) 

9. Who Killed Aditya Karikala? The Historical facts of Ponniyin Selvan (English) - Rs. 140

10. Who Killed Aditya Karikala? (Tamil)-  https://jayasreesaranathan.blogspot.com/2023/07/print-version-of-my-book.html - Rs, 175

11. Date of Adi Shankara 148 BCE (English) - Rs. 75

12. Epoch of Arundhati: A critique (eBook) 

Those willing to buy these books can drop a mail to me jayasreebooks@gmail.com

The books are distributed within India only.

The shipping cost depends on the weight of the books selected and it will be nominal. 

I will inform you of the shipping cost after you select the books.

The books will be sent as Registered Parcel through India Post.

The amount can be paid through Gpay or Phonepe or PayTm to the number provided by email.

Mahabharata and Ramanuja Itihasa (English) can be purchased from Hindu eshop too. 

Here is the link: https://www.hindueshop.com/author/jayasree-saranathan/

I am looking for book stores to sell my books throughout India.

Any help and suggestions in this regard are welcome by contacting me through email given above. 

Publications by Jayasree Saranathan

Is it necessary to celebrate Women's Day? (My talk in Twitter Spaces)

Should we in India need a special day for women, namely, the International Women's day? 

This question might sound provocative, particularly after I received a citation honouring me on the Women's Day. I am very much agreeable to honoring the hard work and contribution of any one - irrespective of being a woman or man. But thinking of the underlying concept of the International Women's Day, I have certain reservations.

The International Women's Day was adopted by the UN sometime in the 80s with specific goals such as gender equality, reproductive rights and to stop violence and abuse against women. While I am in complete agreement with the last two, the idea of gender equality is misleading. Man and woman are unique in their own ways and cannot be made equal to each other. By gender equality, the woman is made to do works that men do, in addition to the works that she alone can do as a woman. The woman is brainwashed to think that she can be a Super Woman and a Super Mom which in reality increases the burden on her. 

The Women's day was conceived in the western society where women were not treated well. They lacked the voting right even in places like Switzerland until 1971. In India, women were worshiped as Goddesses for any kind of prosperity. Moreover, if we monetise the work they do as mothers and home-makers, that runs into trillions of dollars. They are responsible for creating the future generations of the country. 

With such thoughts in my mind I suggested a title, 'Should we need to celebrate the Women's Day?' when I was invited to be the guest speaker in Twitter Spaces on the evening of 10th March, 2024. 

Many women and men joined the discussion. Smt. Uma Anandan, the BJP councilor of T. Nagar constituency also joined towards the end of the discussion. Interestingly,  none voiced against this view given by me. All those who participated talked along with the same lines as mine. The recorded version of the session can be accessed here: 

https://twitter.com/i/spaces/1PlKQDkVONkxE?s=20

Related article:

Housewives worth a trillion dollars - by Prof. R. Vaidhyanathan

ஆழ்வார்கள் வாக்கில் செங்கோல்

பரம காருணிகனான ஸர்வேச்வரன், மாந்தர் எவ்வாறு நடந்து கொள்ள வேண்டும், என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது போன்ற பல விஷயங்களையும் அறிவிக்க சாஸ்திரங்களை ஸ்ருஷ்டித்து, அவற்றின்படி நடக்க வேண்டும் என்ற ஆஜ்ஞையையும் பிறப்பித்துள்ளான். அந்த ஆஜ்ஞையின் உருவகமே செங்கோல்!

செங்கோல் குறித்து பலவிதமாகக் கேள்விப்படும் இந்தக் காலக்கட்டத்தில், அதிலும், மன்னர்தம் கையில் மாண்புடன் இருக்கும் செங்கோல், மக்களாட்சிக்கு எதற்கு என்றும் மக்கள் கேட்கும் இந்த நேரத்தில் நாம் நினைவு கூர்வது நீள்மதிள் அரங்கத்தாமானின் கையில் இருக்கும் நீண்ட செங்கோல்தான்.

ஆள்பவன் எவனோ அவன் தண்டதாரியாக இருக்க வேண்டும் என்று பீஷ்மர், பாண்டவர்களிடம் சொல்வார். பிரபஞ்சத்தையே ஆளும் பகவான் கையில் செங்கோல் இருப்பது மிகவும் பொருத்தமானது. அதையே தர்ம-தண்டம் என்று பீஷ்மர் பலவிதமாக விவரித்துள்ளார். திருவள்ளுவனாரும் அந்தணர் நூற்கும் அறத்திற்கும் ஆதியாய் நிற்பது மன்னவன் செங்கோல் என்கிறார். எனில் அமரருக்கும் மன்னனான ஆதிபிரான் ஏந்தியிருக்கும் செங்கோலின் பெருமையை என்னென்று சொல்வது? அப்படிப்பட்ட செங்கோலைப் பற்றி ஆழ்வார்கள் எங்கேனும் சொல்லியிருக்கிறார்களா என்ற ஆர்வம் எழுவது இயற்கைதான். அவ்வாறு தேடும் போது, பன்னிரண்டு இடங்களில் செங்கோல் பற்றின விவரம் கிடைக்கிறது.

ஆண்டாள் கண்ட செங்கோல்

திருவரங்கத்துச் செல்வன் வரவை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் ஆண்டாள் நாச்சியார், அவன் கையில் சங்கு, சக்கரம் ஆகியவற்றுடன் செங்கோலும் இருக்கிறது. அவற்றுடன் பிரிவாற்றாமையால் கழன்ற தனது கை வளையும் அல்லவோ இருக்கிறது என்று அரற்றும் போது,

“செங்கோலுடைய திருவரங்கச் செல்வனார்

எம்கோல் வளையால் இடை தீர்வர் ஆகாதே?” (நாச்-திரு: 11-3)

என்கிறாள். தன் வளையல் கழலும் அளவுக்கு பிரிவாற்றாமை என்னும் நோயைக் கண்ணன் கொடுத்தால், அவன் செங்கோல் சிறந்தது என்று சொல்லவா முடியும்? இதையே நம்மாழ்வார், திருவிருத்தத்தில் 25 -ஆவது பாசுரத்தில்,

“எம் கோல் வளை முதலா கண்ணன் மண்ணும் விண்ணும் அளிக்கும்

செங்கோல் வளைவு விளைவிக்குமால்”

என்கிறார். தலைவியின் துயரத்தைப் பற்றிப் பேசும் இடத்தில், நியாயம் தவறாமல் இருக்க வேண்டிய செங்கோல், பகவானின் திருத்துழாயின் தண்மையை எதிர் நோக்கியிருந்த தலைவிக்குக் குளிர் காற்றுக்குப் பதிலாக உஷ்ணக் காற்றடித்து, தலைவியைக் கண்ணீர் விடச் செய்தது. அதனால் அவளது நிறமே மாறி விட்டது என்கிறார். இதைச் சொல்லும் போது, செங்கோலை நினைவுபடுத்துகிறார் நம்மாழ்வார்.

“பனிப்பு இயல்வாக உடைய தண் வாடை இக்காலம் இவ் ஊர்ப்

பனிப்பு இயல்பு எல்லாம் தவிர்ந்து எரி விசும் அம் தண்ணம் துழாய்ப்

பனிப்புயல் சோரும் தடங்கண்ணி மாமைத் திறத்துக்கொலாம்

பனிப்புயல் வண்ணன் செங்கோல் ஒருநான்று தடாவியதே” (திருவிருத்தம்: 5)

பக்தைக்கு அருள் பாலிக்காமல் நோகடித்த பனிப்புயல் வண்ணனான மேக வர்ணக் கண்ணனது செங்கோல் வளைந்தது. தவறிழத்தவர்களைத் தண்டிக்கும் போது செங்கோல் நிமிர்கிறது. ஆனால் அன்பனாய்த் தன்னை அடைந்தவரை அரவணைக்காதபோது அவன் செங்கோல் வளைகிறது. ஆனால் அப்படி அவன் வளையவிட மாட்டான் என்பதுதான் இங்கு உள்ளிடைப் பொருளாகக் காட்டுவது. என்றுமே அவன் செங்கோல் வளையாதது.

இந்த மூன்று இடங்களைத் தவிர பிற இடங்களில், மன்னர்தம் செங்கோலாகவும், வேறுவிதமாகவும் அருளிச் செயல் காட்டுகிறது.

 

செங்கோலும், மன்னர் நீதியும்

நான்காவதாக நாம் காட்டும் செங்கோல், பரமேஸ்வர விண்ணகரம் பணிந்த, பல்லவர் கோன் ஏந்தின செங்கோலாகும்.

வெண் குடை நீழல் செங்கோல் நடப்ப

      விடை வெல் கொடி வேல்-படை முன் உயர்த்த

பண்பு உடைப் பல்லவர்-கோன் பணிந்த

      பரமேச்சுரவிண்ணகரம்-அதுவே   

(பெரிய திருமொழி: 2-9-6)

செங்கோல் ஏந்தினாலும், மண்ணுலகாளும் மன்னன், பரமேஸ்வரன் முன் பணிவான்.  

ஐந்தாவதாக நாம் பார்க்க இருப்பது, கண்ணன் தூது சென்றபோது துரியோதனாதியர் செங்கோலோச்சி வீற்றிருந்த  தகைமையைத் திருமங்கையாழ்வார் சொன்ன பாங்கு.

“போது ஆர் தாமரையாள் புலவி குல வானவர்-தம்

கோதா கோது இல் செங்கோல் குடை மன்னர் இடை நடந்த

தூதா தூ மொழியாய் சுடர்போல் என் மனத்து இருந்த

வேதா நின் அடைந்தேன்-திருவிண்ணகர் மேயவனே”

(பெரிய திருமொழி: 6-2-9)

குற்றமில்லாத செங்கோலுடைய மன்னர் என்று துரியோதனாதியரைச் சொன்னது, கண்ணனது தூதுச் செய்திக்கு நியாயமான பதில் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பில்தான்.

ஆறாவதாக நாம் பார்க்க இருப்பதும் செங்கோல் ஏந்திய அரசன் ஒருவன், இறைவன் தாள் பணிந்தான் என்பதே.

“செங்கோல் வலவன் தாள் பணிந்து ஏத்தித் திகழும் ஊர்-

நம் கோன் நறையூர்-நாம் தொழுதும் எழு நெஞ்சமே”

(பெரிய திருமொழி: 6-4-3)   

நீதி வழுவா அரசனும், எல்லோருக்கும் நீதிமானான ஸர்வேஸ்வரனைப் பணிவன் என்பதைக் காட்டும் வண்ணம், செங்கோல் தரித்தமை காட்டப்பட்டுள்ளது.

இனி நாம் காட்டும் விவரங்கள் எல்லாம் திருவிருத்தத்தில் காணப்படுவன.

 

திருவிருத்தத்தில் செங்கோல்

‘தடாவிய அம்பும்’ எனத்தொடங்கும் 6-ஆவது பாசுரத்தில், ‘மதன செங்கோல்’ என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. மதன செங்கோல் என்றால் காமதேவனாகிய மன்மதனுடைய ஆஜ்ஞை என்று அர்த்தம். செங்கோல் என்பது ஆஜ்ஞையைக் காட்டுவது என்றே உரையாசிரியர்கள் கூறியுள்ளார்கள்.

யார் ஆஜ்ஞை செய்கிறார்களோ அவர்கள் செங்கோல் ஆள்வதாகக் கொள்ளவேண்டும் என்பதைத் திருவிருத்தம் 13-ஆவது பாடலில் காண்கிறோம்.

“தனி வளர் செங்கோல் நடாவு தழல் வாய் அரசு அவிய

பனி வளர் செங்கோல் இருள் வீற்றிருந்து பார் முழுதும்”

வெப்பத்தைப் பரப்பும் சூரியன் பகலில் செங்கோல் ஓச்சுகிறான். குளுமையைப் பரப்பும் இருள் இரவில் செங்கோல் ஓச்சுகிறான்.

திருவிருத்தம் 33- ஆவது பாசுரத்தில் சுவாரசியமான ஒரு விவரம் வருகிறது. அருள் தரும் திருச் சக்கரத்தால் ஆகாயத்தையும், பூமியையும், அந்தகாரமான அஜ்ஞானம் என்னும் இருளையும், பாவங்களையும் கெடச் செய்யும் செங்கோல் எங்கிறார் ஆழ்வார்.

“அருள் ஆர் திருச் சக்கரத்தால் அகல் விசும்பும் நிலனும்

இருள் ஆர் வினை கெட செங்கோல் நடாவுதிர்”

சக்கரத்தையும் செங்கோலையும் சேர்த்துச் சொல்லவே, செங்கோலின் அமைப்பில் சக்கரம் இடம்பெற்றிருக்குமோ என்னும் எண்ணம் வருகிறது. இறைவனது ஆணையின் வெளிப்பாடாகத் திகழும் செங்கோலில், அவனது ஆணையைச் செய்யும் திருச் சக்கரம் உச்சியில் வீற்றிருப்பது பொருத்தமே.

திருவிருத்தப்பா 77-இல் செங்கோல் என்ற சொல் சூரியனது ஆஜ்ஞை என்ற பொருளில் வருகிறது.

“திங்கள் அம் பிள்ளை புலம்ப தன் செங்கோல் அரசு பட்ட

செங் களம் பற்றி நின்று”

திங்கள் என்னும் சந்திரன் புலம்பும் வண்ணம் சூரியன் தன் செங்கோல் ஓச்சினது என்று இந்தப் பாசுரம் கூறுகிறது.

அடுத்து 80-ஆவது பாசுரத்தில், செங்கோல் கொண்டு அரசாளும் மன்னர் சிலகாலம் கழித்து மறைவர், சூரியன் மறைவது போல என்கிறார் நம்மாழ்வார்.

“சீர் அரசு ஆண்டு தன் செங்கோல் சில நாள் செலீஇக் கழிந்த

பார் அரசு ஒத்து மறைந்தது நாயிறு”

என்றுமே அழியாத செங்கோல் பகவானது செங்கோல்தான்.

அந்த எண்ணம்தான் மன்னராட்சியிலும், மக்களாட்சியிலும் ஓங்கி இருக்க வேண்டும். சூரியன் மறைந்து, தோன்றுவதைப் போல, மக்களை ஆள்பவர்களும், மறைந்தும், மாறிக் கொண்டும் இருப்பர். ஆனால் மாறாமல் இருப்பது சர்வேஸ்வரனுடைய செங்கோல். எங்கு, யாருக்கு, எதை, எப்படித் தருவது என்பது அவனது செங்கோலுக்கு மட்டுமே தெரியும். 25-ஆவது திருவிருத்தப்பாவில் சொல்வது போல குளுமையைத் தராமல் உஷ்ணத்தைத் தந்தாலும், எதற்கு நாம் தகுதியோ அதைத்தான் பகவான் தருவான் என்பதை ஆழ்வார் நமக்குக் காட்டுகிறார்.

 

வ்ருஷபம் என்னும் தர்ம தேவதை

அந்தச் செங்கோல் சக்கராயுதம் போல நீதி தவறாதது. அது ஒரு வ்ருஷபத்தைக் கொண்டிருக்கலாமோ என்று கேட்பின், பாகவத புராணத்தில் பரீக்ஷித் மஹாராஜா தர்ம தேவதையின் உருவில் இருந்த வ்ருஷபத்துடன் உரையாடினதை நினைவிற்குக் கொண்டு வருவோம். தர்ம தேவதை வ்ருஷபத்தின் உருவில் நான்கு கால்களில் நிற்கக்கூடியது. ஆனால் கலி யுகத்தில் மூன்று கால்கள் அடிபட்டுப் போய்விட்டன. அடிபட்டு விழுந்த வ்ருஷபம் எழுந்து நிற்க பரீக்ஷித் தர்மத்தை நிலைநாட்டினான். அதைத்தான் எக்காலத்திலும் ஆள்வோரும், மக்களும் கடைபிடிக்க வேண்டும். அதுவே தெய்வத்தின் ஆஜ்ஞை என்பதே செங்கோல் பற்றி ஆழ்வார்கள் காட்டும் கருத்தாகும்.

 

இராமாயண காலத்தை அறுதியிடும் தொல்லியல் சான்று

 My article in Geethacharyan in January, 2024 issue

பக்தர்கள் அனைவரும் வணங்குவதற்கு வழி செய்யும் விதமாக, ஸாகேதபுரி எனப்படும் அயோத்தி மாநகரில் ஸ்ரீராமசந்த்ர பிரபுவின் ஜன்மஸ்தானத்தில் கோயில் அமைக்கப்படும் இந்தத் தருணத்தில், அங்குதான் இராமர் பிறந்தார் என்று உறுதியாகச் சொல்வதற்கு ஏதுவாகத் தொல்லியல் சான்றுகள் இல்லை என்பதுதான் உண்மை என்பது சற்று உறுத்தலாக இருக்கிறது. ஆழ்வார்கள் மங்களாசஸனம் செய்வித்த இராமர் இருந்த இடமா அது என்பதற்கும் எந்த ஆதாரமும் இல்லை; ஏனெனில் அயோத்தி முழுவதுமே நூற்றுக் கணக்கில் இராமர் கோயில்கள் உள்ளன. இவற்றுள் எது அவர் ஜனனம் எடுத்த இடம் என்பதில் அபிப்பிராய பேதங்கள் உள்ளன.

ஜன்மஸ்தானம் என்று இப்போழுது கட்டப்பட்டுள்ள கோயில் இருந்த இடத்தில் ஏற்கெனெவே கோயில் இருந்து இருமுறை அழிக்கப்பட்ட அடையாளத்தைத்தான் தொல்லியல் காட்டுகிறது. 1976-77-இல் முதன் முதலில் அங்கு தொல்லியல் துறை ஆராய்ந்தபோது, அது மசூதியாக இருந்தது. அதில் 12 தூண்கள் ஹிந்துக் கோயில் தூண்களாக இருந்தன. பூர்ணகலசம், மகர நீர் வாய் போன்ற அமைப்புகளும் இருந்தன. பிறகு, மசூதி இடிக்கப்பட்ட பிறகு பூமிக்கு அடியில் இருக்கும் அமைப்புகளைப் பார்க்கும் வண்ணம் ஆய்வுகள் நடந்தன. அவற்றின் மூலம், ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட தூண்களது அடிப்பகுதிகள் பதினேழு வரிசைகளில் இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. கோயில் சிற்பங்கள் பலவும் உடைந்து புதைக்கப்பட்டிருந்தது தெரியவந்தது.

இவற்றின் தொன்மை இரண்டாயிரம் வருடங்கள் வரையில், அதாவது, குஷானர்கள், பிறகு, குப்தர்கள் காலம் வரையில் மட்டுமே சொல்லும் வண்ணம் இருக்கின்றன. அதாவது கோயில் இருந்தது. அதைக் கொண்டு இராமன் காலத்தைச் சொல்லும் வண்ணம் ஆதாரம் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் இந்தக் கோயில் இருந்த இடம் தான் மீண்டும், மீண்டும் அழிக்கப்பட்டு, கட்டப்பட்டிருக்கிறது.

இராமாயண காலத்திலிருந்து தேடினால், அண்ட சராசரங்களையும் இராமன் வைகுந்தத்துக்கு ஏற்றிக் கொண்டு போனபின் அயோத்தியில் யாருமே இல்லை. இராமனது மகன் லவன், ஸ்ரவஷ்டியைத் தலைநகரமாகக் கொண்டு ஆட்சி புரியலானான். குஸன், விந்தியமலைப் பகுதியிலுள்ள குஷாவதியிலிருந்து ஆள ஆரம்பித்தான். ஜைனர்களது முதல் தீர்த்தங்காரரான ரிஷப தேவரது காலம் வரை அயோத்தியாவில் மக்கள் நடமாட்டம் இல்லை என்று சொல்லப்படுகிறது. அதற்குப் பிறகு, அங்கு இராமன் பிறந்த மற்றும் வாழ்ந்த இடங்களைக் கோயிலாக்கி வணங்கி இருக்கிறார்கள். குறிப்பாக விக்ரம சஹாப்தத்தைத் துவங்கின விக்கிரமாதித்த அரசன் காலம் முதல், அயோத்யா பழம் பெருமையையும், புகழையும் அடைந்ததது என்கிறார்கள். ஜன்மஸ்தானத்தில், விக்கிரமாதித்தன் அதி அற்புதமான கோயிலைக் கட்டியிருக்க வேண்டும். ஆழ்வார்கள் கண்ட இராமர் கோயில் இந்தக் காலக்கட்டம், மற்றும் இதற்கு  முந்தினதாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்.

அந்தக் கோயில் 11-ஆம் நூற்றாண்டில் ஸாலர் மசூத் என்பவனால் அழிக்கப்பட்டது. இந்த ஸாலர் மசூத், சோமநாதபுரத்தை அழித்த கஜினி முஹம்மதுவின் தங்கை மகன். இவனது கூட்டாளிகள்தாம், மேல்கோட்டையை அழித்து, இராமப்பிரியனைக் கவர்ந்து சென்றவர்கள். அவர்களே தொண்டனூர் கோயில்களையும் சூறையாடியவர்கள். அந்த ஸாலர் மசூத்தை, ஸ்ரவஷ்டியைச் சேர்ந்த சுஹேல் தேவ் கொன்றான். அதன் பிறகு, ஜன்மஸ்தானக் கோயில் மீண்டும் கட்டப்பட்டது. கோயில் அழிவுற்று இருந்த போதும், மக்கள் அந்த இடத்தில் இராமனை வழிபட்டிருக்கிறார்கள். இதுவே, இந்தக் கோயில் ஜன்மஸ்தானமாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதற்குச் சான்று என்கிறார்கள்.

11-12 நூற்றாண்டுகளில் அயனசந்திரன் என்னும் கஹர்வால் அரசன் அதே இடத்தில் இராமர் கோயிலை உன்னதமான முறையில் கட்டினான். அதற்கான கல்வெட்டு ஆதாரம் பாபர் மசூதியை இடித்த போது கிடைத்தது. அதில் பெருமாள் பெயர் ‘ஹரி விஷ்ணு’ என்று குறிக்கப்பட்டுள்ளது. வாலியையும், தசானனனையும் கொன்ற ஹரி விஷ்ணுவின் கோயில் என்று எழுதப்பட்டுள்ளது. இந்தக் கோயிலின் இருப்பிடமே இராமர் பிறந்த இடம் என்று மக்கள் கொண்டாடுவதாகவும், வழிபடுவதாகவும், அன்றைய முகலாய சரித்திர ஆய்வாளர்களும், வழிபோக்கர்களும் எழுதியுள்ளனர். சீதையின் சமையலறையின் மீதுதான் பாபர் மசூதி கட்டப்பட்டதாக, மிர்ஜா ஜன் என்பவர் எழுதியுள்ளார். இராமன் பிறந்த அரண்மனையை அழித்து மசூதி கட்டப்பட்டதாக இன்னொரு முகலாய எழுத்தாளர் எழுதியுள்ளார்.

பெர்ஷிய மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ள ஒரு நூலில், இராமனது அரண்மனைப் பகுதிகள் விரிவாக எழுதப்பட்டுள்ளன. அதன் மூலம், ஆதியில் எழுப்பட்ட கோயில், இராமனுடைய அரண்மனையின் பகுதிகளை அப்படியே தக்க வைத்துக் கொண்டு எழுப்பப்பட்டிருக்கிறது என்று தெரிகிறது. முகலாயர்கள் அதை ஆக்கிரமித்தபோது, அங்கு மூன்று கோயில்கள் இருந்தனவாம்: அவை ஜன்மஸ்தானம், ஸ்வர்கத்வாரம் எனப்பட்ட ராமரது தர்பார் மண்டபம், த்ரேதா கா தாகூர் என்னும் ராமர் கோயில். இவை அனைத்தையும் அழித்து, ஜன்மஸ்தானத்தில் பாபர் மசூதி எழுப்பப்பட்டது.

அவை அனைத்தையும் இழந்த நாம் மீண்டும் அதே இடத்தில் இராம ஜன்மஸ்தானக் கோயிலைக் கட்டுகிறோம். இராமன் வாழ்ந்த காலத்தைக் காட்டும் தொல்லியல் சான்று இன்றுவரை அயோத்தியில் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அப்படிப்பட்ட சான்று ஒன்று தமிழ்நாட்டில்தான் இருக்கிறது. அது இராமர் கட்டிய சேதுவில் கிடைக்கிறது.

இராமர் சேது: செப்பேட்டு ஆதாரம்

தனுஷ்கோடியையும், மன்னார் பகுதியையும் இணைக்கும் இராமர் சேது, இராமரால் கட்டப்பட்டது என்ற செய்தியை, இராஜேந்திர சோழனது திருவாலங்காடு செப்பேடுகள் தெரிவிக்கின்றன. தன்னுடைய தகப்பனான இராஜராஜ சோழனைப் பற்றிச் சொல்லும் போது, இவ்வாறு எழுதியுள்ளான்.

“"இராகவர்களின் தலைவன் (அதாவது, இராமன்) சமுத்திரத்தின் குறுக்கே  திறமையான வானரர்களைக் கொண்டு பாலம் கட்டி, கடலைத் தாண்டி, இலங்கை மன்னனைக் (இராவணனைக்) கொன்றான்.” (80-ஆவது வரி)

அதே பகுதியை, அருள்மொழிவர்மன் (இராஜராஜ சோழன்) கப்பற் படையைக் கொண்டு கடந்து சென்று இலங்கை மன்னனை அழித்தான் என்று எழுதியுள்ளான். எனவே இராமர் சேதுப் பகுதி, இராமர் கட்டிய அணைப் பகுதியே என்பதே வழிவழியாக சொல்லப்பட்டு வந்து, செப்பேட்டிலும் இடம் பெற்றிருக்கிறது.

இராமர் சேதுவில் புவியியல் ஆய்வுகள்

வானர சேனைகள் பல கற்களையும், மரங்ககளையும் அடுக்கி, அணையை உருவாக்கினார்கள் என்று வால்மீகி இராமாயணம் கூறுவதால், அங்குள்ள கற்களையும், நில அமைப்புகளையும் புவியியல் சோதனை செய்தால் அதன் காலத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியும். அதன் மூலம், இராமாயண காலத்தையும் கண்டு பிடிக்கலாம் என்று 2007 ஆம் ஆண்டிலேயே ஆய்வுகள் நடந்தன.

அவை காட்டிய முக்கிய விவரம், பாரதமும், ஸ்ரீலங்கையும், நிலத்தால் இணைக்கப்பட்டுள்ளன என்பதே. அதாவது, ஸ்ரீலங்கை, பாரதத்தின் நிலநீட்சியே. ஆனால் இந்த நில இணைப்பு தற்சமயம் நீருக்குள் முழுகி இருக்கிறது. ஒரு காலக்கட்டத்தில் அது கடல் நீருக்கு மேலே இருந்திருக்கிறது. அப்பொழுது, மக்கள் அதன் மீது நடந்து சென்று கடந்திருப்பார்கள். பாலம் கட்ட வேண்டிய அவசியம் அப்பொழுது இல்லை. அப்படிப்பட்ட காலம் இராமாயண காலத்துக்கு முன் இருந்திருக்க வேண்டும். கடல் மட்டம் உயர்ந்து, அது நீரில் முழுகின பிறகுதான் இராமாயணம் நடந்திருக்க வேண்டும். பாலம் அமைத்து அதைக் கடக்க வேண்டிய அவசியம் இராமாயண காலத்தில்தான் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். எனவே கடல் மட்டம் உயர்ந்த கால விவரத்தைக் கண்டுபிடித்தால் நம்மால் இராமாயண காலத்தைச் சொல்லிவிட முடியும்.

கடல் மட்ட ஆய்வுகள், இன்றைக்கு 18,000 ஆண்டுகள் வரை அளவீடுகளைத் தருகின்றன. கடுமையான பனி யுகம் இருந்த நேரம் அது. அப்பொழுது கடல் மட்டம் இன்றைய அளவைவிட 130 மீட்டர் குறைவாக இருந்தது. அப்பொழுது, நில இணைப்பு இயற்கையாகவே ஒரு பாலம் போலப் பயன்பட்டது. இன்றைக்கு 18,000 ஆண்டுகள் முன்பிலிருந்து, பனியுகம் மறைய ஆரம்பித்து, வெப்பம் பரவ ஆரம்பித்தது. இதனால், பனி உருகி, கடல் மட்டம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயரத் தொடங்கியது. இதன் காரணமாக, இன்றைக்கு 7200 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆரம்பித்து, 6800 ஆண்டுகள் வரை, இந்த நில நீட்சி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நீருக்குள் மறைய ஆரம்பித்தது. அந்த சமயத்தில்தான், நீருக்கு அடியில் மறைந்த நிலநீட்சியின் மீது, பாறாங்கற்களைப் போட்டு அதன் உயரத்தை அதிகப்படுத்த வேண்டியிருந்தது.

இந்தக் கணக்கின்படி, இராமாயணம் 7000 வருடங்களுக்கு முன்னரே நடந்திருக்க வேண்டும். இரண்டாம் தமிழ்ச் சங்கத்தின் தலைநகரமான கவாடத்தின் உச்சபட்ச காலமும் அதுவே என்று முந்தின கட்டுரையில் காட்டியிருந்தோம்.

இனி இந்தப் பாறாங்கற்களைக் கொண்டு செய்த ஆய்வுகளைக் காண்போம். National Institute of Ocean Technology என்னும் ஆய்வுக் கழகம், மத்திய அமைச்சரவையின் கீழ் இயங்குகிறது. இந்தக் கழகம் மேற்கொண்ட ஆய்வில், இராமர் சேதுவின் மீது பத்து இடங்களில் துளைகள் போடப்பட்டன. ஆறு மீட்டர் ஆழம் சென்றவுடன்,  கடல் மண் தென்பட்டது. மேலும் துளைத்தபோது, நான்கு முதல் ஐந்து மீட்டர் ஆழம் வரை, கடினமான படுக்கையாக கற்களும், பவழப்பாறைகளும் தென்பட்டன. மேலும் துளையிட்ட போது, அந்தப் பவழப்பாறைப் படுக்கைகள் கடல் மணல் மீது இருப்பது தெரியவந்தது. கடல் மணலை மேலும் துளைத்தால், கடினமான நிலமே தென்பட்டது.

இதில் தெரியவந்தது என்னவென்றால், அடித்தளமான நிலநீட்சியின் மீது, கடல் மணல் பரப்பப்பட்டு, அதன் மீது, 4 -5 மீட்டர் உயரத்துக்கு பவழப்பாறைகள், பலவிதமான கற்கள், மரத்துண்டுகள் ஆகியவை அடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றின் மீது கடல் மணல் பரப்பப்பட்டிருக்கிறது. அதற்கு மேலே கற்கள், மண் என இவை அழுத்தமாகப் படிந்திருக்கின்றன.

இதில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், பவழப்பாறைகள் கடல் மணலில் உருவாகாது. பவழப்பாறைகள் இராமேஸ்வரம், தனுஷ்கோடி போன்ற இடங்களில் இயற்கையாகக் கடலோரத்தில் காணப்படுகின்றன. அவை உடைக்கப்பட்ட அமைப்பிலும் இருக்கின்றன. அவற்றை உடைத்து, நில நீட்சியின் மீது கடல் மணலைப் பரப்பி, அதன் மீது யாரேனும் போட்டிருந்தால்தான் பவழப்பாறைகள் அங்கு வரமுடியும். இன்று சேதுவுக்குச் செல்பவர்கள் ‘மிதக்கும் கல்’ என்று கொண்டு வருகிறார்களே அவை இந்த பவழப் பாறைக் கற்களே.

மேலும், இந்த அமைப்புகளை ஆராய்ந்த விஞ்ஞானிகள் மேலேயுள்ள கற்களும், பவழப்பாறைகளும் 7000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தையவை என்று கண்டுபிடித்தார்கள். ஆனால் அவற்றுக்குக் கீழே உள்ள கடல் மண் படுக்கை, 4000 வருடங்களுக்கு முந்தையது என்கிறார்கள். இரண்டு முறை கடல் வெள்ளம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்றும் கண்டு பிடித்திருக்கிறார்கள் – 7000 வருடங்களுக்கு முன்பும், 4000 வருடங்களுக்கு முன்பும்.

வெள்ளத்திலிருந்து பாலத்தை உயர்த்த பழைய கற்கள் அடியிலும், புதிய கற்களும், மணலும் மேலாகவும் இருக்க வேண்டும். ஆனால் இங்கு மாறி இருக்கிறது. இதைச் சொல்லும் வெளி நாட்டு விஞ்ஞானிகளுக்கு இது வியப்பாக இருக்கிறது. ஆனால் நமக்கு வியப்பே இல்லை. 7000 ஆண்டுகளுக்கு முன், முதல் முறையாகப் பாலம் போடப்பட்டிருக்கிறது. இராமன் கடற்கரைக்கு வந்த போது ஓரிரு அடி ஆழத்தில் நில நீட்சி இருந்திருக்கிறது. அதற்கு முன் வரை ஆங்காங்கே நில நீட்சி வெளியே தெரிந்திருக்கும். சூர்ப்பனகை, மாரீசன் போன்றவர்கள் நடந்தே வந்திருப்பார்கள்.

ஆனால், இராமனது வன வாசம் முடிக்கும் போது, கடல் பொங்கியிருக்கிறது. நில நீட்சி நீரில் அமிழ்ந்து இருக்கிறது. அதை உயர்த்த கடல் மணலைப் போட்டு ஒரு தளம் அமைத்து அதன் மேல் பவழப்பாறைகளையும், மரம், கல் போன்றவற்றையும் நான்கிலிருந்து ஐந்து மீட்டர் உயரத்துக்கு அடுக்கி இருக்கிறார்கள். இந்தப் பாலம் இன்றைக்கு 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை நீருக்கு மேலேயே இருந்திருக்கிறது. ஆய்வின்படி, 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன் கடல் மட்டம் மீண்டும் உயர்ந்திருக்கிறது தெரிய வருகிறது. அப்பொழுது இராமர் கட்டின சேது முழுகி விட்டது. அந்த சமயத்தில் வாழ்ந்த மக்கள், அதன் புனிதத்துவத்தைக் கருதி, அப்படியே அந்தக் கற்களை எடுத்து, புதிதாக மணல் பரப்பி, அதன் மீது பழைய கற்களை அடுக்கி, பாலத்தைக் கட்டியிருக்கின்றனர். இதனால், 4000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய மணல் அடியிலும், அதன் மீது, 7000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய கற்களும்  அமர்ந்திருக்கின்றன.

இந்த மாறுபட்ட கால அமைப்பைக் கொண்ட மணல் மற்றும் கற்கள் இராமர் சேதுவின் காலத்தை நிரூபிக்கும் காரணிகளாக இருக்கின்றன. 7000 ஆண்டுகளுக்கு முன் இராமர் சேது கட்டப்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கு இராமர் சேதுவே தொல்லியல் ஆதாரமாக இருக்கிறது. நான்கு மைல் அகலத்துக்குக் காணப்படும் சேதுப் பாலம் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை சோலைகளும், மரங்ககளும் கொண்டதாக இருந்திருக்கிறது. 10- ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த அல்பெரூனி என்னும் முகலாய சரித்திர ஆய்வாளர் சேதுப் பாலம் ஆங்காங்கே கடலால் அரிக்கப்பட்டிருந்தது என்றும், அங்கு வானரங்கள் பல இருந்தன என்றும் எழுதியுள்ளார். அந்த வானரங்களுக்கு மக்கள் உணவு படைப்பார்கள் என்றும், ராம ஜபம் செய்தால் அவை அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் என்றும் கூறியுள்ளார். வழி தெரியாமல் தடுமாறுபவர்களை அவை வழி காட்டிச் செல்லுமாம்.

கடல் அரிப்புகள் ஏற்பட்டாலும், அவ்வப்பொழுது அவற்றைப் பழுது பார்த்திருக்கிறார்கள். 1480 வரை மக்கள் இராமர் சேதுவை, ஒரு தரை வழிப் பாலமாகப் பயன்படுத்தி இருக்கின்றனர். அதற்குப் பிறகு புயல்களால் சேதம் ஏற்பட்டு, அன்னியர் ஆட்சியும் வந்த பிறகு, அதன் முக்கியத்துவமும், பயன்பாடும் மறக்கப்பட்டு விட்டது. இராமாயண காலத்துக்கு முக்கியத் தொல்லியல் சான்றாக இருக்கும் அதனைக் காத்து, பழையபடி இராமர் அமைத்த கற்களால் அமைக்க வேண்டியது நமது கடமை.

இந்தப் பாலம் காட்டும் 7000 வருடத் தொன்மை, இராமர் பிறந்த த்ரேதா வருடத்துக்கு எவ்வாறு பொருந்தும் என்பதை இனி காண்போம்.

 ***

 

Received International Women's day Award

This is to share with my readers that I was honoured by Swadeshi Jagran Manch, Chennai Chapter, on the International Women's Day, 2024. In a function conduced at the Kamakoti Hall in Sri Krishna Gana Sabha, T.Nagar, they honored women from different fields. I express my thanks to whoever have nominated my name for this award. It is an acknowledgement of my research work towards serving Sanatana Dharma and is truly motivational. 

Me receiving the citation from Dr. Usha Sriram, Mr. Murali and Smt. Lakshmi Menon

Ramayana – 16: Did Rama live in Treta Yuga lakhs of years ago?

 There is an opinion that Rama lived lakhs of years ago because he was supposed to have lived in Treta Yuga which was running some twelve lakh years ago. Those who believe this, must think for a moment the implications of this view. If this view is true, then we cannot find traces of Rama's life. It is impossible to pinpoint a place saying that he was born in that place. The landscape would have changed over lakhs of years. Even mankind would have changed over such a long period, giving a nagging doubt on whether mankind with developed cultural and linguistic traits had existed so long ago. There is also the issue of how an elaborate story of Rama could have been retained and transferred through lakhs of years. Insistence on such an old time for Rama will at best be rejected as a myth or an imagined story. But we say that Ramayana was a true story, accurate to the core because it is an Itihasa which by its very meaning implies – ‘it happened thus’. So, there must be something more than what meets the eye in interpreting Rama’s birth in Treta Yuga.

Treta Yuga is three times the duration of Kali Yuga. The duration of Kali Yuga is 4,32,000 years. The previous yuga, namely, Dwapara Yuga was two times the duration of Kali Yuga. It was 8, 64,000 years long. Treta Yuga was present before Dwapara Yuga. At present, 5,124 years have passed in Kali Yuga. Adding the duration of Dwapara Yuga, 8,69,124 years elapsed before Treta Yuga ended. If Rama lived before that, surely it would not be possible to find traces of Rama's time. If the Ramayana was written that long ago, then many unanswered questions will arise as to what was spoken then, whether it was spoken only in Sanskrit and how it was preserved. The story of what is said to have happened at that time cannot be true but only hearsay. No place called Rama’s Janmasthan can be claimed as the birthplace from such a period. There can be no such thing as a bridge (Setu) built then. The Ramayana itself will be considered a myth.

However, it has been told in the texts that Rama lived in Treta Yuga. Can the Rishis who have told so be wrong? To know the truth, we must check the contexts to see what the rishis have told. In the Mahabharata, sage Suta narrates the Ramayana period to the sages in Naimisharanya. He does not directly mention the period of the Ramayana but talks about the destruction of the Kshatriyas by Parashurama, a contemporary of Rama. Sage Suta says that Parasurama destroyed the Kshatriyas at Samantapanchaka in Kurukshetra at the junction of Treta and Dwapara Yuga. (MB: 1-2-3).  In the same conversation, he continues to say that the Mahabharata war took place at the junction of Dwapara and Kali Yuga at the same place called Samantapanchaka (MB: 1-2-9).

Samantapanchaka refers to five tanks filled with the blood of the Kshatriyas killed by Parashurama. It is in Kurukshetra where the Mahabharata war had taken place. The presence of Samantapanchaka in the Mahabharata period shows that there is not much time difference between the time of Parashurama and the Mahabharata. But the sage has called Parasurama's period as Treta-Dwapara junction and Mahabharata period as Dwapara-Kali Yuga junction.

Correspondingly, there is a mention about Parashurama in the Tamil Epic poem called Manimekalai. The Chola king felt threatened by the furious pledge of Parashurama to annihilate the kshatriyas, that he installed his son born to a concubine on the throne and fled to the abode of sage Agastya in the western ghats taking refuge in his ashrama. Only in that period, river Kaviri started flowing. Agastya was none other than the same sage who met Rama during his exile. This kind of cross-reference indicates that the story of Parashurama hunting the kshatriyas was true. The incident written in the Tamil Epic was not about an event in the remote past but in a recognisable past. Linking it with Suta’s version, this Chola history had happened in Treta- Dwapara sandhi period (junction).

Kali Yuga in Ramayana.

It seems that we have not properly understood the application of the word Yuga. Yuga is mentioned in many places depending on the dharma of the age. For example, in the Ramayana, which was supposed to have occurred in Treta yuga, it is said that Kali Yuga was running then. On hearing about Rama having reached Lanka after crossing the ocean, Mālyavān, the maternal grandfather Ravana rebuked Ravana with harsh words.

Malyavan rebukes Ravana

He said that when dharma swallows adharma, Krita yuga would occur. When Adharma swallows Dharma, Kali Yuga would occur. Mālyavān continued that wherever Ravana went, there adharma had sprung up. That this conversation had occurred in Treta Yuga must make us realise that a Yuga is dependent on Dharma.

Another well-known character is Nala who also lived in Treta Yuga, the yuga when Rama lived. Kali entered Nala’s s life and caused numerous troubles. How could that be possible if it was Treta Yuga? Similarly in the Mahabharata we come across verses by Vyasa saying that Dwapara lived with Duryodhana and Kali lived with Shakuni. In another context of the Mahabharata, Krishna told Karna about change of Yugas based on dharma. Krishna said that in a war, there would be no Krita, no Treta, no Dwapara; only Kali would be there. If the age in which he lived was Dwapara Yuga, how come he say no Krita, no Treta etc, since the time was not of Krita or Treta at all?

Krishna to Karna 

Similarly, after Krishna disappeared and Kali Yuga started, it is said that Kali tried to enter during the reign of Parikshit. How could it happen if Kali yuga was already running? The story goes that Parikshit stopped Kali from entering his country. When Kali Purusha insisted that he should be given a place because it was his Yuga, Parikshit allowed Kali to reside in five places, says Srimad Bhagavatam. This story reveals that there is a distinction between Kali as a calculatable period and Kali as a dharma.

From the words of Mālyavān and the references found in the Mahabharata, it is known that if the king is a righteous person, there will be Krita Yuga. Ravana was not righteous and therefore there was Kali Yuga in his place whereas we say that Rama, his contemporary lived in Treta, because he was righteous.  Kunti also says the same thing in the Mahabharata – that the yuga depends on the king, on whether he is righteous or not. Bhagavatam describes this by the story of a cow standing on four legs wherein the cow is a metaphor for Dharma.

If the cow stands on all four legs, it is called Krita Yuga. It means that there is a full-fledged fourfold dharma. It is also called the Satya Yuga. If one leg is injured and it stands on three legs, it means that there is Treta Yuga with three-fourths of the Dharma. If two legs are injured and it stands on two legs, Dwapara Yuga takes place; It means that dharma is only half. If three legs are injured and the cow stands only on one leg, it means Kali Yuga. There is only one-fourth of dharma.

This kind of yuga based on amount of Dharma is discussed in detail in the Vayu Purana and the Brahmanda Purana. The measure of dharma can be found in many ways. For example, if people are Saatvik, it is Krita Yuga; if seen with Rajasic qualities, it is Treta Yuga. If Rajasa and Tamasa are combined, it is Dwapara Yuga. If there is only Tamasa, it is Kali Yuga.

In this scale, Rama was born at the end of the Treta Yuga, when Rajasa was high. Parasurama destroyed the kings because they were overpowered with Rajasic tendencies. The Dwapara Yuga that followed was mixed with Tamasa. When kings committed many mistakes with tamasic nature, like, staking the wife in a dice game, disrobing cousin’s wife and turning a Nelson’s eye to the humiliation done to the daughter-in-law in the open court, Dwapara gets stained by Tamasa that it becomes a junction period between Dwapara and Kali yuga. At that period, the Mahabharata war took place. Both in the Ramayana and the Mahabharata, we find only such kind of dharma based yugas getting mentioned. For example, when Bheema met Hanuman in the Mahabharata, Hanuman explained him the nature of the four Yugas in terms of Dharma only.

The Dharma based Yuga consists of two parts, namely, Yuga Sandhi and Yuga Sandhyamsa. When the character of a yuga begins to decrease to such a level that the Dharma of that yuga becomes one- fourth, the Yuga- sandhi or junction is said to have begun. For example, the Dharma of Treta yuga becomes a quarter of itself in Treta Sandhi. That will go on for some time. Rama lived in Treta sandhi when Rama himself was sent out of country by a greedy stepmother and Sita was seen with suspicion by the people for no fault of hers. There was early death of children without proper causes. All this happened in Treta- Dwapara Sandhi period.  When one-fourth of Treta Yuga dharma at the Sandhi period further deteriorated to become one sixteenth of Treta Yuga dharma, then it is said that Yuga Sandhyamsa had set in. This becomes the yuga dharma of Dwapara Yuga.

When that Dwapara dharma is weakened and becomes a quarter part itself, there brings in Dwapara- Kali Sandhi. During such a period the Mahabharata war had taken place. There was an increase in Tamasa in such Yuga sandhi. After 35 years of the war, Krishna went to Vaikuntha. From that day ‘Kali Maha Yuga’ began. This Maha Yuga is known through planetary combinations.  The planetary conjunction on the day of Krishna's departure to Vaikuntha will repeat only after 4,32,000 years. That is why it is used as a time calculator and a calendar. The age of Rama's birth is not mentioned in this account.

Krishna left and Kali Maha Yuga began 

Moreover, the very concept of this kind of Maha Yuga is discussed in the Mahabharata only and not in the Ramayana. Only the 5-year Yuga was in vogue in the Ramayana period and the Yugas were mentioned in terms of Dharma only. The planet-based Yuga calculations seemed to have been perfected only after Krishna’s departure when the sages had seen for the first time in the memory of mankind, the congregation of all the planets at the beginning of Aries. Using that as a marker, they extrapolated to past in such a way that even Brahma Deva’s life span is expressed in terms of this planet-based Yugas when planets and solar system had not yet come into existence.  

We should also remember that though Kaliyuga began on the day Krishna left, Parikshit was able to stop Kali Dharma. At that time the Dwapara-Kali junction was going on. It should deteriorate further to 1/16^th for Dwapara Sandhyamsa to set in. Only after that Kali Dharma Yuga had begun.

Beginning of Kali Dharma Yuga

The Bhagavata Purana clearly mentions that when the Nanda dynasty started ruling this country, Kali Purusha entered completely. In the same context it also says that Kali Maha Yuga began when Krishna left this world. Thus, there are two different calculations of yugas. Kali Maha Yuga started in the year 3101 BCE when Krishna left. However, by repeating that Kali dharma began in the time of the Nandas, the Bhagavatam makes it clear that the Kali Dharma Yuga is different from the Maha Yuga measured by the planets. Kali Dharma yuga started in 575 BCE implying that Dharma is standing on only one leg.

Kali Yuga will transform into Kali-Krita Sandhi when Kali Dharma (adharma) becomes one-fourth. This means reduction in adharma and increase in Dharma. There is no time limit for when this will happen. The message of the Mahabharata in many places is that if the king (ruler) is good, if the administration or justice system is good, then Krita Yuga will be born. Based on this one gets the impression that the period of the Alwars was mentioned in Dharma Yuga scale. For example, we find the word 'Mamallai' in the verse sung by Bhoothathalvar (Thiruvandhadhi 2 - 70) which was named after a Pallava king, indicating that this Alwar lived in the beginning of the Common Era. But the Guru Parampara accounts put his time in Dwapara Yuga. This must be based on the rulership of the Pallavas which was high on Dharma than what one finds in Kali Dharma yuga.

Bhoothaththalwar

Dharma Yuga and Maha Yuga.

The Brahmanda Purana (1-2-230) and the Vayu Purana (1-8-79) state that the Treta Yuga began with the arrival of rains. Research suggests that the monsoon occurred 10,000 years ago after the end of Ice Age and when the current period called Holocene began. Agriculture was started and Kshatriyas were formed to protect the produce. The rivers of the Deccan plateau had just been formed. It was during this period that the snow melted, and the Ganga was formed. It was only after that that Rama was born.  

A major difference between Dharma based Yuga and Planet based Yuga is that a Dharma Yuga is followed by Sandhi and Sandhyamsa. In comparison, Maha Yuga has only Sandhi period, which occurs before and after the Yuga. It is always 10% of the previous Yuga. That is, Dwapara Yuga of 8,64,000 years has the sandhi period of 10%, i.e., 86,400 years. In the Maha Yuga, there are no accounts of Sandhi and Sandhyamsa. Only in the case of Dharma Yuga, Sandhi and Sandhyamsa of that Yuga occurs. With rainfall being a marker to start a cycle of Yugas, we can understand how 28 cycles of Yugas have occurred. Scientific data shows that the world had passed through Ice ages periodically. There will be no rainfall during the Ice age. Only after insolation starts, monsoon winds will be stirred. In this way 28 cycles of Yugas have come up. This is not possible in Maha Yuga calculations that come in millions of years.

The Ramayana did not take place in such an age. Rama was born in Treta Yuga in terms of Dharma. The evidence of Ram Setu coming up 7000 years ago and presence of Kavatam, the capital of the second Sangam Age with an upper limit at 5500 BCE, we can be sure of Rama’s Treta Yuga on the 6^th millennium BCE only. Correspondingly, we got the birth time of Rama on January 9, in the year 5114 BCE.

The Mahabharata took place almost 2000 years later. The Tiruvalangadu plates of Rajendra Chola also give such the Dharma Yuga classification while mentioning the list of past Chola kings. In that, Treta Yuga ended with Suraguru and Vyaghraketu. Suraguru was Nabhaga, the great-grandfather of Rama. Dwapara Yuga ended with Uparicaravasu. These copper plates refer to the beginning of Kali Yuga with Perunarkkilli. This is in tune with the Kali Dharma Yuga that started from the Nanda period. The rainfall period coming after the Ice Age is found to be classified into Treta, Dwapara and Kali Dharma Yugas. In other words, the present period of Holocene is divided into Treta, Dwapara and Kali. Rama was born in Treta Yuga of this period.

(Concluded)

Ramayana – 15: Timeline of Ramayana and some musings.

As one having validated the date of the Mahabharata war and now Rama’s life events, I noticed some similarities and some glaring differences as well between the Mahabharata and the Ramayana in the way the dating features are expressed. To date the events, we need to have the planetary as well as Panchanga features. The Panchanga features are the decisive factors for precise dating. The Panchanga features are present in the Itihasa-s to a reasonable extent that it is possible to connect the dots. However, the planetary features are very much limited in the Ramayana.

Difference between Ramayana and Mahabharata

There is a glaring difference between the Ramayana and the Mahabharata in the case of planetary features. In the Ramayana period, they seemed to have relied more on Tara bala – the efficacy of the stars in deciding or predicting events. In the Mahabharata, the focus has shifted to planetary effects that we hardly come across reference to star related predictions. Perhaps horoscopy was well developed by the Mahabharata time. Sage Parasara whose magnum opus continues to be used till date belonged to the Mahabharata period.

In the Mahabharata, there are many tough references about certain unnatural events experienced at that time, that made Vyasa to demand Lord Ganesha to write only after understanding them. To make sure what he meant by those difficult verses, he had written them twice in the Itihasa. Almost all the incomprehensible information were stated at two different places enabling us to cross-check. The most incomprehensible information is the occurrence of Amavasya in Trayodasi tithi!

Without Mahabharata, Ramayana dating not possible.

An amazing connection with the Ramayana comes up in such a way that without comprehending that change of tithi, one cannot date the Ramayana! Our present Time-features are the continuation of the change of tithi that happened before the Mahabharata war. All our extrapolations on Time to remote past contain that changed alignment. This makes Rama’s date of birth a tithi less. So, unless we understand the change of tithi, highlighted in my book ‘Mahabharata 3136 BCE’, Rama’s date cannot be produced correctly.

Thus, both the date of the Mahabharata and the Ramayana are linked in such a way that without getting the date of the Mahabharata right, one cannot get the correct date of the Ramayana.

Same verse in Ramayana and Mahabharata

A glaring similarity is seen in the expression of the same kind of verse in both the Itihasa-s. That appears in the way moon is mentioned. When moon is afflicted, both Valmiki and Vyasa were reminded of the suffering to mankind. This brings to their mind the Vedic Lord Prajapati who happens to be the lord of the star Rohini. And Rohini’s planetary lord is moon. So, both the poets recognise moon as the lord of the Prajapati’s star.

In the Mahabharata, when the fateful comet fell and caused misery, Vyasa wrote,

“Prajaapayam hi nakshatram graha” (MB: 5-141-7)

Valmiki also uses the same kind of expression when Rama was terribly assaulted by Ravana in the war by saying,

“Prajaapatyam ca nakshatran rohiniim shashina priyaam” (VR: 6-102-33)

Valmiki expresses openly that he was referring to the moon, whose beloved is Rohini, the star of Prajapati.

I was astounded to read this explicit reference to moon by Valmiki because the similar verse in the Mahabharata where it is just said the ‘graha’ of Prajapati’s star, everyone except me deciphered it as Rohini only. I only was able to understand that Vyasa was referring to the graha, i.e., moon, the lord of Prajapati’s star. Similarly, in another verse, the sun was expressed as the graha of Krittika (MB: 6-3-26) which everyone except me treated it just as Krittika.            

So, it calls for astrological acumen and knowledge to date the Itihasa-s. Even the planetary and star related references are not straight out of the simulator-kind but requires decipherment astrologically.

Moon analogies

Moon related analogies are several in the Ramayana, compared to the Mahabharata. Considering the way such analogies were mis-interpreted by Oak as astronomy references, let me have a separate chapter in my upcoming book on analogies in the Ramayana to help readers not to get fooled into thinking that they are astronomy references.

Two travels to the seashore in two different routes

The dating also helped in revealing some unknown factors. For example, the Vanaras headed by Hanuman and Angada had taken two months to reach the seashore after meeting Sampati. That is a clear indication of Hanuman crossing the sea at southern most part of India and not at Mahendragiri of Orissa. The description of the Vanaras seeing the image of the land on the water as they moved, shows that they had walked through the east coast of peninsular India.

In contrast, Rama moved to western ghats from Kishkindha and turned eastward to the sea. This also confirms my derivation of the location of Kishkindha in my Mahabharata book that Kishkindha / Sugreeva’s cave (Rama stayed near that region) was in Belagavi (originally known as Vaali Guhe) and not in Hampi. Situated on the foothills of Sahayadri, the easier route for Rama was to climb the Sahaya range from Belagavi. He continued to move through Malaya Mountain in Kerala and entered somewhere south of Madurai to reach Rameswaram. He has taken nearly 25 days to reach the seashore.

The Ramar-paadam in Kodiyakarai is out of way in this route that Rama had taken through Sahayadri and Malaya Mountain to Rameswaram. Kodiyakarai was on the route of the Vanaras coming through the coastal stretch. Their first stop would have been at Kodiyakarai to look for feasibility to go over to Sri Lanka from there. Then they further walked through the shores and crossed Rameswaram and then reached Kavaatam (now submerged; 2000-year-old map will be produced in my book to show that islands existed in this stretch of Gulf of Mannar south of Kanyakumari. The now submerged Kavaatam and Mahendra Hill to its east were likely to be located south of Kanyakumari and opposite to Kelaniya / Kalani (Vibheeshana’s place) from where Lanka was nearby. Hanuman jumped the sea in this section.

On their way to the now submerged Mahendra hill, the Vanaras might have earmarked Rameswaram as a feasible location for Rama’s army to cross the sea. That is why Rama’s army reached Rameswaram without any deviation. The travel of Rama to Rameswaram given by Valmiki appears as a pre-planned route which was possible if it was inspected and decided during the first trip of Hanuman and Angada with other Vanaras. 

Pushpaka Vimana.

The return trip to Ayodhya by Pushpaka Vimana was not a swift one. The dates revealed by the Panchanga tithi-s show that it took nearly a month to reach Ayodhya. If the Pushpaka Vimana was really an aircraft, why had it taken so much time? This, in spite of Rama rushing out of Lanka with an excuse that he was running out of time to reach Bharata. Midway, they dropped in Kishkindha to pick up the Vanara women.

The Pushpaka Vimana appeared to be a complex carrier that moved on land as well as on air, but it was not completely an aircraft like vehicle. I will write more about it in my upcoming book, by incorporating its description when Ravana used it.

Agni Pravesha

While systematically dating the events, I was at a loss to locate the date of Sita’s agni Pravesha. When did it happen? Why were there no hints on the time she was brought from Ashoka Vana? In normal course, we would expect her to be relieved from Ashoka Vana soon after Ravana was killed. But no, she was not relieved immediately. Sugreeva’s coronation took precedence and only after that she was brought out of Ashoka Vana. Such delay and laxity do not match with the severity of the situation that was palpable in searching for Sita and in waging a terrible war.

The Agni Pravesha scene had less to do with Sita but more to project Rama as a Supreme God. It appears to me that it was added by Valmiki to give a divine tinge to Rama and Sita. The exile of pregnant Sita later in Uttara Kanda must be true. Perhaps in view of the gossip about her confinement in Lanka, Valmiki as an after-thought created the Agni Pravesha event when he decided to end up the story of Rama with Pattabhisheka.

He initially named it after Sita only, thinking of the entire story (including Uttara Kanda). But at some point, he might have decided to stop it with the coronation of Rama and added Agni Pravesha. It served twin purpose of absolving Sita of a blame and projecting the couple with extraordinary divinity.  I never thought that I will derive this kind of inference until I deciphered the dates.

This kind of derivation is feasible considering the fact that Valmiki has not said certain things openly. For example, the appearance of Samudra Bhagavan when Rama was waiting to cross the ocean was in a dream, according to the Mahabharata version of the Ramayana.

Similarly, Sita’s agni pravesha is not mentioned in the narration of Ramayana by sage Markandeya found in the Mahabharata. She only swore by the Five elements of Nature such as Agni, Vayu, water, space and earth that if she had erred let her be punished. The lords of these elements and Brahma emphasized that she was faultless. It was accepted. There was no trial by fire in real terms.

This was checked by me in the Mahabharata after I grew doubtful on agni pravesha and was happy to know that I guessed it right. More about it in my book.

For now, I am giving the Timeline of the Ramayana and the Dasa Bhukti lords for important events in Rama’s life.

I will conclude with another article to remove the confusion on the Treta yuga when Rama was born.

 

Timeline of Ramayana 

Dasa-Bhukti for Rama's life events